سلام
من یک مرد و مدیر یک شرکت ۶۰ نفره در ... هستم، متاسفانه یا خوشبختانه به واسطه ی ویژگی هام به شدت بین کارمندان محبوب هستم، طبیعتا از بین این کارمندان، کارمندان دختر هم هستند و فداکاری و ابراز احساسات و ... بین دختر ها بیشتر رواج دارد و محبتی نسبت به من دارند.
سلام
من خانم متاهلی هستم که فرزند دارم. انسان مقید و نماز خوانی هم هستم. همسرم بسیار مرد خوب و شریفی هستند. مشکل من مربوط به همکار آقا هست. این آقا از یک سال و نیم پیش که همکار من شدن کم کم حس کردم به من ابراز علاقه می کنن ولی خیلی نامحسوس که من برخورد نکنم.
ایشون هم تو محیط کار خیلی خوش برخورد و آدم موجهی هستن. طوری که همه قبول شون دارن. من بعضی روزها سر همین موضوع ابراز علاقه اصلاً باهاشون صحبت نمی‌کردم. تا اینکه من به قسمت دیگه رفتم. اول پیام دادن چند بار که جاتون خالیه شما برای من مهم هستین و تا حالا به هیچ خانمی این حس رو نداشتم.
من دکترای یک رشته مهندسی هستم و کارم هم تخصصی و مجرد هستم. در اتاقی که کار می کنم یک آقای دیگر هم هست که کار من را انجام می‌دهد ولی حتی سلام علیک هم نداریم.
خیلی دوست دارم با ایشون هم صحبت شوم تا از تجربیات هم استفاده کنیم. ایشون هم یک بار یه سوال خیلی بی ربط کرد تا این جو سنگین را بشکند ولی من سختم هست با آقایون صحبت کنم برای همین نذاشتم این جو بشکنه چون بعضی آقایون زود صمیمی میشن و ما هم دو نفر تنها هستیم تو اتاق و ایشون هم گاهاً خیلی نگاه می کنه.
سلام
بچه‌ها باید تجارب بچه‌های فامیل هم سن و سال خودشون را داشته باشند
در جمع فامیلی و با نظارت فامیلی، اگر این ها رو محروم بکنند بعدها این بچه‌ها در زندگی آینده شون و زندگی زناشویی شون هم مشکل پیدا می‌کنند.
سلام عرض می کنم خدمت همه دوستان
گفتم وقت آزاد زیاد دارم بیام سوالم رو بپرسم احتمالا موارد مشابه زیاد دیدید. سوال در مورد دوستمه که دو سه سال پیش شکست عشقی خورده و اخلاق و رفتارهاش در عرض یک سال به شدت تغییر کرد. چون دوست صمیمی منه و از قبل می دونم پسر دل پاکیه دوست دارم از این باتلاقی که درش غرق شده و انکارش می کنه درش بیارم.
حدودا سه سال پیش این دوست من عاشق دوست دخترش شد. به شدتی که نمی تونم اینجا توصیفش کنم دوستش داشت. اسم این خانم هم یادمه ... بود. من زیاد پیگیر رابطه این ها نمی شدم.
من سال یازدهم دبیرستان تو جو کنکور بودم به خاطر همین این چیزها رو دنبال نمی کردم. دوستم 20 سالش بود و با دوست دخترش همسن بود. یه دفعه دختره ازش خواست بیاد خواستگاری و دوست من چون پول نداشت ازش مهلت خواست. خود منم فکر می کنم بیست سالگی واقعاً خیلی زود باشه برای تشکیل خانواده. امّا در واقع این خانم خواستگار داشتن و به خاطر همین از دوست من چنین چیزی رو خواسته بود. یه دفعه در عرض دو سه ماه این خانم با دوست من کات کرد و ازدواج کرد. تا اینجا یه خلاصه ای از رابطه قبلیش گفنم.
