سلام
من یک دختر نوجوانم که بر خلاف خانواده ام اجتماعی و فعالم. متاسفانه خیلی کامل گرا هستم. از نظر تحصیلی وضعیت مناسبی دارم. افسردگی هم ندارم امّا به خاطر نداشتن مهارت حل مسئله، ناکامی‌های زیادی رو تجربه میکنم که سلامت روانم رو تحت تاثیر قراره می ده. پدر و مادرم از هم طلاق گرفتند و با پدرم ارتباطی ندارم.
از بچگی خیال پردازی میکردم. یه سری هاشون خوب هستن و یه سری هاشون ناشی از کمبود های شخصیتی هستند.
سلام
دخترم، اومدم در مورد یه تجربه شخصی بنویسم، البته از این دست تجربیات تو همین وبلاگ زیاد خوندم ولی خواستم تجربه خودم رو هم بنویسم.
راستش من زمانی که ۲۳ سالم بود و اواخر دوران کارشناسی بودم به صورت جدی احساس نیاز به ازدواج پیدا کردم ، البته قبلش هم غالبا خیال پردازی هایی در مورد ازدواج و همسر آینده داشتم ولی چون شرایط خانوادگیم مساعد نبود خیال پردازی ها در حد تخیل و آرزو بود ولی از این سن به بعد خیلی حالت جدی به خودش گرفت مخصوصاً که درسم داشت تموم می شد و من برنامه ای برای آینده نداشتم و حس بلاتکلیفی خیلی بدی داشتم، از طرفی هم خواستگارهایی که معرفی میشدن همگی به دلایلی نافرجام بودن، و این قضیه خیلی منو اذیت می کرد.
سلام وقت بخیر
راستش می خوام بدونم خیال پردازی کی به اختلال روانی تبدیل میشه؟ من ۱۸ سالمه و از بچگی خیلی خیال پرداز بودم و تا ۱۲ سالگی تک فرزند بودم.
پدرم ۸۰ درصد زمان و زندگی را سر کار بودند و مادرم هم علاوه بر شغل خودشون که درگیر بودند مجبور بودند خیلی از کارهای خونه که پدرم نمی‌رسیدند و خونه نبودند انجام بدن، برای همین اغلب اوقات من تنها بودم و زیاد هم با فامیل رفت و آمد نداشتیم در حد سالی یه بار دید بازدید عید و خب من همیشه تنها بازی میکردم با دوستان خیالیم یا عروسک هام و خب کاملاً هم طبیعی، دیگه انگار که واقعاً هستند.
مهد کودک و پیش دبستانی هم نرفتم و اون زمان هم خونه تنها بودم خیال پردازیم واقعاً زیاد و قوی بود به اندازه‌ای که چند باری که با مامانم رفتم سر کلاس خیاطی، همکاران مامانم می‌گفتن خیلی باهوشه، فقط با یه تیکه پارچه چند ساعته مشغوله بازیه و خب خیلی هم حراف بودم نه با بقیه با خودم و آدم‌های خیالیم.
با سلام خدمت همه خانواده برتری های عزیز
گاهی وقت ها حس بدی به خودم پیدا میکنم، چون نسبت به چند سال پیش تا حالا خیلی تغییر کردم.
اون موقع ها خیلی درسخون بودم و از اینکه همه جا نامبر وان بودم حس عالی داشتم. هیچی برام مهم تر از درسم نبود. شب ها حتی بیدار میموندم و درس میخوندم تا کسی ازم جلو نزنه و خودم شاگرد اول باشم. نماز هام رو با عشق به خدا میخوندم، حجابم رو کامل رعایت میکردم و خلاصه دختر خیلی خوبی بودم ...
