سلام و وقت بخیر.
اگه یه دختر محجبه و سرسنگین و سر به زیر و آروم عاشق پسری بشه باید چی کار کنه؟
اون پسر هم فردی تودار و درون گرا باشه و همه ش سر به زیر باشه از اون هایی که سرشون تو لاک خودشونه. و سرشون پایینه و کم حرف هستند و فقط درس یا کارشون رو انجام میدن و می خونن بعد میرن. دختر بیچاره چه کار باید بکنه. واسطه ی مطمئن هم وجود نداشته باشه که به پسره بگه.
لطفاً راهنمایی کنید.
من دختر هستم در تاپیک چه جوری نسبت به فرد مورد علاقه م بی تفاوت باشم کامنت هایی از برخی کاربران خانم دیدم که سوال کننده رو توصیه کرده بودن به اینکه بره هر طور شده علاقه ش رو به اون پسر ابراز کنه با وجود اینکه اون آقا با دختر دیگه ای در رابطه هست.
در همین راستا گفتم یه پست بذارم ببینم اصولاً خانم‌هایی که ابراز علاقه به مردان غیرسینگل رو بی مشکل می دونن استدلال شون چیه؟
یعنی آیا فکر می‌کنید اصولاً نباید یک زن به حریم احساسی همجنس خودش احترام بذاره؟ و آیا فکر نمی‌کنید مردی که به خاطر شما تعهدش به یه دختر رو زیر پا می ذاره احتمالش هست با شما هم همین کار رو بکنه؟ ممکنه بگید تعهدی در دوستی وجود نداره ولی من با این حرف مخالفم در دوستی تعهد رسمی و کاغذی وجود نداره ولی تعهد اخلاقی و دلی چی؟ بالاخره دو نفر که با هم هستند رو هم یه حساب هایی باز کردن لابد که با هم هستند اصلاً شاید ازدواج جزء برنامه هاشون باشه پس نگید که در دوستی تعهد نیست و این توجیح خوبی برای دو به هم زنی نیست
عشق و علاقه شدید هم همین طور توجیح خوبی نمی تونه برای ابراز علاقه به افرادی که تو رابطه با کسی هستن باشه.
با سلام
به مدت چند سال از یک آقایی یک طرفه خوشم می‌آمد تا اینکه جرأت به خرج دادم و بهش پیام دادم رفتار بدی از خودش نشون نداد و خواست اول آشنا بشیم ولی قبلش گفت کسی رو دوست داشته و هنوز نتونسته فراموشش کنه پس به زمان احتیاج داره و پرسید که اگه نتونست فراموش کنه و این رابطه به جایی نرسید من می تونم کنار بیام یا نه ... من هم خواستم اول آشنا بشیم تا بعد...
می‌خواستم بدونم که ممکنه یک آقایی که شکست عشقی خورده بتونه دوباره از کسی خوشش بیاد؟ یا همیشه تو فکر نفر اول میمونه؟ براش صبر کنم یا وقتم رو هدر ندم چون فایده نداره؟
شکست عشقی در آقایان :
پسران بعد از چند وقت عشق خود را فراموش می کنند؟
پسری که خاطرخواهم بود رو نا امید کردم ، حالا پشیمون شدم
آقا پسرتون تشریف نمیارن برای خواستگاری مجدد
سلام دوستان
اگر پسر باشید و دختری متن زیر رو برای شما بنویسه، چه برداشتی از اون خواهید داشت ممنونم.
دقیقاً همون موقع که غصه می‌خوردم فقط می تونم از پشت گوشی ببینمت پیدات شد و رو به روم دیدمت این روزها چون نمی تونم ببینمت دلم رو غم گرفته! زمان داره به سرعت می گذره درست بر عکس احساساتم که بهت ثابت هستند حتی اگه باعث بشه احساس نا امنی بکنم باور دارم که قلبم ترکت نخواهد کرد.
