سلام
من یه پسر ۳۰ ساله ام ، از طریق خانواده با یه دختری آشنا شدم که مطلقه هست ، نزدیک چند ماهی با یه مرد عقد بوده، به گفته خودش باکره هست و ظاهرا دختر نجیب و آرومی هست موضوع اختلاف شون هم دروغگو بودن همسر سابقش بوده.
من خودم نه تا حالا ازدواج کردم و نه رابطه ای با جنس مخالف داشتم. از نظر خانوادگی هم سطح هستیم، از نظر ظاهری من ۱ نمره بیشتر از اون می گیرم . حالا دو تا سوال دارم.
خیلی بهم بر می خوره که عدهای عادت کردن تا بحث صیغه میشه اسم زن مطلقه رو میارن وسط، کی به شما گفته ما زنان مطلقه به جرم اینکه تجربه یه شکست داریم الآن دیگه کیس صیغه هستیم؟
تصور کردید چون یه بار قبلاً ازدواج کردیم الآن دیگه کسی ما رو نمی گیره و در به در دنبال این هستیم که یه مردی پیدا بشه لطف کنه باهامون ازدواج موقت کنه؟ حاضریم پنهانی و بدون اطلاع خانواده بریم صیغه مردانی بشیم که از مسئولیت فراری ان و دنبال روابط بی تعهدن؟
نخیر، آقا گذشت اون دوران، الآن زنان مطلقه اصلاً خودشون رو پایینتر از کسی نمی دونن و دنبال ازدواج دائم خوب و با کیفیت هستن درست مثل هر دختری.
من خودم 25 ساله هستم، تجربه طلاق دارم تا چند وقت دیگه پسر مورد علاقه م میاد خواستگاری، خانوادهها مون هم در جریان رابطه مون هستن، اتفاقاً ایشون مجردن و تجربه ازدواج ندارن.
یه بار شکست در زندگی مشترک ممکنه برای هر کسی اتفاق بیفته و جزاش این نیست که در عنفوان جوانی حکم جنس ارزون و دم دستی پیدا کنیم.
من یه خانمم که چند ماه دیگه ۳۶ ساله میشم. حدود ده سال قبل ازدواج کردم امّا سر خونه زندگی نرفتم چند سال تو عقد بودم و همسرم فوت شدن بعد اون تا چند سال به شدت افسرده بودم و کلاً فکر تشکیل زندگی نبودم.
از ۳۲ سالگی به بعد تقریباً دوست داشتم تشکیل زندگی بدم. من شاغلم و ماهانه به درآمد معقول البته نه چندان زیاد دارم. فوق لیسانس از دانشگاه خیلی معتبر دولتی هم گرفتم. چهره م تعریف نباشه خیلی خوبه ساده س عمل اینها انجام ندادم امّا خوبم در کل.
از نظر خانواده خیلی بسته ایم اصلاً رفت و آمد نداریم یعنی به طور مطلق صفر، هیچکس از اقوام و آشنایان دور منو ندیده و نمیبینه تو هیچ روضه و مراسمی نمیریم. اینها رو گفتم بدونید کلاً موقعیت ازدواج این جوری ندارم.
امّا تو محیط کار و بیرون تا حالا خیلی خواستگار داشتم حتی فضای مجازی تو سایت رسمی آشنایی اینها به چند نفر معرفی شدم که تا حالا ۹۹ درصد من هیچ مشکلی تو دیدار اول نداشتم یعنی هر کس می بینه سریع می پسنده.
سلام وقت تون بخیر ایّام محرم رو تسلیت میگم
خواهش می کنم برام دعا کنید من که دیگه از دعا کردن نا امید شدم مخصوصاً الآن که خیلی دلشکسته هستم.
و امّا دلیلی که مزاحم تون شدم یه سوال از آقا پسرها است. من تو عقد جدا شدم. تو دوران دانشجویی مقطع بالاتر از کارشناسی اولا حلقه دست می کردم و بعدتر که مطمئن شدم کار تمومه و باید جدا شم دیگه حلقه ننداختم.
