سلام
استفاده از استیکر در واتس آپ و تلگرام و..... در چت درسته؟
از زوایای مختلف بررسی کنید مثلا :
_ در گروه فامیل
_ در چت دوستانه
_ چت همکلاسی و همکار (آقا) ... من دخترم
_ چت استاد
_ و ...
استیکر هم مثلاً استیکر تشکر یا لبخند یا عصبی یا گریه یا دست (لایک منظورم) درسته بفرستیم، به نظرم استیکر آدم رو از حالت جدی به حالت شوخ نشون میده، درسته؟، و بعضی مواقع هم باعث دافعه هم میشه و بالعکس.
سلام خدمت همه
دختر هستم تیپ شخصیتیم istj. خیلی جاها خانواده م، دوستان و حتی تو فضای مجازی که صحبت میکنم در کلام شون به من میگن ساده، حالا رسید به ۱۵ نفر که این کلمه"ساده" رو به من گفتن. خودم قبلاً ویژگی آدم ساده رو در نت سرچ کردم که هیچ کدوم از اون ویژگی ها رو نداشتم نه زودباوری نه گول خوردن و...، همه چیزهای که نوشتن در من صدق نمی‌کرد.
خودم نمی دونم چه کاری میکنم که طرف فکر کنه ساده ام. کلمه ساده برای من از فحش بدتره. چون فکر میکنم حتماً یا تونسته گولم بزنه یا نقشه ای برای گولی زنی داره، حالا دوستان خواستم به هم بگید، به چه کسی تا حالا ساده گفتید، چه کاری انجام داد که این صفت رو بهش دادین؟ چه کار کنم مشکلم (بزرگترین مشکلم اینه) حل بشه؟ کتاب خوب سراغ دارید دریغ نکنید.
ممنون از همه
سلام وقت شما به خیر
حدود دو سال پیش، من دوستی داشتم که ۱۰ سال از من بزرگتر بود و من خیلی تحت تاثیرش قرار داشتم و متأسفانه اصلاً بدی هاش رو نمی‌دیدم ولی اون فرد یکسره سعی می‌کرد در من بدی‌هایی پیدا کنه و اون رو مدام توی سرم بکوبونه.
خلاصه اینکه در مدت طولانی ای که دوست بودیم، به شدت تحقیر شدم و در عوض من به شدت اون رو تحسین می‌کردم. الآن که دو سال گذشته، به حرف‌هایی که بهم می‌زد دقیق‌تر فکر میکنم و می بینم ۸۰ درصد تحقیرها و توهین‌هایی که به من نسبت می داده رو اصلاً در وجودم نداشتم و ندارم ولی چون اون زمان تصور می‌کردم که دوستم از من خیلی زیاد بهتره و من هیچی نیستم، حرف هاش رو باور می‌کردم و فکر می‌کردم که راجع به من درست میگه. من واقعاً کور بودم.
به هر حال گذشت ولی الآن یه چیزی که اذیتم می کنه اینه که یکسره خودم رو باهاش مقایسه میکنم. فقط کافیه که یه مطلب روان شناسی بخونم و ذهنم بلافاصله اون مطلب رو در مورد خودم و اون دوستم بسط میده و در واقع از اینکه این همه بهش فکر میکنم اذیت میشم.
سلام
پیامی راجع به تجربه شخصی به آدم‌هایی که برای دیگران خودشون رو تغییر میدن.
من بارها دیدم که افرادی سوالاتی می‌پرسند مبنی براین که در محیط‌های مختلف در مقابل افراد مختلف چه طور برخورد کنن تا مورد پسند باشن، من تا قبل نوشتن این متن همچین آدمی بودم.
در نوجوانی من از دخترهای اطرافم بدن پر‌تری داشتم جوری که مجبور می‌شدم حرف های زیادی رو تحمل کنم و گه گاه تیکه‌هایی که می‌گفتن، لابد کارهایی کردم که بدنم این شکلیه، اون موقع من در اوج جوونی و توجه و بی اعتماد به نفس بودم، پس رفتم دنبال لاغری، زیاد ورزش می‌کردم و غذا هم نمی‌خوردم جوری که گاهی حس می‌کردم الانه که پخش زمین بشم وقتی لاغر شدم و استایل یک مانکن رو داشتم باز همون آدم‌ها اومدن و شروع کردن به تیکه انداختن.... (الآن بدنم بیماره)
لباس روشن می‌پوشیدم می‌گفتن چه معنی داره دختر لباس روشن بپوشه، پس تیره پوشیدم گفتن چه معنی داره دختر تیره بپوشه، لابد افسرده ست، میگن نخند چون زشته وقتی نخندی میگن چه غده، میگن...
