استاد پناهیان :
میخواهید با هم این نوحه را بخوانیم و تکرار کنیم؛ «رَأْسُ الْعِبَادَةِ حُسْنُ الظَّنِّ بِاللَّه»(عوالی اللئالی/1/27)
امام رضا(ع) میفرماید: «أَحْسِنِ الظَّنَّ بِاللَّه»(کافی/2/72) ظنّ خودتان را به خدا خوب کنید. یعنی آدم باید بگوید که «نه! خدا، خوب است، کمکم میکند، هوای مرا دارد. نه! خدا من را رها نمیکند.»
اصلاً ابلیس یک-موجود- مکّاری است؛ به خدا قسم! میبیند شما چهطوری هستی؛ همانطوری رفتار میکند. مثلاً اگر ببیند من حسّ عرفانی دارم، میگوید: «آره حسّ عرفانی خوب است...» آناً برمیگردد. نامرد تا همین دو دقیقه پیش، داشت میگفت: «ولکن بابا!» اما وقتی میبیند تو حسّ عرفانی داری-برمیگردد و یکطور دیگری فریبت میدهد-
میگویی: خُب حالا بگو ببینم ابلیس! میگوید: «واقعاً، ما اینقدر آلوده شدهایم! اصلاً خدا دیگر ما را میبخشد؟! لاالهالاالله!» بعد این آدم، با همین ابلیس وجودِ خودش-که دارد او را از رحمت خدا مأیوس میکند- به جلسۀ دعای کمیل میرود و میگوید: «خدایا! حداقل یک دانه از گناهانم را ببخش، خدایا! میدانم که تو هم نمیتوانی ببخشی! ولی حالا دیگر کوتاه بیا!»
↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل اعتقادی (۱۲۲۸ مطلب مشابه)