بنابراین فکر می کردم همه همکلاسی هام داستان زندگیم رو می دونن. اواخر دانشجویی یکی از همکلاسی هام ازم خواست آشنا شیم منم چون اهل این جور روابط نیستم گفتم نه. دوباره بعد از ماه ها پیداش شد که هدفم ازدواج بوده حضوری صحبت کنیم که باز نپذیرفتم گفتم به سوالات تون فقط برای یک بار جواب می دم و حرفاتون رو می شنوم .
البته غیر حضوری چون اهل دوستی تحت هیچ عنوان نیستم. تو اولین صحبت گفت از ترم فلان نظرم به شما جلب شد گفتم پس ترم یک ندیدنم چیزی نمی دونید و قضایا رو براشون گفتم. ناراحت شد گفت که احساس می کنم این قضیه چوب خداست... باید فکر کنم.
سلام
پسری ۲۴ ساله، وضع مالی الحمدالله خوب، در مغازه نت سرا مشغول به کار بودم و به فکر تغییر کاربری مغازه به کافی شاپ بودم که خانمی به همراه خواهرش برای ثبت نام دانشگاه به من مراجعه کردن، از خواهرش که بزرگتر بود و هم سن خودم، خوشم اومد و پس از سلسله مراتب مراحل ثبت نام متوجه شدم دختره بزرگتره معمار و طراح دکوراسیون هست که ازش خوشم اومد.
ایشون هم به من کلی ایده و نقشه داد و حق الزحمه ازم نگرفت که من پس از رفتن به مشهد سوغات براشون آوردم، در جواب کاری که برام انجام داد. و من مراحل کاریم از طریق خواهرش انجام میشد تا از خودش شماره تماس گرفتم. و بهش رسوندم که علاقه مندتم و گفت که ازدواج کردم و طلاق گرفتم و بچه دارم و در ارتباط با این قضیه معذب میشم و حوصله رابطه ندارم.
هنگامی که با هم هماهنگ کردیم بیاد سوغات رو ببره از حیث موقعیت اجتماعی و شغلی خودم رو معرفی کردم. گفت من بچه هم ندارم میخوام دکترا بگیرم برم خارج. گفتم باش من کسی رو از دست دادم که دوستم نداشت ولی تو کسی رو از دادی که عاشقت بود و بهش رسوندم شماره تماسی بهم بده باهات هر از گاهی صحبت کنم.
سلام
به نظرتون دختر خانمی که یه بار طلاق گرفته باشه و خونه داشته باشه یا کارمند باشه حاضر میشه با من ازدواج کنه؟ (سن خانم از ۲۳ تا ۲۷ سال باشه).
سی ساله هستم، لیسانس مکانیک، ماشین دارم، خونه ندارم، شغلم مکانیکیه و دآرمدم یک و پونصد، سربازی رو رفتم و خانواده و ظاهر خوبی دارم. تا حالا ازدواج نکردم و اهل هیچ رابطه خارج از چهارچوب خانواده نبودم.
دلیلم برای این ازدواج هم اینه که چندین مورد خواستگاری دخترانی که ازدواج نکردن رفتم، ولی به علت نداشتن خونه و درآمد پایین رد شدم، و تا بخوام خونه جور کنم و درآمدم بالا بره شاید به چهل سالگی هم برسم و نتونم ازدواج کنم.
نظرتون چیه؟، به نظرتون این جور ازدواجی خوبه برای شرایط من یا نه؟
با سلام
یکی از دوستام خانمی بیست و خورده ای است که چند سال پیش بعد از چند ماه عقد با آقایی به خاطر یک سری دلایل جدا شده. به تازگی براش خواستگاری اومده که قبلا سابقه عقد نداشته.
این دوستم هم تو جلسه دوم به آقا گفته که قبلا عقد بسته بوده و الان شناسنامه اش پاکه و از ایشون خواسته این مطلب رو به خانواده شون هم بگن. اون آقا هم گفته برام مهم نیست و لازم نیست به خانواده ام هم بگم.
