با تشکر از تمامی دوستان و عزیزان گل.
من متولد ۶۲ هستم ولی هنوز ازدواج نکردم و امیدی هم ندارم با خونه ۵ میلیاردی و ماشین ۴۰۰ میلیونی بتونم ازدواج کنم.
ما تا چشم مون باز کردیم تو تموم شدن جنگ بدنیا امدیم، وضعیت زندگی مردم بهتر از الآن بود یادمه نان ۵ قرون بود بعد سه سال شد یک تومن تا چشم مون رو باز کردیم رفتیم خدمت سریازی، اون هم چی خدمتی ۵ سال پیرمون کرد مثل حالا نبود، من یادم ۳ روز نان نمی‌دادن بهمون بخوریم.
الآن توی فضای مجازی می‌بینیم اکثراً میگن دهه شصتی نسل سوخته هستن و بیکاری بین متولیدن این دهه زیاده امّا توی بخش دولتی یا ادارات که نگاه می‌کنیم مبینیم که اکثراً دهه شصتی یا متولد ۵۷ به بعد هستن مثلاً اکثر معلّم های مدرسه متولد ۵۸ به بعد هستن مخحوصا معلّمان زن چون ۴۸ سالگی می تونن بازنشسته بشن و به همین خاطر میل به معلّم شدن بین زنان بیشتر هست
اکثر کامندان اداری دولت و بانک متولد دهه ۶۰ هستن مثلاً توی شبکه استانی ما یک بار با سرهنگ شاغل کلانتری مصاحبه می کرد که متولد سال ۶۰ بود.
توی ترکیب فعلی دولت وزیر ارتباطات و رئیس سازمان اداری استخدامی دولت که معاون رئیس جمهور هم حساب میشه متولد دهه ۵۸ به بعد هستن رئیس سازمان تامین اجتماعی متولد ۵۸ هست و استاندار تهران هم متولد سال ۶۳ هست.
سلام
بنده امیرحسین هستم با اسم مستعار امیر خان... پس از مدت خیلی زیادی که در سایت فعالیت نداشتم (تقریبا دو سال) دوباره تونستم برگردم...
خب حقیقتاً شاید موضوعی که میخوام مطرح کنم تکراری باشه و یا چیزی باشه که دیگه اکثر جوون ها باهاش کنار اومدن کم و بیش و قبولش کرده باشن... ولی برای من قابل هضم نیست... چه چیزی باعث شد که به اینجا برسیم؟ چرا؟ جوابی که بهش نمی‌رسم شاید به خاطر علل متعددش باشه...
چیزی که اکنون شاهدش هستیم و خود بنده دارم به وضوح در بطن جامعه می بینم اینه که دیگه بعضی دخترها و پسرها اصلاً فکری به ازدواج نمی کنن چون نمی تونن...!! نمونه بارزش خود من... اوایل که زیاد با بقیه ارتباطی نداشتم فکر می‌کردم شاید اوضاع من فقط اینه... ولی متأسفانه می بینم که قریب به ... درصد حداقل پسرها شرایط شون مثل من هستش... یا پولی برای ازدواج و حتی امرار معاش خودشون ندارن حتی با وجود کار... یا مورد قابل اطمینانی پیدا نمی کنن... یا کلاً زدن تو خط روابط آزاد و تو این وادیا نیستن... یا هر جا میرن رد میشن...
سلام دوستان امیدوارم حال تون عالی باشه
یکی از همکلاسی‌های بنده اواسط کارشناسی بچه دار شد و انتظار داشت کل دنیا با شرایط ایشون منطبق بشه، هر بار می‌شنیدیم یا می‌دیدیم کاری کرده که حق ما ضایع شده.
مثلاً برای اینکه امتحان عقب بیفته باید راضیش می‌کردیم ولی مثلاً میگفت قراره برم تولد نمی تونم دوباره بشینم بخونم تازه من متاهلم تونستم بخونم شما نرسیدین خودتون نخوندین!
من باید بگم با من تنظیم کنید تاریخ امتحان رو نه شما که مجردین! چون باید شوهرداری کنم و ... اینجوری میشد که امتحان سر موعد مقرر برگزار میشد. یا وقتی احتمال می‌داد پاس نشه به استاد میگفت من متاهلم منو پاس کن! برخی اساتید محترم می‌گفتن استثنائاً شما اشکالی نداره دیر بیای کلاس!
من یه آقای مجرد هستم که بین ۳۵ تا ۴۰ سال سنمه. والدینم دائما به من سرکوفت می زنن و میگن که دستاوردهام در زندگی خیلی کم بودن و کافی نیستن. بهم میگن از نظر تحصیلی و شغلی و پولی و موقعیت اجتماعیم پیشرفت قابل توجهی نداشتم. همسن و سالانم رو میکوبن توی سرم. میگن آینده ندارم. میگن بی عرضه هستم.
