خانواده برتر

در مورد دون ژوانی و سندروم استکهلم تحقیق کنید متوجه میشید قضیه چیه (برای اطلاع بیشتر روی نوشته ها کلیک کنید)

انسان باید در وهله اول برای شخصیت خودش و وجود انسانی خودش احترام قائل باش و این یک اصل چرا؟

چون زمانبکه عزت نفستو از دست بدی اعتماد به نفست از دست میره و کم کم  دچار حس بی کفایتی می شی یعنی اینکه با خودت میگی

من خوب نیستم

من نمی تونم

من بی عرضه ام 

وابن میشه یه کشمکش درونی که از درون مثل خوره وجودت و له میکنه

الان همسرتون به گفته خودتون شمارو تحقیر میکنه و توهین میکنه

اول از همه باید علتش و جویا بشین چرا؟

سر چه مسائلی این تو هین ها رو میکنه؟

به اندازه خودتون اون مسائلی که باعث این شرایط میشه رو کم کنید

مثلا الان سر یه چیزی دعواتون میشه اگه ایشون خییلی عصبی میشی شما با همسرتون 

جدل نکنید 

لج نکنید 

سروصدا نکنید 

حرصشو درنیارید

یه چند ثانیه سکوت کنید و چیزی نگید حتی نگاش نکنید که حرصش در بیاد

البته ابن باب مثال بود نه اینکه شما اینجوری هستین 

ولی اگه کلا سر هر مسئله کوچیکی شما رو تحقیر میکنه و توهین باید بشنوید بهتون توصیه میکنم به هیچ عنوان به هیچ عنوان اجازه ندین به اینکارشون ادامه بدن باهاش سرسنگین بشین ناراحتیتون و وقتی که آروم شد ابراز کنین 

ادامه این روند باعث میشه ایشون به اینکار عادت کنن و بدتر از اون شما به تحقیر شدن عادت کنین و این باعث میشه با بزرگ شدن فرزندتون اولا الگوی بدی بشن برای فرزند شما

دوما بچه شما برای شخصیت و حرف شما تره ام خورد نکن چون شما رو یه آدم منفعل میدونه

جلو همسرت وایسا وقتی خوردت میکنه اجازه نده باهات اینطور برخورد کن 

بهترین راه هم سرسنگین شدن و کم محلی تا جایی که خودش بگه چرا ایطوری رفتار میکنی و شما بتونی از حقت با حرف زدن دفاع کنی

موفق باشی

مطمعن باشید شوهرتون به زودی از کرده ی خودش پشیمون میشه و شما رو روی چشاش 

میزاره به خاطر این همه صبر و بردباری و خانومیتون

کار شوهرت اشتباهه اون مریضه

واللا 

مادر بزرگای ما کتک میخوردن باز زندگی میکرون

الانیا روز دوم طلاق عاطفی میگرن و خیانت میکنن

کلا ایرانی جماعت در حال افتادن از  رو پشته بومه

شما خانم گلی،صبوری،با حیایی...

راستش با خوندن حرفات یاد یکی از اقوام افتادم.خانم خیلی لطیف و مهربونیه.هیچ وقت دلش نمیاد که به عشقش توهین کنه.

همیشه جلوی بی احترامیهای همسرش فقط سکوت میکنه.

بنظرم بیمار نیستی فقط عاشقی عاشق...

احتمال داره مازوخیسم داشته باشین

ولی در هر حال چه شما بیمار باشین و تحمل کنین چه سالم باشین و تحمل کنین این کارتون ثواب زیادی داره گرچه اگر سالم باشین و تحمل کنین اجرش بیشتره

بنظرم اگر به جای تحمل یه کمی مهربون تر بشین این جور مواقع بهتره

تنها بدی شوهرتون فقط بداخلاقیه؟

بهتره باهاش حرف بزنی که توهین نکنه. بهش بگو درست نیست که توهین کنی. ما که داریم زندگی مون رو می کنیم ، چرا با همدیگه بد حرف بزنیم؟  اگه کم شد که شد اگه نشد ، سعی کنی کمی سر سنگین باهاش باش. تو خودت باش. کارات انجام بده اما مثل همیشه تحویلش نگیر. این هم بگم اگه در گذشته ، رابطه خوبی با هم داشتید ، جایی ایشون از دست شما ، شدیدا عصبانی نیست ، دورو بری ها دخالت هایی نداشته اند و احیانا از دست خانواده یا اقوام نزدیک شما ، آسیبی ندیده ،  به هیچ وجهه حق اذیت کردن و بداخلاقی نداره.

