خانواده برتر

به یادى جوانانی که نَه نود دقیقه ، 

بلکه هشت سال در مقابل دنیا ایستادند

برای شادی روح شهدا صلوات

-------------------------------------------------
سلام اقانجفی میدونم شاید بعضی حرفام بی مربوط باشه من حرفامو اینجا میزنم چون وب شما پر بازدید تو وب خودم به زور سیصد تا بازدید کننده در روز دارم اگر حرفام گاهی بی مربوطه به بزرگی خودتون ببخشید دیگه اینجا هم خانواده برتردیگه باید راحت باشیم در کنار هم وبه حرف ودرد ودلهای هم احترام بزاریم .میدونی دلم از چی گرفته از اینکه بازیکنهای تیم ملی فوتبالمون یه بازی خوب انجام دادن جلو ارزانتین الان ادعای همه چی دارن کلی براشون ترانه ساختن وهدایایی بهشون دادن ولی یه زمانی جوونایی بودن 17/18 ساله که رفتن جلو گلوله دشمن ایستادن بدون هیچ چشم داشتی بدون دست وپا هم میرفتن میجنگیدن برای اونا ما چکار کردیم چقدر خالصانه یادشون کردیم همین جمعی که اینجا هستن ادعای دین ومذهب همه چی دارن ازدختر گرفته تا پسر چند بار رفتن سر مزار شهدا گمنام یا چقدر اشنایی دارند از شهدای ما الان فلان بازیکنو اسم جدو ابادشم میدونن مدل ماشین گرفته تا مدل موهاشوالگو قرار میدن چرا برنامه ای برای شهدای ما نمیسازن مثل همین برنامه نود مگر ایرادی داره جوونای ما بدونن چه کسایی جونشون رودادن که الان تو همین دنیای مجازی باخیال راحت نظر میدن یکی پشت کامپیوتر یکی با تبلت یکی با گوشی خیالشون راحته که امنیت دارن.پسر زن دختر میان میگن شوهرم نیست گریه میکنم حامله ام یاد اون مردای بزرگی بیفتیم که بچه شونم ندیدن ویا چند تا بچه کوچکشو برای من وشما تنها گذاشت تا به ناموسش وطنش تجاوز نشه .دلم بد گرفته اقای نجفی هیچ کی یادی از شهدا نمیکنه همه فکر عشق وحال خودشون هستن یادی هم کنن از سیاستشونه .اقای نجفی به خانوما محترم بگو که مادران وهمسران شهدا رویاد کنن که چی کشیدن واقعا

http://ma-soltan.persianblog.ir/

این هم ادرس وبلاگ من هرکی دوست داشت سربزنه هرچند میدونم دوستان اینجا از ادمایی مثل من بیزارن

زندگینامه شهدا را که نگاه می کنیم داستان ها و اتفاقات زیادی هستند که خواندن آنها برای ما می تواند جالب باشد.  گوشه هایی از زندگی چند شهید را باهم می خوانیم.  

14 سالش بود که ساواک دستگیرش کرد، انداختنش توی بند زندانیان نوجوان بزهکار. فکر می کردند اینجوری از راه به در میشه و دیگه کار انقلابی نمیکنه. توی زندان نوجوونای بزهکار اذیتش می کردند اما سید حسین با صبر و حوصله سعی کرد هدایتشون کنه. بعد از مدتی مأمورین ساواک صحنه ی عجیبی دیدند. دیدند همون جوونای لا اوبالی به امامت سید حسین توی زندان دارن نماز می خونن.

کلاس قرآ نشون هم به راه بود...

یک روز گرم تابستان، با مهدی و چند تا از بچه های محل، سه تا تیم شده بودیم و فوتبال بازی می کردیم. بازیکنان تیم مهدی به او پاس دادند. او هم فرصت خوبی برای خودش فراهم کرد. در همین لحظه ی حساس به یک باره مادر مهدی آمد روی تراس خانه شان که داخل کوچه بود و گفت: مهدی، برای ناهار نون نداریم، برو از سر کوچه نون بگیر مادر. مهدی که توپ را نگه داشته بود، دیگر ادامه نداد. توپ را به هم تیمی اش پاس داد و دوید سمت نانوایی!

راه مدرسه اش دور بود. همکلاسی هایش با ماشین می رفتند. آن موقع، روزی دوازده ریال پول توجیبی به او می دادیم تا بتواند هم خودش را اداره کند و هم به مدرسه برود. با این که پول کمی بود اما این بچه، هیچ وقت شکایتی نداشت. مدتی که گذشت، متوجه شدیم که اسدالله زودتر از ساعت همیشگی از خانه بیرون می رود و تا مدرسه، پیاده روی می کند. علت کارش را متوجه نشدیم تا اینکه یک روز خواهر کوچکش مریض شد. پول کافی برای دوا و درمانش در خانه نبود. وقتی اسدالله متوجه این موضوع شد، رفت و مقداری پول آورد و گفت: این ها را برای روزی مثل امروز پس انداز کرده بودم.

طفلکی پیاده مدرسه می رفت تا همان دوازده ریال را هم پس انداز کند!

یک بار هم نشد حرمت موی سفید ما را بشکند یا بیسوادی ما را به رخمان بکشد. هر وقت وارد اتاق می شدم، از جایش بلند می شد. اگر بیست بار هم می رفتم و می آمدم، بلند می شد. می گفتم: علی جان مگه من غریبه هستم؟ چرا خودت را به زحمت می اندازی؟ می گفت: احترام به والدین دستور خداست.

یک روز که خانه نبودم از جبهه آمده بود. دیده بود یک مشت لباس نشسته گوشه ی حیاط است، همه را شسته بود و انداخته بود روی بند. وقتی رسیدم، بهش گفتم:الهی بمیرم برات مادر، تو با یک دست چطوری این همه لباس را شستی؟

گفت: اگه دو دست هم نداشتم، باز هم وجدانم قبول نمی کرد من اینجا باشم و شما زحمت شستن لباس ها را بکشی!

کم توقع بود. اگر چیزی هم براش نمی خریدیم حرفی نمی زد. نوروز آن سال که آمده بود، پدرش رفت و یک جفت کفش نو برایش خرید. روز دوم فروردین قرار شد برویم دید و بازدید. تا خانواده شال و کلاه کردند علی غیبش زد. نیم ساعتی معطل شدیم تا آمد. به جای کفش، دمپایی پاش بود. گفتم: مادر، کفشات کو؟

گفتک بچه ی سرایدار مدرسه مون کفش نداشت، زمستان را با این دمپایی ها سر کرده بود. من رفتم کفش هام رو دادم بهش.

اون موقع علی دوازده سال بیش تر نداشت.

این پست رو بروز میفرمایید .

ممنون

عه😐

در مورد چی نظر بدیم؟

اینجا که قدیمیه😐

حس و حال پاکی شهیدان💙❤خیلی ممنون از شما لطفا بازم پست بذارید🙏

سلام

باید بهش یاد بدین در لحظه شروع دعوا خودش رو بگیره و محکم وایسته و از خودش ضعف نشون نده، اینجوری نیازی به زد و خورد نیست نحوه راه رفتن مهم هست نگاه کردن و ازین قبیل کارها کلاس رزمی اعتماد به نفسشو بالا میبره و این حالتها به صورت اتوماتیک در او به وجود میاد اگر این روش جواب نداد ازین مدل افراد دوری کنه ، چون دیدم بعضی تشویق به زد و خورد کردن خواستم بگم روش جالبی نیست مگر اینکه اتفاقی پیش بیاد