سلام دوستان عزیزم
من یه دختر ۱۸ ساله ام. میشه گفت اکثر کابران اینجا سن شون بیشتر از بنده ست و بالتبع، تجربیات بیشتری هم دارن.
از اون جایی که به نوعی احساس می‌کنم ۱۸ سالگی سن مهمی هستش و دلم می خواد خاطره خوبی ازش به یادم بمونه این سوال رو می پرسم:
اگه بتونید به ۱۸ سالگی تون برگردید چه کار هایی رو انجام می دید و چه کارهایی رو انجام نمی دید؟
برای من سوال پیش اومده چرا برخی پسرها دختران قد بلند تر از خودشون رو انتخاب می کنند؟
آیا می خوان ژنتیک نسل خودشون رو اصلاح کنند؟ یا دلیل دیگه ای؟
من دخترم ۱۷۰ قدم هست و چاق هم نیستم و خوش اندامم خدا رو شکر چهره ام هم بد نیست. سال گذشته تا به الآن نزدیک ۴ خواستگار داشتم که هر چهار تا قدشون کوتاه‌تر از من بود.
این آخری که یک سرو گردن بیشتر کوتاه تره و خیلی هم لاغره، با اینکه هم سطح منه از نظر خانوادگی و شغلی، نمی دونم چرا این جوری میشه، حس می‌کنم پسران کوتاه رو جذب خودم می‌کنم.
من واقعاً فانتزی قد بلندی ندارم و خیلی دنبال ظاهر پسر نیستم همین که علاوه بر معیارها اخلاقیم از خودم کوتاه‌تر نباشه و بردلم بشینه توقع زیادیه؟
سلام
یه دختر تا کجا باید تحمل کنه؟! ۲۵ ساله دارم با برادرم مقایسه میشم و سرکوفت می خورم.
برادرم از من بزرگتره... وقتی بچه بودیم خیلی به هم محبت می‌کردیم. ولی وقتی بزرگ شدیم این محبت یک طرفه شد. چون از وقتی فهمید تفکراتم با اون یکی نیست و دید سیاسیم مخالفشه باهام ضد شده. اینکه دیدگاه من چیه و ... رو بازتر نمی کنم .
بدبختی اینجاست که تو خونه ی ما این انگار رسم شده که من باید ثابت کنم نسبت به برادرم مهربونم و اون هر چقدر که دلش بخواد بی حرمتی می کنه و اصلاً هم کسی متوجه این رفتارهاش نمی شه.
راستش من دیگه هیچی به ذهنم نمی رسه! چرا باید من روزگارم رو تو این وضعیت بگذرونم و وقتم رو رو این بذارم که چه کار کنم به بقیه ثابت بشه من دلم پاکه و بد ذات نیستم، در حالی که اون هر جور دلش بخواد رفتار می کنه.... آخه بحث یه بار دو بار نیست که! کار هر روزشه... بی حرمت می کنه... توهین می کنه... بدرفتاری و بداخلاقی می کنه... لقب‌های زشت بهم میده... هر وقت دلش بخواد خوش اخلاقه و هر وقت دلش بخواد بداخلاقه!!!
سلام دوستان
یه دختر ۱۹ ساله هستم ترم یک دانشگاه رشته نرم افزار، هنرستانی بودم سفت و سخت برای کنکور خوندم و تهران قبول شدم، خودم هم کرج هستم تو زمان کنکورم مشکل زیاد داشتم دو ماه آخر کنکورم که نگم براتون دماغم شکست، مشکلات خانواد تصور کنید ۱۸ سال زندگی یک دفعه عوض بشه و فکر می‌کردید با این تغییر زندگیت بهتر میشه خیلی بهتر، ولی الآن فقط استرس و یه چیز مسخره ست بگذریم
تا قبل این داستان‌ها من می دونم از این زندگی چی می خوام هدف هام هم دانشگاهی که می خوام شغلی که می خوام جایی که می خوام ۵ ساله دیگه باشم ولی اون اتفاق مثل یه پتک تو سر من بود، چیز ناجور بود جوری که من بعد ۸ ماه هنوز خودم رو نمی‌شناسم نمی دونم چه کار می‌کنم.
کمی تا حدودی می دونم چی می خوام ولی نمی دونم باید براش چه کار کنم از این ها که بگذریم خودم یه راهی براش پیدا می‌کنم درد اصلی من اینه من تازه ترم یکم و تو یه موسسه کلاس وب دیزاین شرکت کردم که از اواخر فروردین شروع میشه html css js از این قبیل و ...
با سلام
اگر پزشک مرد حاذقی در تخصص های گفته شده می شناسید ممنون میشم معرفی کنید.
سلام
من خودم هرگز فکر نمی کردم ازدواج به درد نمی خوره، امّا در پس زمینه ذهنم همیشه فکر می‌کردم آخرش اگه ازدواج هم نکنم اتفاق خاصی نخواهد افتاد.