فرض کنید این دو نفر آشنای هم بودن و بعد مدتی دور بودن و دیدار دوباره فرد مورد نظر این متن رو ارسال کرده. و شخص دوم بیشتر متعجب شده که آیا این متن صرفاً ابراز دلتنگی هست یا ابراز عشق؟ ممنون می شم بگید خیلی برام مهمه.
سلام دوستان
یه چند وقتی هست که یه موضوع خیلی ذهنم رو درگیر کرده... راستش نمی تونم معنی اون رو بفهمم... چند وقتی هست که همسایه پایینی ما رفتارشون باهام خیلی گرم و صمیمی و توام با محبت شده...
هم خانوم و هم آقای همسایه!، این خانوم همسایه ما یه خواهر دارن که زیاد با هم رفت و آمد می کنن و یه دختر ۱۸ ساله متشخص و محجبه و باوقار هم دارن به چشم خواهری! دو سه بار با هم برخورد داشتیم...
نمی دونم که آیا این دختر خانوم از من خوشش اومده یا چه اتفاق دیگه ای...، که همسایه مون دارن با من گرم رفتار می کنن و اخیراً راجع به ازدواج باهام صحبت می کنن... سه شب پیش هم مادرم می‌گفت وقتی داشته با خانوم همسایه صحبت و تعریف میکردن... خانوم همسایه از من تعریف می کرده و گفته اگه میشد من می تونستم خواهرزاده م رو براش خواستگاری میکردم...!
حالا نمی تونم بفهمم منظورشون چیه؟، به نظرتون غیر مستقیم ازم خواستگاری می کنن!؟
در ضمن من پسری ۲۰ ساله هستم دیپلم پشت کنکور...، اهل رفیق بازی نیستم...، اهل ورزشم...، ولی تصمیم به ازدواج ندارم و می خوام مجرد زندگی کنم همیشه ...
سلام
من یه دختر مذهبی هستم و در چنین خانواده ای هم بزرگ شدم و روی مسائلی مثل رابطه با نامحرم بسیار حساسم. یک موردی هست که ذهن من رو خیلی درگیر کرده.
من دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی شیمی هستم و ما امسال یک المپیاد دانشجویی داریم. من برای آزمایش هامون چون با کسی در المپیاد خیلی آشنا نبودم به جز برادر یکی از دوستانم که هم المپیادی من بودن اما چند ترم بالاتر بودن و سن شون هم ۳-۴ سالی از من بزرگ تر هست و فرد مذهبی هستند اما نه افراطی. دیدن من تنهام به من پیشنهاد دادن که برم تو تیم اون ها که با ۳ تا دوستاشون بودن.
کم کم تو آزمایشگاه شیمی که باهاشون شروع به کار و تحقیق کردم احساس کردم یک حس علاقه ای بین من و ایشون ایجاد شده. این آقا زمانی که من کلاس نهم بودم و می رفتم خونه دوستم و ایشون هم دبیرستانی بودن خیلی جاها در درس به بنده کمک میکردن. خانواده هم در جریان بودن. یا اینکه در بعضی مسائل مثلا کسی در راه مدرسه مزاحمت برام ایجاد میکرد اگر ایشون حضور داشتن از من دفاع میکردن.
سلام
دختر 22 ساله ای هستم که چند وقت پیش پسری در دانشگاه بهم ابراز علاقه کرد و ازم خواست هم دیگه رو بیشتر ببینیم و منم قبول نکردم، بعد مجددا اصرار کردن و بازم قبول نکردم و بعد از ادعای خستگی و افسردگی و این ها، قرار شد در حد یه هم دانشگاهی با هم ارتباط داشته باشیم و صرفا مجازی و در مورد مسائل معمولی اونم نه همیشه بلکه گاهی.
