سلام
لطفا خانوم ها و آقایون بالای 30 سال مجرد جواب بدن.
1- خانومهای 30 ساله مجرد : حاضرید با کسی که از خودتون کوچکتره ازدواج کنید؟
2- آقایون 30 ساله مجرد : ترجیح میدید همسر آیندتون در چه رنج سنی باشه؟
3- خانومها و آقایون : چه مسئله یا مسائلی هست که باعث میشه سن خیلی براتون مهم نباشه؟
خدمت تمام خوانندگان این متن سلام عرض می کنم
یک راست می روم سر اصل موضوع
خیلی از ما مجرد ها گله داریم که چرا هنوز مجردیم یا چرا دعاهای ما درباره ی ازدواج به ثمر نمی رسد و یا اینکه ما که شرایط مطلوب را داریم پس چرا هنوز مجردیم و هزاران چرای دیگر برای ازدواج نکردنمان می آوریم . اما در رفتار و اعمالمان دقیق نمی شویم .
من مجردم و خیلی هم دوست دارم که ازدواج کنم . حتی در بعضی از ختم هایی که در این وبلاگ بود هم شرکت کردم .
یک روز به مادرم گفتم که پس چرا نتیجه ای رو علنی نمی بینم ؟
مادرم حرفی زد که ....
آن جا بود که فهمیدم کارم می لنگد ...
ختم هایم را رها کردم . تصمیم گرفتم اول سعی کنم با پدر و مادرم به طور مخصوص رفتارم را بهتر کنم و بعد به درگاه خدا اظهار نیاز ببرم...
ای مجردانی که دوست دارید ازدواج کنید :
حواستان باشد که بین خواستن و عمل تفاوت بسیار است .
اگر دوست دارید سریع تر به نتیجه برسید تمام سعی خودتان را بکنید که با پدر و مادرتان رفتار بسیار عالی داشته باشید . دعای پدر و مادر در زندگی باعث برکت زندگی شماست .
حتی اگر فکر می کنید پدر و مادرتان آن طور که شما می خواهید نیستند اما تمام سعی خودتان را بکنید تا در نهایت احترام و محبت با آن ها رفتار کنید .
آن وقت است که استجابت دعاهای شما نتیجه ی بهتر ی خواهند داشت
با آرزوی بهترین ها
دوست دختری داشتم ، البته شاگردم بود و بهش آموزش میدادم ، وسط های جلسات اموزش فهمیدم بهم علاقه مند شده ، هرکاری کردم یه جوری از خودم ردش کنم نشد.
منم تمام وجودم رو دوست داشتنش گرفته بود ، از ما 5 تا 6 سال کوچیکتر بود. کم کم منم دل دادم به دلش کمکم داشتم عاشقش میشدم و خودم رو برای ازدواج اماده میکردم .
کلی درباره همه چی با هم حرف زدیم ، تا حالا از این حرفها با هیچکس نزده بودم ، حتی به پسری این حرفها رو نزدم. اخرش حرفهامون نهایی شد ، در مورد همه چی باهام حرف زدبم همه چی ، دبگه پرده حیا بینمون نبود.
وقتی ازش پرسیدم عاشق چی من هستی گفت من خیلی ازت میترسم ، من تعحب کردم گفتمش ترس چرا ؟ گفت اینقد ازت میترسم که نگو و نپرس .
از اخلاقت خیلی خوشم مباد از غیرتی که داری و من این غیرت رو خیلی دوست دارم و ازت هم مبترسم این غیرت باعث میشه کارها و رفتار و ... خوب داشته باشم و منم حرفش رو قبول کردم.
همه چی خوب بود تا اینکه مجبورش کردم تمام واقعیت زندگیش رو بگه و متاسفانه دچار یه بیماری ژنتیکی بود. منم ازش فرصت خواستم که فک کنم با خانواده ام هم مشورت کردم و چون توان مالی نداشتم ازش و بیماری ژنیتیکیش حمایت کنم مجبور شدم بهش بگم بره دنبال زندگیش.
از همون روز تا الان کلی عذاب وجدان دارم و نمیدونم چکار کنم از اون طرف میدونم ازدواج باهاش اشتباه است . همیشه بیادش هستم شاید ماهی یه بار هم میخوام باهاش تماس بگیرم و باهاش حرف بزنم و حال و احوالش رو جویا بشم. ولی میگه ازت خوشم نمیاد و ...
