سلام دوستان
من پسری ۲۲ ساله هستم یه مشکلی که دارم اینه که موقعی که میخوام وارد یه جمعی بشم باهاشون احوال پرسی کنم هول میشم دست و پام رو گم می‌کنم هی سوتی میدم یا برعکس موقعی که توی جمعی ما اولین نفر می‌خواهیم خداحافظی کنیم باز همون احساس بهم دست کلاً وقتی مرکز توجه باشم این جوری میشم، خیلی سعی کردم خودم رو عوض کنم ولی نشد حتی باشگاه هم رفتم ولی به ریلکس شدنم کمکی نکرد ممنون میشم تجربه هاتون رو بگید.
سلام به همه خانواده برتری های گل و عزیز
یک هفته‌ای هست که برای پرسیدن سوالم دو دلم. چون این قدر به نظر خودم غیر عادی و مسخره هست که حتی بهم بخندید.
ولی خوبیش اینه که شما منو در واقعیت نمی‌شناسید و حتی اگر مسخرم کنید!
من یک دختر جوان هستم که کلاً اهل دوست و رفیق و بیرون رفتن از خونه و دور همی های دوستانه و... نبودم از اول. همین جوری تو خونه بزرگ شدم سرم تو درس بود و کتاب و اصلاً رغبتی به رفتن در اجتماع، حتی عروسی و عید دیدنی و... نداشتم.
درونگرا و خجالتی و جامعه گریز نیستم ولی خوشم نمیاد از جمع‌های زنانه و حرف‌های خاله زنکی. از بیشتر دور و وری هام هم خوشم نمیاد چون غالباً یک رفتار بی خود و دور از شانی ازشون دیدم که از چشمم بیوفتن. خلاصه که عوامل زیادی باعث شد من به جمع‌های فامیلی و... علاقه نداشته باشم.
اینکه این مساله خیلی حاد نبود تا قبل از این ولی الآن من بزرگ شدم و تقریباً در سن ازدواجم و مثل بقیه‌ی دخترهای همسنم زیر ذره بین مامانا و خواهرهای جویای عروس. البته الآن حاد نیست برام ولی برای مامانم حاده.
آیا تا به حال براتون سوال پیش اومده که چطور می تونیم یه احوال پرسی دوستانه ، صمیمی و همراه با اصولی که سازگار با فرهنگ و آداب و رسوم ما ایرانی هاست در هنگام برخورد با افراد اطراف مون داشته باشیم؟
همون طور که می دونید یک احوالپرسی دوستانه بخش مهمی از آداب معاشرتی رو تشکیل میده که برای زندگی در جامعه ای متمدن همه ی ما بهش نیازمندیم و اولین گام برای شناخت طرف مقابلمون میتونه شناخته شه. در این متن سعی دارم بنا بر چیزهایی که در این رابطه یاد گرفتم و البته تجربیات خودم رو در این باره خدمت تون عرض کنم تا دوستانی که احیانا در این مورد به مشکل برخوردن بتونن با رعایت نکاتی ساده در نخستین برخورد با دیگران به خوبی ظاهر بشن