دوستان آیا موردی سراغ دارید که پسر یا مخصوصاً دختر بعد از ازدواج تغییر اعتقادی زیادی کرده باشه به خاطر همسرش؟!
آیا ممکنه دختری که الآن شل حجابه به خاطر همسرش حجاب کامل رو بپذیره؟! و بهش پایبند بمونه؟!
لطفاً اگه تجربه ای دارید بگید
سلام. وقت همگی بخیر
من ۲۶ و آقا ۲۹.
با همکارم که مذهبیه، سه سال پیام کاری و مناسبتی داشتم. روی اون ها نظر هم داشتم و احساس می‌کردم که ایشون هم یه کوچولو روم نظر داره. بالاخره بعد سه سال خواستم به یقین برسم واقعاً ازسمت شون اندک علاقه‌ای درکاره یا صرفاً بزرگوارن و بهم لطف دارن که گاهی مطلب ارسال می کنن و بانهایت خوشرویی کمک می کنن و گاهی پیشنهاد کمک میدن؟!
تا اینکه مهرماه، دوست صمیمی ش که همسر همسایه مون هست رو واسطه کردم تا مزه دهن شون رو ببینم؟! خلاصه که همسر همسایه بهشون گفت می خوام برات زن بگیرم! ایشون هم گفت خانم کیه...؟ و همسر همسایه م منو معرفی کرد! و طی صحبت ۱۰ دقیقه‌ای که نظر + م و علاقه م به آقا پسر رسید، نتیجه به این ختم شد که آقا پسر گفتن منم نظر خوبی به ایشون دارم.
سلام
پسری هستم بین ۲۳ تا ۲۵ سال و برخلاف اکثر هم سن‌های خودم که ازدواجی هستند، تمایلی به ازدواج ندارم و برعکس تمایل به تجرد تا آخر عمر دارم.
علل مختلفی هم برای این تصمیم وجود داره که از نوشتنش صرف نظر میکنم چون برخی از آنها ممکنه حتی به ۲ پاراگراف هم برسه که مسلماً کسی حوصله خوندن متن طولانی رو نداره (حق هم دارند البته).
خوشبختانه یا متأسفانه اهل روابط آزاد، دوست دختر و ازدواج موقت نبودم و نیستم. مدتی هم درگیر خودارضایی شدید بودم. برخی از دوستانم هم در مورد ازدواج، طرز فکری مشابه بنده دارند امّا دوستانی از جنس مخالف هم دارند در حالی که دغدغه من درس بوده و هست.
کاری متناسب با رشته م هم دارم که علاقه وافری بهش دارم. درآمدش هم مناسب زندگی مجردی خودم هستش. در دایره آشنایان خودم فرد مجردی که سن بالایی هم داشته باشه کم می‌شناسم امّا تا جایی که باهاشون صحبت کردم از زندگی شون راضی هستند.
سوال من از شما اینه که آیا شما هم چنین افرادی را می شناسید و در مورد سبک زندگی شون باهاشون گفتگو کردید؟
ضمن عرض سلام و آرزوی قبولی طاعات و عبادات همگی؛ سؤالی داشتم در خصوص روابط دوران عقد.
فرض‌کنید فردی تا زمان ازدواج واقعا خودش را حفظ کرده و به سمت گناه نرفته. اما اگر پس از عقد هم نتونه از همسرش کامجویی داشته باشه آیا این ظلم نیست؟
چرا برخی با افکار پوچ و بی معنی حلال خدا رو حروم می کنن؟
جایی می خوندم شاید دو نفر به هر دلیلی نتونن یا نخوان تا مدتی و تا فراهم شدن شرایط عروسی کنند. با این حساب آیا باید از لذت های جنسی مشروع خود با همسرشون در دوران عقد محروم بمونن؟ اگر اینطور باشه پس چه دلیلی برای خوندن صیغه محرمیت کامل در دوران عقد هست؟؟
از اونجایی که بالطبع دختر و پسر پس از جاری شدن خطبه عقد به لحاظ شرعی و قانونی زن و شوهر به حساب میان، چرا گاهی می شنویم که برای داشتن رابطه کامل مردد هستند یا از اون امتناع می کنند یا به فرض خانواده ی دختر او را از این کار منع می کنند؟
سلام
دختری *۲ ساله هستم، قضیه اش طولانی در همین حد بگم که من مدتی تحت تاثیر یه سری رفتارهای یه آقا اذیت شدم به شکل‌هایی سعی در ابراز علاقه داشت (البته هیچ وقت مستقیم صحبت نکرد)، اولش فکر می‌کردم آدم مومنیه ولی خب در ایشون چیزی به اسم رو راستی وجود نداشت، اوایل به خاطر بی تجربگی و شاید تحت تاثیر ایشون بودن به رفتارهاش اهمیت نمی دادم ولی خب بعدش دیدم اصلاً چنین رفتارهایی از یک آدم دیندار سر نمی زنه، خب تا اینجا موضوع بحث من نیست.