امّا با تجربه‌ای که اخیراً با دیدن زندگی چند نفر یه دست آوردم اتفاقاً به این نتیجه رسیدم که تنها، تاکید می‌کنم تنها چیزی که به درد می خوره اتفاقاً ازدواجه، هیچ چیزی جای ازدواج رو نمی گیره، هیچ چیزی تو سالمندی تنهاییت رو پر نمی کنه، هیچ لذتی توی دنیا به اندازه دیدن قد کشیدن فرزندات بهت حس خوبی نمی ده.
ما (جوون های این نسل) خیلی این در و اون در می زنیم که جایگزینی برای ازدواج پیدا کنیم، برای همین این همه فلسفه و دلیل و توجیه برای انتخاب تجرد داریم که تا نسل ما بی سابقه بوده و اصلش از منیت و فرد گرایی بیش از حد ما میاد.
می‌گردیم ببینیم غربی ها چه کار می‌کنند. سرک می کشیم که ببینیم شرقی ها چه کار می‌کنند و خلاصه خیلی این در و اون در می زنیم که ببینیم راه جایگزینی هست، ولی شاید باید قبول کنیم که نیست.
برای خانواده هیچ جایگزینی وجود نداره.
سلام وقت تون بخیر
من دختری اوایل بیست سالگی هستم. به آقایی علاقه داشتم ولی رابطه مون به دلیل عدم تفاهم به اتمام رسید. موضوع اینه که من بعد از ایشون کسی به دلم نمی‌نشست و حتی شخصیکه به قصد ازدواج جلو اومده بود و رو رد کردم امّا وقتی که فهمیدم اون آقا بدون اینکه براش مهم باشه سریع با شخص دیگه ای آشنا شده خیلی ناراحت شدم و حتی حس بدی بهشون پیدا کردم.
متوجه شدم آشنایی باید خیلی حساب شده باشه که وابستگی پیش نیاد امّا با فهمیدم این موضوع و جلو آمدن دوباره ی فردی که بهم علاقه داره این دفعه قبول کردم که باهاش آشنا بشم.
این آقا به قصد ازدواج جلو اومده می خواد خانواده‌ها آشنا شن و وضعیت معقولی برای ازدواج داره امّا من هر چقدر به خودم میگم اون آدم بدردت نمی‌خورد امّا هنوز فکرم درگیره.
سلام
یه مشکلی دارم نمی دونم از کجا شروع کنم، ۲ سال پیش که قرار بود کنکور ارشد بدیم تو گروه پرسش و پاسخ مربوط به رشته مون با پسری آشنا شدم که درسش از من بهتر بود و خیلی تو رفع اشکال کمکم می‌کرد.
کم کم ما صمیمی شدیم البته فقط مجازی در حد دیدن عکس و پیام قول دادیم هر دو نفر مون تهران قبول شیم تا همدیگه رو ببینیم و هر کدوم تو یکی از دانشگاه‌های تهران قبول شدیم. تهرانیم منتهی هم دانشگاهی نیستیم.
من این بین بهش علاقه مند شدم و وابسته، برای اینکه ارتباط تموم شه دروغ گفتم بهش، الکی گفتم تو روستا با یکی که ۲۰ سال ازم بزرگتره قراره ازدواج کنم و ناگفته نماند من تو اون گروه با یه اسم دیگه بودم یعنی اسم و فامیلی مو الکی گفتم بهش.
عید تبریک فرستادم بهش و خواستم سعی کنم بهش واقعیت رو بگم جراتش رو نداشتم نمی دونم اصلاً از کدوم کلمات استفاده کنم واقعیت رو بگم بهش، ازم پرسید عروسی کردین گفتم نه تموم شد برای اینکه اون رو نمی خواستم، الآن کم کم صمیمی شدیم باز.
سلام
۲۴ سالمه دانشجوی ارشد، یکی از ترم بالایی هامون مثل کنه ول کنم نیست کار هر روزش شده پیام دادن به من روزی ۴ مرتبه یا بیشتر.
سلام صبح بخیر چه خبر؟ و آخر شب شب بخیر و اینها می فرسته
خوشم نمیاد ازش، یه مدت گفتم شاید با سرد جواب دادن و کوتاه جواب ندادن متوجه بشه، نشد و ادامه داد و الآن ادامه داره.
دنبال راهیم که دست از سرم برداره، بهش گفتم به من علاقه داری؟ گفت خوشم میاد ازت منتهی به صراحت نرسیدم! به منم برخورد گفتم عروسکت نیستم و اینها دیگه پیام ندید و با خودم گفتم خوب شد این بحث بهانه برای این شد دیگه پیام نده.
فرداش قسم می‌خورد که شوخی کردم و گیر داده بود بیا با مادرم صحبت کن، و دوباره همه ش پیام میده که شوخی بود، درست می گفته منو به مادرش گفته یا نقشه بوده؟
یه سوال دارم هم دختر خانم جواب بدن هم آقا پسرها
از کجا می فهمید کسی عاشق تون شده؟
یعنی رو چه حسابی مطمئن می شد قصد اون دختر و پسر سر کار گذاشتن و بازی دادن نیست
من آخرش نفهمیدم از کجا بفهم عشق و علاقه واقعی یا نه!
