خانواده برتر

سلام
باور کنید اگه جایی خواستگاری برم و دختر خانوم دستشون موقع چایی آوردن بلرزه شوقم ده برابر میشه!!
خیلی باحاله،یه حس پاکی خاصی رو القا میکنه بهم

به حسن :
نگو اینارو هخخخ لعنتی از فردا همه لرزونک میشن تا خواستگاره فک نه پسر جماعت ندیدن
درمورد سوال کننده هم شما باید اعتماد به نفستو بالا ببری که نگران این نباشی راجع بت چی فکر میشه ولی درکل اینو بدون کسی راجع بهت فکری نمیکنه اگرم کسی نگاهت میکنه شاید خوشگلی ازت خوشش میاد
درکل توجه نکن وقتی دختر چایی میاره ی لحظه همه نگاه ها روش قفل میشه حالا واس خاطر اینه شاید ی شخص جدید وارد جمع میشه یا هرچی

روانشناس باید برین و مطمعن باشین خیلی ساده حل میشه ، نه روانپزشک

آخ جون یکی هم سن خودم تو این سایت پیدا کردم :)
عزیزم اثر اون حرفای گذشته رو برای اینکه از بین ببری هی به خودت نگو..تکرارشون نکن.. مثلا اهنگ بزار خودتون خونه هستین چایی بیار برا خونوادت و اون اهنگ حواست و پرت میکنه خودتم ذهنت و منحرف کن..
تکرار کن به شکل های مختلف وقتی مهمونا نیستن تا عادی شه برات..
اصلا فکر نکن دارن به ازدواجت فکر میکنن.. بگو یه چایی این حرفا رو نداره.. در واقع مثبت صحبت کردن با خودت و تلقین به خود خیلی موثره.. در عین حال تمرین زیاد..
موفق باشی

اسمش اختلال اضطراب اجتماعیه، و بر خلاف نظر جناب حسین، هیچ ربطی به پاکی و ناپاکی نداره. یه جور ترس از مورد قضاوت قرار گرفتنه. از یه مشاور خوب کمک بگیر مرحله به مرحله کمکت میکنه تا بهتر بشی. اگه دسترسی نداری یا برات مقدور نیست، کمی مطالعه کن در موردش، راهکارهای عمومی هست که بتونی خودت تا حد زیادی وضعیت رو بهبود بدی. ولی گاها در صورت شدید بودن مشکل که در مورد شما به نظر نمیرسه، از درمان های دارویی هم کمک گرفته میشه.

دختر نازم
خخخخ من خودم ۱۹ سالمه ها
"اعتماد به نفس"
معضلی که دخترا از ازل نداشتن...
خود بنده یه بار خواستم به شوهر عمه جان شیرینی تعارف کنم ...چادر از سر مبارکم افتاد..
به خاطر ابهتی که دارم هچ کس یعنی هچ کس نخندید
نکته تستی:ابهت خود را بیفزا
یعنی دخملای خوشجل یکم عزت نفس و اعتماد به نفس بد نیستا

اقای نجفی عاشق تیتر سوال شدم...
من عاشق شدم واااای😭😭😭

کیوته بنظرم 😂😂

مشکل خیلی بزرگی نیست
شاید کمبود اعتماد به نفسه
راحت میشه مرتفعش کرد

من خودم وقتی میخواستم توی جمع ساز بزنم دستم میلرزید یدونه قرص ******* 10 خوردم دیگه عادی شد بعد قرص رو کم کم نصف کردم و در اخر یک چهارم و جالب این بود که یکدفعه یادم رفته بود قرص رو بخورم وسط اجرا یادم اومد دستام شروع کرد به لرزیدن قبلش عادی و بدون استرس بودم فهمیدم بیشترش تلقین بوده البته این قرص رو پزشک برام تجویز کردن