احساس حقارت می کنم.می خوام از پسرها و دخترهای مجرد همسن و سال که در این وبلاگ هستن سوال کنم که در زندگی تون چه دستاوردهایی داشتین؟ چه مادی و چه معنوی. از نظر تحصیلی و شغلی و پولی و اجتماعی. چه چیز هایی توی زندگی به دست آوردید؟ هدفم از این سوال اینه که خودم رو با بقیه مقایسه کنم که ببینم آیا من واقعاً در زندگیم کم کاری کردم و باید بیشتر از این کوشش کنم ؟یا والدینم بیش از حد ازم توقع دارن؟
سلام
در ابتدا قصد داشتم یه لیست بلند بالایی از احساسات رو با کمی توضیحات در چند پست بفرستم ، امّا واقعاً احساس کردم در حق این احساسات نامردی میشه! خیلی نوشته بودم و قرار بود از جای دیگه ای شروع کنم امّا تصمیم گرفتم فقط وقتی در حال تجربه یک حس هستم درباره ش بنویسم ، سعی کردم خلاصه بنویسم و مفید باشه و در نهایت فقط توضیحات یک مورد این قدر طولانی بود که برای این پست کافیه!
کاربرد علامت تعجب در ادبیات فارسی با توجه به کتاب دوم دبستان! : بیان احساسات ، بیان تعحب و شگفتی و... ،و در این نوشتار نیز با توجه به حجم زیاد احساسات و همچنین لحن نویسنده از این علامت نوشتاری به وفور استفاده گردیده است!
آنچه گذشت: در سنین نوجوانی ارتباط با جنس مخالف برام اهمیت و جذابیت زیادی داشت مثل بقیه ، امّا بعد از یه سنی رفته رفته جذابیت جنس مخالف برام کمتر شد و برام داشتن یه رابطه دوستی هیچ اهمیت و ارزشی نداشت ، فقط به کار و اهدافم و رویاهام فکر می کردم ، پول در آوردن ، یاد گرفتن ، و تلاش کردن تبدیل به بزرگترین لذّت های اصلی زندگیم شدند.
سلام دوستان
نوشتن این پست برام خیلی سخته ، چون که مجبورم احساساتم رو از اعماق و جودم بیرون بکشم و با قلم نه بلکه کیبورد! بر روی صفحه سفید کاغذ نه بلکه صفحه نمایش! بیارمشون.
اول بگم که دوست دارم شما هم احساس تون رو در بین بذارید ، دوم این که بابت لحن نوشتار که هی تغییر می کنه شرمنده ام چون فقط با احساس این متن رو می نویسم ، سوم این که ممکنه بعضی احساسات ملموس نباشه و متوجه نشید و درواقع با نوشتن و تایپ کردن نمی شه به راحتی منتقلشون کرد، چهارم این که احساس می کنم این احساسات برای خواننده ها غریبه باشه و حس نکرده باشن شون و حتی مسخره به نظر بیاد.
شاید احساس نیاز به جنس مخالف ، جذابیت داشتن جنس مخالف ، نیازهای عاطفی و نیازهای جنسی و... نیازهایی هستند که بسیار زیاد در این وبلاگ بهشون پرداخته شده ، خیلی از این نیاز ها تو یه رابطه دوستی صمیمی با جنس مخالف تامین میشن.
توی هیچ جای دنیا حتی اگه یه فرد با هزار نفر هم رابطه داشته باشه نمی تونه جای ازدواج رو پر کنه ، پس اصولا این احساساتی که توی ازدواج وجود دارن چی هستند که ما به دنبالشون هستیم؟( شایدم فقط من به دنبالشون هستم)
سلام دوستان
بنده فردی مذهبی هستم که خدا روشکر تا الآن از لحاظ تحصیلات عالی و اقتصادی به ثبات خوبی رسیدم
تصمیم گرفتم تا آخر تابستان با یک خانم آشنا شوم برای امر خیر.
رابطه با جنس مخالف هم نداشتم چون درگیر مسائل کاری و تحصیلی بودم وقتش رو هم نداشتم البته با خواندن کتاب با روحیه خانم ها و روانشناسی آن ها آشنایی دارم و کارگاه های زیادی برای ازدواج شرکت کردم و بعد از این مراحل یک لیست از معیارهای اصلی و فرعی تهیه کردم و استارت به امید خدا زدم.
چند ماه است که مسئله ازدواج دارم پیگیری می کنم و یک لیست از خانم ها مدنظر چه اطرافم چه از طریق واسطه ها تهیه کردم و براساس معیارهام اوناها را دسته بندی کردم و الآن چهار ماه است که از نفر اول شروع کردم و دنبال پیدا کردن ادرس و تلفن شون میرم و سعی می کنم از طریق واسطه نظرشون بدونم بعد اگر بهتر بود یک جلسه می ذارم بیرون که شرایط اولیه بهتر بود ادامه میدم وگرنه کنسل می کنم و میرم نفر بعد.
