خانواده برتر

بی پرده بلی کارتون اشتباس

یاعلی

من شرایط دانشجوییم خیلی شبیه شما بود(رشته فنی با تعداد پسر زیاد) از ترمای پایین با پسرا هم گروه بودیم، اول رابطه مون رسمی بود ولی کم کم ناخوداگاه صمیمیت ایجادشد ، البته همه این روابط تو دانشگاه بود و باهم ابدا بیرون نمیرفتیم باهم مث خواهر برادر بودیم! که اونموقع حس روشن فکری بهم دست داده بود فکرمیکردم خیلی آدم اجتماعی هستم و کار درست همینه پسرای همکلاسیم هم خیلی بهم احترام میذاشتن و قبولم داشتن؛ ولی براثر یک اتفاق تو یک زیارتگاه، صحنه ای از تجسم عملمو دیدم که خیلی متحول شدم، از اون به بعد دیگه به پسرای همکلاسیم سلام هم نکردم از ترسم،  این رفتار ناگهانی و متناقضم برای پسرای کلاس عجیب بود بهشون برخورده بود دختری که تاقبل ازاین کلی به پسرای همکلاسیش احترام میذاشت حالا دیگه نگاهشون هم نمیکرد

به مردا و پسرای فامیل هم تاحد ممکن سعی میکنم نگاهم بهشون نیفته تا مجبور نشم سلام کنم، گاهی مامانم میگه به پسرخاله وپسردایی و پسرعموهات سلام کن طوری نیست! چیزی نمیگم بهش، نگفتم ازترسم دیگه سلام نمیکنم..

تو مملکت ما رابطه با جنس مخالف رده بندی نشده

  کلا اشتباهه!

به آقای نجفی:  تو حرم امام رضا(ع) این موضوع پیش اومد؛ تو یکی از صحن ها نشسته بودم پنج شنبه شب بود و حین دعای کمیل؛  خودمو در حال خندیدن و حرف زدن با یه پسر دیدم و اون لحظه یه آن انگار بهم نهیب زده شد که همه این شوخیا و خندیدنا از نظر امام رضا دور نبوده؛ خیلی خجالت کشیدم، از شرمندگی نمیدونستم چکارکنم، فقط گریه کردم........

ولی یه چیزی آخه مگه چی میشه آدم دوستش جنس مخالف باشه؟؟؟بعضی مواقع دوستای جنس مخالفم کارایی میکردن که هم جنس خودم نه

الان چیکار کنم؟؟؟قطع رابطه؟؟

شیطانو دست کم نگیر اصلا، رابطه صمیمی با پسرا به هردلیلی باشه غلطه

شما که درستونو تموم کردید راحتتر میتونید رابطتونو قطع کنید، ما ۲سال از درسمون مونده بود که من تصمیم گرفتم تغییر رویه بدم،  باهاشون چشم توچشم میشدم تو دانشگاه سرکلاس، انتظار داشتن مثل قبل برخوردکنم باهاشون ولی من عهدبسته بودم دیدمشون دیگه بهشون سلام هم نکنم، خیلی برام سخت بود خیلی؛ ولی پا رو دلم گذاشتم.......

کلا دوستی دختر و پسر دردسر سازه . بله قبول، که آدم حس می کنه یکی به فکرش هست. آدم تو رویاهاش، تو وقتای استراحتش ، تو لیاس پوشیدن و شیک شدنش، تو رقتار و گفتارش، تو تفریح شادی و ناراحتیش، همش سعی میکنه باخیالات دوستش زندگی کنه. با اون باشه به خاطر اون به خودش برسه اما

اما اینها همش سرابه. آدم انرژی خودش رو بذاره وقتی با کسی نامزد کرد. من پیشنهاد می کنم حداقل دختر و پسرایی که با هم نامزد می کنن. عقد می کنن، فاصله عقد و عروسی شون حداقل یک سال باشه. تو این مدت همه عشق مون رو نثار نامزدمون کنیم. این خطری نداره. این ارزشش رو داره. این خیلی عالی و رمانتیکه. اما دوستی ها خطر داره.

خدا میدونه من آدم های زیادی رو میشناسم که قبل از ازدواج باهم دوست بودن. کشته و مرده هم. اصلا هم تو مسایل جنسی ورود نکردن. فقط عشق کلامی یا دیداری بدون خلاف. عاشق و معشوق شدید. ولی به هردلیلی نتونستن باهم ازدواج کنن.