دوباره سلام
یادمه اکثر اوقات مادرم وقتی چای میاوردم یه ایرادی ازش. یا کم رنگ بود یا پررنگ بود یا باید اول جلو فلانی میگرفتم یا روش حباب داشت یا سرد بود یا تازه دم نبود یا کوچیک بود یا .... دقیقا هم پیش همون مهمونایی که میگفتن بیا ببینیم وقتشه! .... حتی بقیه حتی برادر کوچیکم یاد گرفته بود یه ایرادی بگیره... شوخی نمی کردن ها... جدیه جدی. تازه دادشم سینی رو از من میگرفت و خودش میبرد دوباره میریخت تا اوکی باشه! بعد که اون میاورد همه به به و چه چه میکردن! میگفتن: چه پسر آقایی... ماشاالله!
حالا من یجوری شدم که احساس میکنم تو خانواده خیلی قابل تحمل نیستم. دیگران حتی اگه ابراز احساسی هم نسبت به من میکنن فقط از سر دلسوزیشون هست نه اینکه واقعا من دوست داشتنی باشم! شایدم یجور عقده حقارت باشه.

به حسن
ممنون از نظرتون
شما اگه بفهمید این دختر خانم همیشه (حتی پیش خواهر و برادرش یا صمیمی ترین دوستش) موقع چایی آوردن دستش میلرزه نظرتون بازم همین خواهد بود؟؟

بهcj
ممنونم
من اعتماد بنفسم خیلی بالاست. همه این نظر دارن.
اما این موضوع دیوونم کرده. تاجاییکه حاضرم حتی با هیپنوتیزم درمان بشم.

به عاشق فاطمه
بله درسته .خیلی دنبالشم ولی نمیدونم.. پیش کی برم؟

به فرناز
مرسی که نظر دادی.
اینجا هم سنای ما زیادن. البته کلا هم همسنای ما زیادن!
از این تمرینا کم نکردم... اما باز مثله یه آوار یهو میریزه روم.

به دوست
آره همینیه که میگی... من حدود یک سال پروپرانولول مصرف میکردم . البته یکی با دوز 10 فقط. ولی تقریبا تاثیری نداشت. ممنون

به گلی در چادر
ممنونم بابت نظرت.
اعتماد بنفسم خیلی خوبه. تو کارم و جامعه حرفه ایم. فقط همین یه مورده که مشکل دارم.

به بابای تیمور عموی روکسانا
متشکرم
خدا کنه. ولی چطور؟
وقتی آدم خودش درگیر دردی نیست باور رنج آور بودنش کمی سخته.

دختری هستم ۲۲ ساله ،ببخشید باور کنید به سختی تونستم خودم رو قانع کنم و مشکلم رو مطرح کنم.
راستش من از راننده تاکسی ها و سوپر مارکتی ها و ... می ترسم کلا افرادی که خیلی با مردم سرو کار دارند به نظرم ترسناک میان چون آدم شناس های خیلی قهاری هستند. چیزی درونم برای خجالت کشیدن ندارم ولی دوست ندارم کسی با یک برخورد پی به افکار درونیم ببره ...
می خواستم برم پیش روانشناس این وبلاگ باعث شد بفهمم فقط من نیستم که از قضاوت شدن هامیترسم. گفتم برای اینکه ترسم بریزه باید من هم اینطور آدم ها رو بشناسم .به نظرتان این روش جواب میده .
اینگونه افراد اصولا چه مشخصاتی دارند؟چون از روبرو شدن با بعضی از کاربران اینجا هم می ترسم ...

مگه هنوز جاهایی مونده که موقع خواستگاری دختر چایی ببره؟!!! من فکر می کردم فقط تو سریالای تلویزیون فقط دختر چایی میاره. تو تهران که دیگه این رسم منقرض شده

