خانواده برتر

نمیدونم چرا نمیتونم درک کنم

منم یه دوست داشتم که خییلی با هم جور بودیم

یه دفعه گفت میخواد از ایران بره چند ماهی هر وقت یاد رفتنش میافتادم گریه می کردم چون اگه موسی میرفت خیلی تنها میشدم

و اینکه خودش ایرانو بیشتر دوست داشت و برا تنهایی اونم غصه میخوردم

اما الان هر چند وقت یه بار با شبکه های مجازی حرف میزنیم (مثلا همین نیم ساعت پیش حرف زدیم)

از داستان تمام سریال های ایرانی که پخش میشه مطلعش میکنم و خیلی کم غصه اینکه 5 ساله همو ندیدیم میخوریم

با اینکه موسی انقدر صمیمی بود که همه فامیل ما میشناختنش

اما بازم این از خواب و خوراک افتادنو درک نمیکنم

ادما هر کدوم یه سرنوشتی دارن

قرار نیست هیچ ادمی یا حتی شیئی تا ابد پیش ادم بمونه

بچه ها اگه پیگیر وبلاگ باشن ابوبو رو میشناسن من میخواستم اونو به نوم هدیه کنم اما به عروسی خودمم نکشید بودنش با اینکه رو چشمام ازش مراقبت میکردم

انقدر تو دنیا قراره از دست بدی ادمارو که یه پسر چشم ابی که خیلی صمیمی بودی یه گوشه شو هم نمیگیره

 سعی کن قویتر باشی وگرنه تو این از دست دادنا کم میاری

برو جلو اینه وایسا یه لبخند بزن و بگو خودمو عشقه تکوتنها و انقدر پیشرفت کنو خوب باش که حسرت برگشتن کنارتو بخوره

منم دقیقا مثل شما بودم،من یا یکی از همکلاسیام هم خابگاه بودم 4 سال ،یعنی اینقدی که ما باهم خوب و راحت و صمیمی بودیم که حد نداشت توی خوابگاه و دانشگاه به دوقلوها میشناختنمون همیشه کنارهم و دست تو دست هم. طاقت یه لحظه دوری هم نداشتیم بعضی وقتا که میشد یه روز کنار هم نبودیم یعنی یه زجری میکشیدیم که حد نداشت درحدی بهم وابسته و ذلبسته بودیم برای خوشحال کردن هم از هیچ کاری دریغ نمیکردیم از بودن باهم یه آرامشی میگرفتیم که قابل وصف نبود همیشه خداروشکر میکردیم که همدیگرو داشتیم توی اون مدت یعنی حاضر بودیم برای هم جوونمون بدیم!! بعضی وقتا که به شوخی بهش میگفتم قراره ازدواج کنم گریه میکرد یعنی حس مالکیتی بهم داشتیم میخواستیم فقط مال هم باشیم :) کلا آدمای عجیبی بودیم ما! همیشه اطرافیان به رابطه ما حسودیشون میشد ...

تو تابستون از دلتنگی هم هر روزمون گریه  بود روزی چندبار باهم صحبت میکردیم از صبح تا نصف شب از اب خوردن هم با خبر بودیم یعنی نمیشد یک ساعت از هم بی خبر میشدیم!!

ولی سر یه قضیه ایی که کلا زندگی من ریخت بهم ایشون از من فاصله گرفتن و کنار من نبودن و...من تو اون شرایط فقط اون رفقیقم میتونست بدادم برسه که واقعا نمیدونم چرا پس کشید!!!یعنی داغون شدماااااا

بعد از این ماجرا رابطه امون کمرنگ و کمرنگ تر شد تا حدی که الان چند ماهه ازش خبری ندارم

اولاش واقعا برام  خیلی خیلی سخت بود  چون سابقه نداشت این همه بیخبری و دوری و سردی و تازه توی این چند سال نصف اتاقم پره از هدیه و وسایل ایشون...!!

ولی دارم با این وضع کنار میام نمیتونم فراموشش کنم

سخته اما سعی میکنم مثل خودش با کتاب و کارای دیگه سعی کنم کنار بیام با این قضیه،دارم سعی میکنم چیزی که دوسش دارم ولی اذیتم میکنه فراموش کنم سعی میکنم روحیه قوی داشته باشم

یاد گرفتم نباید همه رو یا سفید دید یا سیاه و نباید جز خدات بکسی اعتماد کرد و انتظار داشت .فقط خداست که همیشه و همجوره دستت گرفته و هواتوداره.بنظرم من فقط خدا میتونه آرومت کنه از خودش بخواه

موفق باشید..

به احسان ح:

راستش دلیل اصلیش رو هنوزم دقیق نمیدونم اما اون اتفاقی که برای من افتاد این دوستم هم شاید در تشدیدش بی تقصیر نبودن و یجورایی فکرکنم خودشون مقصر میدونستن

وطاقت دیدن اون حال و روز من نداشتن و بجای اینکه مثل همیشه پشتم باشه جا زدن

االبته خودشم توی اون شرایط یه مشکلی براش پیش اومد...

