خانواده برتر

سلام.

من الان 25 تا دوست دارم. سال به سال یاد هم نمی کنیم

اسمش فقط دوسته ولی اصلش بی دوستیه

سالی یکبار میریم بیرون اونم اگر اگر شرایط خوب باشه. سری پیش آبان قبل از گرون شدن بنزین رفتیم دربند، 30 هزار پول غذامون شد دو نفری (فلافل!!) و 36 هزار هم پول کافه که هات چاکلت خوردیم و برگشتیم تا به امروز که کرونا خونه نشینمون کرده

شما باید به قول بچه ها، همونطور که دخترا به پسرا چراغ سبز نشون میدن؛ شما هم به هم جنس های خودتون که در محیط دانشگاه یا مدرسه هست، چراغ سبز یا روی خوش نشون بدین. من خودم اولین بار رفتم دانشگاه، موقعی که میخواستم برم خوابگاه، دیدم یه پسره با زیر شلواری نون خریده و داره میره خوابگاه. همونجا باهم آشنا شدیم. مشهدی هم هست بهم میگفت یره اهل کوجیی؟ خخخخخ 

الانم دم افطاره و مغزم یاری نمیده. از صبح داریم درسم میخونم. بعد افطار باز اگر چیزی به ذهنم اومد، اشتراک میذارم

شب و روزتون خوش

کاش به این واقعیت برسیم که واقعا لازم نیست که یه رفیق فاب داشته باشیم.

من هم تنهام و کسی رو ندارم. میتونم دوست پیدا کنم ولی هیچکدوم پایدار نیستن.

پیش از این همه اطرفیانم رو خائن میدیدم. وقتی کسی ولم میکرد و میرفت پریشون میشدم و این موضوع تو سایر ابعاد زندگیم تاثیر میذاشت. نمیتونستم باور کنم که مشکل از منه!!!!

واقعیت هم همین بود مشکل از من بود. من تمام احاساتم رو واسه دوستم خرج میکردم و در هر موضوعی کمکش میکردم انتظار داشتم که اون هم مثل من باشه ولی نبود من هیچ وقت واسه هیچ کس مهم نبودم.

تو دو حالت واسه هم مدرسه ای هام مهم میشم

1)زمانی که قرار بود که بچه ها اعتراض کنن و به کسی نیاز داشتن که لیدر خوبی باشه و بتونه بدون توهین و دعوا حرف هاشون رو بیان کنه.

2) موقعی که امتحان ادبیات فیزیک یا شیمی داشتیم و  نیاز به شخصی داشتن که در رسوندن تقلب به بقیه دریغ نکنه.

در غیر این صورت یه آدم خز اسکل عقب مونده حساب میشدم که خیلی اوقات سوژه بحثا بودم.

الان هم مدت هاست که حس میکنم که نیازی به ارتباط با یه دوست ندارم. که چی بشه مثلا بری کافه یا رستوران و یه خرجی رو دست خودت بزاری یا بری پارک و از طرف پسرا متلک بارون بشی. من واقعا حرفی واسه گفتن با همسن و سال هام ندارم . مثلا ریز و درشت زندگیم رو بگم که چی؟ طرف میخواد همدردی کنه ؟ خب معلومه نه تازه آبروت رو هم راحت واسه ات میریزه.

فکر کنم من هزار درجه از شما بدتر باشم ولی اینقدر تو دریای تنهایی غرق شدم که روانم تکامل پیدا کرده و به زیستن تو آب سیاهی عادت کرده.

امیدوارم شما هم خودتون رو تو گنگی دنیا پیدا کنید.

متاسفانه اشتباه ما اینجاست تمام احساسمون رو خرج کسی می کنیم و بعدش تنهامون میزاره . برا منم اتفاق افتاده و شده اینقدر خوبی کردم به دوستم تو دوران دانشگاه و کارشناسی و تماما با دل و جون بهش کمک میکردم که فکر می کرد من توقعی ازش دارم یا هر چی اما فکر نمی کرد که از روی دوست داشتن بوده و لا غیر . 

دوست عزیز من بعدش به این نتیجه رسیدم که دوستی زمانی ارزش داره و خوبه و تماما کمکش منی که اونم متقابلا بخاد و کمکت کنه و برات ارزش قایل بشه و قدرشناس باشه . 

من پیشنهاد میکنم اگه میخای دوست بگیری ، دوست قدرشناس و مثل خودت بگیر که احترام سرش بشه و ارزش دوستیت رو همیشه بدونه .