ولی دوستم اصرار کرده که حتما بگید به خانواده چون دوست ندارم زندگی با دروغ شروع بشه. ولی آقا قبول نکرده. حالا این دوستم اومد از من مشورت بگیره که چیکار کنم؟
من هم گفتم الان خواستگارت خودش قبول کرده تو چرا بهش اصرار داری که به خانوادش بگی؟، ولی اون میگه هم نمیخوام اول زندگی دروغ باشه هم خودم رو میذارم جای خانواده اون آقا که اگه پسرشون این قضیه رو بهشون نگه، ناراحت میشن.
من هم بهش گفتم تو دیگه زیادی خوبی، حتی گفت اگه خواستگارم نگه، خودم به خانواده ش میگم، به نظر من اصلا نباید این کار رو کنه. شما چی میگید؟
دختری 24 ساله و مطلقه هستم، خواستگاری دارم 26 ساله که از ازدواج قبلش دختری سه ساله داره، در شرکتی که وابسته به بانک هست مشغول به کار هستند، یک بار دیدمش که حس کردم از لحاظ خانوادگی، اخلاقی و مالی هم کفو نیستیم، ولی از این نظر که هر دو دنبال زندگی آرام همراه با بخشش و گذشت هستیم مشترک بودیم.
ضمن اینکه وقتی هر خواستگاری میاد بدون بچه وقتی متوجه میشه که دختر نیستم میره و دیگه پشت سرش رو نگاه نمیکنه!، خواهش میکنم کمکم کنید.
سلام
من یه خانم 26 ساله هستم. 19 سالم بود ازدواج کردم و تقریبا 3 سال بعد یعنی 22 سالگیم جدا شدم. تو دوران عقد جدا شدم اما دوشیزه نبودم. 2 سال تمام آقایی بودن به من ابراز علاقه میکردن و مدام پیغام واسطه ایشون رو دریافت می کردم، نمیدونستن من مطلقه هستم، یعنی نذاشته بودم کسی بفهمه. فقط کارفرمام میدونستن. منم خیلی بهش علاقه داشتم البته اصلا اصلا بروز نداده بودم، ولی میدیدمش قلبم می اومد دهنم. اصلا سرخ و سفید میشدم افتضاح، همه ش شب ها با خدا حرف میزدم میگفتم خدایا میدونم خواستم غیر منطقیه ولی یه کاری کن این بیاد منو بگیره.
خودت سنگ های جلو پامون رو بردار، منم ازدواج کنم برم از تنهایی در بیام، کی بهتر از این سر راهم میتونه باشه؟، ولی وقتی اومد جلو پیشنهاد ازدواجش رو جدی نگرفتم، با خودم گفتم هر چقدر هم خودش جدی باشه خانواده ش نمیذارن این وصلت سر بگیره. تا اینکه با اصرار اومدن همراه مادر و دو تا خواهر و بعد همون حلسه من تو یه قرار خصوصی براشون تعریف کردم که یه بار ازدواج کردم و جدا شدم. خدا میدونه با چه زجری این کلمات از زبانم اومد بیرون!، ایشون اولش یه کم شوکه شد اما گفت منو انتخاب کرده و واسه ش مهم نیست. من ازشون خواستم خودش با خانوادش صحبت کنه چند روز فکر کرد گفت نه!
با سلام
دختری هستم که در دوران عقد جدا شدم. در حال حاضر یک عده میدونند این جریان رو و موردهایی که به من معرفی میکنند، کسانی هستند که بعد از یک دوره زندگی مشترک جدا شدند، و بقیه هم که نمیدونن موردهایی معرفی میکنند که هیچ تجربه ای در این زمینه ندارند و عقدی نداشتند.