این قدر گفتن و من انجام دادم مثل یک آفتاب پرست، جوری که حتی وقتی آدمی که یک جا منو دیده بود و یک جای دیگه می‌دید تعجب می‌کرد که آیا من همونم؟!، من حتی خودم هم فراموش کردم حتی اخلاقیاتم رو...
سلام دوستان
من قراره به طور دور کار برای یه شرکتی کار کنم و هیچ یک از کارمندها را نمی‌شناسم ام از معتبر بودن شرکت خیالم راحته فقط یه سوالی که ذهنم را به خودش مشغول کرده اینکه من تا الآن با مردهای خیلی کمی در حد کوتاه خدا را شکر ارتباط داشتم و میخواستم بدونم من که قطعاً توی این کار با نامحرم ارتباط خواهم داشت باید چه اصولی را رعایت کنم که اولاً با رفتار یا کلامم بی ادبی نکنم؛ دوم اینکه خیلی برام مهمه اینکه رابطه ام آزاد و راحت نباشه و حریم ها حفظ بشه و اینکه بیشتر از مکالمات کاری با هم ارتباط نداشته باشیم.
چند تا نکته را هم خودم می دونم اینکه ما خودمان مرز ارتباط مان را با نامحرم تعیین می‌کنیم امّا اگر طرف دیگر قصد صمیمیت داشت من چه طور باید برخورد کنم که رفتار معقول و سنگینی داشته باشم خوشحال میشم تجربیات خوب دوستان را در این مساله بدونم مخصوصاً خانم‌ها و آقایان هم بگن که چه طور رفتار سبک و جلف و جلب توجه یک دختر را با رفتار باوقار و محترمانه از هم تفکیک می‌کنند.
رفتارهایی مثل جواب های کوتاه در مکالمه؛ و استفاده جملات کوتاه بی ادبی محسوب میشه در ارتباط با نامحرم؟
سلام
دختر هستم، سنم زیر ۲۰ سال. هر وقت تو گپ‌های تلگرامی (درسی) عضو میشم فقط با پسرها چت میکنم البته شوخی و... اصلاً. فقط بحث درسی می‌کنیم و سمت دخترها اصلاً نمیرم و دومین مورد اینکه حالا که تو سایت بیان هستم فقط نظر آقایون رو می خونم یا فقط صفحه شخصی آقایون رو بررسی میکنم واقعاً دلیلش رو نمی دونم چیه.
اسم این بیماری تو روانشناسی چی هست؟ فقط مجازی اینطوری هستم در واقعیت اصلاً به پسرها محل نمی ذارم، محل نذاشتنم هم به خاطر دینداری نیست به خاطر اینکه پسرها فکر نکن قشنگ هستند یا هوا برشون داره، تا حالا هم با پسری دوست نبودم از عشق و... هم تو فازش نیستم ولی نمی دونم چرا خیلی دوست دارم با پسرها چت کنم یا حتی دعواهای چتی راه بندازم و انتقادهای بی جا.
محجبه هستم امّا چادر نمی پوشم و واجبات دینی مثل نماز و روزه و... انجام میدم. خیلی ممنونم از همه که متن رو خوندین. من عضو بیان نیستم نمی تونم از تک تک شما تشکر کنم. امّا حتماً نظرات تون رو می خونم.
سلام
نمی دونم از چی و از کجا بگم ولی الآن هم به درد دل نیاز دارم هم به راهنمایی؛
راستش مشکلم اینه که بیش از حد به عقلم متکی هستم، بیش از حد به منطق بها میدم و بیش از حد تلاش میکنم انسان درستی باشم، تا قبل از این مدت راضی بودم امّا الآن به جایی رسیدم که دیگه مطمئن نیستم، من همیشه برعکس همه بودم (از الآن بگم مذهبی نیستم و نبودم)، امّا همیشه سعی می‌کردم کاری که درست و انسانی و منطقی هست رو انجام بدم همین باعث شد تنها تر از همیشه بشم.