سلام به همه خانواده برتری ها امیدوارم حال دل تون خوب باشه
راستش من یه ساله نامزد کردم با همسرم توی دانشگاه آشنا شدیم، دو سال بعد هم عقد کردیم.
من از دوران مجردی عکس پروفایل می ذاشتم تقریباً (باحجاب و ساده) ولی پیج اینستاگرام پرایوت بود بعد یه مدت همسرم گفت دیگه نذار پروفایل، مردان می بینن، من اون موقع هم با ایشون بحث کردم که عکسم حجاب داره و فقط برای دوستان خودمه مگه چه اشکالی داره؟! ایشون گفتن نه همون با حجاب هم کمی موت بیرونه و از همون پروفایل کوچک هم مرد نامحرم ممکنه ببینه و بزرگش کنه ...
من دختر آزادی نیستم ولی خیلی هم مذهبی نیستم که در این حد بخوام پروفایل نذارم چون به نظرم خیلی عادی شده!، بهش گفتم اگه کسی تو خیابون منو ببینه مشکلی نیست ولی با عکس همه چی گناهه؟! خلاصه گذشت و من تقریباً پروفایل نمی ذارم از اون موقع ولی حس می‌کنم این جریان باعث شده از همسرم و حتی از غیرتش بدم بیاد حس می‌کنم خیلی افراطی هست (خیلی پاکه و اینش رو دوست دارم) ولی بعضی جاها خیلی محدود میشم هی میگم کاش ازدواج نکرده بودم حس بد دارم که با زور کاری کردم.
سلام
دختری هستم در آستانه سی سالگی، همیشه تو رویاهام دوست داشتم شوهرم پزشک متخصص پولدار خوشتیپ با ماشین مدل بالا باشه، از این مردان مغرور که به هیچ دختری نگاه هم نمی کنن و با اولین نگاه شیفته و عاشق من میشه.
اما خب همیشه خواستگارانم سطح شون بسیار پایین بود از اولین خواستگار که کلی تو ذوقم زد و حتی باباش هم مستاجر بود تا آخرین خواستگار چند ماه پیش بود حرف زدنم بلد نبود چه برسه به رفتار مناسب با یک خانم.
مشکل اول من اینه که اون قدر غرق در فانتزی هام شدم که ازدواج با یک فرد معمولی اصلاً خوشحالم نمی کنه، چه کار کنم که از این احساست بیام بیرون؟
واقعاً وقتی بعضی دوستانم رو می بینم که با هیچ و پوچ میرن سر خونه زندگی و شاد هستن و خوشحال، حسرت می خورم و می دونم من هیچ وقت نمی تونم با اون زندگی شاد بشم. چه کار کنم که مثل اون ها بشم؟ در واقع توقع من ناخواسته و به خاطر فانتزی‌هایی که قبلاً داشتم بالا رفته اما الان هر کاری می‌کنم درست بشو نیست نمی تونم پایین شون بیارم.
تداوم روند افشای تناقض‌ها در غرب
سلام دوستان امیدوارم حال تون خوب باشه
من یه چند وقتیه یه فکری ذهنم رو مشغول خودش کرده اینکه می‌ترسم اتفاقی برای مادرم بیفته (حالا جدای از اینکه خیلی تجربه‌ی غم انگیزی هست ولی بالاخره فامیل ها میان و باید ازشون پذیرایی کرد) و من باید مراسم تشییع رو مدیریت کنم از اون جایی که خیلی خجالتی و تک فرزندم هستم (پسرم ۲۲ سالمه)، می‌ترسم کسی در فامیل پیدا نشه که به من کمک کنه و من نتونم همه ی کارها (رزرو رستوران و مسجد و...) رو هماهنگ کنم.
کاش تک فرزند نبودم و کارها تقسیم می شد از اینکه مرکز توجه باشم بیزارم، ممنون میشم تجربه هاتون رو بهم بگید، این هم بگم که من کلاً در بیشتر ارتباطات اجتماعی این‌جوری میشم حالا فرقی که داره اون جا مرکز توجه من نیستم و راحتم ولی اینجا من میزبانم باید برخورد خیلی بهتری داشته باشم.
فکر کنم فقط توی ایرانه که کسی که عزیزش رو از دست میده باید چند برابر یک روتین معمولی روزانه باید به دنیا سرویس بده، غذا به ملت بده، موقع تشییع حلوا و خرما تهیه کنه ختم برگزار کنه و ...
سلام
دختری هستم که احساس می‌کنم به مشاور درسیم علاقه مندم، البته یه جوری رفتار می کنن که انگار بدشون نمیاد از آشنایی بیشتر، این قدر که این سایت دیدم که همه میگن اون ها کلاً این جوری هستند وسواس گرفتم همه ش فکر می‌کنم.