 البته ممکنه محیط کارش ، جوری باشه که رون اونو  بهم بزنه ، وایشون میاد انرژی منفی خودش رو سر شما خالی می کنه. بعضی خوراکی ها و نوشیدنی ها هستند واسه آرامش اعصاب و تنظیم غلظت خون. ممکنه به هر دلیلی خون ایشون اسیدی میشه و عصبانیتش هم به دلیل بالا رفتن اسید اوریک خون ایشون باشه که شما بهتره خوراکی هایی تهیه کنید که خون ایشون رو قلیایی کنه.

اما بهترین روش صحبت دوستانه هست بدون هیچ گونه بحث و مناظره. ضمنا انتظار نداشته باشید طی یه مدت کوتاه ، اخلاق و رویه ایشون عوض بشه. باید صبر کنید به مرور زمان و کم کم . این هم بگم ، خوبی های شما ، مهربونی های شما ، ذخیره ایست واسه براه آوردن شوهرتون. پس اندازی هست واسه دنیا و آخرت شما و بدون شک ، محبوبیت خاصی بین خانواده شوهرتون و اقوام خواهید داشت.

اما مسلماً با دعوا و داد و بیداد نمیشه جلوش ایستاد و کار شما صحیحه که چیزی نمیگید اما تحمل کردن باعث میشه که خود شما افسرده بشید.

دقت کنید که بعد از دوازده سال آیا با وجود سکوت و صبوری شما بد خلقی هاش بهتر نشده؟

آرومتر نشده؟ 

شما باید مهارت مقابله با رفتارهای بد اون رو داشته باشید. باید جوری رفتار کنید که اون بفهمه شما میتونید جوابشو بدید اما صبوری میکنید . بعد از اینکه باهاتون بد حرف زد یا بد خلقی کرد بعد از آروم شدنش زمانی که حالش خوبه و سرحاله باهاش حرف بزنید.

بهش بگید دلم میشکنه که اینطوری باهام حرف میزنی!خودتو لوس کن!

وابستگی شما بیشتر بخاطر ترسه فکر میکنم میخواید کاری کنید که آروم بشه و مبادا دوباره بد رفتاری کنه! 

ما دقیقاً از جزئیات زندگی شما و خلق خود شما به عنوان زن خانواده اطلاعی نداریم ولی این تحمل کردنهای زیادی میتونه نوعی اختلال باشه مل ترس و خجالت و عزت نفس پایین!

اما بیماری نه!

بهتره سعی کنید مهارتتون رو بالا ببرید. با یک مشاور خوب هم صحبت کنید.

عزیزم از صحبتات خیلی ناراحت شدم.طلاق منفورترین حلال خداست اما بالاخره برای مواردی مثل شما گذاشته شده.مطمئن باش با رفتاری که شوهرت داره زندگی که داری ادامه میدی به نفع هیچکس نیست.نه شما نه پسرتون.خدارو چه دیدید شاید اگه جدا بشید گشایش های زندگیتون بیشتر شد.چون شما این کار رو برای پسرتون انجام میدید نه دل خودتون.اگه همسر شما میخواست عوض بشه تا حالا شده بود.من خودم از خالی کردن میدون تو زندگی متنفرم اما گاهی اوقات راه دیگه ای نیست.نگران نباش گلم سعی کن یه روز که همسرت نیست به یه جای مطمئن که همسرت به فکرش نرسه بری و درخواست طلاقت رو پی گیری کن.اگه شد با شواهد و...کارای شوهرت رو ثابت کن.با این وصعیت صد در صد دادگاه حضانت رو هم به شما میسپاره.سعی کن حتی اگه شده با کارای سخت اما حلال بچه تو بزرگ کنی.در واقع هدف تو نجات زندگی اونه.توکل به خدا کن حتما موفق میشی.ببخشید طولانی حرف زدم

چرا با یه خیانتکار بددهن که کتک کاری میکنه زندگی میکنی؟ بخاطر بچت؟ این بچه که داره نابود میشه! به قول خودت بعید نیست که یه بلایی سرتون بیاره!

بخاطر بچتم که شده یه اقدام جدی بکن! شوهرت بدون شک مریضه و مشکل داره! این مریضیش شمارو هم افسرده کرده!

