سلام
دختری هستم ۲۲ ساله و دانشجو. راستش پدرم کلا با ازدواج مخالفه، یه خواهر دیگه هم دارم که از من کوچک تره ، نه اینکه بگیم با آدم خاصی، نه کلا مخالفه.
سال پیش یه خواستگار داشتم که جراح قلب بود و خانوادگی و اخلاقی هم عالی، یعنی یه خواستگار نبود بیشتر ،عاشقم بود، این قدر رفت و اومد آخر پدرم کاری کرد که کلا بره و نیاد با بی احترامی.
سلام
چیزهایی که می خوام بنویسم بیشتر درد دلِ
من پسری هستم در آستانه ی 28 سالگی، همیشه دوست داشتم زود ازدواج کنم، ولی به خاطر شرایط سخت اقتصادی مقدور نبود ولی دیگه این شرایط رو تا بعد 25، سالگی نمی تونستم تصور کنم که بعدشم مجرد باشم.
تو سن 19 سالگی با فردی آشنا شدم که خیلی هم دیگه رو دوست داشتیم و کاملا از خانواده ی مذهبی بودن ولی حاضر بودن تا شرایط من مهیا بشه صبر کنن.
منم برای اینکه زیاد منتظرشون نذارم درسم رو ول کردم و رفتم سربازی و برگردم و شروع کنم به کار کردن، ولی از همون اول با مخالفت شدید خانواده م رو به رو بودم که خیلی از لحاظ روحی بهم آسیب می زد تا جایی که ادامه ی رابطه مون رو تو همون سربازی صلاح ندونستیم.
و من موندم و شرایط سخت سربازی که باعث شد کمی دچار افسردگی بشم ...
سلام
دختری ۲۴ ساله هستم، قصد ازدواج با پسری ۲۸ ساله رو دارم که کار و شرایط مناسبی دارن و از نظر فرهنگی و فکری دارای تناسب هستیم، پدرم راضی نمیشن، پدرم معتاد هستن و اصلاً به فکر خونه زندگی نیست.
من به یه خانم باججاب علاقمند شدم و ایشون اینقدر از لحاظ معنوی غنی هستند، مجذوب شون شدم. مادرم راضی به ازدواج نیست حتی با اینکه با ملاک‌های مادرم همخوانی داره ولی میگه خیلی زوده برای ازدواج.
سلام.
من مدتیه که توی این وبلاگ هستم و مطالب رو می خونم و گاهی وقت‌ها نظر می ذارم، مشکلی رو یکی دو ساله دارم، ولی نمی‌خواستم به صورت رک، جایی مطرح کنم، الآن دیگه واقعاً کم آوردم.
داستان از این قراره که من حدود دو سال پیش با دختر خانمی آشنا شدم از طریق فضای مجازی، بحث کاری بود که گفتم نمونه کار بفرستید و ایشون فرستادن، امّا همکاری شکل نگرفت؛ روزهای بعد صحبت‌ها ادامه پیدا کرد و علاقه شکل گرفت.
مدتی این صحبت‌ها ادامه داشت تا من ابراز علاقه کردم و ایشون هم غیر مستقیم به من رسوندن که یک طرفه نیست و ایشون هم علاقه مند هستند.
سلام
سال نو مبارک امیدوارم که سال بسیار خوبی پیش رو داشته باشید.
دختر 25 ساله هستم و از نوجوانی علاقه ای دو طرفه بین من و همبازی دوران کودکیم، شکل گرفت و همچنان پابرجاست.با هم دوست نیستیم و ارتباط صمیمانه ای نداریم امّا چند باری مستقیما به من ابراز علاقه کرده و رفتارهایی داره که گواه علاقه مندی ایشون به من هست.
سلام وقت تون بخیر
من پسر 24 ساله هستم، دانشجو ارشدم، و سربازی نرفتم.
خانواده نسبتاً سنتی و کمی مذهبی، از نظر مالی متوسط هستیم. ته تغاری خانواده هم هستم. اکثر پسرهای فامیل در سنین 35 به بالا بالاخره تونستن ازدواج کنند.