زمانی که دبیرستان می‌رفتم هیچ وقت به هیچ پسری اجازه ندادم بهم نزدیک بشه چون رنج سنی اون پسرها هم ۱۷ تا ۲۰ سال بود دلیل اجازه ندادنم این بود که درک نمی‌کردم پسری که پول تو جیبش رو از پدرش می گیره که اون پدر با هزار زحمت بدست آورده چرا باید حاصل اون زحمت رو این جوری بده به یک نفر دیگه، من رد می کردم و با خودم حس می‌کردم به نوبه خودم کار درستی در حق اون پدر و یا حتی اون پسرکردم که شاید باعث بشه اون پسر به جای این کارها بره دنبال زندگیش و سعی کنه برای آینده ش سرمایه جمع کنه.
درود بر همه عزیزان
من یک خانم هستم که به تازگی به واسطه کارم با خانمی آشنا شدم. هم سن هستیم و این رابطه دوستی از حدود یک و نیم ماه پیش شروع شده. البته نمی تونم بگم رابطه دوستی... بهتره بگم هم صحبتی و همراهی.
در واقع ارتباط عاطفی صمیمانه‌ای نداریم و فقط به دلیل اینکه قسمتی از راه رفت و برگشت مون هم مسیر هست، حین راه با هم صحبت های متفرقه داریم. اینها هم مقدمه‌ای بود که بر روابط من و این خانم اشراف کامل داشته باشید.
در روز های اول هم صحبتی ما، من به ایشون گفتم که شوخی هات بامزه‌ست. تقریباً از اون روز به بعد سعی کرد به زور همه رو بخندونه و شوخی هاش هرز و هرز تر شد و از بامزگی به سمت مسخرگی رفت و شوخی هاشون بیشتر جنبه‌ی خودنمایی و جلب توجه داره و من از این شوخی های مسخره‌ی بیجا متنفرم.
حدوداً دو هفته‌ای می شه که داره به من و بقیه [جلوی خودم] توهین می کنه و چیزهایی که ما با تلاش به دست آوردیم و ایشون بهش نرسیدن رو به تمسخر و بی ارزشی میگیرن و توی مرحله آخر، یه لایه‌ی نازک از طنز های بی‌مزه‌شون رو هم روی این توهین ها میمالن و میگن: شوخی کردم بابا!، من از اینکه خواسته یا ناخواسته دارن حس حسودی‌شون رو به من القاء می کنن متنفرم.
با سلام
بنده دختری هستم ۲۱ ساله، اهل دوستی با جنس مخالف نیستم، منتهی من در اطرافم با همکلاسی یا فامیل یا آشنا که تو یه حوزه، حرفه ای هستند (مثل بورس، کامپیوتر و...) ارتباط برقرار میکنم، مثلاً تو گروه یا پی وی ازشون سوالاتم رو می پرسم یا کمک می خوام، مشکل من اینکه شده اکثر این افراد حالا یا خودشون یا اطرافیان شون توهم میزنن که من از اون آقا پسر خوشم اومده، امّا اصلاً این طور نیست من شاید اون آقا رو به خاطر مهارتش تحسین کنم امّا عاشقش نیستم، این سوءتفاهم ها خیلی عصبیم می کنه
من نمی دونم مشکل چیه؟ من آیا رفتار اشتباهی دارم یا چی؟ این رو هم بگم من اعتماد به نفس خوبی دارم، یه پسر رو می بینم از اینها که میگن سرخ و سفید میشن، من اینجوری نیستم، کاملاً ریلکس و عادی رفتار میکنم، منتهی با همه آقایون اطرافم خیلی ارتباط ندارم به جز احوال پرسی، با کسانی هم که ارتباط برقرار میکنم گفتم به خاطر اینکه یه چیزی ازشون یاد بگیرم همه حرف هام باهاشون در رابطه با حرفه ای که قراره ازشون یاد بگیرم و این افراد برای من محترم هستند (با این تفکر که خب از وقت شون میزنن به سوالات من جواب میدن و لطف می کنن) خیلی محترمانه باهاشون حرف میزنم، گاهی اصلاً فکر میکنم این محترمانه حرف زدن باعث سوء تفاهم می شه! چون واقعاً هیچ دلیلی برای همچین سوءتفاهمی نمی بینم!