جالبه امروز اتفاقا همون دوستم بهم پیام داده بود و بعد از دو سال از قطع ارتباطش حالم رو پرسید و میگفت همیشه به یادت بودم و به یاد خاطراتمون . اشک توی چشمام جمع شد و می گفت که از ته قلبش ببخشم . من همون موقع اگه ناراحت بودم اما بعدش بخشیدمش 

نمیدونم اما بهم فهموند که باید خودت مهم باشی برای خودت و تا زمانی که ارزشت رو برای خودت حفظ نکردی ، کسی دیگه هم مهلت نمیزاره و باید خالصانه باشه کمک هات چون اگه باشه فراموش نمیشی .

شما دوست عزیز نگران نباش به نظر من اتفاقا شما با کارات فراموش نمیشی اگه به دوستات از هر راهی کمک می کنی یا کمک کردی . 

باید کم توقع بود و از کسی انتظار کمک و دوستی خالصانه و وفاداری رو نداشت . اینجوری خودت ارامش داری و میشی ادمی که بقیه باعث شادی و افتخارشونه که در کنارت قرار می گیرن . 

من خیلی چیزا  از دوستی و رابطه یاد گرفتم 

اعتماد به نفس داشته باش و قوی پیش برو و سعی کن فقط خودت باشی .

به قول بزرگان ، دوست خوب نعمته . شاید اگه تو یه دوست خوب باشی بقیه از وجود همچین نعمتی برخوردار نمیشن و این از بی سعادتی بقیه است . بگرد و دوست مثل خودت پیدا کن 

سلام عزیزم، دوست بدردنمیخوره، تنهاییت رو با کتاب و فیلم و کلاس رفتن پرکن، دوستم فقط درحد نیاز داشته باش، در حد یه سوال درسی فقط.. من تاالان که ترم اخرکارشناسیم، تموم دوستیام اینطور بوده، باکسی صمیمی نشدم رفت وامد خونوادگی ندارم، چون اصلا خوشم نمیادو اهل کافه و مدام دور دورکردن نیستم. درکل اگه چنین شخصیتی داری، خودت باشوخودت، چون اصولا دوست که بشی این قضایاهست، درآخر دوست بازی بدرد نمیخوره، دنبالش نباش بنظرم. موفق باشی. 

luminous pearl باهاتون کاملا موافقم. 

واقعا دوست بدردنمیخوره، هرچقدرم دیگرونم بگن خوبه واقعا کارایی نداره 

سلام

دوست بارفیق فرق میکنه..رفیق همون دوست صمیمی وفابریکی میشه که عین داداش یاخواهرت میمونه..

ازرفیق زیادضربه خوردم..من تا تهش رفتم..اخرش میفهمیرفیقت اول خدا ودوم خونوادتن..مطمئن باش

امادوست خوبه اگرداشته باشی..نیازی نیست خیلی صمیمی بشی باهاش..نیازی نیست رفیقت بشه...این صمیمیت سطح توقعت روازشون بالامیبره وباعث میشه که خیلی زودازشون برنجی..

برای همین دوستی هم سعی کن ادمی پیداکنی که روحیات وافکاروعقایدش مثل خودت باشه..

موفق باشی دوست عزیز

سلام

با این پیام هاتون من بیشتر اعتماد کردن برام سخت تر شد.

و به این نتیجه رسیدم که دوست و رفیق خوب احتنال پیدا کردنش به شدت کمه

من بخاطر ویژگی هایی که دارم  خیلی از آدمها حذبم میشن و متاسفانه اکثرا این مشکلاتی بود که برام پیش اومده

از طرفی دلم میخواد با یه نفر که مثل خودم باشه و مورد اعتماد حرف بزنم راحت باشم کنارش نکه همش بخوام به این فکر کنم که ممکنه حرفای سادم رو جایی بگه با غیبتم رو بکنه وقتی همچین کسی رو نمیبینم

مجبورم با خودم و خانوادم حرف بزنم

ارتباطم با خانوادم خیلی قویه ولی بنظرم دوست یه چیز دیگس

گفتید وقتم رو با فیلم و کتاب و باشگاه بگذرونم بله من تمام وقتم صرف درس و باشگاه و گاهیم فیلمه.