چرا خانوادتون حمایتتون نمیکنن؟

کتک زدن زن و بچه بخصوص بچه تاثیر بسیار منفی توی روح و روان اون بچه داره! چطوری به عنوان یک مادر تحمل میکنی که بچتو بزنه؟

وای خدای من! من اگه یکی به بچم تو بگه میخوام خفش کنم!هر کی میخواد باشه!

شما چه جوری میتونی ببینی که بچه تو میبنده و با کتک کبودش میکنه!

خواهر من زیادی جلوش کوتاه اومدی! من خودم با وجودی که بسیار اهل احترام گذاشتن به دیگران هستم و بسیار خنده رو اگه کسی با بچه ام برخورد بدی بکنه یا تحقیرش کنه نمیذارم بچه دیگه پیشش بره!

هر کی میخواد باشه! میخواد مادر شوهرم باشه یا مادر خودم یا حتی شوهرم!

من اگه شوهرم فقط صداشو برای بچه ام بلند کنه(که خوشبختانه هیچوقت چنین کاری نمیکنه) سریع جلوش وای میسم و میگم با بچه درست حرف بزن!

فکر میکنم خیلی افسرده و بی پناه شدی! بهتره که به شوهرت بفهمونی که اگه بخوای میتونی حالشو بگیری! برادری پدری کسی رو نداری بیاد باهاش حرف بزنه!

نمیشه اینجوری زندگی کرد باید یه فکری بکنی! 

من با طلاق بسیار مخالفم! اینجا هر کی اومده پست گذاشته و درباره مشکلاتش گفته من همش از سیاست های زنانه و محبت به شوهر و چشم گفتن به شوهر حرف زدم!

اما شوهر شما جنبه ی این چیزارو نداره!چرا؟ چون بیماره!و با عرض معذرت فکر میکنم با این اوصاف از اون مردای ناپاک خیابونی هم باشه!

به نظر من میشه حتی اعتیاد مردو تحمل کرد میشه بد خلقیشو تحمل کرد اما خیانتشو و دست بزنشو نمیشه!

سریعا برو مشاوره . شده تنهایی هم بری برو . اگه مشاور گفت بچه ات هم بیاد اون رو ببر . به هیچ وجه به طلاق فکر نکن تا همه راه هایی که حتی 1 درصد احتمال میدی امید به اصلاح و درست شدن موضوع هست رو امتحان نکردی کار خطرناکی نکن. وظیفه پدر هست مراقبت از فرزندش. به بچه ات بگو ، حاضر جوابی نکنه.

سعی کن وقتی باباش عصبانیه ، از معرکه خارج بشه. سعی کنید کاری کنید که اون فکر نکنه شما و پسرتون ، علیه اون برنامه ای دارید. هیچ وقت جلوی شوهرت ، با پسرت ، پچ پچ نکن و حتی اون جلوی باباش نگه مامان بیا ، کاریت دارم. اگه هم کاری هست که نمی خواد باباش بفهمه ، جلوی اون انجام نشه. سعی کنید تو رو دربایستی قرارش بدید. سورپرایزش کنید. هر کاری که امید رو تو زندگی پر رنگ کنه نه کم رنگ .

این چندتا پست رو بخونید بعد تصمیم بگیرید.

http://khbartar.blog.ir/post/5170

http://khbartar.blog.ir/post/5135

اگه وقت کردید این لینک هم یه سر بزنید.
http://khbartar.blog.ir/category
فکر می کنید بعد از خودن این چند پست ، کدام راه بهتره؟
 سازش و اصلاح بهتر نیست؟

به نظر من تا همه راه رو امتحان نکردی ، اصلا و ابدا به طلاق فکر نکن. اینکه می گم فکر نکن واقعا قبول کن. دوستانی که مجردند ، از رو دلسوزی خودشون توصیه می کنن ،  من به خاطر خودتون میگم که طلاق مشکلی رو حل نمی کنه . همین پسر شما ، تو حالت طبیعی ازش بپرس که دوست داری من و بابات از هم جدا بشیم ، بدون شک می گه نه.

 می دونم خیلی سخته که بخواهی اوضاع رو درست کنی یا با ایشون زندگی کنی اما شک نکن ، طلاق خیلی خیلی خیلی سخت تره . حق شما از این زندگی ، فرار نیست ، حق شماست که ایشون آدم بشن و نزدیک بشن به اون چیزی که شما می خواهین. از شوهر شما بدتر هم آدم شده به شرطی که خودت بخواهی اساسی تر ، و جدی تر مشکل رو حل کنی.
شما فعلا مشاوره برو و کمک بگیر . بعدش توکل کن بر خدا.
اون لینک هایی هم که بالا گذاشتم حتما یه سر بزنید.