من واقعا سردرگم هستم نه میتونم از بین کسانی که تجربه زندگی مشترک دارند، انتخاب کنم نه از بین کسانی که هیچ تجربه ای ندارند، انگار بین زمین و آسمان معلق هستم نمی تونم هیچ سمتی برم. اون هایی که بعد عروسی جدا شدند خیلی زمینه فکری شون فرق داره و خیلی بی اعتماد هستند و بسیار منطقی و خشک، کسانی هم که تجربه ندارند اون ها من رو قبول نمیکنن به خاطر گذشته ام، و من واقعا موندم که چکار کنم؟
با عرض سلام و ادب خدمت همه خوانندگان این پست
من دختری ۲۴ ساله ام که هفت سال پیش در دوران عقد طلاق گرفتم. در فضای مجازی با آقایی آشنا شدم که ۳۰ سالشه، ایشونم جدا شده دو سال پیش و یه پسر ۷ ساله داره که پیش خودشه. از من خواستگاری کرد. همسر سابقش ازدواج نکرده هنوز و هر چند وقتی تماس میگیره و حال بچه ش رو میپرسه.
این آقا گفت که همسر سابقش سیگاری شده و البته این صد در صد نیست، یکی دو بار حضوری دیدمش از لحاظ ظاهری اعتقادی با هم تفاهم داریم اهل کار و زندگیه. علت جداییش خیانت همسر سابقش بوده.
خانواده من اوایل بشدت مخالف بودن اما کم کم با صحبت های من نرم تر شدن. اما با تمام اینها باز که به دل خودم رجوع میکنم شک و دو دلی و ترس میبینم. ترس از چیزی مبهم که نمیدونم در آینده چه مشکلاتی میخواد پیش بیاد.
خسته شدم از تنهایی، از خونه پدر بودن. دوست دارم مستقل بشم. خودش میگه میریم یه شهر دیگه زندگی میکنیم که خیالت از بابت همسر سابقم راحت باشه. میگه یکی دو سال خانوادم بچه م رو نگه میدارن. خودم دوست دارم به پسرش محبت کنم بزرگش کنم و از این نظر مشکلی ندارم ضمن اینکه خودمون بچه دار خواهیم شد و بچه های منم خواهر برادرهای اون پسر میشن.
ولی بازم میترسم از چیزی که نمیدونم چیه!، گاهی دوست دارم یهو همه چی رو تموم کنم و بگم تمام، اما دو دلم.
میشه راهنماییم کنید.
من قبلا خانمی رو دوست داشتم که ازدواج کرد، اما بعد از مدتی طلاق گرفت، الان مجددا حسم نسبت به اون خانم برگشته و می خوام باهاش ازدواج کنم، اما با مخالفت پدرم مواجه شدم.
در اینترنت کلی مطلب راجع به ازدواج پسر مجرد با زن مطلقه خوندم و کلی نکات یاد گرفتم و مشکلی نداره، فقط باید به یکسری چیزها دقت کرد؛
مثل اینکه چرا جدا شدن؟، دلیل جدایی شون چی بود؟، مقصر کی بود؟، طرفین خودشون چه کسی رو مقصر میدونن؟، از هر دو تحقیق بکنم؟، ببینم دختر اشتباهاتش رو خودش هم قبول داره و مسئولیتش رو می پذیره یا اینکه کلا میندازه گردن شوهر؟، اینکه اهدافش چیه باورهای مذهبی و ... و سایر کفویت هامون با هم میخوره؟، اینکه این طلاق باعث نشده باشه که از مردها کینه داشته باشه و ناخودآگاه بخواد ضربه بزنه و یکسری چیزهای دیگه که نوشته شده بود که بعضی ها ربطی به مطلقه هم نداره در ازدواج با مجرد هم مهمه، مثلا سلامت جسمی، سابقه بیماری روانی، اعتیاد هیچ ربطی به مجرد و مطلقه نداره و در ازدواج با مجرد هم همین هاست، فقط حس اینکه خودم میتونم کنار بیام با این قضیه که فکر میکنم هیچ مشکلی ندارم. حتی تنفر از مرد و بدبینی در مجردها هم میتونه با بهم خوردن دوستی اتفاق بیافته.