در واقع من مدتی جذب آدمی شدم که اونی نبود که نشون می داد. (مدتش خیلی کوتاه نبوده ولی خب چون پیوسته نبوده اون قدری طولانی محسوب نمی شه)
در این حد بگم
من هیچ وقت ارتباط صمیمی یا حتی رسمی طولانی با اون شخص نداشتم. حتی در اون زمان هم رؤیا پردازی نداشتم و ایشون رو به عنوان همسر آینده ندیدم و حتی تلاش کردم که دور باشم از ایشون.
سلام وقت بخیر
شنیدم بیشترِ کاربران این وبلاگ، اهلِ ایمان و خداباور اند. از نظراتی هم که ارسال میشه، معلوم میشه که همین طوره.
این خوبه.
مشکل اینجاست که ما با بعضی از کارهای حرام، اصلاً آشنا نیستم.
یعنی بعضی از کارها رو انجام می دیم و اصلاً فکرش رو نمی‌کنیم که حرام باشه. بخاطرِ فقرِ اطلاعاتی‌مونه که در شبکه‌های اجتماعی، خیلی از چیزهای بی‌اهمیت رو یاد می گیریم امّا با بعضی از ابتدائیات، هنوز آشنا نیستیم.
اگه (انجامِ واجبات و تَرکِ محرمات) رو توی گوگل جستجو کنید، می بینید که همه‌ی دین شناس‌ها میگن ستون و پایه‌ی دینداری، همین دو تاست.
یعنی انجامِ دادنِ واجب‌ها
و انجام ندادنِ حرام‌ها
سلام و وقت تون بخیر
من دختری بیست و یک ساله هستم که از شرایط و موقعیت اجتماعی تقریباً خوبی برخوردارم، و تا به امروز مشغول درس و هدف‌های زندگیم بودم و به ارتباط با جنس مخالف اصلاً فکر نمی‌کردم، امّا حالا مدتی هست که به یکی از اقوام علاقه مندم و دلم می خواد که با ایشون صحبت کنم و ارتباط داشته باشم، خیلی خودم و از انجام این کار منع کردم، خودم رو با کارهای مختلف سرگرم کردم ولی هر کاری میکنم این نیاز عاطفی داره منو دیوونه می کنه.
از طرف خانواده به من محبت میشه و خدا رو شکر خانواده خوبی دارم، حتی از طرف چند تا از پسرهای دانشگاه هم پیشنهاداتی برای دوستی بوده امّا من رد کردم و گفتم که اهل دوستی نیستم، نمی تونم به هر پسر غریبه ای اعتماد کنم و از طرفی برای خودم حد و مرز قائلم که من نباید به خاطر این نیاز عاطفی زیر بار ارتباط با هر غریبه ای برم، از خدا کمک می خوام که آرامش داشته باشم، امّا یه کمی که می گذره باز اعصابم به هم می ریزه و ناراحت میشم.
سلام
من نظری که درباره ازدواج کردن با دختران کارمند رسمی و یا با درآمد بالا بود رو خوندم و به شدت به فکر فرو رفتم.
من یه دختر مجرد هستم با ۳۴ سال سن. ۲۴ سال درس خوندم و در کنارش هر نوع تلاشی لازم بوده انجام دادم. زبان انگلیسی کامل مسلط هستم، دوره های مختلط مربوط به کار و مدیریت رو طی کردم.