تقریبا چهار ماه میگذشت تا اینکه متوجه شدم ایشون مدام فاز اینکه با هم دوست بشیم و مسائل این چنینی رو مطرح کردن ولی کاملا غیر مستقیم، منم گفتم معاشرت رو بد نمیدونم ولی دوستی و رل زدن و اینا رو نه، و با آشنایی چند مدته به قصد ازدواج رو اصلا بد نمیدونم و لازمه، ولی خارج از عرف و چهارچوب نه.
بعد ایشون کلا رفتن و الان به شدت دلتنگم و افسرده و دست و دلم به کاری نمیره، من اوایل اصلا هیچ گونه علاقه ای به ایشون نداشتم اما الان حس میکنم شدیدا علاقمند شدم و وابسته، و رفتنش زخم عجیبی رو دلم گذاشته، نمیدونم علاقه ست؟، وابستگی؟، دوست داشتن یا چی؟
موقع رفتن اصلا خداحافظی نکرد و یه دفعه رفت، یعنی دیگه پیام نداد، این بیشتر دلتنگم میکنه که کاش قبلش گفته بود حداقل، الان چی کار کنم؟، بهش بگم منم بهش علاقمندم؟، نمیدونم چی درسته چی غلط؟، فقط خیلی دلم براش تنگ میشه.
سلام دوستان
من دیشب یه متنی رو نوشتم که امروز بیام اینجا پست کنم، ولی برحسب اتفاق توی نظرات یکی از پست ها به این نظر برخوردم:
"من فکر میکنم با جنس مخالف هایی که اطرافم هستند، با اینکه خوش برخورد هستم، ولی بلد نیستم در طرف طوری حس ایحاد کنم که با من ارتباط عاطفی ایجاد کنه. به قولی: حس خواهرانه ایجاد کردم!"
این نظر کاملا گویای سوال اولی هست که من می خوام بپرسم.
من سال آخر دانشگاه هستم تا الان نه از سمت کسی پیشنهادی مبنی بر دوستی دریافت کردم، و نه کسی ازم خواستگاری کرده.
من بیبی فیسم و رفتارم ناخودآگاه بعضی وقتا علی رغم تمایل خودم معصومانه، زیادی مثبت و مودب جلوه میکنه (چون میخوام راه درست رو برم، در حدی که با وجود اینکه بارها به دوستان دخترم هم گفتم جلوی من راحت باشن، ولی باز جلوی من هیچ حرف بدی نمیزنن یا اگه سریع میگن هم بعدش عذرخواهی می کنن) . حدس میزنم این معصومانه به نظر رسیدن یکی از علت های این باشه که پسرها هم بیشتر از اینکه منو به چشم یه زن ببینند، به چشم خواهر میبینند.
سلام
من خانمی هستم که چند سال یه فردی رو یک طرفه دوست داشتم. بهش گفتم و حتی گفتم میتونم صبر کنم اگه مشکلی هست، ولی گفتن که به من احساسی ندارن. اون فرد خیلی آدم خوبیه. از همه جهات فردیه که توی عمرم نظیرش رو ندیدم.
با شناخت از این فرد بعید می دونم که نظرشون بعد چند سال تغییر نکرده، بعد از این هم تغییری بکنه. حتی دیدن که من خیلی دوست شون داشتم اون مدت.
حالا می خوام بدونم توی این مرحله اگه هم چنان دوباره ایشون رو دوست داشته باشم و شخص دیگه ای رو وارد زندگیم نکنم، این چیزیه که عشق حقیقی نامیده میشه؟، چه به اون فرد نهایتا برسم و چه نه؟، آیا این درسته؟، اگه اینطور باشه و من سال های بیشتری صبر کنم، خودم رو بهتر بسازم، و دوست داشتن حقیقی من رو متوجه بشن، ممکنه بهشون برسم؟
از طرفی من خیلی به دوست داشتن خودم اهمیت میدم. (با خودخواهی اشتباه گرفته نشه)، آیا دوست داشتن این فرد به این شکل با دوست داشتن خودم در تضاده؟
سلام
من یه دختر ۲۱ ساله ام. چند سال قبل پسر داییم بهم پیشنهاد ازدواج داد و من چون نه اهل دوستی بودم نه از آینده خبری داشتم بهش گفتم باید صبر کنه تا ببینیم چی میشه و من اختیاری ندارم. از اون موقع تا حالا که چند سال گذشته همه ش فکر ازدواج با اون بودم و اصلا به بقیه فکر نمیکردم.
