سال‌ها پیش (حدوداً ۵ سال) با یک آقا آشنا شدم و خب از طرف اون شخص رد شدم. بعد از اون خیلی افسرده و عصبی شدم و اعتماد به نفسم رو به خاطر اینکه کسی که طرد شده من بودم از دست دادم ولی تا الآن هم نتونستم فراموشش کنم و هر روز آخرین بازدید اکانت اش رو چک میکنم مطمئنم اون هم این موضوع رو فهمیده که چک اش میکنم.
سلام
زیاد نمی خوام خودم رو معرفی کنم در این حد که ۱۷ سالمه و یه دختر چادری و معتقد و بشدت احساسی ام.
راستش من یه ساله چادری شدم قبل این قضیه من طرفدار یه گروه ... بودم و خیلی دوست شون داشتم جوری که حس میکردم اعضای خانواده م هستند!
بعدش به دلایل متعددی چادری شدم و دیگه چون عقایدم تا حدودی عوض شد اون گروه خواننده مورد علاقه م رو ول کردم، اونم با کلی گریه و زاری، چون می دونستم اشتباهه، ولی کلی دوستش داشتم چون اون ها طرفداران رو وابسته ی خودشون می کنن این قانونه.
یه مدت بعد بشدت شیفته ی یکی از اقوام شدم حدوداً دو سه سال از خودم بزرگتره. واقعاً یه حالت سرخوردگی پیدا کردم چون دخترم برای خودم درست نمی دونستم که ابراز علاقه کنم یا بگم و خودم رو راحت کنم! از قبل هم سر ایشون با دوستان شوخی می‌کردیم و خلاصه تو ذهنم یه نیمچه کراشی داشتم ولی بعد چادری شدنم واقعاً خیلی به خاطره حسم خجالت میکشیدم!
هوالعالم
سلام
حدود ۲۰ و خورده سالمه پسر مورد علاقه م که از قضا فامیل هم بودیم ازدواج کرد با دختری که هم از لحاظ چهره و هم از لحاظ خانواده از من پایین تره، متاسفانه فامیل هم هستی م و حداقل سالی یه بار همدیگه رو خواهیم دید.
بعد از مراسم حالم خیلی بد شده انگیزه‌ای برای زندگی یا انجام کاری ندارم، استاد راهنما هم برای کارهای پایان نامه م پیام داد که بیا دلیل عدم مراجعه تون چیه خانم مهندس، انگیزه‌ای ندارم نه برای درس و پایان نامه و نه برای حتی کارهای روزمره و یا تفریح
سلام
من نویسنده پست به خودم ظلم کردم کاش هیچ وقت تو هم عاشقی به سرم نمی زد، هستم.
خلاصه قضیه این بود که دختر مجرد ۲۷ ساله و مذهبی هستم و در مورد آقایی در دانشگاه خیال پردازی های عاشقانه داشتم(حدود ۴ سال) و بدون اینکه تا حالا کلمه ای باهاشون صحبت کرده باشم بهشون وابستگی شدید پیدا کردم طوری که همه ش منتظرم یه روزی ازم خواستگاری کنه و تنها ایشون رو فرد مناسب برای زندگی مشترک می بینم، ولی تا حالا هیچ کس ما رو بهم معرفی نکرده فرصتی هم برای آشنایی پیش نیومده، این قضیه باعث شده هرخواستگاری که میاد فقط دعا کنم که جور نشه و فقط اون آقا قسمتم بشه.
از طرفی هم نیاز شدید به ازدواج دارم و از این بلاتکلیفی جدا خسته شدم.
سلام وقت همگی بخیر باشه
بنده پسری ۲۴ ساله هستم سؤالی که از شما دارم اینکه من به مدت چند ماه با دختر خانومی آشنا شدم و رابطه عاطفیه عمیقی بین ما شکل گرف و قصدمون ازدواج بود ولی ایشون عجله داشتن سریع خانواده‌ها آشنا شن (چون خانواده حساسی داشتن) ولی من گفتم تا در شغلم استخدام رسمی نشم نمی شه و یه کم صبر کنیم که توافق حاصل نشد و جدا شدیم.
الآن من عذاب وجدان دارم چون چند ماه با این دختر بودم و موقع جدایی ایشون حال خیلی بدی داشتن و حس میکنم باکرگی احساسی ایشون رو گرفتم میشه راهنماییم کنید که این حسم به جاست یا نه؟ برای جبران باید چه کار کنم؟ مطلع شدم که افسردگی شدیدی گرفتن و منم شب و روز حس بد دارم.
