با سلام، در واقع این دوست من بهونه است و بیشتر می خوام خودم رو بشناسم و بعد ارزش رابطه مون رو بفهمم.
لطفا حتى اگر موضوع بى اهمیتى به نظر می رسه و ارزش بحث نداره در حد بله یا خیر پاسخ بدید
این دوست من اینطوریه که:
-نظر تو اصلاً براش مهم نیست
سلام خدمت همه دوستان
من یه زمانی کسی بود که خیلی برام عزیز بود و کاملاً بهش اعتماد داشتم یعنی با رفتارهاش فکر می‌کردم دوستم داره. ولی یه شرایطی پیش اومد که کاملاً تغییر کرد و به راستی همه تفکراتم رو ریخت بهم و من دو سه سال کاملاً درگیر بودم الآن دیگه کمتر بهش فکر می‌کنم. الآن دیگه رفتن این آدم برام زیاد مهم نیست بلکه مشکلات و بی اعتمادی بعدش برام مشکل بزرگ شده. (این آدم نامحرم نیست یعنی دوست پسر این ها نبود بلکه جزئی از خانواده م بود)
الآن مشکل من اینه که بعد رفتن اون آدم دیگه نمی تونم به کسی اعتماد کنم و با خودم میگم اون آدمی که مطمئن بودم برام ارزش قائله اون طوری کرد دیگه این ها که جای خود داره.
الآن ناخودآگاه آدمی شدم که بیشتر تو خودشه تا با بقیه و این کارهام ناخودآگاه یا نسبت به بعضی رفتارهای اطرافیانم که احساس می‌کنم بویی از رفتن میدن بیشتر واکنش نشون میدم یعنی این طوری که میگم بذار بره برام مهم نیست و کلاً تموم می‌کنم شاید اصلاً طرف مقابلم این طوری فکر نکنه.
سلام به همه دوستان وبلاگ
راستش یه مسئله ای هست که می خواستم از شما کمک بگیرم.
من دختر حدودا ۳۰ ساله هستم، مشکلم اینه که نمی تونم با بچه ها ارتباط بگیرم، از بچگی دور و برم بچه ای نبوده و تا حالا تقریبا با هیچ بچه ای بازی نکردم، درونگرا و کمی هم خجالتی ام، هر چند تا حدودی می تونم بهش غلبه کنم، اصلاً نمی دونم وقتی بچه ای از همکاران یا اقوام می بینم چطور باهاش حرف بزنم و ارتباط بگیرم، فقط بلدم بگم اسمت چیه، سن سالته بیشتر از این حرف پیدا نمی کنم.
سلام به همه عزیزان
لطفاً نظر بدید. نظر شما واقعاً می تونه به من کمک کنه . حتی یک خط بنویسید کافیه . بیشتر هم بنویسید چه بهتر :
من پسری حدود سی ساله هستم. دو قسمت روی سینه ام نیاز به جراحی زیبایی داشت که جراحی کردم. حالا جای جراحی خیلی کم مونده . یعنی یک طرف به اندازه یک بند انگشت، یک طرف به اندازه دو بند انگشت . اون هم باریک . نه ضخیم و بد فرم . از جهت ظاهری، معمولی هست و شاید شما ببینید بگید اصلاً قابل توجه نیست، امّا من توی استخر که میرم، سعی می کنم کسی نبینه . یک نوع حس خجالت و ... .دارم . از طرفی عاشق استخر هستم ...
سلام به همه
یه مدته متوجه یک ایراد خیلی بد توی خودم شدم ولی نمی دونم چطور باید درست اش کنم.
من آدم خونگرم و خودمونی نیستم ولی گاهی اوقات با بقیه صحبت می کنم و شوخی می کنم و هر وقت که دهنم رو باز می کنم یه نفر از دستم ناراحت میشه.
این موضوع واقعاً ذهن منو درگیر کرده... من از صبح که پا میشم درس می خونم تا آخر شب و زیاد با خانواده م صحبت نمی کنم و وقتی باهاشون صحبت می کنم یا اون ها ازم دلخورن یا وقتی باهاشون حرف می زنم ازم دلخور میشن این اخیراً توی مدرسه هم اتفاق افتاده برام که بعضی از معلّم هام و همکلاسی هام خیلی بابت طرز برخوردم ازم ناراحت هستند...
