خانواده خواستگارم بین جلسات خواستگاری زیاد فاصله میندازن

سلام

دختری هستم ۲۲ ساله، دانشجو و تک فرزند.

۲ سال پیش یکی از اقوام نسبتا نزدیک ازم خواستگاری کرد، با خانواده با پیش گذاشتند، چون هنوز آماده ی ازدواج نبودم جواب منفی دادم. یک سال بعدش دوباره خواستگاری کردند، بازم جوابم منفی بود چون حس خوبی نداشتم بهشون. بالاخره فامیل بودند و دورادور میشناختمش.

اول امسال هم برای سومین بار دوباره خواستگاری کردند. این دفعه قانع شدم که یه جلسه بیان و صحبت کنیم ولی کاملا هدفم نه گفتن بود. منتها میخواستم بهانه ای درست و حسابی پیدا کنم.

تو مدت این دو سال آقا پسر سربازی شون تموم شده و فعلا مشغول یه کار غیر ثابت هستند. ۲۷ سالشونه. پسر کاملا پخته و مستقلی هستند. از طرف پدر مادرم کاملا تایید شده هستند.

از موقعی که من موافقت کردم با اومدن شون تا شبی که اومدن خونه مون ۴ ماه گذشت. به بهانه های مختلف دیر اومدن خودشون رو توجیه میکردند. البته مسافرت هم پیش اومد هم برای خانواده ما هم برای خانواده اون ها. باعث شد من این ۴ ماه خوب فکر کنم و یه کم از جبهه خودم کوتاه بیام.

جلسه اول فقط به منظور آشنایی بود و صحبتی انجام نشد، دوباره وقتی رفتند تا دو هفته خبری نشد . بعد از دو هفته تماس گرفتند و دوباره اومدند خونه. این جلسه نزدیک ۲ ساعت صحبت کردیم. کاملا طرز تفکرم نسبت به ایشون عوض شد. واضح بگم ازش خوشم اومد و کاملا خواستار صحبت های بیشتر بودم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
ازدواج فامیلی (۸۵ مطلب مشابه) ازدواج فرزندان (۱۷۴ مطلب مشابه) رد کردن خواستگار فامیل (۲۹ مطلب مشابه) اصرار بر خواستگاری (۳۹ مطلب مشابه) مسائل تک فرزندان (۱۵ مطلب مشابه) خواستگاری از دختران فامیل (۷ مطلب مشابه)

با پسرهای همکلاسیم چطور برخورد کنم که حرفی پشت سرم نباشه

سلام 

من یک دختر ۲۲ ساله هستم، دانشجوی ارشدم، در دوران لیسانس تعداد دخترهای کلاس مون خیلی زیاد بود و لازم نبود با پسرها در ارتباط باشم، اما تو دوران ارشد برای انجام پایان نامه لازمه دائم با پسرها هم صحبت باشم، علاوه بر این رشته ی من آزمایشگاهیه و باید دائم تو آزمایشگاه باشم.

راستش خیلی میترسم از پسرها، همه ش میگم نکنه حرکتی انجام بدم که تحریک کننده باشه، نکنه حرفی بزنم که روشون به روم باز بشه، راستش همه ش میترسم پشت سرم حرف های نامربوط بزنن یا بهم بخندند، سر هر حرکت کوچیک خودم رو کلی سرزنش میکنم... 

من اهل دوست پسر و این حرف ها نیستم برای همین شناخت زیادی از روحیات پسرها ندارم و از اطرافیانم که همکار مرد داشتند مثلا میشنیدم که مردها حرفای زشت پشت سر زن های همکارشون میزنند و الکی شوخی میکنند و ...،  که همین خیلی نگرانم کرده

بعد یه سوال دیگه اینکه خودم رو بگیرم و اگه شوخی کردند و حرف غیر درسی زدند ساکت باشم خوبه یا بد؟، کلا چه جوری باید رفتار کرد که مشکلاتی که گفتم هیچ کدومش پیش نیاد؟، بعضیا میگن برات مهم نباشه ولی خب من نمیتونم دائم سر این مسئله اضطراب دارم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
نوع رفتار در دانشگاه (۱۲۱ مطلب مشابه)

به شدت به خانوادم وابسته هستم

سلام

دختری 25 ساله هستم و دانشجو و محجبه، چند وقتیه متوجه شدم به خانوادم به شدت وابسته هستم، جوری که وقت هایی که خونه م همه ش اشک میریزم از عشق و علاقه به مادرم، مثل اینکه دوست دارم وجودش رو درک کنم ولی وقتی نمیتونم گریه میکنم، ولی وقتی دانشگاهم خیلی احساسی نمیشم.