سلام دوست عزیز..
اول میخواستم بگم با فرض اینکه برای خانوادت پذیرایی کن ولی گفتی بازم با مشکل روبرو میشید..یه توصیه ساده براتون دارم..از مادرتون خواهش کنید که چای رو بریزند و فقط شما پذیرایی کنید..اینطوری نگران جزئیاتش هم نیستید و براحتی میتونید انجام بدید..بمرور هم اول شما فقط اب داغ رو اضافه کنید و ببرید..دفعه بعد اگه بازم نگرانید،چای رو از کمی قبل مهمونی آماده کنید ،اینطوری اصلا دیگه نگران نیستید..تو خونه از چای ریختن برا خودتون شروع کنید تا کم کم براتون تکراری بشه.. تو مهمونی های خیلی بزرگ هم اصلا نگران نباشید..یه لیوان یا استکان چای که ریختید،از رنگ و جزئیاتش راضی بودید، کل سینی رو پر کنید..اینطوری میتونید کم و زیاد کنید.
یه نکته خوب بگم..میتونی تو فنجان هم بریزی که کم رنگ و پر رنگ بودنش کاملا به چشم نمیاد ..فقط تو فنجان کمرنگ بریز و حتما خوش عطر باشه..البته این سلیقس.

(بعد زیاد بزرگ نکن..ساده بگیر و بیخیال باش..گاهی بخیال بودن از اعتماد بنفس داشتن مهم تره.. )
اینطوری بهترین میزبان خونتون هم میشید..حتی بهتر از مادرتون(لبخند )..🌼🍃

(پ.ن:چیزی که من درک نمیکنم و واقعا سخته برام..ظرف میوه خوری 3/5 کیلویی رو تعارف میکنی،دایی کوچیک میگه بگیر اول به دایی بزرگت..!!! میخوام فقط بگم چرا؟! مگه این احترام و تواضع میاره؟! لطفا روزای دیگه تو برجک هم نزنید،این پیشکش!
فقط اونی که از پشت میگه زود زود بردارید،میوه خوری سنگین هست..خدا جاش رو بهشت کنه. )

به Mahtab
آره وقتی حواس آدم نباشه یا یه مساله مهم ذهنو درگیر کرده باشه تقریبا رفع میشه ولی متاسفانه من چون چندین بار بابت همین لرزش تو جمع ضایع شدم حالا برام شده یه مشغله ذهنی خیلی مهم. تاحد زیادی دست خودم نیست.
دیدید بعضی ها از گربه میترسن؟ حتی اگه تو 3-4 متری شون باشه از جا میپرن یا جیغ میزنن!!! دست خودشون نیست. در حالیکه گربه اصلا کاری بهشون نداره.

به به دوست
یه تصویر ذهنی بد تو ذهن ما، این حس ناخودآگاه رو درونی کرده؛ که باید یه جوری بکلی پاک بشه. ولی چجوری؟ نمیدونم.

به کارشناس
عزیزم من همیشه موقع چایی آوردن دستم میلرزه نه فقط برای خواستگار!!
حتی الان که دارم با شما صحبت میکنم و از تصور چایی آوردن، تپش قلب میگیرم و یه لرزش درونی دارم!!!
خدارو شکر کنید که شما ها این ممشکل ندارید.

دوست عزیز مشکل شما کمبود عزت نفسه نه اعتماد به نفس اعتماد به تفس یعنی یه کاری رو خوب انجام دادن در عین اینکه می دونی تو بعضی کارا هم خوب نیستی مثلا همون طور که خودتون گفتید شما تو کارتون حرفه ای هستید و توش اعتماد به نفس دارید اما مثلن ممکنه تو نقاشی زیاد حرفه ای نباشید وقتی میگیم اعتماد به نفس بلافاصله این سوال مطرح میشه که در چه حوضه ای اما عزت نفس اون برچسب قیمت و ارزشیه که شما روی خودتون میذارید عزت نفس یعنی من کلن برای خودم توانایی هام استعدادهام و خواسته هام چقدر ارزش قائلم عزت نفس و عزت نفس بالا به این معنی نیس که من انسان کاملی هستم به این معنیه که من انسان کاملی نیستم و این رو پذیرفتم و دارم برای رشد خودم تلاش می کنم.
اگه که سنگی هستی که با تمام وجود به سمت روشنایی حرکت میکنی باز هم پشتت تاریکه پس خودتو بپذیر تو هم مثل همه یه نیمه ی تاریک داری پس قبول کن که تو هم اشتباهات و عیب نقص هایی داری.
اینطوری وقتی جلوی دیگران چایی میگیری دیگه نگران قضاوت و وارسی های دیگران نیستی چون خودت ارزش خودتو می دونی قرار نیست همه از تو خوششون بیاد و دوستت داشته باشن مهم نیس تو فکر اونایی که جلوشون چای گرفتی چی میگذره مهم اینه که خودت در مورد خودت چی فکر میکنی.