وقتی میگم ناراحت هستند یعنی جوری که مادرم چند وقته که واقعاً از دستم ناراحته و سرد رفتار می کنه و پدرم همیشه به خواهرم که از خودم کوچک تره میگه که با من صحبت کنه که رفتارم و طرز صحبت کردنم رو درست کنم و خلاصه همه (هر کی که می شناسم و منو میشناسن) ازم دلخورن. ولی من واقعاً منظوری ندارم و اصلاً قصد ناراحت کردن کسی رو ندارم. از خواهرم پرسیدم که ایراد هام رو بگه و گفت: وقتی بقیه باهات حرف می زنن جواب شون رو بده، با تیکه انداختن و کنایه زدن صحبت نکن، قبل از اینکه در مورد کسی حرف بزنی اول ببین خودش چی فکر می کنه، با مادر و پدرت صحبت کن و براشون وقت بذار....
سلام دوستان.
درباره اهمیت اخلاق می خوام یه تجربه از خودم رو بگم براتون مفید باشه.
من امسال دو تا هم اتاقی داشتم و با هر دو نفرشون دوستم . یکی شون فوق العاده جذابه. ظاهرش جذابه، نوع نگاه کردنش جذابه، حرف زدنش جذابه، راه رفتنش، استایلش، حرکت دستش، کلمه هایی که تو حرف زدن به کار می بره خاص خودشه، از هر نظر فکرش رو بکنید جذابه.
اون یکی دوستم بر عکس، هم ظاهرش معمولیه هم بقیه ویژگی هاش معمولیه.
ولی من عاشق دومی هستم و تابستون که ندیدمش خیلی دلم براش تنگ شد، با اینکه جذاب نیست.
فکر کردم دیدم برای اخلاقشه. اولی با اینکه جذابه اخلاق خوبی نداره ولی دومی با اینکه معمولیه اخلاقش عالیه. این باعث شده خودم تصمیم بگیرم خیلی بیشتر از قبل خوش اخلاق بشم. به نظرم آدم‌ها به غیر از یکی دو هفته‌ی اول دوستی، جذب اخلاق همدیگه می شن. تجربه من درباره هم جنس بود ولی حتی این درباره جنس مخالف هم درسته .
اومدم بگم چرا هر چی حقم خورده میشه هر کی ازم سوء استفاده می کنه و برای منافع خودش سمته، تاوان این سوء استفاده رو نمی ده؟
اگر خدایی هست چرا جواب نمی ده که من دلم حداقل کمی آروم شه، دختری که دوسش داشتم به خاطر درس اومد سمتم، رفیق خودم که ادعای رفاقتش می شد فقط به خاطر کمک درس و امتحانات دورمه، به استاد دانشگاهم نحوه ی تهیه محتوا گفتم کمک کردم بهش آخر ترم، همین ترم بهمن که گذشت به همه نمره عالی داد به من چنان بد داد که معدلم رو از 19/80 به 15 رسوند، دو تا درس تخصصی سه واحدی، در حالی که من آموزش شون می دادم همون هایی که نمره خوب استاد داد بهشون. چرا خدا حق منو نمی گیره؟
نکنه می خواید بگین از تو بدترم هست و خدا حقش رو نگرفته.
سلام، من یک ماهی هست که با یک آقایی آشنا شدم که سال ۵ پزشکی هستند و من کنکوری
ایشون میگن که به من علاقه مندن و دوست دارن که زندگی شون رو با من شروع کنن و یک شرطی دارن اینکه باید حتماً یکی از سه رشته اصلی رو قبول بشم که همکار بشیم و اگر چیز دیگه آوردم باید یه سال بمونم تا بیارم، به نظرتون ایشون رویایی و بدون منطق دارن فکر می کنن؟
آدمی که این قدر رشته طرف مقابلش مهمه آیا ارزش فکر کردن داره؟ البته بعد کنکور قراره با هم باشیم و وضعیت من هم طوری هست که بتونم این رشته ها رو قبول بشم منتهی احساس می‌کنم ایشون داره اشتباه فکر می کنه، به نظرتون ایشون بی منطق و کمالگرا نیست؟
سلام دوستان
من پسری ۲۲ ساله هستم یه مشکلی که دارم اینه که موقعی که میخوام وارد یه جمعی بشم باهاشون احوال پرسی کنم هول میشم دست و پام رو گم می‌کنم هی سوتی میدم یا برعکس موقعی که توی جمعی ما اولین نفر می‌خواهیم خداحافظی کنیم باز همون احساس بهم دست کلاً وقتی مرکز توجه باشم این جوری میشم، خیلی سعی کردم خودم رو عوض کنم ولی نشد حتی باشگاه هم رفتم ولی به ریلکس شدنم کمکی نکرد ممنون میشم تجربه هاتون رو بگید.