پیشاپیش ممنون
سلام
من دختری ۱۹ ساله هستم، تو سن ۴ سالگی دیگه از محبت مادری محروم شدم و وضع خونه مون از لحاظ عاطفی با زن پدرم افتضاح بود، این ها رو گفتم تا سندی باشه بر یک ضعف بزرگ به اسم کمبود محبت.
تا ۲ سال پیش هم وضع مالی مون افتضاح بود و حالا بهتره، من بخاطر پول رفتم رشته تجربی و کنکور دادم پارسال، اما رشته ی خوبی قبول نشدم. خرداد ماه با یه پسری آشنا شدم که خیلی شبیه من بود از لحاظ روحی.
کتاب خون بود، دانشجو بود و روحیه درونگراش جذبم کرده بود، پسر خیلی خوبی بود از نظرم، قابل توجه آقا پسرهایی که الان میان تهمت بزنن وضع مالی معمولی خیلی معمولی داشت و قیافه و هیکل معمولی هم داشت مثل خودم شهرشون ۴ ساعت از من دوره.
وقتی قبول نشدم بهش گفتم که بره و خودش رو حروم نکنه، اما اون گفت که پیشم میمونه و برام برنامه مینویسه و مشاوره میده و کلی بهم محبت کرد و گفت هرگز نمیره از پیشم. راستی یکی از کشمکش های ما راجع به رابطه جنسی بود، آخه حتی اگه از دین هم نگاش نکنیم خیلی زود بود ۴ ماه؟
سلام
من دختری ۲۲ ساله هستم، یه رابطه دوستانه و محترمانه داشتم که به عشق رسید امّا به هم نرسیدیم!
موضوع این هستش که اول اون آقا عاشق من شد برای من تلاش می کرد، اول اون اعتراف کرد و من کم کم به ایشون علاقمند شدم و حتی بعد یه سال جدایی ایشون رو فراموش نکردم و حتی نمی تونم به شخص دیگه ای فکر کنم.
حتی خواستگارم رو هم رد کردم. بعد با وجود همه این ها و اینک قبل عشق ما رفیق من بودیم. ایشون الآن می بینم چون مجبوریم همدیگه رو ببینیم و تعامل کنیم با من سرد برخورد می کنن !
حتی اوایل دوره جدایی خشم داشتن نه این که توهین باشه ولی به وضوح مثلا خودشون سمت من می اومدن بعد من که پیگیر می شدم به اصطلاح خیطم می کردن! خودش نیست خداش هست منم اشتباهاتی داشتم پاش موندم ولی معذرت هم خواستم امّا ایشون مبهم رفتار کردن و هیچ وقت زیر بار هیچی نرفتن!
با وجود همه این ها وقتی کسی رو دوست داری رفتارش رو برای خودت توجیه می کنی، حتی بهش حق میدی! ولی می بینم که حتی با دختری که هیچیش نیست رفتار عادی و نرمالی داره با من جوری رفتار می کنه که انگار نامرئی ام، بعد میاد تولدم رو تبریک میگه و تو فضای مجازی چکم می کنه!
سلام و خسته نباشید به همه کاربران محترم وبلاگ
من قبلاً هم بعضی از سوالاتم رو اینجا پرسیدم و جواب‌های خوبی گرفتم، امّا این یکی با همه فرق داره، این موضوع خیلی مشوشم کرده!
جریان اینه که منِ دختر عاشق یکی از هم دانشگاهی هام شدم، یه مثلث عشقیِ کاملاً تباه که این بار دو ضلعش عاشق هم هستند و این منم که اسیر عشق یک طرفه به اون پسرم، اگه بگم انقدری عاشقشم که حاضرم جونم رو براش بدم شاید بگین این از سرِ الکی مثلاً احساس عشق زیادی منه یا از نادونی فراوونم امّا هیچ کدوم نیست.
فقط خدا می دونه که چقدر دوستش دارم امّا خوب اون هیچ وقت قسمت من نشد.... برای یه مدت چند ماهه کم و بیش فراموشش کردم امّا الآن باز با دیدنش تو این گروه‌های درسی یاد اون عشق نافرجام قدیم به قدری برام تازه شده که غالباً جلوی چشممه و تو خاطرم...
من چکار کنم که بتونم بهش بی تفاوت باشم یا از سر بیرونش کنم؟!! لطفاً نگید برو کتاب بخون و خودت رو سرگرم کن، به قول شاعر که میگه (: چند ساعت روی یک خط مانده ام در فکر او)، یه راه اساسی و خوب به من بگید دوستان، خیلی ممنون میشم.
سلام
دختری ام ۱۹ ساله. سال دوم دانشگاه. چادری ولی خب امروزی نه اینکه مذهبی نباشم اما خیلی هم شدید نیستم. از سال اول از یکی از پسر های ترم بالاتر خوشم اومد. به خودم تلقین میکردم که من دارم بزرگش میکنم اصلا علاقه ندارم بهش، این یه حس الکیه و میگذره ...