به بنده خدا

من اگر به بقیه چیزی یاد میدم یا کمکشون میکنم انتظار پاسخ ندارم ولی اونا نه جلوم بلکه پشت سرم پاسخ محبت هام رو با بدی میدن

ممنون

به سوال کننده عزیز

پس مطمین باش روزی پشیمون میشن و کمک هات رو فراموش نمی کنن و ازت معذرت خواهی می کنن و قدرت رو میدونن

آدما وقتی میفهمن دوسشون داری وقتی میفهمن براشون ارزش قائلی خوشحال میشن میدونی چرا؟! چون تو ناخوداگاهشون میگن حالا بی محلی رو شروع کن آزارو شروع کن دوست داره پس هر کاری میخوای بکن ! دنیا این جنبه رو هم داره...با دوستی یبار فقط یبار درد ودل کردم از حسام گفتم میدونی بعدش چی شد رفت به همین سادگی! من دوساعت دوساعت برای خوب بودن اون وقت میذاشتم اون دو دقیقه نه! از دوست زیاد خوردم من دوست عزیز، تو مدرسه خارج مدرسه هر چند ادمای خوبم دیدم ولی بذار ی چیزی بهت بگم...اول و آخرش خودتی ...دوست خوبشم تایجایی باهات میاد! به قول ی آهنگ

Who need a hero?

Look in the mirror

This is your hero

به luminous pearl

نمیدونم چند سالته ولی منم حس تورو دارم کلا بعد از یه مدتی دیگه میفهمی این دوستی های بیخودی بدرد نمیخوره و اگه دوستی هم میخوای بیشتر یک همدم میخوای که هم همهجوره بتونید نیازهای همو برطرف کنید و هم اینکه یک همدم و همراه واقعی باشه و بشه بهش اعتماد کرد نه کسی که امروز اسمش دوسته و فرا دشمنه

بر خلاف اکثر کامنتها

من عقیده دارم دوستی خیلی زیباست، خیلی سودمنده.

دوستی وقتی برات سخت میشه که از طرف مقابلت انتظار کامل بودن داشته باشی ولی وقتی بد و خوب یه آدم رو همونطور که هست، بپذیری خیلی هم جالبه.

دوستان من مثل یه طیف رنگین کمان بودند تا به حال.

دوستانی با طرز فکرهایی متفاوت و حتی گاهی طرز فکری مقابل من.

احساس میکنم دلم برای همه دوستانم از اولین روزی که یه نفر هم سن خودم غیر از خانواده رو دیدم، تنگ شده.

حتی اون دوستانی هم که گاهی بهم تشر میزدند و ناراحتم میکردند رو دوست دارم.

اگه اونا نبودند، الان من، من نبودم.

اونها با رفتارهای خوب و بدشون هرکدوم یه چیز خوب به من یاد دادند.

از دوست معتقدم، نکته یاد گرفتم تا دوستی که به قول خودش کامل بی اعتقاد بود.

از دوست مهربونم یاد گرفتم تا دوستی که با خشم باهام رفتار میکرد.

....

کاش زمان برمیگشت و قدر همون دوستام که اون موقع فکر میکردم خیلی اذیتم میکنند رو هم میدونستم.

.

اوایل طرز فکرم به چیز دیگه بود، کسی تا کمترین اذیتی بهم میرسوند سریع ازش دور میشدم بدون اینکه خوبی های بزرگش در حق خودم رو هم ببینم.

کم کم که بزرگ شدم فهمیدم آدما خاکستری رنگند هم خوبی دارند هم بدی، خیلی کم پیش میاد یه آدم کاملا سفید یا کاملا سیاه باشه.

فهمیدم تا کوچکترین دلخوری برام پیش اومد، رابطه ام رو قطع نکنم.

مگه این دختری که حالا دلخورم کرده همونی نیست که دیروز تا در اتاق استاد همراهی ام کرده بود تا تنها نباشم، مگه اون همونی نیست که با هم میرفتیم کتابخونه تا برا امتحانا هم رو ببینیم و امید بگیریم تا درس بخونیم، مگه اون همون کسی نبود که ....

دلم اندازه یه دنیا واسشون تنگ شده، ولی فاصله ها و گذر زمان دوستی مون رو کم رنگ کرده،

یه بار یه دوستای دانشگاهم رو دیدم، دیگه خودش نبود خیلی تغییر کرده بود، یکی از دوستای صاف و ساده عمرم بود ولی حالا انگار یکی دیگه رو با صورت اون داشتم میدیدم.

من دلم تنگ شده بود برا خودش، برا خودش که یه زمانی باهم دیگه بی بهونه می خندیدیم ، یه زمانی که باهم ساده لوحانه قهر میکردیم و ... ولی دیگه اون خودش نبود یعنی دیگه اون، دوست من نبود یکی بود شبیهش ولی خودش نبود.

چقدر دوست داشتم خاطره هامون رو مرور کنم و بهش بگم چی شد که اینطوری شدی.

ولی نتونستم، انگار گذر این زمان اندک اینقدر از هم دورمون کرده بود، که غیر از سلام و خداحافظ هیچ حرف مشترک دیگه ای باهم نداشتیم.

کاش همون لحظه های با هم بودن رو قدر میدونستیم...