الآن هم تو یه شرکت واردات مسئولیت دارم و حقوق و پورسانتم ۲۰ میلیون و در کنارش از سرمایه گذاری هایی که انجام دادم حدود ۱۰ میلیون درآمد دارم.
قبلا هم از دوستان و پدرم شنیده بودم این موقعیت کاری و تحصیلی باعث شده مردها ازم خواستگاری نکنن. الآن هم بیشتر به فکر فرو رفتم. واقعاً این طوریه که نتیجه تلاش ها و پیشرفت های یه دختر تنهایی و مجرد موندنه با اینکه هم زیبا هستم و هم قد و اندام خوبی دارم؟
پارسال یکی از همکارانم که بسیار مرد موفقی هست با یک دختر خانمی ازدواج کرد که به گفته خودش یه مدرک لیسانس از دانشگاه آزاد ... داره و تو هیچ وقت هم سر کار نرفته و یک ریال هم درآمد نداشته.
سلام
پسری ۱۹ ساله هستم و پشت کنکوری. مدتی پیش با دختری تو فضای مجازی که ۱۷ ساله هستش آشنا شدم. این دختر خانم دبیرستانی هستند و منم گاهی تو نحوه خوندن درس‌ها و شرایط کنکور باهاش صحبت می‌کردم (هر دو سمپادی هستیم) ایشون هم در مورد کنکور به من انگیزه و روحیه میده و خیلی هوام رو داره که احساس تنهایی نکنم.
راستش حالا متوجه شدم من و ایشون خیلی شبیه هم هستیم و من بهش علاقه مند شدم. اون هم حس مشابهی نسبت به من داره. ولی یه مشکلی که هست خانواده هاست. خانواده بنده سطح بالاتری از خانواده ایشون داره. به لحاظ موقعیت و بعضی چیز های دیگه. ولی من ایشون رو دوست دارم...
به نظرتون چطوری باید این موضوع رو به خانواده م بگم که گارد نگیرن؟
در مورد کنکور هم حواسم هست فقط این موضوع فکرم رو مشغول کرده.
ممنون میشم راهنماییم کنید
سلام وقت تون بخیر
به نظرتون برای یه دختر عقدی کدوم می‌تونه اولویت باشه؟، عروسی کردن یا رفتن به یک دانشگاه و رشته بهتر، ما خونه و ماشین داریم تقریباً همه چیز برای عروسی کردن آماده است ولی من کنکور برای رفتن به دانشگاه فرهنگیان عجیب رفته تو ذهنم، میشه کمکم کنید راه درست پیدا کنم.
راستی دانشجو ترم یک جامعه شناسی ام ولی احساس میکنم بعدها پشیمون میشم که چرا یه دانشگاه خوب درس نخوندم، یه عده میگن اگر بری یه شهر دیگه رابطه آن با شوهرت خراب میشه، یه عده میگن تا عروسی نکردی و بچه دار نشدی فرصت داری برای پیشرفت از دستش نده.
تجربه‌ای دارید؟ ممنون میشم کمکم کنید.
اینکه برای دختر خانم ها مهمه که خواستگار شون قبلاً جایی خواستگاری نرفته باشه؟! یعنی مثلاً اینکه پسر قبلاً ده جا خواستگاری رفته باشه بعد اومده خواستگاری شما، این براتون مهمه؟ یا دوست دارید طرف اولین بار برای خواستگاری پیش شما اومده باشه
سلام
دختری ۲۲ ساله هستم. قیافه‌ای زیبا دارم خدا رو شکر. سطح خانواده ما معمولیه. همیشه علاقه به ادامه تحصیل و ارتقاء خودم رو داشتم ولی نشد و به فوق دیپلم اکتفا کردم. الآن هم تو خونه هستم. اخیرایکی از آقایان آشنایان دور، ۳۳ ساله دارای استقلال مالی خواستگاری من اومدند و با هم در آشنایی هستیم. دو موضوع منو درگیر کرده وشک دارم بهشون جواب مثبت بدم:
یکی سنش هست که از من خیلی بزرگتره ورفتارش خیلی پخته هست و سنگین هست که این اشکال نداره (ا
گر چه من دلم شیطونی می خواد) ولی باز هم اون طور که می خوام نیست و شک دارم. یعنی با پسر ۲۴ تا ۲۵ مقایسه میکنم اون طور که می خوام نیست می‌ترسم ازدواج کنم ولی دلم پیش پسر هم سن یا دوسه سال بزرگتر از خودم باشه چون خواستگار ۲۵ داشتم ولی نشد.