یه جورایی همه ش تو دلم میگفتم همسر آیندم همونه. البته اونم مدام پیام میداد و حرکات و رفتارش نشون میداد هنوز عاشقه. امروز با هم دوباره حرف زدیم و گفت دیگه دوستم نداره و من با رفتارها و حرف های سردم اون رو خسته کردم و دیگه نمیخواد عشقش رو ادامه بده.
دارم دیوونه میشم به خدا، یعنی چی آخه؟، مگه میشه؟، من فقط نخواستم قبل خانواده م تصمیم گرفته باشم واسه خودم و زندگیم وگرنه منم دوسش داشتم. بهش نمیگفتم چون خجالت میکشیدم و میگفتم زشته این حرکت از من، بهش بازم چیزی نگفتم و گفتم خوش باشی ولی انقد حالم بده که نمیدونم چکار کنم.
نمیدونم چه جوری وقتی نگاهش کنم گریه نکنم. خودم رو تو جشن عروسیش تصور میکنم که کنار یکی دیگه ست، دلم میخواد بمیرم، کاش بهش میگفتم که عاشقشم.
با سلام خدمت همه دوستان
امید هستم از تهران و 28 ساله. فوق لیسانس مترجمی زبان فرانسه دارم و تو یه شرکت هلدینگ در زمینه پوشاک و تبلیغات به عنوان مدیر فروش و برندینگ کار میکنم. در کنار این هم کار مترجمی رو هم برای یه نشریه انجام میدم که بیشتر از روی علاقه ست و درآمد چندانی نداره.
حدود 7 ماهی میشه که با یه خانم که برای سفارش و عقد قرارداد وارد شرکت ما شده بود آشنا شدم. این خانم 3 سال از من بزرگتره و اون اوایل اصلا بحث آشنایی یا شروع رابطه برای ازدواج مطرح نبود. فقط بحث های کاری و موضوعات مربوط به همکاری شرکت ما با این خانم و فروشگاه هایی که اداره میکنه مد نظر بود. دختر با نفوذی هست و از لحاظ طبقه اجتماعی شاید چند مرتبه از من بالاتر باشه. ولی خودش برای اولین بار چراغ سبز نشون داد و بحث رو از موضوعات کاری منحرف کرد و ابراز تمایل برای آشنایی کرد و پیام شخصی داد.
من آدمی نیستم که دنبال کثیف کاری و گناه باشم و همیشه هدفم این بود که اگر با خانمی وارد رابطه بشم صرفا هدفم ازدواج و تشکیل خانواده باشه. چون میدونم بار کج به منزل نمیرسه و آخر و عاقبت گناه و روابط خارج از عرف دین و اسلام، چیزی جز پشیمانی و ضرر نیست.
سلام خدمت همه
راستش در مورد یک قضیه واقعا توش موندم و نمیدونم چه جوری باید رفتار کنم و چکار باید کنم، اول از همه بگم که بعضی ها فکر نکنن که از خود راضی ام و دارم کلاس میذارم.
آخه نه من کسی رو میشناسم و کسی هم منو نمیشناسه که برام مهم باشه و بخوام کلاس بذارم . و خدا شاهده به غیر از تو این سایت تا حالا به کسی نگفتم که بخواد زشت بشه فقط و فقط جواب میخوام و بدونم که چکار باید کنم.
