شاید موضوع پستم مسخره و خنده دار باشه واسه خیلی‌ها، ولی واقعاً بد ذهن منو درگیر کرده، من معمولاً ازم تعریف می کنن تو آینه و سلفی بدون فیلتر هم خوب به نظر می‌رسم ولی هر موقع جشنی و ... پیش میاد و عکس هام رو می بینم می گم خدایاااا من این قدر زشتم؟
اصلاً کج و کوله میفته کل اجزای صورتم، با خودم می گم نکنه همین شکلی هستم که به احتمال زیاد همون شکلیم!!!
سلام به همه اعضای سایت.
امیدوارم حال تون خوب باشه. من خیلی زود رنجم. مثلا یه خطایی کردم، حالا یه آدم غریبه اومده یه چیزی گفته یا یه تیکه ای انداخته. کار اصلاً بی ارزشی هم بوده.
شاید فردای اون روز، خود اون شخصی که به من تیکه انداخته یا مسخرم کرده یا اطرافیانم یادشون نباشه چه اتفاقی افتاده ولی من به خاطر حرف هاشون تا چند روز تمرکز ندارم.
ممنون میشم کمکم کنید یا اگر تجربه ای دارید بیان کنید.
با تشکر
سلام
امروز که تولد ۳۰ سالگیم بود، خیلی غمگینم، واقعاً هیچی نیستم، حالم خیلی بده، هیچی ازخودم ندارم، موهام بسیار کم پشت شده، دندان هام همه خراب و عصب کشی شده، اندام بد.
سلام
من یه خانم ۲۸ ساله م.
یه مشکلی دارم که از بچگی با منه من از بچگی تا الآن هیچ کس دوستم نداشته خانواده م اصلاً برادرانم اصلاً مادرم همیشه جلو بقیه خوردم کرده دخترهای فامیل با من دوست نبودن هر دوستی که داشتم نهایت دو سال دوام داشته .
سلام
دختری هستم ۱۶ ساله، یه راست برم سر اصل مطلب من خیلی حسودم! حسود و کمالگرا و به شدت بی اعتماد به نفس.
البته نه اینکه به هر کسی حسادت کنم. شاید مشکلم مسخره باشه ولی مثلا یکی از همکلاسی های من خیلی محبوبه توی مدرسه چون روابط اجتماعی بالایی داره خوش قیافه ست و کلا آدم جالبیه هر جا هم می ره بدون اینکه اصلاً حرفی بزنه همه معلمان و ... ازش خوش شون میاد.
سلام
من یک دختر ۲۲ ساله هستم. چند وقت پیش تووی دانشگاه یک پسر دورادور و با پیغوم پسغوم بهم ابراز علاقه نشون می داد و من هم نمی دونستم باید واکنشم چی باشه.
اما این قدر این پیغوم پسغوم ها و توجه ها زیاد شدن که آخرش من هم دل دادم و تووی ذهنم رویاپردازی می کردم و از این که یکی هست که دوستم داره و به زودی داره شرایط رو جور می کنه تا باهام ازدواج کنه (خودش رسونده بود قصدش ازدواجه) خیلی خوشحال بودم اما واقعاً نمی دونم چی شد که این پسر یهوویی بی خیال من شد و رفت با یکی دیگه دوست شد.
سلام
من دخترم و ۱۶ سالمه
حقیقتش من خیلی دوست دارم مرکز توجه باشم اعتماد به نفس پایینی دارم ولی تظاهر می کنم که خیلی با اعتماد به نفسم و خودم رو برونگرا و باحال نشون می دم تا دیگران جذبم بشن.
نمی دونم چرا اما به این کار انگار معتاد شدم. و خیلی احساس خوبی دارم وقتی بقیه دورم جمع میشن و می خندونم شون یا همه ی توجه ها به منه. و مشکلم اینه که توی مدرسه یکی از همکلاسی هام کلا خیلی معروفه همه معلمان اون رو می شناسن و بین همه محبوبه و خوشگلم هست و خب با اینکه دوست نزدیکمه من خیلی حسادت می کنم!
لطفا هم خانم ها هم آقایان بگن که چگونه و با انجام چه کارهایی به خودشون میرسن؟
از لحاظ تغذیه و اندام و تفکر و مراقبت زیبایی، روحیه، زبان و ... اطلاعات و هر چیزی که می دونید.
لطفا حتما با جزئیات بگین ...
متشکرم.
من تو خوش‌ترین روزهای زندگیم بودم، یک سال تلاشم و شب بیداری هام برای معلم شدن جواب داده بود دوستان خوب پیدا کرده بودم سفر می‌رفتم ورزش می‌کردم و کلاً آدم فعالی بودم.
معلم دوست داشتنی بچه‌ها بودم مورد احترام همکارانم بودم همه اینها رو داشتم مدام افراد مختلف برای خواستگاریم می اومدن و همه اینها... بعد از تعطیلی مدارس اولین تابستون عمرم که سه تا گزینه پول، جوانی و وقت رو دارم میخواستم بترکونم.