دوم اینکه خیلی از خانه داری بدم میاد از اینکه از صبح تا شب بشورم و بسابم و بپزم حس کلفتی بهم دست میده اگرچه آشپزیم خوبه و انواع آش و غذا و دسر و شیرینی وکیک خانگی می پزم برای مهمونی ها ولی تو خونه بابام تفریحی درست میکنم و کدبانوگری یادگرفتم نه که همه ش و بر حسب وظیفه انجام بدم و کار دیگه نکنم.
سلام دوستان
من از کاربران قدیمی اینجام.. قبلاً هم به خاطر مشکلم مطلب فرستاده بودم ولی هنوز حل نشده،.
من امسال تازه رفتم توی ۲۶ سالگی، چادری نیستم ولی اعتقادات مذهبی دارم، تا الآن دوست پسر و این چیزها نداشتم،. مشکل ظاهر هم ندارم. ولی خب با توجه به شرایط اقتصادی جامعه و یه سری مسائل دیگه مورد ازدواج کم برام پیدا میشه. البته الآن مشکلم ازدواج نیست، چیزی که ذهنم رو درگیر کرده اینه که مدت‌ها پیش من از رفتارهای یه پسری که کلی هم ازم بزرگتره فکر کردم بهم علاقه داره و منم کم کم بهش علاقه پیدا کردم و بقول امروزی ها روش کراشم.
متأسفانه از یه راه‌هایی و با امتحان کردنش متوجه شدم ایشون اون پسر به ظاهر بچه مثبتی که نشون میده نیست، هیچ وقت هم وارد ارتباط مستقیم باهاش نشدم،، بعدها هم دیگه به من اون توجه نشون نداد و نمی ده. ولی با این حال فکرش دست از سرم بر نمی داره دلم براش تنگ میشه و دلم می خواد باهاش باشم حتی به فکر ازدواج باهاش نیستم و حتی دوست ندارم اسم این علاقه رو بذارم عشق، ولی همه ش دل تنگش میشم
سلام به همگی
من قبلاً یه بار نوشتم ولی می خوام پیامم به این صورت ثبت بشه.
راستش مشکل من از زمان بلوغ شروع شد و الآن که سه مونده به کنکور از شدتش خیلی کم شده ولی بعضی اوقات با قدرت زیادی میاد سمتم. منو ببخشید که این رو میگم ولی من به خانم‌های عضله‌ای علاقه دارم البته نه اون هایی که بیش از حدن نه در کل افرادی بدن رو فرم و آماده و شش تکه دارن خیلی برام جذابن.
خودم درگیر خودار... نیستم با جنس مخالف هم هیچ گونه ارتباطی ندارم امّا این مشکل خیلی منو کلافه می کنه. قبلاً خونده بودم این از نشانه ضعف عزت نفس و شخصیت ضعیف هست.
خودم الآن دارم برای داوسازی می خونم خیلی هم بهش علاقه دارم ولی دیگه تا یه ماه قبل نتوستم طاقت بیارم و موقع استراحتم می‌رفتم فیلم تمرین‌ها بدنسازی خانم ها رو می دیم و بعدش از اینکه این‌طوری وقتم رو روحم رو تلف میکنم عذاب وجوان می‌گیرم.
خواهش میکنم به عنوان برادر کوچک‌تر راهنماییم کنید نمی خوام چنین آدم سست ارداه و ضعیفی باشم این جور بودنی رو نمی خوام می خوام به هدفم برسم به خدا خیلی براش زحمت کشیدم نمی خوام به خاطر چنین احساساتی آینده م رو خراب کنم.