پسری ۳۶ ساله هستم که به شدت دچار عقده شدم اوایل کتمان می‌کردم اما توان دیدن شادی دیگران از هر نوعش ندارم مثل اکثراً مردم زندگی سختی را سپری کردم هیچ وقت اتفاق خوبه برای من نمی‌افتاد.
همیشه شاهد خوشبختی دیگران بودم به قدری بد طینت شدم که شادی دیگران عذابم می دهد متن شادی هایشان را نمی‌خوانم، وقتی ۲۷ ساله بودم عاشق یک دختر خانم شدم به خاطر شرایطم پیش نرفتم بعد از مدتی مرتب با نامزدش می دیدم شون، همکار بودیم قلب من و لرزش دست هام عادی نبود.
من خودم رو آدم حسودی می دونم ولی تا به حال آرزوی بدی برای کسی نکردم یعنی سطح خیلی بالا هم نیست، ولی تو آشناها و دوستان نمی تونم با آدم‌هایی که بهتر از خودم هستن ارتباط موثر برقرار کنم یه جورایی تحمل حضورشون رو ندارم دیدن آدم‌هایی که حتی یک پله از من بالاتر هستن باعث کاهش اعتماد به نفسم می شه حس کمبود نمی دونم.
بعضی دوستانم هم بعد یه کم پیشرفت نمی تونم تحمل کنم و حس بدی می‌گیرم یه جور گارد یه حس نامرئی یه دافعه، حتی اگه بخوام هم نمی تونم چون بخل یا حسودی یا یه انرژی منفی از خودم ساطع می‌کنم، ولی این وسط یه موهبت بزرگ رو از خودم دور می‌کنم اونم نعمت وجودی دوستان فرهیخته باسواد موفق زیبا خانواده دار و ... هست
این مثل رو شنیدین میگن با دوست انسان باید به باید تا تو را عقل و فهم بیافزاید، الآن همون شده من خودم که چیزهایی که تو همنشینی با آدم‌های بهتر از خودم یاد گرفتم خیلی ارزشمند بوده برام دریغ که حسادت و احساس بد نسبت به خودم مانع صمیمیت می شه، شما چه جوری اعتماد به نفس تون رو پیش کسی که از خودتون بهتره حفظ میکنید یا سعی میکنید که حسادت نکنید یا حس بدی نداشته باشید؟
سلام
اول باید تشکر کم بابت تاثیرهای زیادی که این وبلاگ و تجربه ی دیگران در زندگیم داشته.
آدم خیلی موفقی هستم در حدی که موفقیت من در هر زمینه‌ای، طرز فکر و تلاش و پشتکار من، هوش و استعداد بالایی که دارم، توانایی و دانایی و علمی که دارم برای دیگران غیر قابل باوره و اصلاً فکر هم که نمی کنن چنین آدمی ممکنه در کنارشون وجود داشته باشه. اینجا کسی منو نمی شناسه و من هم هدفم از گفتن اینها پز دادن نبود چون اصلاً مسئله دقیقاً همینه!
موفقیت‌های من از این پرسش که "هدف زندگی دقیقاً چیه؟ " شروع شد و هر چه قدر دقیق‌تر به جواب این سوال رسیدم این موفقیت‌ها بیشتر شد که البته به نظرم پاسخ بهتر به این سوال هیچ محدودیت و حدی برای ما نداره.
خلاصه این موفقیت ها رو در عرض چند سال با تلاش بسیار زیادی به دست آوردم، اما مشکل این جاست که احساس می‌کنم ظرفیت این موفقیت‌ها رو ندارم.
خیلی دوست دارم که به دیگران راه موفق شدن رو نشون بدم و بهشون از لحاظ مالی، علمی و ... کمک کنم که این بد نیست، اما مشکل این جاست که دوست دارم به همه نشون بدم که آدم موفقی هستم و مورد احترام و تشویق همه باشم، همه تعجب کنن که چه طور این آدم این قدر موفقه، یا اینکه حتی بعضی اوقات به خودم میام و می بینم این چیزی که گفتم به جز "پز دادن" چیز دیگه ای نمی شه اسمش رو گذاشت.
من یه خانومم بین ۲۵-۳۵ ساله ، دارم از حسودی خفه میشم!، مثل دخترهای دیگه سر مانتو و کفش حسودی نمیکنم که بگین باز این خانوم ها حسود شدن!، خانواده ی من چیزی از بقیه کم که نداشته زیادم داشته، اما حالا بقیه دارن پیشرفت های چشم گیر میکنن، آینده شون رو میسازن، خانواده من گند زده شده به زندگی و آینده شون، غصه فضای خونه مون رو پر کرده.
از لحاظ مالی، ضریب هوشی، زیبایی و ... بهترین هستیم، اما روز به روز بیشتر خراب میشه زندگی مون در صورتی که اقوام مون روز به روز موفق تر میشن، شاید تنها فرد خوشبخت خانواده که پیشرفت داشته منم، اما غصه ی بقیه شون امونم رو بریده، دارم از حسادت میمیرم، دلم میخواد سر تک تک اطرافیان مون رو بکنم !!!، نگین خب شما هم پیشرفت کنین، نمیشه ... افتادیم تو سرازیری دره.
اگه میشد که جلوش رو میگرفتم اما نمیشه، ما محکوم به فنا شدیم و چون کاری از دستم بر نمیاد خودم رو سپردم به سرنوشت، ببینم چه بازی هایی قراره سرمون در بیاره، چیزی دست خودمون نیست که بتونم جلوش رو بگیریم، ضرر مالی، جانی، آبرویی و روحی پشت سر هم داره بهمون ضربه میزنه، راهی واسه این نمیخوام چون راهی نداره.