نه والا منقرض نشده البته بجای چایی ممکنه آب انبه پرتغال ،شیرکاکائو یاکافیمیکس بیارن براتون. حالا دست دختر بلرزه اشکال نداره دست پسر چرا میلرزه؟؟!! یه سوال دارم آقایون روشنم کنن : یه مورد من دیدم پسره اونقد تپش قلب داشت از رو پیرهن معلوم بود جوری که سمت چپ پیرهنش میلرزید تابلو بوداا قشششنگ معلوم بود.خجالت میکشید یعنی؟ یا اضطراب داشت؟؟

به سوال کننده
قطعا نظرم تغییر نمیکنه چون خودمم اینشکلی ام :)))
من حتی میخوام گوشیمو به بقیه نشون بدم دستم میلرزه!

به سوال کننده
خانم سحر

خواهش می کنم خواهرم
سوالی داشتی در خدمتم😚😚

به "به دوست ۶ شهریور ۰۷:۵۰" :

سلام دوست عزیز

اولا که لازم نیست از چیزی خجالت زده باشی. اگه خدای نکرده مشکل قلبی داشتی، ازش خجالت میکشیدی؟ این هم دقیقا مثل مشکل قلبیه. هم ژنتیک و وراثت توش تاثیر داره، هم محیط موثره، هم رفتارها و سبک زندگی خودتون تاثیر گذاره. پس چیزی برای خجالت وجود نداره، صرفا یه مشکل خیلی شایع و معموله که باید با اقداماتی درمانی رفع بشه یا بهبود پیدا کنه. همین.

من تخصصی ندارم تو روان درمانی و اگه چیز غلطی بگم ظلمه به شما، من صرفا میدونم همچین بیماری ای وجود داره و باید دنبال درمانش برید تا حل بشه. مثل وقتی شما میبینی دوستت سرما خورده و بهش توصیه میکنی بره دکتر. اما چیزی که به عقلم میرسه اینه:

شما منطقا و عقلا میدونید که یه سوپرمارکتی یا راننده ساده، اصلا قرار نیست به درون شما پی ببره. حتی یه روانکاو حرفه ای کلی با شما صحبت میکنه که بتونه شما رو بشناسه و مشکل رو تشخیص بده. یه راننده ساده چطور همچین قابلیتی میتونه داشته باشه؟ قطعا این رو میدونید که اینطور نیست. ولی چیزی که شما رو آزار میده احساس شماست، نه منطق شما. پس باید احساس خودت رو مدیریت کنی و تغییر بدی.

اگه به نوعی فوبیا باشه این مشکل، یعنی فقط از افراد خاصی وحشت داشته باشی، یه راهکار خوب مواجه شدن تدریجی با اون موقعیته. یعنی در حدی که برات مقدوره خودت رو در موقعیتی که ازش میترسی قرار بدی تا حساسیت و ترس از بین بره، و بعد قدم بعدی رو بر میداری. بهش میگن exposure therapy

البته شما خیلی مختصر توضیح دادید و من خیلی خوب متوجه نشدم. فقط تو برخورد با افراد خاص مشکل دارید یا کلا با غریبه ها نمیتونید ارتباط برقرار کنید؟ با حضور تو جمع مشکلی ندارید؟ راحت میتونید تو جمع صحبت کنید؟