سلام من 20 سالمه و دانشجو هستم خب راستش من آدم مذهبی شدید که نه ولی یه آدمی هستم که به
اسلام و مسلمونی اعتقاد دارم و نمازم رو می خونم و... و کارهام رو همیشه عقلانی انجام میدم وکلا آدم منطقی هستم! بگذریم آقا من به هر حال توی اجتماع زندگی می‌کنم با رفیق، فامیل، همکار مثل همه ولی یه چیزی داره اذیتم می کنه، اسمش رو می ذارم مخالفت با عقایدم!
آقا من پیش رفیقم میشینم صحبت می‌کنیم اون در مورد دختر بازی و چیز هایی که بهم نمی خوره صبت می کنه که مخالف اسلامه و من از این موضوع ناراحت میشم واذیت میشم یا اصلاً برادر خودم میگه این دختره پسره رو تور کرده بره باهاش ازدواج کنه ولی من از این حرف‌هایی که می زنن ناراحت میشم چون واقعاً زشته مثلاً میگفت این دو نفر عاشق هم شدن چقدر قشنگتره و من هم از این موضوع اذیت نمی شم.
شاید برای شما هم پیش آمده باشه که افرادی در اطراف شما تصور می کنن صلاح شما رو بهتر از خودتون می دونن.
این قبیل افراد ادعا می کنن که قصد کمک به شما رو دارن و مدعی هستن کارهاشون و حرف هاشون به دلیل دلسوزی و محبته. در حالی که رسماً با کارها و حرف هاشون به شما توهین می کنن و در موردتون ناعادلانه قضاوت می کنن و در زندگی شما دخالت می کنن و چه بسا سبب بدتر شدن اوضاع میشن.
ممکنه یک دوست قدیمی یا یک همکلاسی صمیمی باشن. شاید نیت بدی نداشته باشن ولی ممکنه نتایج بدی ایجاد کنن. هر انسانی صلاح زندگی خودش رو بهتر می دونه. اگر واقعاً فردی رو دوست دارید باید به استقلالش و به انتخاب هاش و به تصمیماتش احترام بگذارید.
اگر واقعاً کسی رو دوست دارید حق ندارید بهش توهین کنید یا برچسب بزنید. هر چقدر هم که زمانی با فردی صمیمی بودید حق ندارید در آینده در زندگیش دخالت کنید. وقتی انسانی تصمیمی رو در زندگیش می گیره اون تصمیم رو در کمال صحت عقل گرفته و اگر بهش برچسب سادگی و خام بودن بزنید دانا بودن خودتون اثبات نمی شه.
بیایید بیشتر با علاقمندی های رفتاری جنس مخالف مون آشنا بشیم؛
گاهی دل مون می خواد در نظر جنس مخالف مون جذاب به نظر بیایم، امّا نمی دونیم واقعاً چطور باید این کار رو انجام بدیم، در واقع شناخت کافی از طرز تفکرات و علاقمندی های رفتاری جنس مخالف مون نداریم و سعی می کنیم طبق اون چیزی که خودمون از علایق جنس مخالف دستگیرمون شده پیش بریم و بیشتر مواقع متوجه میشیم که سوتی دادیم.
ببینید یه سری اصول وجود داره که میشه گفت تقریباً درباره همه، با همه جور سلیقه‌ای صدق می کنه، مثلاً درباره ما دخترها یه سری اخلاق و رفتارها وجود دارن که اگه یه پسری اون اخلاق و رفتارها رو جلوی ما نشون بده صرف نظر از ظاهر و قیافه ش به نظرمون جذاب میاد، من تا جایی که الآن تو ذهنم باشه براتون لیستش می‌کنم.