تا اینکه از یه جایی به بعد توی زندگیم همه چی عوض شد، انگار عاشق شده بودم، مدام خیال پردازی میکردم، مدام در حال جلب توجه در خیالاتم بودم، انگار در اوهام و خیالات اون پسر بهم توجه میکرد، خیالاتم این هارو داشتم «اگه جایی میرفتم فکر میکردم منتظر من بوده، اینکه خیلی دوسم داره، اینکه خودش رو میخواد بهم نزدیک کنه، اینکه خیلی بهم توجه داره، اینکه من براش خیلی خاص هستم، و من مدام در حال انجام کارهای خاص جلوی اون هستم»
سلام
دختری هستم هجده ساله، زمانی که ۱۳-۱۲ سال داشتم پدر و مادرم دعوای ها مکرر و شدیدی با هم داشتن (طوری که فراموش کرده بودن بچه داشتن و کفشم و لباسم پاره شده بود ولی توجهی نمی‌کردن) و پدر بزرگم هم همون سال‌ها از دست دادم و این تنش‌ها تا سه سال ادامه داشت و من برای خلاص شدن از این وضعیت، برای خودم معشوقه‌ای در نظر می‌گرفتم و به او فکر میکردم (فقط قبل از خواب) امّا به مرور این افکار زیادتر شد تا جایی که من حین اینکه در کلاس درس بودم هم به خیال پردازی میکردم ولی چیزی که اخیراً منو به خودم آورد این بود که از یه وقتی به بعد دیگه معشوقه‌های من خیالی نبودن و آدم های واقعی رو جایگزین شان میکردم و باعث میشد رفتاری‌های داشته باشم جلوی جنس مخالف که واقعاً از خودم خجالت می کشم (هول میکنم جلوی هر پسری فرقیم نمی کنه کی باشه) .
ولی الآن دیگه می خوام بهشون فکر نکنم امّا نمی شه هر اتفاق خنده داری که باشه تو ذهنم براشون تعریف میکنم و یا حرف های شیرین می زنم انگار اصلاً پیش من هستن... من به خاطر این موضوع کنکور سال گذشته رو از دست دادم و این هم بگم که دانش آموز قوی بودم (بورسیه و مدال و...داشتم) امّا این به مرور رو درسم اثر گذاشت و باعث افت شدید تحصیلی من شد طوری سال آخر رو با زور نمره قبولی گرفتم...
سلام به همه کاربران و کسانی که این پست رو می خونن
این پست جنبه فان داره. از شما می خوام برای چند دقیقه از دنیای فقر و بیکاری و تورم و درد و رنج فاصله بگیرید و به دنیای خیال پناه ببرید.
سوالم ساده و آسونه ولی مستلزم فکر، اگر می تونستید برای یه مدت کوتاه یه موجود خیالی، یه شخصیت داستانی یا انیمیشنی / کارتونی باشید، دوست داشتید چی باشید و دلیل تون برای این انتخاب چیه؟
سلام وقت تون بخیر
از زمانی که یادم میاد یه مشکلی داشتم اینکه زیاد با خودم حرف میزنم توی ذهنم و خیلی فکر میکنم و همه ش از درون با خودم در جنگم و توی ذهنم هر ثانیه و هر دقیقه با خودم راجع به هر چیزی که فکرش رو بکنین حرف میزنم.
راهکار های زیادی رو امتحان کردم، مغزم روی یه چیز قفل میشه و همون جا میمونه و مدام همون جاست، درس که اصلا نمیتونم بخونم، کار اصلا، ورزش رو ول کردم، هر چی این افکار بیشتر باشه خودارضایی هم بیشتر میشه و افکار خیالی هم بیشتر میشه، اینم بگم اکثر اوقات توی خیالات و هپروت زندگی میکنم، اصلا انگار این دنیا نیستم، همه ش توی ذهنم تو چند سال دیگه زندگی میکنم که آدم موفقی میشم و بقیه ماجرا.
البته اینو بگم که قبلا خودارضایی داشتم هفته ای حداقل چندین بار و الان هم هفته ای یه بار ولی اصلا برام قابل درک نیست که این همه این افکار بخاطر خودارضایی باشه چون اگه این افکار خوب بشن خودارصایی ام خیلی کمتر میشه.
خیلی دارم زجر و عذاب میکشم، یه کار میخوام انجام بدم مدام این رو برای همه توضیح میدم، توی ذهنم مدام با همه حرف میزنم، توی ذهنم با همه دعوا میکنم، آشتی میکنم، میخندم، گریه میکنم، ازدواج میکنم، حتی رابطه جنسی انجام میدم بعضی اوقات.