وقتی میدیدمش تو راهرو ها یا کلاس های مشترک عمومی استرس تمام وجودم رو برمیداشت. خیلی سعی میکردم که به خودم بقبولانم که این استرس رو من در مواجهه با همه پسرها دارم، چون بالاخره سال اولمه و... ، ولی اینطوری نبود. دوست داشتم ببینمش اما خیلی کم پیدا بود. این قضیه تو دلم موند تا نزدیک تابستون.
به دوست صمیمی ام گفتم. البته اون موقع هم نمیدونستم چقدر جدیه، محض شوخی که هر کس یه کراش برای خودش انتخاب کرده بود و با اون میخندیدیم و این ها، اون کراشش رو لو داد منم بهش گفتم. از همون موقع انگار حس ام شدت گرفت.
توی تابستون داشتم دیوونه میشدم احساس میکردم واقعا دوسش دارم. یه کم هم رفته بودم تو این فاز که خب چرا من چون دخترم چون چادری ام نباید عاشق بشم... میدونستم دختری تو زندگیش نیست، یه تجربه ی شکست هم داشته قبل ورودش به دانشگاه. اون یه سال از من بالاتره.
سلام
یه برنامه مستند هست که هر جلسه دو نفر رو میاره که در مورد ارتباط شون با یه فرد دیگه که الان نیست صحبت بکنن، مثلا پسره در مورد دختری که ت داشته و دختره در مورد پسری که تش داشته و میخواستن ازدواج کنن ولی پدرش نذاشته یا ...، یکی از قسمت های جالبش رو می خوام به بحث بذارم؛
"فامیل دور"
سلام بچه ها
واقعیتش من مدتی با پسری دوست بودم و در طول مدت دوستی متوجه خیانت هاش و روابط موازی شدم. بعد این قضیه سرد شدم نسبت به رابطه، این وسط هم مشکلات و دعواهایی بین مون اتفاق افتاد و در نهایت یه روز برگشت تو اوج ناباوری بهم گفت یکی دیگه رو میخواد برای ازدواج و رابطه رو کات کرد.
جوری که واقعا شکستم، تو بدترین شرایط تنهام گذاشت. ولی بعدش دوباره برگشت. در حالی که هنوزم اون دختر تو زندگیش بود، منم نمیخواستم شخص سوم رابطه باشم و با وجود عشق و علاقه ی شدید و با توجه به ضربه ای که قبلا خورده بودم علی رغم میل شدیدم بهش کنار کشیدم و اونم رفت با اون دختر نامزد کرد.
الان به شدت از دست جفت شون ناراحتم، حس میکنم اون دختر خوشبختی منو گرفت و همین باعث شده به تلافی کردن فکر کنم، خب من مدتی که با این پسر در ارتباط بودم کلی آتو دارم ازش، بعضی وقت ها وسوسه میشم رابطه شون رو خراب کنم ولی میترسم.
آخه واقعا در حقم نامردی رو تموم کرد، نمی تونم بشینم خوشبختیش رو تماشا کنم. گند زد به زندگی و احساسم، حالا بره رخت دامادی به تن کنه؟، گیر کردم بین دو راهی از یه طرف میگم بیخیال شون بشم و به خدا واگذار کنم، ولی میبینم طاقت نمیارم بشینم دست رو دست خوشحالی و روزهای با هم بودن شون رو ببینم.
سلام به خانواده برتری ها
من دختری ۲۰ ساله م، از وقتی ۱۷ سالم بود عاشق یه شخصی شدم. یعنی ۳ سال. من با اون آقا رابطه ای حتی در حد ی دوست نداشتم فقط آشنا بودیم و میشناختمش، خودش و خانواده ش رو.
بخوام خلاصه ش کنم نشد!، نه اون چیزی فهمید نه من مستقیم و غیر مستقیم ابراز علاقه کردم با این حال عاشقش بودم تا وقتی فهمیدم اون آقا شخصی رو در نظر و قلبش داره ...، نمیدونم حسی که اون لحظه داشتم رو درک میکنید یا نه ولی یه جورایی شبیه حس پوچی بود ...، شکست عشقی شاید بهش گفت.
از اون زمان تا الان حتی نسبت به اون آقا هم خنثی شدم فقط بیاد میارم که هیچ وقت جایی تو قلب اون یا زندگیش نداشتم و ندارم! یه جورایی انگار یه تیر شلیک شد به عواطف من اون شب. الان سوال من اینه از اون موقع احساس میکنم انسان بی احساسی شدم، خنثی و سرد! در مورد خانواده و اقوام نه خب.