سلام
می خواستم در مورد موضوعی براتون بنویسم که شاید ما پسرها بیشتر شنیدیم و حس کردیم.
در مورد گریه کردن.آره درسته گریه.چیه!؟ برای یه پسر درست نیست گریه کنه! نکنه از بچگی بهمون گفتن گریه نکن! مرد که گریه نمی کنه، درست نمی گم؟!
همه ما پسرها حداقل یه بار این رو شنیدیم. بعضی هامون بیشتر و بعضی هم کمتر. ولی هست. وجود داره، تو وجودمون ریشه داده. شاید هنوز خیلی از مردان و پسرها باشن که گریه نکنن و گریه کردن رو یه کار زشت بدونن، چون شاید به اون ها هم از بچگی گفتن مگه دختری که گریه میکنی! مشکل دقیقا اینجاست.
در عرف ما دخترها معدن احساس و علاقه هستن. راحت تر ابراز احساس می کنن لااقل زبانی. درسته که استثناء هم هست. ولی تیپ کلی دخترها رو ما با احساسی بودن می شناسیم. به اینکه خب چه اشکالی داره دختری گریه کنه. خب داره خودش رو تخلیه می کنه دیگه. خب یعنی یه مرد نیاز به تخلیه احساسش نیست که از بچگی این جمله لعنتی تو ذهن ما نقش بسته؟
بسم الله الرحمن الرحیم
1) بعضی از خانواده ها هستند که ازدواج رو به شدت سهل و آسون می گیرند که ناشی از طرز تفکرشونه. منظورم ازدواج هایی هست که بیشتر در قدیم ها اتفاق می افتاد مثل این که خواستگاری می رفتن و عقد و عروسی بسیار ساده بود و بعد هم یکی از اتاق های خانواده ی پدر عروس یا پدر داماد رو به اون ها اختصاص می دادند. البته فکر نکنم الآن هم مثل قدیم ها چنین ازدواج هایی صورت بگیره مگر تک و توک.
2) بعضی از خانواده ها هم که اعتقاد دارند باید همه ی مقدمات ازدواج توسط عروس و داماد فراهم باشه و بعد اقدام بشه. مثلا داماد، خانه و ماشین داشته باشه و عروس هم جهیزیه ی کامل. حالا دیگه خیلی سادش کنیم میگن که داماد باید یک شغل ثابت با درآمد نسبتا خوب داشته باشه. خوب بچه های این ها هم یا کلا دین رو قبول ندارند یا در حدی به دین پایبند نیستند که نخوان تن به روابط دوستی و نامشروع بدن بلکه یک همدمی پیدا می کنن و تا ازدواج، از تنهایی در میان.
3) گروه سوم هم مثل گروه قبل هستند ولی با این تفاوت که بچه هاشون اون قدری به دین پایبند هستند که نخوان دنبال روابط نامشروع برن.
سلام
من کاربر "پاسخ کوتاه" هستم. تمایل داشتم در مورد موضوعی صحبت کنم تا از شدت درد و رنج دوستان بکاهم.
زمانی که نوجوان بودم، و اون زمانی که دانشجو بودم، شاید به جرات بگم وحشتناک‌ترین ایّام زندگی من بود؛ درک نشدن از طرف خانواده و افکار انتزاعی مختص سنم، و عدم تطابق جهان موجود با جهان مطلوب، عذابم می‌داد. تقریباً هر ماه یک بار دعوای اساسی با پدر و مادرم داشتم.
گذشت و گذشت و بزرگ شدم؛ لیسانس حقوق خودم رو از دانشگاه آزاد با معدل ۱۸ گرفتم (به خاطر اوضاع بد ذهنی برخلاف اینکه به شدت درس خوان بودم سال کنکور شکست خوردم). سربازی رفتم و برگشتم و آزمون وکالت دادم و قبول نشدم؛ همون سال آزمون کارشناسی ارشد دادم و دانشگاه دولتی پذیرفته شدم و سال بعدش مجدد آزمون وکالت دادم و پذیرفته شدم.
معذرت می خوام که تا اینجا کمی خودخواهانه نوشتم؛ حالا می خوام موضوع رو عمومی‌تر کنم. من الآن ۳۲ سال سن دارم، و اصطلاحاً جا افتاده شدم و خدا رو شکر مستقل شدم. وضعیت مالی من عالی نیست امّا از زندگیم راضیم؛ خونه، ماشین، بیمه و کاری که دارم برام کفایت می کنه و انتظارات شیرین نوجوانی و توقعات هیجانی جوانی رو ندارم.