کلا همه چی دست به دست هم داد که رفاقت افسانه ایی ما ازهم بپاشه.

هرچنذ میدونم نه برای من نه برای ایشون مثل همدیگه پیدا نمیشه فوق العاده حس بی نظیری بود اون دوران....

موفق باشید

نظر گذاشتم نمیدونم ثبت شد یا نه چون وسطش نت پرید

بهتون توصیه میکنم به هیچ وجه آهنگ های مجید خراطها توی این شرایط نخونید چون اهنگهای ایشون پره از فاز منفی و غصه بدتر روحیه شما رو بد میکنه.پس درو اهنگ غمگین خط بکشید.

من دارم خودم رو برای کنکور ارشد آماده میکنم و بیشتر کتابهایی که دیدتون عوض میکنه بخونید بخصوص کتاب های پائلو مثل مثل رود جاری باش و من خودم بیشتر کتابهایی که باعث میشه دید مثبتی پبدا کنم و +اندیشی میخونم مثل قدرت افکار و کتاب معجزه شکرگزاری و...

شما هم سعی کنید بجای فکر بگذشته روی آینده تمرکز کنید خانم صبا خیلی خوب جواب دادن قسمت اخر حرفاشون...

منم شرایط شمارو داشتم حتی خیلی بدتر خیلی..ولی الان فهمیدم جز خدا هیچکس رفیقم نیست سعی کنید باخداتون رفیق باشد کسی که هیچوقت پشتتون خالی نمیکنه

من نمیگم دوستی و رفاقت بده نه(اما نه دیگه به اون حد افراطی که داشتیم،چون اونی که باز این وسط لطمه میخوره ماییم بخاطر احساساتمون) من خودم هنوزم نشده رفاقتی که داشتم فراموش کنم(رفاقت نبود یه دوستی فوق العاده استثنایی بود) اما نمیشه تمام زندگی و فکرم مشغول این قضیه بکنم و نباید تک بعدی باشیم...

اینقدر خوب باشه که بدترین تنبیه تو برای دیگران گرفتن خودت از اونا باشه

موفق باشید.

سلام من بهار هستم و 14 سالمه

امروز فهمیدم بعد از سال تحصیلی باید با دوستی که 10 ساله باهمیم خداحافظی کنم و از اون شهر بریم

من نمیتونم این اتفاق رو باور کنم اون دوستی بود که از مهد کودک تا الان با هم بودیم اون دوستی بود که هر وقت اتفاقی برام میوفتاد به یادم بود اون دوستی بود که الان تا سیاره ها هم بگردی مثل اون پیدا نمیکنی اون کسی بود که تو سختیا کمکم میکرد و وقتایی که نبودم جای خالیمو حس میکرد😭

دلم واسه تمام لحظاتی که باهم بودیم تنگ میشه

الانم که دارم این پیام رو توی وبلاگ مینویسم بغض بزرگی تو گلومه و بی اختیار اشک میریزم

من نمیتونم از دوستم جدا شم

اون ادم فروش نبود ، کسی نبود که مهمون امروز و فردا باشه

بخدا 10 سال زمان کمی نیست😭😭😭😭💔💔💔💔

درکت میکنم چون منم مثل شما هستم ولی دیگ از این به بعد میخوام خودم بسازم واقعا خسته شدم 

سلام منم همین مشکل رودارم.۱۵سالمه کلاس نهم بایه کلاس هفتمی که خیلی دوسش داشتم دوست شدم.هر روز باهاش بودم براش چیزی میخریدم.هواشو داشتم.تا اینکه با دوتا دوستام نشسته بودم اون دوتا به اون دوستم فحش دادن و اون بامنم خراب شد.الان خیلی حالم گرفته حالو حوصله کسی رو ندارم.فقد دلم میخواد با اون دستم باشم.

سلام دوست عزیز بله من هم تجربشو کردم و واقعا جدا شدن سخته

ولی امام رضا جمل ای دارن میفرمایند هر وقت دچار مشکل و سختی در زندگی شدید به ما اهمل بیت پناه بیارید .

قطعا با توسل به اهل بیت مشکلات آسان تر حل میشه .

اما کارای دیگه هم میشه کرد که کمک کننده باشه مثلا ازدواج اگر شرایطش باشه خیلی خوبه و مشغول کردن تمام وقت خود و وقت خالی تداشتن مثل سرکار بودن و درس خواندن و... 

در نهایت اگه حل نشد حتما باید به یک مشاور خبره مراجعه کنید ....

قطعا وعده ان مع العسر یسرای الهی محقق شدنیست نا امید نشید...

التماس دعا