ته دلم همه ش هیجان داشتم کفش کوهنوردی خریده بودم، عضو باشگاه کوهنوردی شدم جاهایی که بانجی جامپینگ می‌رفتن پیدا کرده بودم، دلم میخواست منم مثل هم سن سالانم از پوسته ترسویی که دارم خارج بشم، دلم میخواست مثل بقیه باشم!
همه این رویاها فقط با یه کلمه دکتر ریخت پودر شد رفت، وقتی گفت دیسک کمر داری، زیاد راه نرو، زیاد نشین، زیاد خم نشو...کوهنوردی و دوچرخه سواری و ورزش رو فراموش کن.
سلام
من یک دختر نوجوانم که بر خلاف خانواده ام اجتماعی و فعالم. متاسفانه خیلی کامل گرا هستم. از نظر تحصیلی وضعیت مناسبی دارم. افسردگی هم ندارم امّا به خاطر نداشتن مهارت حل مسئله، ناکامی‌های زیادی رو تجربه می‌کنم که سلامت روانم رو تحت تاثیر قراره می ده. پدر و مادرم از هم طلاق گرفتند و با پدرم ارتباطی ندارم.
از بچگی خیال پردازی می‌کردم. یه سری هاشون خوب هستن و یه سری هاشون ناشی از کمبود های شخصیتی هستند.
گاهی شرایط زندگی آنقدر مرا زیر منگنه می‌گذارد که از توان و تحمل من خارج است. متأسفانه راه چاره ای نیز وجود ندارد.
به دلیل ایده آلیست بودن پدرم و خانواده اش، مادرم در تمامی سال های زندگی زناشویی خود تحت تحقیر و تمسخر و توهین پدرم قرار می گرفت و محدودیت های سنگین مالی نیز برایش در نظر گرفته شد.
خلاصه می‌کنم شرایط نابهنجار منجر به مشکلات روانی در مادرم گردیده و در حال حاضر مادرم آنقدر غیرطبیعی رفتار می‌کند که ناخواسته و ناخودآگاه به ما آسیب می‌رساند، مشکلات شدید حافظه، بدبینی های افراطی، از دست دادن فهم و درک موارد عادی روزمره و خلاصه نمی‌توان به زندگی با او ادامه داد.
سلام خدمت کاربران
چه طوری اخلاق ها و عادت های بدتون رو اصلاح کردید ، مثلا کدوم اخلاق ها ورفتارهای ناپسندتون که خیلی رو مخ بود. این طوری بگم راحت تر یادتون بیاد. اصلاح کردین.
یعنی قبلا اون رفتار و عادت های بد مثل عصبانیت و غیبت و دروغ دل شکستن بوده به هم زنی و هر چی که تو ابن حیطه هست با چه شیوه ای و راه حلی اصلاح کردید.
سلام
نمی دونم از کجا شروع کنم
بچه آخر خانواده م بودم ناخواسته بدنیا اومدم خواستن سقطم کنن ولی نکردن، کاش می‌کردن
دنیای جالبی برای من نبود، نیم عمرم تو سختی بیماری و تنهایی گذشت بدون حمایت کسی ازم، آدم بدی نبودم یعنی نتونستم بد بشم.
حالا هم تبدیل به بی تفاوت و بی احساس ترین شدم، خانواده م رو دوست ندارم،ازدواج هم نمی خوام بکنم،چون احساسم رو نابود کردن، آزارم به کسی نرسید،قلب ساده م رو شکستن.
الآنم جای خوابی دارم و خوراکی، و کاری که دارم براش زحمت می کشم،چه کار کنم احساسم خوب بشه و از رفتار دیگران عذاب نکشم کجا رو دارم برم
سلام و عرض ادب لطفاً رد نشید و بخونید.
داستان از این قرار هست من از همون بچگی یه دختر باهوش و از همه مهم تر پر تلاش و با پشتکار بالا بودم.
همه چیز عالی بود و من روز به روز اوج می گرفتم تا اینکه کرونا اومد ( اون موقع من یازدهم بودم) و دیگه تا همین الآن که باهاتون صحبت می کنم نتونستم سمت کتاب برم و یا بعد یه مدت ول می کردم.
نمی خوام بندازم تقصیر کرونا نه اصلاً !!!
ولی می دونید شخصیت من طوری هست که نیاز به یک محرک انگیزشی داره. مثلا تو مدرسه دبیرام به خاطر ادب و تلاش و درس خوبم خیلی منو دوست داشتند ( تمام اون یازده سال منظورم هست) و همین باعث میشد من بیشتر و بیشتر انگیزه بگیرم ناگفته نمونه که خودم هم خیلی درس خوندن رو دوست دارم ولی نمی دونم بعد کرونا چی شد که انگار مثل دو قطب همنام با درس شدم!!!
سلام
من دو سال پیش با یه آقایی قصد ازدواج داشتم، امّا ایشون بعد سوء استفاده دو سال ارتباط جا زد، و حالا کلی اتفاق دیگه، شدیدا از کینه پرم ،کینه ش و حرف هاش فراموش نمیشن، من یک سال تمام با قرص اعصاب خوابیدم ،و یه مدت کوتاهی حتی بستری بودم بخش اعصاب روان.