سلام
دیگه داره اعصابم خورد میشه از دست خودم. من دختر به شدت احساساتی و لوسی هستم و همین جلوی پیشرفتم رو گرفته. انقدر لوس هستم با کوچک ترین سختی نمیتونم کنار بیام، مامان بابام همیشه هر چی خواستم برام محیا کردن و این باعث شده من خیلی ضعیف باشم و زود تو سختی‌ها و حتی مسخره ترین مشکلات و مسائل گریه کنم.
متاسفانه انقدر احساساتی هستم که همه از دستم کلافه شدن. تا یه اتفاق کوچولو میفته خودم رو گم میکنم و اشکم در میاد. همه هم بهم میگن خیلی لوس و ضعیفی... لطفاً بگین چه جوری لوس و احساساتی و ضعیف نباشم؟ دوست ندارم انقدر لوس باشم و ضعیف؛ این شکننده بودن من خیلی باعث شده فرصت های زندگیم رو از دست بدم و با ترس هام رو به رو نشم...
سلام
چرا من انقدر ضعیف و احساساتی هستم و زود می شکنم؟ زود نا امید میشم، تا در یه موقعیت سخت قرار می‌گیرم اشکم در میاد و کلاً روحیم بهم می ریزه. اصلاً نمیتونم با سختی‌های زندگی دست و پنجه نرم کنم. حتی با عادی‌ترین موانع و مشکلات خودم رو می بازم. خیلی ضعیف هستم. تا یکی سرم داد می‌کشه بی دلیل اشکم در میاد. یا مثلاً تا یه اشتباه کوچولو میکنم ناامید میشم. خودم رو می بازم.
در مدرسه تا نمره م کمتر از ۱۹/۵ میشد کلاً ناامید می‌شدم و افسردگی می‌شدم. وقتی تو شرایطی گیر میکنم که تا حالا نبودم می‌ترسم و میخوام فرار کنم. من بیشتر اوقات از مشکلات زندگیم فرار کردم، بیشتر اوقات جای حل مسئله صورت مسئله رو پاک کردم.
همیشه از چالش‌هایی که تا حالا تجربه شون نکردم فرار کردم. مثل کنفرانس. اینجوری با این شخصیت شکننده و ضعیفی که من دارم هیچوقت نمی تونم تو زندگیم موفق بشم و کاری کنم. همیشه اطرافیانم بهم میگن گرگ باش یا زرنگ باش و نترس. خودم هم می دونم تو این دنیا جایی برای آدم‌های ترسو و ضعیف نیست.
سلام
می خوام یه سوالی بپرسم تو رو خدا کسی انگ رابطه و این جور چیزها بهم نچسبونه من یه دخترم که شده گاهی اوقات مورد توجه مردها قرار بگیرم متاهل مجرد پیر جوون فرقی نداره گاهی اوقات از این احساس دوست داشتم خوشم اومده.
مثلاً این اواخر مورد توجه سرپرست کارم قرار گرفتم، یه مرد متاهل حالا نه اینکه بخواد با من رابطه آن‌چنانی داشته باشه، من فقط احساسش رو نسبت به خودم حس کردم همین، فقط احساس، نه چیز دیگه، چون وقتی دارم بهش نگاه میکنم احساس اون نگاه من و صورت من رو دوست داره همین حس به آدم یه اعتماد به نفس خاصی میده.
نمی دونم چرا، حالا بلند نشین بگین ال و بل هستم من فقط حس طرف مقابلم رو درک کردم همین، من اون احساس رو دوست دارم حالا میگم این هم هوسه، بده، گاهی اوقات مورد توجه قرار می‌گیرم فقط احساسی همین، راستش رو بخواید بدم نمیاد، این گناهه نمی دونم ولی به من حس خوبی میده، اعتماد به نفس تو دلم غوغا می شه، ولی فقط احساس، میگم فرق نداره طرف جوون بوده یا پیر، نمی دونم چرا این بده ولی من احساسم رو دوست دارم، میخواستم نظر کاربرهای اینجا رو هم بدونم.