دختره رفته زن کسی دیگه شده. پسره هم یه زن دیگه گرفته. هیچکدومشون الان از زندگیشون لذت نمی برن. حتی بچه هم دارند. بعضی هاشون متاسفانه هنوز هم رابطه تلفنی و گفتاری دارند با دوست قبلی شون. در حالی که متاهل هم شده اند. خب این کجاش خوبه؟ این زندگی چه ارزشی داره؟

تازه این عشق پاک بوده. عشقی که اصلا مسایل جنسی توش ورود نکرده. حالا فرض کن همین دوستی به مسایل جنسی ختم بشه. به اینکه نتونن دختر وپسر خودشون رو نگه دارند. دختره تمام عفتش رو به پای پسره بریزه.دختری و بکارتش رو بده دست دوستش. دست کسی که واقعا هم دوستش داشته اما نتونسته به هر دلیلی شوهرش بشه.

 اون وقت از دختره چی می مونه؟ واقعا اینها رو در ذهن خودمون تصورکنیم. دوستی، مهر میاره ، وابستگی میاره ، رابطه میاره ، بعدش هم دختره می مونه و با هزار تا بدبختی. دختره می مونه با یه دل خون از گذشته. با خاطرات به ظاهر شیرینی که الان جز گریه و حسرت هیچی دیگه توش نیست.

یه داستان واقعی بگم. تو یکی از دانشگاه های دولتی، یکی از بستگان خیلی نزدیک من عاشق یکی از دختر های شهری غیر از شهر خودش میشه. عاشق سینه چاک. پاک پاک. من هم رفتم برای خواستگاری دختره برای این بستگانم. واقعا عشق اینها زبانزد شده بود. حتی تو بچه های دانشگاه. من با دختره هم صحبت کردم می گفت باهرشرایطی می سازم فقط من بتونم باهاش ازدواج کنم.

خلاصه اینقدر گفتند این دوتا از عشق شون که من گریه ام گرفت. من هم خیلی دلخوش بودم که خوب چه بهتر از این عشق پاک. ما رفتیم جلو، خانواده دختر گفتند این دخترمون برای پسر خاله اش نشون کردیم. درصورتی که هیچ نشونی هم نکرده بودن خلاصه پیچوندن که ما زن به غریبه ها نمیدیم و ندادن. دختره شدن زن پسر خاله اش که هیچ علاقه ای هم بهش نداشت.

پسره هم بعد از دختره به اصرار خانواده اش ازدواج کرد. الان 5 سال میگذره. هردوشون زندگی مستقل دارند ولی هیچ لذتی هم از زندگیشون نمی برن.
تا قبل از اینکه دختره ازدواج کنه مدام به من زنگ میزد که کمک مون کن. نذار من زن پسر خاله ام بشم. خوب من تمام تلاشم کردم ولی نتونستم. اون ور پسر خاله اش بود واینور ما غریبه. الان من بسیار از این مسله متاثرم. من واقعا قلبم می گیره وقتی این عشق رو دیدم و نتونستم کاری کنم.
خودمون رو جای اونا بذاریم. این خوبه؟ این عشق درسته؟ خوبه آدم قبل از ازدواج با کسی دوست بشه و نتونن به هم برسن؟
واقعا فکر می کنید این دوتا الان دارن زندگی می کنن؟
هر دشون دونفر دیگه هم بدبخت کرده اند و خودشون هم بدبخت. این زندگی نیست واقعا

اصن تازمانی که وارخابگاه نشدم هیچ مسعله جنسی رونمیدونستم 

رشتم مهندسی وخیلی اهل درس هستم اما اززمانی که وارد دانشگاه 

شدم بخاطر چهرم خیلی ازپسرای دانشگاه ازم خاستگاری میکنن چه 

مذهبی وچه غیره خیلیاشون هم خاستار اینن باخونوادشون بیان 

والبته عده ای هم دوستی که من مخالفم به کلی من همه روجواب نه 

میدم چون اصلا نتونستم هنوز به ازدواج فک کنم وهنوز قصدی ندارم 

خیلیاشون وقتی دلیل خاستن اینو گفتم وگفتن منتظر میمونن

من دختر باایمانی هستم نمیدونم چرابهم پیشنهادمیدن خیلی 

خودم روهم سنگین میگیرم حتی باهم کلاسیام سلام علیک ندارم 

که کسی فکری نکنه ولی حتی استاد دانشجودکتری هم که دانشجوش 

بودم بهم پیشنهاد داد میترسم مشکلی برام پیش بیاد من باید چجوررفتارکنم 

؟؟؟