راستی
من پسرم (فکر میکنم خیلی موثره هست )
از شمام خیلی کوچیکترم
تجربه ی خودم این بوده
به یکی از بستگان نزدیکم شباهت بالایی دارم
اون فرد رو خیلی از اطرافیانشون به دلایلی( که بنظرم خیلی مضحک هستن اون دلایل) مورد استهزا قرار میداد
منی که مدل کوچیکتر اون بودم هم همین برام پیش میومد
صرفا بخاطر شباهتی که داریم در ظاهرمون
مدام مورد نقد اطرافیان
دائم توسری خوردن و حرف شنیدن
بدتر از همه اینکه پدر آدم هم به جرگه اونا بپیونده
گذشت و گذشت تا اینکه ما دانشگاه قبول شدیم
خیلی مسخره بنظر میاد
ولی بخاطر اعتبار و عظمت دانشگاهی که رفتیم توش(خراب بشه الهی)
نظر همه برگشت
خیلی عجیب بود
فهمیدم که ادمای دوروبرم خیلی سطحی(و شاید کوته فکر! با عرض معذرت) هستن
نمیتونم براشون دیگه اعتبار قائل شم
نظرشون اونقدر دیگه مهم نیست برام
از چشمم افتادن انگار
خودم رو صرفا بخاطر حرفای بی اساس و پایشون دست کم گرفتم
چوبشو هم خوردم
تک تک شون یه ضعفایی دارن تو شخصیتشون خودمم خوب میدونم
حالا من ادمی نیستم که بخوام حمله کنم بهشون
در شان این حقیر نمیبینم دهن به دهن شدن رو
سنشون هم کم نیست ! که بگیم بچه بودن یه حرفی زدن
به حرفاشون گوش میدم
ازشون مشورت و راهنمایی میخوام گاهی
ولی وقتی میبینم دارن قضاوت بیجا میکنن
یا خیلی وقتا که متوجه مغلطشون میشم
فقط یه گوش دره یه گوش هم دروازه
حذفشون میکنم از زندگیم

حالا شما ببین
من سنم ازتون کمتره
شما هم خودنون رو فرد موفقی میدونی
اعتماد به نفست هم که میگی خوبه.خب فکر نمیکنی شما زیاد بزرگ کردی حرفشونو؟
من دختر نیستم و برا همین نمیتونم این همه ظلمی که حداقل میبینم بهتون میشه رو درک کنم
اونایی که نمیبینم واویلا
شما میتونی با این مسئله که ریشه ای هست به راحتی مقابله کنی
زمان زیادی هم میبره
و فک میکنم تنها راهشم اینه که یکم بیشتر درمورد خودتون فکر کنین
ابعاد شخصیتی خودتونو حلاجی کنین و روش کار کنین
هرچی بیشتر بفهمین دلایلو شاید راحتتر بتونین مقابله کنین (فکر کردن به دلایل بنظرم میتونه یجورایی فرافکنی کنه و بارشو از رو دوش شما کم کنه ینی مقصر رو پیدا کنین که البته خیلی نباید درگیرش بشین مسلما)
ولی یه راهکار خیلی عملی به ذهنم میاد اینه که اگه میتونینی با اون آدمایی که این حس رو بهتون القا میکنن بشینین راحت حرف بزنین بحث کنین (زیر سوال ببرینشون با اینکه خیلی زشته ولی شاید این عقدتون خالی شه)عیب نداره اگه یکم اذیتشون کنین سربه سرشون بذارین یکم رو نِرو برین
حس انقام داره خوبه
شاید یه تراپیست بتونه یکم کمکنون کنه
ولی اول و آخرش به خودتون ارجاعتون میده
درمورد مسئله شما بنظرم خیلی واضحه
ببخشید اگه نظرم یخورده ایده‌آلیستیه من با عقل 21سالم که نه 15 ساله جواب میدم
همچنان دختر بودنتون و مردسالاری رو خیلی موثر میدنم تو این قضیه

خانوم شما وقتی تنهایی اگه برا خودت چای بریزی تو لیوان با سینی جابه‌جا کنی لیوان رو بازم دستات میلرزه؟

ممنونم از همه دوستان بابت نظرات پر محبت تون.