دوستان این مسئله‌ای که طرح میکنم هیچ قصه عشق و عاشقی یا علاقه به جنس مخالف نیست.
نمی دونم تجربه کردید یا نه، که یکی یک دفعه خیلی براتون مهم بشه. اون قدر که همه ش تو ذهن تون باشه و همه ش کارهای خودتون رو از نگاه اون ارزیابی کنید و همه ش یاد حرف‌های اون بیفتید. حالا از قضا این اتفاق برای من درباره یه جنس مخالف یعنی یه آقا افتاده.
منکر این نیستم که آقا بودنش هم ممکنه تو شدت ماجرا تاثیر داشته باشه ولی چون تجربه خفیف‌ترش رو با خانم هم داشتم میگم اصلش به خاطر جنس مخالف بودن نیست.
این آقا سنش از من خیلی بیشتره و متاهل هم هست و متعهد و خیلی هم با اخلاق و سنگین. توی یه حوزه مشترک کار می‌کردیم البته ایشون به اقتضای سن از من خیلی با تجربه تر هستند و به شدت توی کارشون موفق و تاثیرگذار.
و شاید هم من به خاطر همین توجهم خیلی بهشون جلب شد. چون توی نگاهم (با وجود اشتباهات اندکی که دارن) در کل خیلی کارشون درسته و روی هر چی دست می ذارن بهترین حالتش رو تحویل میدن.
واژه‌ها قدرت تخریب بالایی دارند و قدرت سازندگی بالا. می خوام این تاپیک رو بزنم چون احساس میکنم ما کمتر به بار واژها دقت می‌کنیم می خوام این موضوع رو به بحث بذاریم.
فکر کنم این باعث می شه از قضاوت‌های شتاب زده از انسان‌های پیرامون مان جلوگیری کند. هر واژه دنیای بزرگیست. مثلاً دوستان بیایم واژه ((خوشم اومد)) رو بحث کنیم!!!
مثلاً وقتی کسی می‌گوید از فلان پسر خوشم اومد دقیقاً یعنی چه؟ واقعاً (ازش خوشم اومد) برای دختران چه معنی داره؟، آیا معناهای مختلفی داره؟، یا نه فقط یه معنی داره. برای پسرها چطور؟ تفاوتی بین (خوشم اومد) با (دوستش دارم) هست؟، اگه هست چیه؟، آیا از جنس هم هستن یا از هم فاصله دارن.
آیا می شه گفت ما انواع (خوشم اومدن) داریم؟ مثلاً خوشم اومدن کم. متوسط، زیاد.
آیا داشتیم دختری از پسری که خواستگارشه ازش خوشش اومده باشه و جواب منفی داده باشه. لطفاً تجربیاتی دارید یا در اطرافیان دیده باشید و بگید.
ممنون
سلام
اگه پسر و دختری یه مدت با هم همکار بوده باشن (دوستی دختر و پسر نه. همکاری منظورمه) و بعد چند سال همکاری با حفظ حرمت رابطه شون قطع شده باشه آیا درسته که هر وقت دختر کاری داره به پسر زنگ بزنه و ازش بخواد اون کار رو انجام بده؟ یا اینکه بهتره کلاً برای کار هم زنگ نزنه؟
کاری که از ایشون می خوام در حیطه برنامه مشترک کاری که قبلا داشتیم هست. مثلا فکر کنین یه جور حل مساله، یه همچین چیزی، یه مشورت. یه کاری که مربوط به تخصص مشترک خودمون دو تاست و اون تنها آشنایی هست که بهتر از هر کسی میتونه اون کار خاص رو که بهش زنگ می زنم انجام بده.
من و یه پسر مدتی بود همکار بودیم و البته رابطه صمیمی و دوستی نبود ولی خوب برای هم احترام قائل بودیم و بعد قطع شدن همکاری (که فکر میکنم اون پسرم زیاد از اینکه همکاری مون تموم می شه خوشحال نبود ولی به روی همدیگه نمی آوردیم) دیگه سلام احوال پرسی مون رو هم قطع کردیم.