توی این مدت به خواسته خودش فقط گذاشتم چند لحظه دستمو بگیره ، و دیگر هیچ. توی این مدت در مورد اینده بچه ها سلیقه ها و روابط جنسی صحبت کردیم ، البته قبل از اینکه متوجه بیماریش بشم.
کلی مسائل جنسی یادم داد و کلی مسائل جنسی یادش دادم البته در حد تئوری ، بنظرتون اشتباه من کجا بوده ؟؟
اگه اشتباه نداشتم پس چرا عذاب وجدان دارم؟؟
چرا بعد اون دیگه خوشم نمیاد با هیچ دختری حتی برای دوستی هم که شده ارتباط برقرار کنم.؟؟
خدا شاهده من دلم پاکه و خودمو پاک نگه داشتم تا امروز تا به امروز فقط گذاشتم چند دقیقه دستمو بگیره و یه بار هم خیلی عصبانیم کرد توی درس دادن هر چی میگفتم یاد نمیگرفت منم مجبور شدم یکی اروم به بازوش بزنم
خیلی دوست داشت بدنش رو لمس کنم منم بدم نمی امد ولی درست لحظه اخر وا نمی دادم و خودمو جم و جور میکردم
نمی دونم ولی بنظرم خانمها دوست دارن لمس بشن توسط کسایی که دوست دارن لمس بشه.
کلا برام تجربه شده این جریان ولی چون تا الان هر کی ازم کمک خواسته و کمکش کردم و ... بجز همین یه مورد
چکار کنم بنظرتون؟؟
سلام
تو این وبلاگ خیلی صحبت از پاکی میشه . یک سوال برام پیش اومده . ما تو اسلام داریم که گناه یک بار غیبت کردن برابر با 36 زناست . با این حساب شما اگر یک بار غیبت کرده باشید گناهش برابر میشه با کسی که 36 بار مرتکب رابطه ی نامشروع شده بنابراین اگر شما دو نفر با هم ازدواج کنید از نظر میزان گناه کاملا برابرید و کاملا لایق هم هستید .
این مورد رو مثال زدم . میخوام نظرتون رو بدونم . با این حساب قضیه خیلی پیچیده تر از این حرفاست که بخوایم گذشته ی هر کسی رو زیر و رو کنیم . من معتقدم به کسی که لیاقتش رو داریم میرسیم . تعیین اینکه کسی پاک بوده یا نه مفهومی نداره اینجا ! نظرتون چیه ؟
توضیح :به هیچ عنوان رابطه نا مشروع رو توجیه نمی کنم .
سلام
پسری 18 ساله ام ، یه مغازه دارم که کار میکنم و دارم استخدام یه جا میشم و وضعیت مالی خانوادمون نمیگم خوب ولی متوسطه.
با دختری یه ساله رابطه دارم و الان میخوام حداقل نشون یا نامزد بکنم . ولی نمیتونم . روم نمیشه به بابام بگم که همچین چیزی میخوام .
تا حالا اصلا نشده با بابام دو دقیقه حرف بزنم جدی این موضوع واقعا داره عذابم میده .
راهنمایی کنید لطفا
سلام
ضمن تبریک میلاد باسعادت امام هشتم امام رضا علیه السلام به همه خوانندگان این سایت خواهش میکنم به سوال من جواب بدید صادقانه.
آیا از بین خودتون و دوستان تون هستن که با توسل و یا معجزه موفق به ازدواج کردن شده باشه؟ قبل از ازدواج تون خواب خاصی دیده بودید یا خیر .
سلام
یه سوال برام بوجود اومده
به نظر دوستان آیا ازدواج مانع رسیدن انسان به آرزوهاش میشه؟!!
راستش من خیلی مشتاق ازدواج بودم ولی میترسم مانع از این بشه که من پیشرفت کنم.
راستش برای مثال من قصدم اینه دو تا مدرک فوق لیسانس بگیرم که البته برنامش ریختم و تواناییش هم دارم.
بماند چی
و اینکه چند ده تا برنامه دیگه تو ذهنم مرور می کنم.
