سلام
دختری هستم هجده ساله، زمانی که ۱۳-۱۲ سال داشتم پدر و مادرم دعوای ها مکرر و شدیدی با هم داشتن (طوری که فراموش کرده بودن بچه داشتن و کفشم و لباسم پاره شده بود ولی توجهی نمی‌کردن) و پدر بزرگم هم همون سال‌ها از دست دادم و این تنش‌ها تا سه سال ادامه داشت و من برای خلاص شدن از این وضعیت، برای خودم معشوقه‌ای در نظر میگرفتم و به او فکر میکردم (فقط قبل از خواب) امّا به مرور این افکار زیادتر شد تا جایی که من حین اینکه در کلاس درس بودم هم به خیال پردازی میکردم ولی چیزی که اخیراً منو به خودم آورد این بود که از یه وقتی به بعد دیگه معشوقه‌های من خیالی نبودن و آدم های واقعی رو جایگزین شان میکردم و باعث میشد رفتاری‌های داشته باشم جلوی جنس مخالف که واقعاً از خودم خجالت می کشم (هول میکنم جلوی هر پسری فرقیم نمی کنه کی باشه) .
ولی الآن دیگه می خوام بهشون فکر نکنم امّا نمی شه هر اتفاق خنده داری که باشه تو ذهنم براشون تعریف میکنم و یا حرف های شیرین می زنم انگار اصلاً پیش من هستن... من به خاطر این موضوع کنکور سال گذشته رو از دست دادم و این هم بگم که دانش آموز قوی بودم (بورسیه و مدال و...داشتم) امّا این به مرور رو درسم اثر گذاشت و باعث افت شدید تحصیلی من شد طوری سال آخر رو با زور نمره قبولی گرفتم...
لطفاً بهم بگین که چطور می تونم این عادت رو کنار بذارم، به خدا من دختر بدی نیستم و هیچ وقت وارد هیچ رابطه عاطفی با جنس مخالف نشدم... *و یه چیز دیگه ام هست اینکه من به طور کامل که این افکار رو می ذارم کنار، یاد هول کردن هام جلوی پسرها میافتم.
مثلاً وقتی نگاهم می‌کردن منم نگاه میکردم (که ببینم باز هم نگاه می کنه یا نه؟ که مثلاً دوستم داره؟)بعد تو ذهنم داستان‌هایی که میسازم که توش به اون ها ثابت کنم من دختری نیستم که اهل رابطه باشه.... (من نمی تونم خودم رو به خاطر اشنباهاتم ببخشم) لطفاً کمکم کنید...چون امکان اینکه بیرون برم رو ندارم حتماً باید با پدر و مادرم برم، در نتیجه نمی تونم پیش روانشناس هم برم چون موضوع خجالت آوری هستش
خواهش میکنم کمکم کنید...
← خودسازی در دختران (۵۳۷ مطلب مشابه)
- ۱۸۲۲ بازدید توسط ۱۳۰۰ نفر
- شنبه ۲۰ شهریور ۰۰ - ۲۰:۰۹