از پدر و مادر درباره ازدواجم مدام مستقیم و غیر مستقیم می پرسم و ازشون خواستم اقدامی بکنیم.
پاسخی دریافتی این بود: " دهنت هنوز بو شیر میده بچه"
از نظر ذهنی منتفرم از معطل گذاشتن هر کسی و بدم میاد از این کار، به همین خاطر تا حالا هیچ دوستی با دختری نداشتم، و همیشه دوری می کردم.
سلام
من دختری ۲۵ ساله هستم، پدرم شغل آزاد داره امّا حقوقم داره مادرم خونه دار. چهره متوسط از نظر خودم که دیگران میگن زیبا و خواستگاران میگن زشت.
پدر و مادرم هیچ وقت برای ما ارزشی قائل نبودن پدرم کل زندگیش رو با دوستانش رو گذروند و مادرم با خانواده اش و دوستاش. تو کل زندگی با اینکه ما نیازمند نبودیم ولی ریالی پول خرج ماها نشده و همه را خرج خوش گذرونی با دوستان شون شد و من حسرت ساده‌ترین چیزها را دارم.
وقتی به دبیرستان رسیدم پدرم به تحریک خواهرانش اجازه نداد من درسم رو بخونم اون موقع این تنها دلخوشی من بود ۴ سال ترک تحصیل کردم و از ۱۹ سالگی با یک عالمه دعوا رفتم دبیرستانم رو خوندم ولی چون فاصله گرفته بودم هیچی بلد نبودم.
اینها همه باعث ناامیدی من و بی اعتماد به نفسی من شد. در طی اون مدتم که دبیرستان خوندم باز هم همه ش با دعوا و مخالفت بود و اعصاب راحتی برای درس خوندن نداشتم تا اینکه کنکور دادم وارد دانشگاه شدم الآن سال سومم.
سلام
من دختری 23 ساله و معلّم هستم. شرق کشور زندگی میکنم. خانواده مذهبی دارم امّا خودم آدم خیلی مذهبی نیستم. 8 ماه پیش با آقایی آشنا شدم که از لحاظ‌های مختلف خیلی به ملاک‌های من نزدیک بودن، از نظر اخلاقی فوق العاده هستند، محترم و با شخصیت، دانشجوی دکتری و 30 سال شونه و شغل شون هم رئیس بانک هستن، آدم خیلی مذهبی نیستن امّا خدا ترس و دل پاک هستند، تنها مشکل اینه که مذهب‌های متفاوتی داریم من شیعه ام و ایشون اهل سنت هستند.
اوایل به خاطر مذهب به ایشون جواب رد دادم خودم مشکلی نداشتم نه من مذهبیم نه اون آقا، ولی می دونستم خانواده ام به خاطر اینکه خیلی مذهبی ان شدیداً مخالفت می کنن. خیلی در این مورد با هم صحبت کردیم و به توافق رسیدیم و گفتن که فقط می خوان بدونن من ازشون خوشم اومده یا نه و مشکل مذهبو با خانواده حل می کنن.
ولی قضیه شاید سخت‌تر از اون چیزی بود که فکر می‌کردیم. از اولین باری که اومدن خواستگاری 5 ماه می گذره و از اون موقع تا حالا چندین و چندین بار اومدن، و خانواده من شدیداً مخالفت می کنن، حتی با اینکه کلی حرف از خانواده من به خاطر مذهب شون شنیدن، از خونه بیرونشون کردن، ولی همچنان پافشاری می کنن، هر روز واسطه می فرستند و سعی می کنن خانواده منو راضی کنن، به خانواده م چندین بار گفته که من فقط دختر شما رو می خوام و اگه نشه هیچ وقت ازدواج نمیکنم، هر چند سال بگین منتظر می مونم و صبر میکنم تا رضایت بدین.
سلام می کنم به همه کاربران محترم؛ پسری بیست و چند ساله هستم راستش من دچار مشکلی شدم که تصمیم گرفتم بیام اینجا و از نظرات و تجربیات بقیه استفاده کنم. پس ممنون میشم اگر احساس کردید کمکی می تونید بکنید اون را به اشتراک بگذارید.