مشکلی که الان هست من تو سن ازدواجم، خواستگار هم کم ندارم ولی همه شون رو یه جوری رد میکنم چون اصلا نمیتونم از خانوادم جدا شم، نیاز ج... هم خیلی خیلی کم دارم شاید 1 درصد، ولی خب یه جورایی الان سربار خانواده خودم رو میبینم، و از طرفی خانوادم دوست دارن من ازدواج کنم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۴۹۵ مطلب مشابه)

استادم حسادت من رو تحریک می کنن

سلام دوستان عزیز و گرامی ...

بنده مدتی هست با این وبلاگ اشنا شدم و مطالب دوستان رو می خونم و گاهی هم در حد تجربه یا اگاهی خودم نظراتی رو ارسال می کنم.

مدتی هست مشکلی برای من پیش آمده که ترجیح دادم مطرح کنم تا از نظرات و پیشنهادات دوستان استفاده کنم.

ابتدا بگم که اگر صحبتی برای توضیح مشکل ارائه می کنم، اصلا جنبه تعریف از خود نداره و صرفا می خوام شرایط رو توصیف کنم.

من یه دختر زیر سی سال هستم که دانشجوی تحصیلات تکمیلی هستم. در تمام مدت تحصیلم جزو دانشجویان خوب بودم و همچنین در زمینه های مختلف غیر درسی هم تجربه و گاهی تخصص دارم. به لطف خدا  ظاهر  و اندام خوبی دارم و خدا را شکر خانواده و شرایط زندگی متعادل و مطلوب...

اندکی زود رنج و حساس هستم، و حساسیتم بیشتر در جاهایی هست که می بینم افراد غیر منطقی و غیر قانونی کاری رو انجام میدن! و از رفتار نابجا و بی احترامی افراد هم رنجیده خاطر میشم. هر چند خودم تا حد زیادی جانب احترام رو نگه می دارم و سعی می کنم کسی از من ناراحت نشه! خب از این توضیحات بگذریم و بریم سراغ مشکل!

مدتی هست که حس می کنم استاد بنده حسادت من رو تحریک می کنن! در کل آدم حسودی نیستم به هر چی خدا به من داده قانع هستم و شکر می کنم و در تلاشم که از راه درست و تلاش و کوشش من رو به درجات بالاتر برسونه و از غرور و تکبر دورم کنه!

ولی ایشون با مقایسه نابجای بنده و کسانی که از من پایین تر هستن، و نادیده گرفتن تلاش و کوشش من، انگیزه ی کار رو از من گرفتن! هر کاری که انجام میدم رو نادیده می گیرن و کسانی که کارهای پایین تر و ضعیف تر از من انجام دادن رو پر رنگ و با جلوه نشون میدن!

من با اون افراد مشکلی ندارم اصلا چون خودم رو باهاشون مقایسه نمی کنم، مشکلم رفتار استادم هست که چرا این کار رو انجام میده و مرتب من رو نادیده می گیره! خیلی ناراحتم ... اینقدر که اصلا دلم نمی خواد با ایشون صحبت کنم مگر در مواقعی که واقعا مجبور بشم...

این رفتار ایشون در روند کارهای من تاثیر منفی گذاشته و همیشه ذهنم رو به این مشغول می کنه که دلیل رفتار تحقیر امیز ایشون چی هست! حتی باهاشون دوستانه و بسیار توام با احترام هم صحبت کردم ولی نتیجه ای نداشته!  من توی این چند سال بسیار به ایشون احترام گذاشتم و همواره ملاحظه شرایط ایشون رو کردم! ولی می بینم کسانی که زیاد برای ایشون احترام قائل نبودن و بی محابا وقت و بی وقت مزاحم اوقاتشون میشن، در نظرشون مقرب تر هستن!

یه نکته دیگه هم بگم که ایشون مجرد هستن! شاید در راهنمایی دوستان تاثیری داشته باشه ...

با این اوصاف از دوستان خواهش می کنم راهنمایی کنن که من چطور باید رفتار کنم که ایشون از این رفتارشون دست بردارن ؟ یا اینکه چطور به خودم القا کنم که رفتارشون در من تاثیر منفی نذاره، و بتونم به طور معمولی به کارهام بپردازم؟

پیشاپیش از همگی سپاسگزارم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۵۰۰ مطلب مشابه) نوع رفتار در دانشگاه (۱۲۱ مطلب مشابه)