چند سال پیش یه دختری از آشناهامون اون موقع حدودا 17 یا 18 ساله بودن که به من پیشنهاد دادن که از من خوش شون میاد و قصد دارن با من ازدواج کنن. ولی خداییش نه این که من مغرور باشم ، اصلا هم برام مهم نیست دختر پیشنهاد بده اگه واقعا ازش خوشم بیاد نوکرش هم هستم، ولی راستش من از ازشون خوشم نمیومد.
نه اینکه بدم بیاد ازش، ولی برای ازدواج دوست شون نداشتم و بهشون با خوبی و احترام گفتم که من دلم نمیخواد شما را آزار بدم و بعدا ول تون کنم، از اول گفتم حقیقتا نمیخوام. تا ول کنه. ولی اون ول کن نبود و همه ش زنگ و اس ام اس و خونه مون اومدن و از هیچی نمیترسید که کسی بفهمه و براش مهم نبود کسی، ولی من بیشتر از اون میترسیدم کسی بفهمه، سعی میکردم کسی نفهمه و هی مخفیش میکردم.
دختران، همه ما تو محیط هایی که قرار میگیریم برامون پیش اومده که از آقایی برای ازدواج خوش مون بیاد، تو اون موقعیت باید چی کار بکنیم، در واقع چطور به طرف چراغ سبز نشون بدیم؟ به خصوص در محیط کار و تحصیل .
آقایون، دیدن چه رفتاری از طرف یه دختر باعث میشه که شما احساس کنین داره برای ازدواج چراغ سبز نشون میده؟ و چه رفتاری از طرفش باعث میشه که شما اون رو دست کم بگیرید؟
سلام
دختری 23 ساله هستم، به پسری علاقه مند شدم که دانشجوی پزشکی هستن و همکلاسی خواهر خودم ... از دانشگاه انصراف دادم و دارم برای کنکور میخونم برای رشته پزشکی اگر خدا بخواد .
ایشون تمام ایده آل های من رو دارن و تنها کسی هستن که میتونم بهشون احترام بذارم و براشون از خودگذشتگی کنم، مواردی که فکر میکنم برای ازدواج موفق لازمه! دارم تلاشم رو میکنم و روی تصمیم ام سفت و سخت هستم ...
تو اوج خستگی، فکر به ایشون منو از تمام دغدغه ها و ناراحتی ها دور میکنه و انگیزه ی دو چندان ایجاد میکنه برای درس خوندن، خلاصه کنم ...
سلام
من حدود دو ساله که از یکی از معلم های برادرم خوشم اومده... قطعا علاقه ای در کار نیست چون فقط سه چهار بار دیدمشون تو این دو سال و خورده ای . اول چهره شون به دلم نشست بعد یکم از حرف های برادرم و یکم از چیزایی که تو صفحه اینستاشون بود و یکم از بقیه فهمیدم که تا اینجایی که من اطلاعات دارم خیلی مناسب هستن و خیلی بهم میخوریم.
از اونجایی که مذهبی هستن کلا نگاه نمی کنن که ببینن و دقیق بشن که حالا من چطوریم و اصلا کی هستم و مناسب هستم یا نه ... خودمم که اصلا و ابدا نمیتونم پیشنهاد بدم. ضمنا از اون دعاهایی که میگن بهم برسونین هم نمیتونم بخونم چون اولا علاقه به اون صورت در کار نیست ،دوما هم که خب من ایشونو نمیشناسم روحیاتشونو و اینارو من یه سری مشخصات ظاهری مثل سن و تحصیلات و وضعیت مذهبی دارم ...
حالا نمیدونم چیکار باید بکنم. که هم منطقی باشه هم زود . فقط چون فکرمو مشغول کردن میخوام حداقل یه بار خواستگاری برگزار بشه حداقل از فکرم بیفته . یکی از دوستام همسرشون دوست ایشونن منتها اون دوستم اصلا مورد اعتماد نیست که بخوام بهش بسپرم و بخوام کاری کنه.
خلاصه کلافه شدم انقدر فکر کردم به راه حل ...