سلام
راستش سوالی که برام پیش اومده اینکه چه تفاوتی بین غیرت مرد و حسادت زن وجود داره؟ چرا اون حس توی خانم‌ها به اسم حسادت شناخته می شه و چرا خیلی ها میگن نباید باشه؟
من یک دخترم و باید بگم بله حسود هم هستم در رابطه با کسی که دوستش دارم وقتی کسی بهش نزدیک می شه مخصوصاً که متوجه میشم اونی که بهش نزدیک شده قصدی داره واقعاً خونم به جوش میاد یا اینکه می بینم گه گداری کسی بهش زل زده یا مثلاً طرف خیلی سعی می کنه باهاش خوش و بش کنه، آیا داشتن این حس مشکلی داره؟!
با حسادت های بی جا، زندگی رو به خودم و شوهرم زهر کردم
به خاطر حسادت فاصله م داره با شوهرم زیاد میشه
چرا باید نسبت به زنی که ابزار جنسی بوده حسادت کنم ؟
سلام
من یه موضوعی همیشه برام سوال بود، اینکه چطوری می شه که بعضی آدم ها خودشون رو لایق عشق شخص دیگری می دونن، یعنی با خودشون فکر می کنن که حتماً باید یه نفر عاشق شون بشه، واقعاً مگه کی هستن و چه ویژگی‌ای دارن که اون ها رو مستحق عشق می کنه؟
به نظر من نهایت خودشیفتگیه که یک نفر حتی انتظار داشته باشه کسی بهش علاقه مند بشه یا عاشقش بشه، نمی دونم این افراد که جز افراد معمولی جامعه هستن چطور میتونن همچین انتظاری داشته باشن؟
البته من عاشق شدن رو نفی نمی‌کنم چون کسی که عاشق می شه خب به هر دلیلی می تونه عاشق بشه، حتی دلایل احمقانه، امّا کسی که انتظار داشته باشه کسی بهش علاقه مند بشه، اون هم کسی که براش هیچ تلاشی نکرده و هیچ لطفی در حقش نکرده که بخواد عاشقش بشه واقعاً غیر منطقی و ناشی از خودشیفتگی است.
کودکی فقیرانه و سختی داشتم با این حال بعداً وضع مون بهتر شد، هیچ وقت مادر بالا سرم نبود و محبتی ندیدم و نامادری همیشه کتک مون می زد و جنگ روانی درست می‌کرد و پدرم به خاطر اون با ما بد رفتاری می‌کرد.
در هر صورت الان که یک پسر ۳۲ ساله ام هنوز با خانواده زندگی می‌کنم و از این بابت ناراحتم، هیچ پولی ندارم، هر پولی بدست آوردم برای کسب مهارت‌های جدید و خرید کتاب و آموزش و ... خرج کردم برای بازیگری برای موسیقی برای هر چیز دیگر، اما در نهایت هیچ چی نشدم، بعضی اوقات فکر می‌کنم شاید باید ازدواج می‌کردم.
به دلیل اعتقادات مذهبیم با دختری دوست نشدم، عاشق شدم ولی هرگز نگفتم و نمی‌دونم کسی هم عاشقم شد یا نشد، ولی به چند تا هم که گفته بودم نه شنیدم چون برای ازدواج می‌گفتم و اون ها می‌خواستن دوست بشن یا قبولم نمی‌کردن، چون شرایط ازدواج رو نداشتم.
اندام خوبی دارم و ورزشکارم، ولی ظاهر معمولی و مردانه، خیلی دوست دارم همسر داشته باشم ولی هیچ کی قبولم نمی کنه، چون کار و پول درست حسابی ندارم.
تحصیلاتم لیسانسه، تمام آگهی های استخدام ظرف شور، کارگر ساده، تراشکار، جوشکار، کارواش و... خب من عمری گذاشتم برای زیبایی و هنر و ورزش و... الان برم این کارها رو انجام بدم؟
پسری حدود 27 هستم که تا حالا دستم به هیچ دختری نخورده، دلیلش هم مسائل اعتقادی و شاید هم ترس و نداشتن وقت کافی باشه، چون همه ش درگیر درس و کار بودم.
من تو خیلی از پست های خانواده برتر دیدم کامنت هایی را که نوشته بودن پاک بودن دیگه ارزشی نداره یا حتی نوشته بودن پاک موندن پسر تا این سن نشانه بیماریه!، یا دیدم افراد متاهلی را که از اینکه تو دوران مجردی با دختری رابطه نداشتن پشیمون بودن!
شرایطم هم اینطور نیست نتونم ازدواج کنم، ولی ممکنه بعد از ازدواج پشیمون بشم که چرا دوران مجردی پاک موندم.