خانواده م و دوستام مثل من فکر نمیکنن

به نام خدا

خانواده م و دوستام مثل من فکر نمیکنن، یعنی تا الان کمتر کسی را دیدم که ی رنگی از افکار من را داره...، جرات، این کلمه همیشه پر از مفهوم بوده برای من، شاید من به قدر کافی شجاع نیستم ...، 

متفاوتم... بخاطرش خیلی سرزنش شدم ...، و همین طور گاهی تشویق ...

من همیشه برای همه گنگ بودم حتی برای خودم، زیاد میشنوم چته، چرا همیشه انقدر یخی، چرا خوشحال نمیشی، چرا لبخند نمیزنی ... ؟

خب آره منتهی من خودمم و از این موضوع خجالت نمیکشم، ولی بخاطرش ازخودم متنفرم ...، به همه چیز خوب گوش میدم منتهی جواب سوالات رو نمیدم...، فقط جواب بعضی سوالاتی که لازمه طرف بدونه را میدم...

بخاطراین رفتار هام همیشه برچسب تکبر خوردم، هیچ گرایشی به پسرها ندارم، یعنی شاید ۵ درصد جنسی و عاطفی ۰ درصد، خنثی ... ، حتی گاهی دافعه هم هست.

پیشنهاد هیچ پسری را هم قبول نمیکنم، پسرهای خوب خانواده دار و ...، حتی دوستام میگفتن دیوونه چرا آخه؟ 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
عدم تمایل به ازدواج در دختران (۴ مطلب مشابه)

باور کنیم که زندگی ما به دست خودمون ساخته میشه

سلام

من یه دختر 23 ساله ام. در پست های اخیر وبلاگ راجع به ازدواج و عدم تمایل اکثر جوانان به اون شاهد جملاتی از قبیل؛

با تنهایی کنار اومدم، اگر نیاز جنسیم بطور روتین رفع بشه ازدواج نمیکنم و ... بودم. خواستم به عنوان عضو کوچکی از خانواده برتر تجربه شخصیم رو درباره تغییر نظرم راجع به ازدواج بگم. 

من در مدارس خاص تحصیل کردم و همه ش سرم تو درس و کتاب بود و دوستام هم دخترهای درسخون بودن. هیچ وقت دختر ازدواجی نبودم. ازدواج رو یک عامل محدود کننده میدونستم. از خانواده مادریم هیچ کدوم وارد دانشگاه نشدن و دختر و پسرها زیر 25 ازدواج میکنن. متاسفانه من تا حالا از هیج کدوم از خانوم های فامیل نشنیدم که از ازدواج شون راضی باشن و ازدواج رو بزرگترین حماقت زندگی شون میدونن. از خیانت شوهراشون میگن. از سرد شدن شون بعد سال های اول. از مشکلات اقتصادی میگن و برآورده نشدن خواسته هاشون.

من شاهد رفتارهای پدرم با مادرم بودم (بابای خوبیه اما شوهر ایده ال نه)، از بچگی ازدواج خواهرانم رو دیدم و شاهد چالش ها و کشمکش های اولیه ازدواج شون بودم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
عدم تمایل به ازدواج در پسران (۱۱ مطلب مشابه) عدم تمایل به ازدواج در دختران (۴ مطلب مشابه)

یه دختر 17 ساله هستم که ازدواج، جایی در برنامه های زندگیم نداره

سلام

بنده دختر 17 ساله ای هستم که موندم سر دو راهی آینده م. از اول تو جو پسرونه بزرگ شدم و صمیمیت خاصی با پدرمم داشتم. خانواده پرجمعیت در هر دو طرف مادری و پدری داریم که بیشترشون پسرن. همین جو پسرونه باعث شده که من یه کم از سری ویژگی های دخترونه م دور بشم. 

اهل آرایش نیستم، عاشق نشدم، به جمع خانوم ها علاقه ای ندارم و واقعا از عروسی رفتن حرصم میگیره. من خانوم خونه بودن رو بلد نیستم. بچه داری و ازدواج رو دوست ندارم، من مشکلی مثل ترنس بودن ندارم. احساسات دخترونه دارم اما از یه جنبه هایی خود به خود رفتار مردانه دارم.

فمینیست هم نیستم که بگم مشکلم اینه، مشکلی اصلیم اینه که بر بین برنامه ها و اهدافی که دارم برای آینده م تعیین میکنم ازدواج جایی نداره. با خودم میگم اگر ازدواج نکنم بهتره چون تحمل زندگی مشترک رو ندارم و بدون ازدواج وقت بیشتری برای خودم و آینده م دارم و اگر هم این اهدافم رو بذارم کنار و به فکر زندگی مثل یه خانوم خونه و مادر باشم نمیتونم تحمل کنم...

به لحاط جنسی هم سرد مزاجم و مشکلی ندارم، اما میگم نکنه ازدواج نکنم پشیمون بشم، چون مواردی اینجا بودن که پشیمون شدن. میشه یه خانوم متاهل، موفق باشه در جامعه؟

مرتبط با عدم تمایل به ازدواج در دختران:

برای علاقمند شدن به ازدواج چه راهکارهایی دارید؟

به خاطر خیانت هایی که دیده ام از ازدواج متنفرم

روحیاتم با خانم بودن، همسر بودن و کدبانو بودن جور در نمیاد

دخترم، اصلا هیچ میلی به ازدواج ندارم

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
عدم تمایل به ازدواج در دختران (۴ مطلب مشابه)

برای علاقمند شدن به ازدواج چه راهکارهایی دارید؟

سلام

دختری هستم 37 ساله، با سطح تحصیلی و شغلی و خانوادگی خیلی خوب، خوش برخورد، اجتماعی و مذهبی. حتی تو این سن خواستگارهام از دخترهای جوان بیشتره ولی اصلا و اصلا میلی به ازدواج ندارم. 

به شدت به آرامش موجود زندگیم عادت کردم و نمیتونم به همش بزنم. واقعا احساس نیاز به همسر ندارم نه اینکه روحیه ضد مرد داشته باشم فقط و فقط ترس از ازدواج همراه با دلمردگی محض. یعنی هیچ حسی در من برانگیخته نمیشه موقع خواستگاری جز احساس اکراه و کراهت. 

میگم اگر اشتباه کنم و طرف از لحاظ فرهنگی با ما جور نباشه چه کنم؟، اصلا به صحبت کردن با خواستگار هم خوشبین نیستم و به نظرم نمیشه روش مانور داد. شهر ما رسم نیست زیاد با خواستگار صحبت کنند با یک جلسه هم که چیزی از اخلاق و فرهنگ فرد به دست نمیاد. اگر جبر محیط و حقارتی که متاسفانه توی نگاه شون به دختران مجرد سن بالا هست نبود هرگز به ازدواج فکر هم نمیکردم. 

حالا سوالم اینه واقعا اگر ازدواج نکنم پشیمان میشم؟ اصلا همه باید ازدواج کنند؟

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
عدم تمایل به ازدواج در دختران (۴ مطلب مشابه)