سعی کنید تو حالت ناراحتی تصمیم نگیرید.
ببیند واسه طلاق یه حداقل هایی باید باشه. اگه اون حداقل ها رو دارید تصمیم با خودتون.
اینکه اولین نیاز شما یه سرپناه هست. یه خونه که بتونی توش زندگی کنی. آیا می تونی یه خونه اجاره یا رهن کنی؟ خانواده بابات اجازه می دن که بری مستقل زندگی کنی یا نه باید بری پیش اونها . اگه بری پیش اونها ، برات راحته که بعد از 12 سال دوری ، بری زیر چتر اونها؟ میدونید که اگه رفتی تو خونه و پیش اونها ، مثل یه دختر 15 ساله کنترلت می کنن. نمیدونم کدوم شهرید ولی عمدتا خانواده ها ، نگران یه زن مطلقه بیشتر هستند تا یه دختر مجرد. ببخشید اینجوری می گم اما خدا میدونه به چشم خودم دیدم که می گم
واسه نگهداری بچه ات ، شوهرت بهت اجازه میده که ببریش پیش خودت؟

بچه ها از 7 سالگی به بعد ، حضانت شون برعهده باباشون هست. آیا باباشون همچین اجازه ای رو میده؟
متاسفانه شاید به خاطر لجبازی هم شده ، بچه رو نده . بالاخره شما باید از این دوتا مسئله خیالت راحت باشه.

ایشون شما رو طلاق میدن؟ چه تضمینی وجود داره که طلاق بدن. خیلی از مردها واسه فرار از مهریه ، زن شون رو طلاق نمیدن. خانمه مهریه اش رو اجرا میذاره ، مرده هم می گه باشه من طلاقت نمیدم تا پیر شی. اون وقت 10 یا 15 میلیون اول کار دادگاه از مرده می خواد که بده ، مابقیش هم قسطی. البته برای مهریه 110 تا مثلا. اگه هم وضع مالیش خوب باشه ، دارایی داشته باشه غیر از خونه ،  تازه معلوم نیست شوهره طلاق هم بده. خب اگه مهریه رو نده ، آیا شما شغل و درآمدی داری که بتونی مستقل باشی و نیاز به مهریه نداشته باشی؟

همه اینها رو بسنج واگه خواستی اقدام کنی ، با نظر خانواده ات اقدام کن. واسه طلاق ، هرچقدر هم قوی باشی آدم کم میاره. چون دادگاه ها خیلی سخت می گیرن. حداقل یک سال تا 2 سال طول میکشه که طلاق بگیزی ، اون هم معلوم نیست تهش چیزی از مهریه بمونه یا خیر . خیلی در گیری طلاق آسیب می رسونه خصوصا وقتی بچه هم داری. مگر اینکه توافقی جدا بشید که اون هم معلوم نیست از مهریه چیزی گیرت بیاد.

من نمی گم زندگی تون الان خوبه ، اما باور کنید اینقدر سختی های طلاق ، بعد از طلاق ، نگاه های بیکار مردم ، دخالت های و فضولی های آشناها ، سرزنش ها ، کنترل های محسوس و نا محسوس خانواده پدری یا برادر و .. زیاد میشه ، که آدم ترجیح میده بی خیال طلاق بشه.

ممکنه بعد از طلاق ، واسه یه لقمه نون ، یه خوابگاه حتی ساده  ، اینقدر آدم اذیت بشه که ترجیح بده بسوزه و بسازه. اگه واقعا از لحاظ مالی و شغل و مسکن مشکلی نداری ، کمی اوضاع بعد از طلاق  ،تحمل پذیرتر خواهد بود والا اگه مشکل داری ، یا اقدام نکن ، یا بذار به هر روشی وضعت بهتر شد فکرش باش

اگه شوهرت آدمی هست که میشه باهاش حرف زد ، بهش بگو بیاد این سایت ، شاید خدا خواست و راضی شد بره مشاوره و زندگی رو بهبود ببخشه. این هم بگم بچه تون تو این سن که سن خاصی هست خیلی آسیب می بینه. خواه ناخواه. اگه کوچولو تر بود یا اگه مثلا از 15 یا 16 رد شده بود کمی کار راحت تره. بازهم از خدا می خواهیم که آرامش نصیب تون کنه. پناه می بریم برخدا