با سلام
بنده دختری هستم ۲۱ ساله، اهل دوستی با جنس مخالف نیستم، منتهی من در اطرافم با همکلاسی یا فامیل یا آشنا که تو یه حوزه، حرفه ای هستند (مثل بورس، کامپیوتر و...) ارتباط برقرار میکنم، مثلاً تو گروه یا پی وی ازشون سوالاتم رو می پرسم یا کمک می خوام، مشکل من اینکه شده اکثر این افراد حالا یا خودشون یا اطرافیان شون توهم میزنن که من از اون آقا پسر خوشم اومده، امّا اصلاً این طور نیست من شاید اون آقا رو به خاطر مهارتش تحسین کنم امّا عاشقش نیستم، این سوءتفاهم ها خیلی عصبیم می کنه
من نمی دونم مشکل چیه؟ من آیا رفتار اشتباهی دارم یا چی؟ این رو هم بگم من اعتماد به نفس خوبی دارم، یه پسر رو می بینم از اینها که میگن سرخ و سفید میشن، من این‌جوری نیستم، کاملاً ریلکس و عادی رفتار میکنم، منتهی با همه آقایون اطرافم خیلی ارتباط ندارم به جز احوال پرسی، با کسانی هم که ارتباط برقرار میکنم گفتم به خاطر اینکه یه چیزی ازشون یاد بگیرم همه حرف هام باهاشون در رابطه با حرفه ای که قراره ازشون یاد بگیرم و این افراد برای من محترم هستند (با این تفکر که خب از وقت شون میزنن به سوالات من جواب میدن و لطف می کنن) خیلی محترمانه باهاشون حرف میزنم، گاهی اصلاً فکر میکنم این محترمانه حرف زدن باعث سوء تفاهم می شه! چون واقعاً هیچ دلیلی برای همچین سوءتفاهمی نمی بینم!
سلام
دختری بیست ساله هستم. موضوع این هستش که چند وقت پیش با پسری آشنا شدم هم سن و سال خودم، تا اون موقع ارتباطی با پسری نداشتم. خیلی سعی می‌کرد توجهم رو جلب کنه و رفتارش باهام خوب بود ولی من نمی‌خواستم که رلش باشم و خودم همون اوایل رابطه رو ترک کردم.
موضوع این هستش ایشون شرایط خوبی داره ولی مرد رویای های من نبود و قصد ازدواج هم نداشت هر چند منم نداشتم ولی خب حس نمی‌کردم که واقعی دوستم داره در واقع. با وجود اینکه منطقم بهم میگه کار درستی کردی که خیلی زود عقب کشیدی ولی جدیداً همه ش بهش فکر میکنم، همه ش دوست دارم پیام بدم حتی یه بار این کار رو کردم به یه بهانه‌ای ولی سرد باهام برخورد کرد و به خاطر تغییر رفتارس بیشتر ناراحت شدم.
حتی گاهی خوابش رو می بینم و دوست دارم که دوستم داشته باشه، از یه طرف انگار عاشقش شدم از طرف دیگه انگار دوست دارم مورد توجه باشم. شاید هر دو شاید هیچ کدوم. دختری نبودم که اهل دوستی با پسران باشم، حتی خجالت می‌کشیدم وقتی با این پسر صحبت می‌کردم. ولی از یه جایی حسودی می‌کردم به دختر و پسرهایی که می‌دیدم به هم ابراز علاقه می کنن، با هم اکیپی پارک و کافی شاپ میرن یا حتی به زن و شوهرهای جوون هم حالم رو بد می‌کرد تا جایی که بلاک شون کردم.
سلام
اگه پسر و دختری یه مدت با هم همکار بوده باشن (دوستی دختر و پسر نه. همکاری منظورمه) و بعد چند سال همکاری با حفظ حرمت رابطه شون قطع شده باشه آیا درسته که هر وقت دختر کاری داره به پسر زنگ بزنه و ازش بخواد اون کار رو انجام بده؟ یا اینکه بهتره کلاً برای کار هم زنگ نزنه؟
کاری که از ایشون می خوام در حیطه برنامه مشترک کاری که قبلا داشتیم هست. مثلا فکر کنین یه جور حل مساله، یه همچین چیزی، یه مشورت. یه کاری که مربوط به تخصص مشترک خودمون دو تاست و اون تنها آشنایی هست که بهتر از هر کسی میتونه اون کار خاص رو که بهش زنگ می زنم انجام بده.
من و یه پسر مدتی بود همکار بودیم و البته رابطه صمیمی و دوستی نبود ولی خوب برای هم احترام قائل بودیم و بعد قطع شدن همکاری (که فکر میکنم اون پسرم زیاد از اینکه همکاری مون تموم می شه خوشحال نبود ولی به روی همدیگه نمی آوردیم) دیگه سلام احوال پرسی مون رو هم قطع کردیم.
سلام دوستان
من دختری هستم که با توجه به توانمندی‌ها و علایق و استعدادهایی که همه ش لطف خدا به من بوده خیلی دوست دارم که در مکان‌های علمی, سایت‌ها و گروه‌های معتبر که نیاز به مهارتها و تجربیات من هست, و جمع‌های خیریه فعالیت کنم. و فقط هم نیتم خداست و رضایت اون و بس، اصلاً واسه ی جلب توجه یا بالا بردن سابقه‌ی کاری یا خودنمایی این کارها را انجام نمی‌دم.