به #... و غزل
ممنونم از محبت شما.
واقعیت اینه که اصل کار چایی ریختن من ایرادی نداره. اما این احساس و یا این تصویر که من ازاین بابت بارها در موارد مختلف غیر از این مورد سرزنش های مختلف قرار گرفتم و پیروش بارها دستم لرزیده و افراد نسبت به من سرد شدند؛ باعث وقوع مجدد اون لرزش میشه.... این احساسو دارم که این خود من هستم که زیادی ام. برای دیگران ارزشی ندارم و حتی محبتم هم قابل پذیرش نیست براشون... اونا فقط دارن منو بعنوان یه موجودی که هست (نمیتونه که نباشه) تحمل میکنن تا دلم نشکنه. شاید یجور احساس حقارت. انگار برام جا افتاده که : امکان نداره کسی منو دوست داشته باشه... آخه تو خانواده ما خواهر بزرگترم و برادر کوچیکترم قابلیت های خوبی دارند و تو همه مسائل نظرشون محترمه. اما من نمیگم نظرم نامحترمه ولی بود و نبودش فرقی نمیکنه.
تو خونه من فقط یه موجود زنده که صرفا با فعالیتهای زیستی دارم چون بهرحال نمیتونم که بمیرم! هر وقت یه نظری داشتم یه جوری سرزنش شدم به غیر عادی بودن. شبیه بودن به افراد دیگه ای که در فامیل مورد سرزنش بودند. یا اینکه مستقیما از من بعنوان مزاحم و ... یاد شده. بارها مادرم گفته : تو فرزند ناخواسته ای! اگه تو نبودی فلان اتفاق خوب تو زندگی ما می افتاد! تقریبا هیچ وقت نشده که از بودنم احساس خوبی داشته باشم. همیشه احساس سربار داشتم. حتی یه بار تو جمع مادرم بهن گفت: کی میشه بری ما از شرت خلاص شیم؟! جالب اینه که اکثر جاها که هستم اون لحظه دیده میشم که مخاطب تذکراتشون قرار میگیرم ولی در زمان یادآوری خاطرات زیبا میگن: تو که نبودی اونجا!!!! یا مثلا فلان کار یا حرفی که از نظرشون قابل قبول و خوشایند بوده بعدها باورشون نمیشه که من انجام دادم و اصرار دارن که اون کار یا حرف کار من نبوده! فلانی گفته... تو که اصلا نبودی... طوریکه الان دیگه تمایلی ندارم در ارتباطات خانوادگی حضور داشته باشم و دردسرساز باشم!!! یا در بهترین حالت فقط دیده نشم! عقده حقارت.

به بابای تیمور عموی رکسانا
متشکرم از تجربه خوبتون
کاملا درسته. نظر دیگران باید برای من بی اهمیت باشه....
ولی وقتی اون دیگران نزدیکترن کسانم، مادرم و برادرم یعنی تنها پناه زندگیم هستند چطور میتونم برای نظرشون اهمیت قائل نباشم؟؟؟
وقتی که برادرم که 5 سال از من کوچیکتره میگه: تو فقط حرف نزن!
وقتی مادرم میگه اگه تو نبودی چنین و چنان.... وقتی بارها مورد بازخواست و اتهام قرار گرفتم... و به معتاد و روانی و غیر عادی و .... نسبت داده شدم. شاید واقعا هستم.
دیگه باورم نمیشه که این همه نباشم!!!
فقط خدارو شکر میکنم که بالاخره یه روزی همه چی تمون میشه.

وقتی تنهام هیییچ لرزش دستی ندارم.

با سلام به سوال کننده‌ (سحر)

دوست عزیز اگه شما نگارنده تایپک‌ با مادری که زیاد فحاشی میکنه باید چیکار کرد هم هستید

اونجاهم‌ خدمتتون‌ عرض کردم‌ از اسم کاربری (سحر) سحر داخل پرانتز چندین ماهه‌ که من استفاده میکنم‌ اگه زحمتی نیست براتون‌ لطفا یه اسم کاربری دیگه ای برای خودتون‌ انتخاب‌ کنید چون‌ با این نام کاربری که شما هم انتخاب کردید کامنتا‌ی من و شما قاطی پاتی‌ میشه‌ لطفا پرانتز کنار اسمتون‌ بردارید یه چیزیه دیگه جایگزین کنید

لطفا پیگیری کنید باعث ناراحتی من شده این اتفاق

من تا حالا نه پستی گذاشتم‌ و نه در پست ها مشارکت داشتم‌ اینو عرض کردم‌ تا سو تفاهمی پیش نیاد برای دوستان