راستش به این فکر می کردم که همه میگن ازدواج برای ادم انگیزه میاره ولی سوال برامو بوجود اومد همین ازدواج آیا راه رسیدن به هر آنچه ازوم هست رو نمی گیره؟
یعنی در گیر خانواده شدن مانع از این نمیشه که من سطح خواسته هام در سطح رفع نیاز همسر تقلیل پیدا کنه و من دیگه نتونم برا ی هر انچه که آرزو دارم تلاش کنم؟
میگن انسان یک بار زندگی می کنه و بعدش میمیره.
به نظر تمام دوستانی که اینجا هستن یک انسان عاقل کدوم راه انتخاب می کنه ؟
ازدواج و تقلیل خواسته هاش به رفع نیاز خانواده یا نه تلاش برای رسیدن به هر اونچه دوست داره؟
سلام
من یه پسرم چون خیلی تنهام و هیچ دوستی چه پسر چه دختر ندارم و نیاز شدید عاطفی و نیاز به وجود یه دختر و محبت و علاقه و عاطفه و عشقش دارم .
مدتیه درگیر دنیای مجازی شدم تا اونجا نیازمو برطرف کنم و از تنهایی در بیام و با یکی آشنا شم صحبت کنیم . اهل دوستی با دختر چه واقعی چه مجازیش هم نیستم دوست دختر هم نداشتم تا حالا .
اما حالا دیگه خیلی به یه همدم نیاز دارم . حالا تو همین مجازی با یه دختر آشنا شدم مطمئنم دختره هم عکسشو دیدم هم باهاش صحبت کردم صداشو شنیدم .
دختر خیلی خوبیه، مومنه، پاکه، نماز خونه، باحجابه ،مهربونه، خوش اخلاقه، همشهری خودمم هست تهرانه .
اونم تا حالا با هیچ پسری نبوده و دوسش نداشته . حالا ما خیلی همو دوس داریم به هم وابسته و علاقه مند شدیم طوری که تحمل نبود و جدایی و دوریمونو نداریم .
میگه من اصلا میگفتم پسر چیه اما عاشق و دلبسته ی تو شدم . میگه عاشق غیرت و مردونگیتم آخه من روش حساسم گفتم مثلا باحجاب باش یه مسائلی رو رعایت کن میگه من خیلی باغیرتم پاکم میگه به خاطر غیرت و پاکی تو واسه اینکه من برات مهمم و دوسم داری من چادر می پوشم .
حالا قبلا مانتویی بودم اما پوشیده داشتم چادر سر میکردم اما دو دل بودم حالا دیگه قرص و محکم چادرو انتخاب میکنم . خلاصه خیلی از هم راضی هستیم .
حالا مشکلم اینه که ما با هم قول و قرار ازدواج گذاشتیم اما حالا نه چند سال دیگه که درسمونو خوندیم و من کار و درآمد پیدا کردم و شرایط ازدواجو پیدا کردم .
میگه الان زوده وقتش نیست . الان نه میذاره برم دیدنش نه میذاره خانوادش مطلع بشن و ما آشنا بشیم و اقدام به خواستگاری کنیم میگه بعدا.
الان نمیشه اما کاملا اونم مشتاق ازدواجه و منو میخواد و کاملا به هم اعتماد داریم اما از خانواده هامون شناخت نداریم هنوز .
حالا سوال من اینه که کار من درسته ؟ من باید چیکار کنم ؟ چند سال برای هم صبر کنیم به امید ازدواج ؟ یا همو کنار بذاریم فراموش کنیم ؟
به خدا خیلی سخته نمیتونیم دوس داریم همو . تا شرایط ازدواج مهیا بشه صبر کنم به پای این خانوم بمونم یا نه ؟ کارمون ارتباطمون اینجوری اونم به مدت زیاد درسته ؟
باید خانوادش مطلع بشن ؟ برم خواستگاری الان به خانوادش اطلاع بدیم یا بعدا؟ از آینده و اتفاقاتش و این که تضمینی نداره نگرانم می ترسم استرس دارم .
خواهش میکنم کمکم کنید بگید چیکار کنم فقط تو رو خدا حرف جدایی و فراموشی و دل کندن رو نزنید که نمیتونیم خیلی عاشق همیم .