اما چیزی که برام مهمه اینه که من توی این طور جمع‌ها که بعضاً نامحرم هم ممکنه در اون جا یا به طور حضوری یا مجازی وجود داشته باشه و من نگرانم که نکنه رفتار یا حرفی یا یک اتفاق کوچیک از طرف من موجب جلب توجه و به گناه افتادن نامحرم بشه. می خوام بدونم آیا من با این مدل باور نباید هیچ فعالیت اجتماعی داشته باشم که می دونم نامحرم هست؟
چون این فعالیت‌ها مهم و کاربردی هستند یعنی من اگه به کسی چیزی یاد بدم یا کمکی کنم مهمه ولی نمی دونم ارزش به گناه افتادن دیگران یا شاید هم خودم را داره؟، یا اینکه چه طور باید توی جمع‌های گروهی یا اماکن عمومی برخورد و حرف بزنیم که موجب گناه کسی نشیم؟، از وقتی که برای پاسخ به من می ذارید صمیمانه ممنونم.
سلام
البته که در این مسئله طیف گوناگونی از فرهنگ‌ها و جوامع وجود دارند که در این مطلب فقط به ۳ مورد اون هم بسیار خلاصه اکتفا میکنم، امیدوارم که با دو مورد اول بتونم دامنه‌ی طیف محدودیت رو مشخص کرده و به طور کلی به فرهنگ‌ها اشاره کرده باشم.
1- روابط زن و مرد آزاد است، در این جوامع روابط انسان‌ها با یکدیگر به طور آزادانه یک حق محسوب می‌شود و هرگونه نفی آن در انظار عمومی نقض کننده مفهوم آزادی می‌باشد. و این حق مانند حق داشتن شغل، حق حیات و ... کاملاً مورد قبول جامعه بوده و اصولاً در جامعه از ارزش‌ها محسوب می‌شود.
خانواده از اهمیت چندانی برخوردار نبوده و در این گونه کشورها مسائل جنسی با کمی محدودیت (مثلاً پورنوگرافی کودکان یا رابطه جنسی در اماکن عمومی) آزاد بوده و مسائلی مانند روابط دختر و پسر، پورنوگرافی، گرایش‌های جنسی متفاوت و ... تا حدی که موجب تضییع حقوق دیگران از منظر قانون نباشد، شاید از لحاظ ارزشی ارزش محسوب نشود اما قطعاً ضد ارزش نیز نیست و جرم تلقی نمی‌شود.
سلام
می خوام تجربه م رو در اختیار شما قرار بدم؛
ممکنه فکر کنیم فلانی پیره، نوه داره، عروس داره، داماد داره، جای بابابزرگمه و احترامش واجبه و از طرفی هم حس پدر بزرگانه باعث بشه باهاشون راحت تر برخورد کنیم، حتی همون رفتاری که به نظر خودمون خیلی معمولی میاد، ولی از ذهن طرف که خبر نداری! خیلی هاشون به ظاهرشون نمیاد ولی دل شون مریضه! نسل قدیم هستند تو جامعه بسته‌تر از امروز بزرگ شدن. ظرفیت شون هم به شدت پایینه. یه سلامم بهشون بدی فکر می کنن چه خبره دیگه.
حتی به لحاظ علم پزشکی قدرت و میل جنسی مرد از یه سنی به بعد کم می شه، تو همین وبلاگ پسر ۳۰ ساله میاد میگه من دیگه میل به ازدواج ندارم چون نیازم خیلی کمتر از ۱۷ سالگیم شده. ازدواجم نکنم خیالم نیست!!! دیگه ببین ۷۰ ساله هه چی شده!، ولی خب چیزی که احتمالاً خیلی ها تجربه کردن مثلاً تیکه های خیلی رکیک جنسی شنیدن از پیرمردان ۶۰_70 ساله ست!
حالا دلایل مختلفی که باعث این می شه رو بهش نمی پردازم. چه بیولوژیکی چه روحی و روانی چه اجتماعی.
نمی گویم تمام مردها در هر لحظه به انتظار خنده ی شما نشسته اند تا شما بخندی و اونا سوء استفاده کنند، نخیر اما در هر حال عده ای هستند و باید شما احتیاط نمایید.
نظر بنده:
اول:
اگر در یک جا مردی نامحرم حضور داشت از شوخی بپرهیزید، چون همانطور که گفتم ممکنه خنده ی شما نوعی لذت و وسوسه ایجاد کنه. همین لذت سبب دو معضل میشه.