مدتی بود که با دختر خانمی به قصد ازدواج در حال آشنایی بودم و دیدار داشتیم و تفاهم نسبتا بالایی با هم در زمینه ازدواج داشتیم. تا اینکه پس از دیدار رسمی خانواده ها، خانواده ی من عدم رضایت خودشون را عنوان کردند و گفتند که دختر و خانواده ش را به دلیل تفاوت فرهنگی نپسندیدن.
لازم به ذکره دو خانواده از دو شهر متفاوت هستند. پس از این دیدار از من خواسته شد که به ارتباط پایان بدم و مدتی بعد هم خانواده م چند مورد ازدواج دیگه بهم معرفی کردن که به ظاهر خیلی هم خوب و مناسب به نظر می اومدن.
حقیقتش اینکه من و این خانم به هم علاقه داریم و دوست داریم فقط با هم ازدواج کنیم و هنوز هم به پیشنهاد ایشون مخفیانه در ارتباط هستیم. از اون جایی که خانواده من کاملاً مخالف ادامه بودن اگر چند سال بعد که تحصیلات من و دختر خانم به پایان رسید و کلا مستقل تر شدیم میشه مجدد این قضیه را مطرح کرد و به خواستگاری رفت؟
سلام
من دختر ۳۱ ساله و پزشک عمومی هستم که حدود ۳ ساله با آقایی آشنا شدم و توی این ۳ سال واقعاً به این نتیجه رسیدیم که از نظر شخصیتی و دیدگاهی شبیه هستیم و همدیگه رو دوست داریم، فقط مشکل اینجاست که خانواده من به دلیل اختلاف قومیتی به هیچ وجه رضایت نمیدن، هر دو یک شهر زندگی می‌کنیم ولی اصالتاً اختلاف قومیتی داریم، این رفتار نژادپرستانه خانواده خودم رو چه جوری می تونم حل کنم؟
حتی حاضر نیستن طرف رو ببینن و بشناسن. و من رو متهم می کنن که گول خوردی و کور و کر شدی. من فکر میکنم دیگه سنم سنی نیست که مثل دختر ۱۸ ساله احساسات گذرا و هوا و هوس داشته باشم و نتونم برای خودم تصمیم بگیرم. خانواده من هیچ احترامی به انتخابم نمی ذارن و بدون دلیل قانع کننده فقط به خاطر اینکه اصالتاً قومیت متفاوتی دارن مخالفت می کنن.
احساس میکنم برای هیچکدام از اعضای خانواده ام ذره‌ای مهم نیستم
هر کسی فکر جیب خودشه و هر کسی فقط غم خودش رو می خوره بچه طلاق هستم بابا که ازدواج کرد با زنش رفت
منم الآن تنها زندگی میکنم دوست دارم ازدواج کنم تا حالا گناه نکردم ولی هیچ کسی حاضر نیست که زندگی رو با هم بسازیم اصولاً ساخت زندگی با هم در ایران معنی نداره و یک سمت و یک طرف فقط باید خرج بده.
بعضی دخترانی هم که شاغل هستن به همسر میگن بعد از ازدواج ما نمی خوایم کار بکنیم یا درآمدمون برای خودمونه!
من واقعاً دارم حقیقت رو میگم خیلی دوست دارم ازدواج کنم ولی اوضاع اقتصادی و کار جامعه خرابه، چند سالی هست از کار در رستوران تا کارواش و کار ساختمانی و هر حمالی ای شده انجام دادم با مدرک لیسانس بدون غرور ولی هیچ جا ماندگار نشدم چون حقوق‌های کم در حد یک تومن میمونه در ماه و با کار سخت تا ۲ شب و...
واقعاً یک جوون سالم و مجرد در این جامعه اصلاً ارزشی هم داره؟ نمی دونم خسته شدم از زندگی واقعاً خسته شدم، وقتی به خواهر یا برادر و پدرم میگم دختری بهم معرفی کنید برای ازدواج میگن تو وضعیت کارت خوب نیست باید درآمدت بیشتر باشه!