با سلام
پسری 28 ساله هستم. چند مدت قبل یکی از آشنایان فردی را برای ازدواج معرفی کرد. خانواده ام تماس گرفتند برای هماهنگی خواستگاری. در ابتدا گفتند چون در روستا هستند بهتر است جلسه در شب باشد تا اگر به توافق نرسیدیم به دلیل کوچک بودن محیط روستایی و حرف مردم برای آنها دردسر ساز نشود.
بعد از رفتن به خواستگاری و صحبت های اولیه، چند روز بعد تماس گرفتیم برای جلسات بعدی ولی باز هم گفتند فعلا شرایط لازم را ندارند و باید مخفیانه و در شب برگزار شود. حتی گفتند در روستا اصلا درباره خانواده آنها سوال نکنیم و از افرادی که خودشان معرفی کردند در بیرون آن روستا تحقیق کنیم. با این صحبت ها کمی نگران شدم که شاید چیزی را مخفی می کنند از یکی از دوستانم در اداره .... کمک گرفتم تا سوابق فرد مورد نظر را بدانم و متوجه شدم در یک سال قبل ایشان یک بار عقد و طلاق گرفته است، (به فاصله دو ماه) منتها در شناسنامه ثبت نشده... .
خانواده دختر خانم تماس گرفتند ولی من به بهانه اینکه سفر کاری برایم پیش آمده به یک هفته آینده موکول کردم تا بیشتر تحقیق کنم.
سلام دوستان خوبم
چند وقت پیش سوالم رو پست توی فرهنگ ما کسی مثل من حق عاشق شدن نداره، مطرح کردم و راهنماییم کردید.
حالا بعد از گذشت چند مدت اون آقا چند شب قبل اومد و با کلی حاشیه رفتن و خجالت حرف دلش رو بهم گفت و ازم خواست که کمکش کنم، گفت دیگه بیشتر از 4 سال نمیتونسته حرف دلش رو نزده بذاره بمونه و دلش رو زده به دریا.
در مورد چند مساله مهم با هم حرف زدیم و مخالفت مادر ایشون خیلی پر رنگ بود و از من خواستن کمک شون کنم تا مادرشون راضی بشه؛
اول بگم که خودم حس میکنم این آقا هنوز با خودش درگیره، یعنی با خودش هم کنار نیومده و نگرانی های داره، دوم اینکه هنوز بهم نگفته چطور میتونم کمکش کنم، ولی میگه زمان و توکل به خدا و محبت ان شاء الله کار رو درست میکنه.
من فردا نوبت مشاوره دارم ولی میخواستم نظر شما رو بدونم:
اول اینکه ایشون و من واقعا دلبسته همدیگه هستیم ولی من از چند تا موضوع به شدت میترسم و نمیتونم به ترسم غلبه کنم:
سلام به همه خانواده برتری ها
28 سالمه، یه ازدواج ناموفق داشتم. پدرم نزدیک به یک ساله که به رحمت خدا رفته، یه مدت طولانی حال خوشی نداشتم و هنوز هم چندان رو به راه نیستم چون خودم رو مسبب بیماری و فوت پدرم میدونم، رابطه منو پدرم مثل رابطه بقیه دخترها و پدرها نبود، برام دوست و همراه و هم صحبت بود، عزیزترین موجودی که داشتم، ولی همیشه خودش رو سرزنش میکرد که چرا منو تو سن کم شوهر داده و انتخاب درستی برام نکرده و همین باعث شده که من 10 سال پیش جدا بشم و هنوز هم نتونم دوباره ازدواج کنم. و میفهمیدم چقدر داره عذاب میکشه و همین باعث بیماری و بعدم فوتش شد، خدا فقط میدونه توی دوران بیماریش من چه رنجی کشیدم، خودش همیشه میگفت خدا آدم ها رو با عزیزترین هاشون امتحان میکنه، منو با تو و تو رو با من امتحان کرد.
حالا که یه کم سر پا شدم فقط به خاطر خانواده کوچیکیه که برام مونده، غصه خوردن من باعث شد یه مدت مریض بشم و الانم خیلی ضعیف شدم ولی نتونستم تحمل کنم خانوادم بیشتر از این رنج ببرن، برگشتم سرکار، توی جمع دوستام و ...