معضل اول اینه اطرافیانت ممکنه خیال و فکر می کنند که شما به خاطر حضور اون مرد شوخی میکنی و می خندی تا غیر مستقیم بهش نخ بدید.
خانم های همجنس خودت گاهی بهت تهمت میزنند یا ممکنه اون مردی که در حضورش زیاد میخندی نامزد یا شوهر اون مرد باشه و یا پنهانی دوست و معشوقه ی یکی از اون خانم ها باشه و شما خبر نداری.
وقتی شما جلوی اون مرد با رفیق های خانمت می خندی ممکنه همین نامزدش یا معشوقه ش یا خانم اون مرد فکر کنه قصد نخ دادن و خودشیرینی داری و کافیه اون مرد با شوخی های شما بخنده دیگه تهمت و شکاکی آغاز خواهد شد.
سلام
من یه دختر بیست ساله م. یه آقای رو از یکی دو سال قبل میشناسم. بهم پیشنهاد دوستی داد قبول نکردم اما خب دوستش داشتم. (قبول نکردم چون قصد ازدواج نداشت) پسر خوبیه کلا بخوام بگم. تا الان هم با کسی نبودم موضوع اینه گاهی تو اینستاگرام حال و احوالی میکنه منم جواب میدم یه جورایی منو دوست خودش میدونه انگار.
دوست دختر داره ولی دوست اجتماعی براش جداست. مثل اینکه کات کردن دیشب اومده بود سلام مشورت و درد و دل با من بعنوان دوستش! که چه کنم و این حرف ها. نمیدونم درک میکنین سخته واقعا پسر مورد علاقه ت بیاد باهات در مورد رابطه ش با یه دختر بگه و نظرت رو بخواد بگه چه کنم!
من سعی کردم کاملا بی طرفانه و نظرات واقعیم رو بگم ولی خیلی ناراحت شدم در اصل با اینکه ظاهرم رو حفظ کردم تو حرف و پیام. دیر وقته و خوابم نمیبره! آقایون سلام و مشورت با یه دختر اونم با اینکه میدونین سابقه احساسی نسبت بهتون داره در مورد روابط تون درست نیست، حالا شما هی بگید دوست اجتماعی و این حرف ها.
سلام
من دختری ۲۴ ساله هستم، مشکلم مربوط به چند ساله پیش هست که بر اثر اتفاقی نوعی فوبیا از برقراری تماس چشمی با آقایان پیدا کردم، کم کم همین ترس از نگاه کردن باعث شد از خونه زیاد بیرون نرم و باعث شد تقریبا منزوی بشم و نوعی فوبیا یا ترس اجتماعی هم پیدا کردم.
مشکلی که وجود داره این است که دائم به مشکلم فکر میکنم حتی برخی از خواب هام هم در مورد همین موضوعه و همین موضوع کل زندگیم رو در بر گرفته، هر کاری لازم بوده کردم از پبش مشاور و روانشناس گرفته تا مصرف دارو، ولی هیچ کدام اثری نداشت.
از دوستان میخوام هر کس راه حلی بلده
سلام دوستان
پسری هستم 24-25 ساله که یه مشکل بزرگ توی ارتباط با خانوم ها دارم. البته شاید به نظر بعضی ها مسخره بیاد ولی حس میکنم میتونه بعدا برام مشکل درست کنه.
در حقیقت کافیه فقط یه خانوم رفتار مهربونی با من داشته باشه و چهره ش یه کمی هم زیبا باشه (هر چند که وزنه رفتار مهربون خیلی سنگین تره)، بعد من یه حس خاصی نسبت به اون خانم پیدا میکنم.
نمیتونم بگم علاقه، ولی دلم میخواد هی ارتباطم رو باهاش بیشتر کنم و بیشتر باهاش صحبت کنم، از طرفی توی عمل هم به دلایل شخصی و هم تا حدی هم به دلایل مذهبی سعی میکنم کاملا دوری کنم از خانوم ها و حتی سلام احوال پرسی هم با خانوم های نامحرم اطرافم نمیکنم، هر چند که خوشم میاد.
باهاشون معمولا سرد برخورد میکنم، چون میترسم اگه گرم بگیرم باهاشون وابستگی پیش بیاد برای خودم یا حتی اون طرف، از اون طرف از این هم میترسم که گاهی با رفتارهام ناراحت شون کنم و گاهی به این فکر می افتم که اگه احیانا بعدا ازدواج کردم این احساس برام مشکل درست نکنه چون گاهی ناخودگاه یهو میبینم دارم به اون ها فکر میکنم. یا خیال پردازی میکنم (جنسی نه، انگار که باهاشون دارم صحبت میکنم یا یه کاری رو انجام میدم و ...).