سلام خدمت دوستان
پسر سی ساله ای هستم که حس میکنم به بلوغ و رشد عقلی نرسیدم، تفکرات بچه گانه دارم، خیلی ساده به نظر میام، همه به چشم یک بچه من رو در نظر میگیرند و این باعث شده تو روابطم، زندگی شخصیم و همچنین محیط کارم دچار مشکل بشم.
بلد نیستم با هر فرد چه جور برخورد کنم و اخلاقم با همه به یک شکل هست. حرف های بچه گانه و شخصیت بچه گانه ای از خودم ساختم. به عنوان مثال همه ش مسخره بازی و در حال شوخی هستم و این باعث شده شخصیت یک فرد سنگین و بالغ رو نداشته باشم.
یک مشکلی که پیش بیاد مثل یک بچه ۱۵ ساله باهاش برخورد میکنم و عجله میکنم. بسیار بسیار احساسی هستم و این خیلی بهم ضربه زده. همیشه میخوام قبل از صحبت کردن فکر کنم اما عملی نمیشه. یه سری قراردادها و اصول برای خودم تعریف کردم اما تو جو که قرار میگیرم همه ش رو زیر پا میگذارم.
دوستان زیادی هم ندارم و تقریبا یک فرد درون گرا و میشه گفت کم رو هستم و البته ی غرور و تکبر احمقانه ای دارم که نمیدونم از کجا نشات میگیره و همیشه سعی دارم بشکونمش اما نمیدونم چه جوری.
تو نت زیاد راجع به این موضوع سرچ کردم و کتاب هم زیاد خوندم اما به دردم نخورده، از شما تقاضا دارم راهکار های عملی که بشه اجرایی شون کرد رو بهم بگید تا بتونم تغییر کنم چون واقعا تو رفتارم با اطرافیانم به مشکل برخوردم.
مرتبط:
در جمع اقوام شوهرم احساس غریبی می کنم
برای خودم ارزش و شخصیتی قائل نیستم
برای بالا بردن اطلاعات عمومی از کجا باید شروع کرد ؟
با 22 سال سن، در حد یه دختر 10 ساله هم نمیتونم حرف بزنم
دوست دارم مثل بیشتر دخترا، زبون باز و شوخ باشم
در محافل رسمی زبونم برای حرف زدن باز نمیشه
میشه سلام و احوال پرسی کردن رو یادم بدید ؟!
آداب گفتاری و رفتاری عیادت از بیمار
آداب گفتاری و رفتاری تسلیت گفتن و همدردی با داغ دیده
آداب تبریک گفتن بابت تولد نوزاد
← روش های اجتماعی تر آقایان (۱۰۵ مطلب مشابه) ← ازدواج و مسائل پسران حدود ۳۰ سال (۴۲ مطلب مشابه)
- ۲۰۱۱ بازدید توسط ۱۴۱۳ نفر
- يكشنبه ۱۰ شهریور ۹۸ - ۱۴:۵۹