سلام
دختری بیست و ... ساله هستم. با آقایی که چند سال از خودم بزرگ‌تره آشنا شدم، برای خواستگاری پا پیش گذاشتن ولی خانواده من مخالفت کردن و اجازه ندادن حتی برای آشنایی بیان. چون معتقد هستند ما وجه اشتراکی نداریم و خوشبخت نمی شیم با معیارهای خودشون. یکی از این تفاوتها زندگی توی دو شهر مختلف و داشتن فرهنگ های متفاوته.
بعد از این اتفاق، ما باز هم در ارتباط بودیم با هم، چند ماهی گذشته، ایشون نه تماسی گرفتن با خانواده م نه چیزی. میگن من سهم خودم رو انجام دادم دیگه تو باید خانواده تو راضی کنی تا من بیام جلو و اگه شرطی بود بعدش بپذیرم.
از من انتظار نداشته باش بیام همه چی رو خودم درست کنم. همین حرفش خیلی تو دل منو خالی می کنه. من انتظارم این بود که اول ایشون پا پیش بذارن و منم حمایت شون کنم. اصلاً دوست ندارم تنش و درگیری تو خونه به وجود بیاد. که بعداً تو رابطه مون هم تاثیر بگذاره ...
از طرفی می‌ترسم من با خانواده دوباره مطرح کنم و باهاشون درگیر بشم، ولی ایشون پشتم رو خالی کنن. می دونم خانواده م از ایشون بیشتر انتظار خواهند داشت که خودش رو ثابت کنه. اینکه واقعاً منو دوست داره و برای ازدواج و تشکیل خانواده آماده ست.
سلام
یه سوال برای من پیش اومد که در عین سادگی واقعا ریشه ای هست به نظرم!
چرا پدر و یا برادر وقتی بحث ازدواج دختر خانواده میشه یه جوری هست که انگار خوش شون نمیاد؟ البته میدونم خواستگار خوب که باشه، خب واقعا دوست دارن خوشبختی اون دختر رو ببینن و ازدواج کنه، از دید منطقی و این اتفاق افتاده، میافته و خواهد افتاد در خانواده های مختلف، ولی انگار یه چیز غریزی وجود داره که از درون خوش شون نمیاد .
فکر میکنم ریشش به ناموس پرستی برگرده و شاید اینکه تو کشور ما هنوز نیاز جنسی رو بخاطر تعصبات جنسیتی یا فرهنگی فقط برای مرد ها میدونن و اینکه یه دختر اینو بگه چه گفتاری چه رفتاری زشت تلقیش میکنن!
در حالی که برای پسر ها اینطور نیست. مثلا من خودم حس میکنم که بخاطر این خوش شون نمیاد چون فکر رابطه جنسی دختر هم خونه شون با یه مرد از یه فامیل غریبه آزارشون بده، جوری که مادر بزرگ من میگفت مثلا قدیم ها برادرها شب عروسی خواهرشون ناراحت بودن و مثلا با کاروان عروس نمیرفتن.
سلام رفقا امیدوارم حال دل تون خوب باشه این روزها، از من که نیست.
این بار بیشتر از همیشه تو زندگیم نیاز به همفکری دارم. مشکل من بیانش ساده ست اما حل کردنش پیچیده. مستقیم میرم سر اصل مطلب؛
من به قصد ازدواج با دختری آشنا شدم و کاری که نباید میشد شد. یعنی شاید نباید عاشق میشدم که شدم. چون در کنارم بودنش منو عاشق کرد. الان خانواده من زیاد با این انتخابم موافق نیستن و میگن افراد بهتری را می تونی در آینده انتخاب کنی. اما من احساس می کنم کسی که همیشه میخواستم را پیدا کردم. من دیوونه وار عاشق این دختر شدم. خسته شدم از این که خانوادم بخوان برام تصمیم بگیرن، به بهونه این که اون ها تجربه دارن و من نه.
من چطوری می تونم بهشون بفهمونم من عاشق شدم؟، وقت هایی که پیش اون دخترم حالم خیلی خوبه. آیا این بس نیست برای این که بفهمم ایشون واقعا همونیه که باید تو زندگیم باشه؟
کمکم کنید که بدجوری درمونده شدم راه دوری نمیره مرسی ازتون.