سلام
شما جای من بودید چه کار میکردین؟
من یه پسره 26 ساله هستم مدتی پیش از یه دختر خانوم توی دانشگاهمون بود که خلاصه بهم دیگه علاقمند شدیم. ایشون خانواده پولداری دارن ما هم از قشر متوسط هستیم در ضمن این خانوم خواستگار زیاد دارن ولی نمیدونم راست یا دروغ به من میگه تو با بقیه فرق داری و منو درک میکنی.
این خانوم بهم اعتماد به نفس میده ازم تعریف میکنه. منم وقتی زنگ میزنه دلم هوری میریزه یا وقتی قرار میزاریم قبل از اینکه ببینمش خیلی استرس میگیرم. نمیدونم اونم اینطوری یا نه. میگم آخه چرا از من خوشش اومده؟
خیلی چیزا دوست دارم بهش بگم ولی چون تکلیفم روشن نیست سعی میکنم احساساتم رو بروز ندم.
من میترسم نتونم خوشبختش کنم آخه از لحاظ فرهنگی هم تفاوت داریم اون ها خانواده ساکتی هستن ما شلوغ پلوغ ، تفریحاتشون با ما فرق میکنه. بعضی از افکاراشون. هر وقت میبینمش میخوام دربارش حرف بزنم راستش تا میبینمش همه حرفام یادم میره.
شایدم جنمش رو ندارم میترسم واکنش خاصی نشون بده. بارها شده به خودم میگم من لیاقت این آدم رو ندارم همون بهتر با اون پولدارها مثل خودش ازدواج کنه اینطوری خوشبخت میشه. اینم بگم از لحاظ جنسی هم تا حالا بهش فکر نکردم همش حسم عاطفی بوده یعنی اصلا نمیتونم یهش فکر جنسی داشته باشم دوسش دارم . بعضی وقت ها هم احساس گناه میکنم میگم کاش اصلا نمیدیدمش.
سلام
مادرم یک و نیم ماه قبل برام به خواستگاری دختری رفتند و چون من عاشق کسی نبودم و کلا زیاد درگیر بحث ازدواج نبودم قبول کردم و تا جلسه پنجم خواستگاری ادامه پیدا کرد و در بیشتر موارد تفاهم 60 درصدی با اون خانوم دارم و یه جورایی بدون هیچ حرفی از طرف دو خانواده ازدواجمون قطعی شده.
اونم بخاطر اینکه من و اون خانوم و خانواده مخالفت انچنانی نداریم اما مشکلم اینه ده روزی میشه تو دانشگاه که رفتم دیدن دوستم ، اونجا یکی از همکلاسی هاشو دیدم و فقط میتونم بگم دل که چه عرض کنم بند بند وجودم لرزید.
برای اولین بار بود رو یه دختر بیشتر از چند ثانیه زوم کرده بودم. اصلا نگاهم روش قفل شده بود. خلاصه اینکه با وجود اینکه نمیخواستم قبولش کنم اما من به این خانوم علاقمند شدم.
برای اولین باره این احساسو دارم هم خوشحالم هم عذاب وجدان دارم بابت اون خانومی که رفتم خواستگاری. خیلی خواستم به این احساسم پشت پا بزنم. گفتم یه احساس لحظه ایه اما نیس. حالم اصلا دست خودم نیس. این جلسه آخر که رفتم خواستگاری اون خانوم اصلا نمیفهمیدم چی میگفت مغز فعالم چهره همکلاسی دوستم رو جای چهره این خانم میذاشت و من عین احمقا لبخند ژکوند تحویلش میدادم ( اینو خواهرم گفت وگرنه خودم که تو هپروت اعلا بودم ).
اخرم اعصابم خورد شد با عذرخواهی زدیم بیرون از خونشون. من واقعا موندم چیکار کنم؟ این خانومی که رفتیم خواستگاریش دختر خوبیه عالی نیس اما خوبه من که نمیتونم الکی رو دختر مردم عیب بذارم اما اون همکلاسی دوستم...