1. شوخ طبع بودن؛
اگه یه پسر شوخ طبع باشه (البته منظور لوده بازی نیست، شوخ طبع و با نمک بودن یه چیز ذاتیه)، در عین حال که ادب رو هم رعایت بکنه فکر می‌کنم از نظر همه دخترها جذاب به نظر میاد.
2. رعایت رفتار محترمانه با خانم‌ها؛
سلام
شاید همه این جمله رو شنیده باشیم که حضور هر کسی در زندگی ما اتفاقی نیست، شده تو مقطعی از زندگی مون کسی رو به طور اتفاقی ملاقات کردیم بدون اینکه کوچک‌ترین تصوری از اون فرد و اثری که در زندگی ما می گذره مطلع باشیم.
امّا حضور اون شخص و رفتار و کلامش زندگی ما رو جهت دهی کرده چه مثبت و منفی. یعنی وقتی که ما منتظر کسی نبودیم و احتمالات و جریان آن بخشی از زندگی که تحت کنترل ما نبوده ما رو با هم وصل کرده.
با این مقدمات که بیان شد خواستم بدونم شما تجربیات از این دست داشتید یا نه؟
سلام
خیلی اوقات پیش اومده که به قصد آشنایی جهت امر خطیر ازدواج، مدتی رو با خانمی صحبت کردید امّا بنا به دلایل شخصی مایل به ادامه و صحبت با این خانم نبودید به نظرتون بهترین راهکار چیه؟
اگر من باشم قطعاً به اون خانم پیام میدم و بهشون میگم که خیلی از آشنایی باهاشون خوشحال شدم امّا به دلایل شخصی فک نمی‌کنم مناسب باشیم.
ولی در عمل کاری که من دیدم و تو جامعه باب هستش اینه که قبل از آشنایی با طرف صمیمی رفتار می‌کنند امّا بعد از ملاقات حضوری، آقا قول رو به ادمه گفتگو رو میده امّا کلاً ارتباط رو قطع می کنه.
به نظرم تو این حوزه نیاز به فرهنگسازی داریم ماها نمی تونم محترمانه جواب رد بدیم برای اینکه طرف رو ناراحت نکنیم منتظرش می ذاریم یا وعده دروغ می دیم آیا این رواست قطعاً نه. پس لطفاً از خودمون شروع کنیم.
با تشکر
با سلام
من یه دختر 21 سالم که خیلی زودرنجم. من دوست دارم بقیه وقتی اشتباه می کنن بعدش بیان عذرخواهی کنن و اگه نکنن من کینه به دل می گیرم. یه مشکل دیگه هم اینکه من کم حرفم و زود قهر می کنم مثلا ممکنه موقع چت کردن طرف یه حرف ناراحت کننده بهم بزنه منم در جوابش فقط استیکر غمگین می ذارم (که بفهمه ناراحت شدم و نباید اون حرف و می زد) اگه گفت ببخشید که هیچ و الا دیگه از لجم پیام ها رو سین نمی زنم تا بدونه قهرم.
ولی متأسفانه بیشتر سرزنشم می کنن یا میگن خدا به داد همسر آینده ت برسه . یعنی واقعاً درک نمی کنن که من ناراحت شدم؟ حتما باید دعوا راه بندازم که این چه حرفی بود زدی من بهم برخورده و ...
حتی بعضی اوقات هم که میگم ناراحت شدم، میگن وا! مگه ما چی گفتیم؟! نمی خوام دقیق بگم چه مواردی میگن ولی بعضی اوقات حس می کنم زیادی تو زندگیم و حریم شخصیم دخالت می کنن و نظر میدن منم مثل بقیه رک نیستم که بگم به شما چه و قهر می کنم، همین باعث میشه که منو مقصر کنن. بهم میگن سعی کن این اخلاق قهر کردنت رو اصلاح کنی، تا یه چیزی میگیم دماغت اندازه خرطوم فیل میشه! به نظر شما واقعاً مشکل از منه؟ چه کار کنم همه چی رو زود به دل نگیرم؟