سلام
من خانمی هستم که چند سال یه فردی رو یک طرفه دوست داشتم. بهش گفتم و حتی گفتم میتونم صبر کنم اگه مشکلی هست، ولی گفتن که به من احساسی ندارن. اون فرد خیلی آدم خوبیه. از همه جهات فردیه که توی عمرم نظیرش رو ندیدم.
با شناخت از این فرد بعید می دونم که نظرشون بعد چند سال تغییر نکرده، بعد از این هم تغییری بکنه. حتی دیدن که من خیلی دوست شون داشتم اون مدت.
حالا می خوام بدونم توی این مرحله اگه هم چنان دوباره ایشون رو دوست داشته باشم و شخص دیگه ای رو وارد زندگیم نکنم، این چیزیه که عشق حقیقی نامیده میشه؟، چه به اون فرد نهایتا برسم و چه نه؟، آیا این درسته؟، اگه اینطور باشه و من سال های بیشتری صبر کنم، خودم رو بهتر بسازم، و دوست داشتن حقیقی من رو متوجه بشن، ممکنه بهشون برسم؟
از طرفی من خیلی به دوست داشتن خودم اهمیت میدم. (با خودخواهی اشتباه گرفته نشه)، آیا دوست داشتن این فرد به این شکل با دوست داشتن خودم در تضاده؟
سلام
من یه دختر ۲۱ ساله ام. چند سال قبل پسر داییم بهم پیشنهاد ازدواج داد و من چون نه اهل دوستی بودم نه از آینده خبری داشتم بهش گفتم باید صبر کنه تا ببینیم چی میشه و من اختیاری ندارم. از اون موقع تا حالا که چند سال گذشته همه ش فکر ازدواج با اون بودم و اصلا به بقیه فکر نمیکردم.
یه جورایی همه ش تو دلم میگفتم همسر آیندم همونه. البته اونم مدام پیام میداد و حرکات و رفتارش نشون میداد هنوز عاشقه. امروز با هم دوباره حرف زدیم و گفت دیگه دوستم نداره و من با رفتارها و حرف های سردم اون رو خسته کردم و دیگه نمیخواد عشقش رو ادامه بده.
دارم دیوونه میشم به خدا، یعنی چی آخه؟، مگه میشه؟، من فقط نخواستم قبل خانواده م تصمیم گرفته باشم واسه خودم و زندگیم وگرنه منم دوسش داشتم. بهش نمیگفتم چون خجالت میکشیدم و میگفتم زشته این حرکت از من، بهش بازم چیزی نگفتم و گفتم خوش باشی ولی انقد حالم بده که نمیدونم چکار کنم.
نمیدونم چه جوری وقتی نگاهش کنم گریه نکنم. خودم رو تو جشن عروسیش تصور میکنم که کنار یکی دیگه ست، دلم میخواد بمیرم، کاش بهش میگفتم که عاشقشم.
سلام
من تازه ۲۰ ساله شدم و دو ماهه که نامزد کردم (عقد نه، نامزد)، آشنایی مون کاملا سنتی بود و ایشون بسیار آدم خوب و موجهی هست. من از بچگیم کسی رو دوست داشتم ولی خب هیچ وقت این علاقه رو بروز ندادم بهش و دو ساله که اون رو از دست دادم (فوت نکرده ولی برای همیشه از اینجا رفته و هیچ جوره هم دیگه نمیتونم پیداش کنم) برام خیلی سخت بود اوایلش، تا حدی که کنکورم رو به بدترین شکل ممکن به نسبت سطح درسی و انتظار خودم و خانوادم پشت سر گذاشتم و از ترس اینکه نکنه با اون حال روحی بد تو خونه بمونم و افسرده بشم، تصمیم گرفتم که انتخاب رشته کنم برم دانشگاه یه شهر دور.
چند ماه بعد از دانشگاه رفتنم هم که ورود خواستگارها به خونه مون شروع شد، چون دیگه من وارد دانشگاه شده بودم و بهونه ای برای درس و کنکور نداشتم، من ندیده ردشون میکردم چون اصلا حوصله ی اینکه بخوام وارد رابطه بشم رو نداشتم ولی نمیدونم چرا وقتی بحث خواستگاری نامزدم پیش اومد گفتم که بیان، هنوز هم به کسی که دوستش داشتم فکر میکردم ولی وقتی نشستم فکر کردم و دیدم اون دیگه هیچ وقت برنمیگرده و منم دیدم که خواستگارم آدم خوبیه و از خیلی از جنبه ها باهام هم کفوه تصمیم گرفتم بله رو بگم.