واقعا نمیتونم و نمیدونم چه کلمه ای میتونه وصفش کنه. در عین سنگین و خانومی و متانت ناز رفتارهاش خنده هاش تن صداش رفته تو مخم. کمکم کنید چیکار کنم؟
اگه با این خانومی که خواستگاریش رفتم ازدواج کنم نمیتونم خوشبخت باشم نمیتونم انقدر اشغال باشم که از بدن این خانوم کامجویی کنم و توی ذهنم کس دیگه ای باشه.
اگرم بخوام بگم من نمیخوامش میترسم به خودش اسیب برسه اخه نگاهاش یه جوریه انگاری بهم علاقمند شده. بعدشم بخاطر ابروش میترسم همچنین نمیخوام بهم بگن نامرد بود و زیر قولش زد . نمیخوام آهش دامنمو بگیره دارم دیوونه میشم.چیکار کنم؟
میدونم اگه این ازدواج سر نگیره برای رسیدن به عشقم هر کاری شده میکنم خدا رو شکر وضعیت اقتصادی و ظاهری و خانوادگی قابل قبولی دارم اما میترسم این ازدواجو به هم بزنم
کمکم کنید
با سلام خدمت شما دوستان گرامی
میخواستم یه مشورتی رو با شما داداشای گلم داشته باشم.
برای یکی از فامیل های نزدیک بنده خواستگار اومده. حالا داستان چیه؟ داستان اینه که این فامیل نزدیک من شوهرشو از دست داده، فوت کرده دو تا پسر کوچیک داره. حدودا سی سالشه. راستش شیطون هی وسوسه م میکنه برم لوش بدم و نذارم که مراسم سر بگیره.
آخه این خانوم خیلی به خودش میرسه آرایش بدجور، لباسای بدجور، موهای فر کرده ....
تازه یه بارم ایشونو سوار یه ماشین گرون قیمت غریبه رویت کردم کلا خیلی با گوشیش اس ام اس بازی میکنه. البته اینم بگم از اونجایی که بنده ماورای گرم هستم متاسفانه همیشه بهشون چشم داشتم و تو ذهنم نقشه میکشیدم که کجا... به همین علت یه جورایی حسودیم میشه که ازدواج کنه.
حالا دوست دارم نظر شما اقایون بهتر از گل رو بدونم. آیا درسته که من پتشو جلو خواستگارش بریزم رو آب؟؟؟ بحث بحث عذاب وجدان نیست چون من زیاد وجدانم باهام مخالف نیس کلا هماهنگیم، بحثم حق الناسه. چکار کنم؟؟؟؟ کار درستیه بنظرتون اقایون عزیز؟؟؟؟؟
با تشکر
"CR7"
سلام
من یه پسر مجردم تقریبا هم در سن ازدواجم ! من میگم چرا دخترا رو اندامشون اینقدر وسواس دارن و حساسن واقعا وضع بدنشون انقدر خرابه که تو چند تا پست مثلا خانوما میگفتن بخاطر انداممون ازدواج نمیکنیم و مثلا سایز سینه مون کوچیکه یا بزرگه یا ترک های پوستی زیادی دارن و خیلی چیزای دیگه که واقعیتا خیلیاشم متوجه نشدم!!
راستش من تا حالا زیاد به فکر اندام خانوما واسه ازدواج نبودم و حتی تصور چندانی هم از اندامشون ندارم خوب ندیدم که، ولی الان با این پستا بخصوص صحبتای آقای نجفی تو ی پست ، احساس کردم حتما وضع بدن دخترا داغون است که حتی باعث طلاق میشه!!
حالا من دو سوال دارم
۱ - وضع بدن خانوما خیلی خرابه یا مردا بقولی نمک نشناسن که این موضوع باعث طلاق میشه؟
۲ - من گفتم زیاد از اندام خانوما تصور و در طولش انتظاری ندارم ولی همیشه فک میکردم بدنشون هم مثل چهرشون ظرافت زیادی داشته باشه ولی انگار اینطور نیس ؟ تازگیا خیلی میترسم که ممکنه من بعد ازدواج از بدن خانومم ناراضی شم و اتفاقاتی بیفته؟ یعنی بخاطر این موضوع خدادادی ممکنه کار آدم ب طلاق بکشه!!!! تا قبل اینکه با این وب آشنا شم فکرشم نمیکردم !!! با این حرفای خانوما و کارای آقایون خیلی به شک افتادم!!