***توجه .... توجه ***

به (سحر) و همه دوستان خواننده پست از همین تریبون اعلام میکنم:

ببخشید من اصلا در جریان نبودم که این نام کاربری وجود داره!
پرانتز رو هم فقط جهت اینکه بگم اسم سوال کننده سحر هست گذاشتم. اگه تو کامنتم در قسمت ارسال سوال غیر شخصی ببینید متوجه میشید که من سحر بدون پرانتز هستم.
لطفا برای رفع شبهه کامنت من جهت طرح پست، در این لینک http://khbartar.blog.ir/post/16546 رو ملاحظه بفرمائید.
باید بگم که من غیر از این پست و کامنتهاش تا حالا هییچ پستی و هییچ کامنتی در این وبلاگ نذاشتم.
این فقط یه سوء تصادف بود. و رسما از خانم (سحر) معذرت میخوام. حتما نامم رو تغییر خواهم داد.

سحر عزیزم من حالتو درک میکنم اما همه ی اینها نشونه ی کمبود عزت نفسته به نظرم برای اینکه دوست داشتنی و مهم باشی اول از همه خودت باید خودتو دوست داشته باشی متاسفانه شرایط خانوادگیت هم باعث این احساس بی ارزشی شده اما رفتار تو ب دیگران تعین میکنه که اونا چجوری باید با تو رفتار کنن تا وقتی که تو خودت این احساس رو تقویت میکنی این انرژی ها به اطرافیانت هم منتقل میشه و باید بدونی و به همه هم گوشزد کنی که تو شایسته ی احترام محبت و دوست داشته شدن هستی نه به خاطر اینکه تو کار و تحصیلت موفق هستی نه به خاطر اینکه تو خانواده ی خوبی متولد شدی بلکه به خاطر اینکه تو یه انسان هستی و این حق مسلم توئه حتی اگه معتاد باشی حتی اگه افسرده باشی حتی اگه کارتون خواب باشی تو باید اول این دوست داشته شدن و احترام رو از خودت طلب کنی و بعد از بقیه.
ببخشید که زیادی حرف زدم گوش دادن فایلای عزت نفس محمد رضا شعبانعلی هم میتونه بهت کمک کنه . امیدوارم که روزای بهتری در انتطارت باشن عزیزم.

من از بیرون میبینم داشتانو برا همین یجوریه
دختری که خودشو فردی موفق میدونه
میگه اعتماد به نفس بالایی دارم
روابط عمومیم خوبه
برای برادرم و مادرم که به من مدام سرکوفت میزنن چطور میشه برا حرفشون ارزش قایل نشم
برای خودش ولی ارزش قائل نشده تا الان که میگه از ازدواج میتزسم
خودش میگه تنها هستم دستم نمیلرزه
چی پس مونده این وسط؟
از این واضحتر؟
شما میدونی مقصرش کیه
خوب هم میدونی
ولی درصددش برنمیای (عمداً یا سهواً)
سیکل معیوب نیست؟
چون گفتین دختر موفقی هستین برام سخته پذیرفتنش
ما که زندگیتونو ندیدیمو نمیشناسیم شما رو
فقط میتونیم یه چیز بگیم تا بلکه خودتون به خودتون بیاین
راهکار عملیش رو خودتون با توجه به شرایط خودتون که نگفتید و نمیدونیم باید پیدا کنین
باز هم میگم
من شاید چون تو گود نیستم میگم لنگش کن
ولی شما یه لطفی به خودت بکن خودتو حیف نکن
ازین روانشناسی که میری پیششون هزارتا کار میکن بکن تا اعتماد بنفست زیاد بشه خیلی بدم میاد
من فقط میگم شما به خودت بیا
به خودت بیا بقیش حل میشه
به خودت نیومدی و این سخت ترین بخش ماجراست
ضمنا
ببخشید که هی نظر میذارم و مشغولتون میکنم دیگه نمیگم
موفق باشید

خیلی ناراحت شدم باور کن،چرا به برادر کوچیکت اجازه میدی این مدلی باهات صحبت کنه. آخه ینی چی تو حرف نزن! دفه بعد اینو گفت بهش بگو 5 سال ازت بزرگترم حقمه حرف بزنم اصلا حرفمو میزنم ببینم کی میتونه جلومو بگیره، بگو ناراحتی شما صحنه رو ترک کن. اصلا بهش اجازه نده به خواهر بزرگترش توهین کنه .با بقیه اعضای خونواده خیلی منطقی صحبت کن سنگاتو وا بکن،بگو مقصر شما بودین که بچه ناخوسته آوردین نه من! موضع خودتو تو خونه مشخص کن، ببخشید اینو میگم ولی خودتونم مقصر بودین چرا خیلی محکم و سفت نبودین؟ چرا از خودتون دفاع نکردین؟ همش تو خودتون ریختین و از درون داغون شدین ،من بودم میگفتم اگه بخایین نادیدم بگیرین و با شوهر دادن از شرم خلاص بشین منم میرم خونه جدا میگیرم تنها زندگی میکنم. واسه خودت حد و حریم قائل شو یه جوری رفتار کن طرز فکرشون نسبت بهت عوض بشه .مخصوصا داداش کوچیکه!!!

سلام دوستان
ممنونم از وقتی که گذاشتید و ابراز محبت شما.
خیلی خیلی لطف کردید.

به غزل جان
و بابای تیمور عموی رکسانا عزیز
و انگری گرل مهربون
خواستم بصورت مجزا پاسخ بدم دیدم وجه اشتراک بینش خیلی زیاده و یه پاسخ مشترک خیلی بهتره.
لب کلام شما عزیزان که واقعا هم درسته اینه که من با حذف بمرور خودم و پررنگ شدن اهمیت دیگران در ذهنم خودمو باختم.
آره واقعا. ذره ذره انگار خیلی از این سرزنش ها باورم شده. مقصر خودم بودم که خودمو باختم. یه جوری شدم که تصویر ذهنی که از خودم دارم یه تصویر تقریبا منفی و غیر قابل دوست داشتنی هست. هیچ جا اولویت ندارم. و به دیگران حق میدم نتنها اولویتی برای من قائل نباشند که حتی سرزنش هاشونم منطقی بنظرم میرسه. حتی از زندگی خودم حذف شدم. و بجاش دیگران خیلی مهم شدند.
فایلهای آقای شعبانعلی رو دانلود کردم. حتما گوش خواهم داد و امیدوارم برام موثر باشه.
از این رفتار دیگران ما باید درس بگیریم که اینقدر به خودمون اجازه ندیم که درباره دیگران صحبت و قضاوت کنیم.
متاسفانه متاسفانه مادرمن و خواهرم و اطرافیانم یه عادت بدی دارند که در طول روز مدام از طریق تلفن یا حضوری دارن رفتار دیگران رو بررسی و قضاوت میکنند. من از این رفتار خیلی ناراحتم . نتنها من بلکه کل افراد فامیل سوژه صحبتهاشونن. و همین موضوع باعث شده که من همیشه سرزنش ها اونا رو چند وعده بشنوم. که سحر اینجوری کرد و و اونجوری و نباید و باید و .... و فلانی چنین و چنان.
و متاسفانه چون مادرم با من چنین رفتاری داشت حرمت من شکسته شده و همه حتی کوچکتران هم به خودشون اجازه میدن هرجوری رفتار کنن.
حالا میفهمم غیبت و تهمت چرا حرامه و حفظ حرمت و آبروی دیگران چرا اینقدر توصیه شده.
تصمیم گرفتم هر شب قبل از خواب تصویر های زیبا و موفق از خودم مجسم کنم و خوبی های خودمو مرور کنم و اینکه من فقط و فقط به خاطر همین خوبی ها دوست داشتنی هستم.... تا کم کم تصاویر نادرست از ذهنم پاک بشه.
خیلی ممنونم از شما عزیزان که با نظرهای مهربون تون احساس تنهایی من رو از بین بردید و واقعیت مساله رو برای من مشخص کردید.
براتون از صمیم قلب آرزوی موفقیت و خوشبختی روز افزون دارم.
خدا بهمراهتون