پسری ۳۶ ساله هستم که به شدت دچار عقده شدم اوایل کتمان میکردم اما توان دیدن شادی دیگران از هر نوعش ندارم مثل اکثراً مردم زندگی سختی را سپری کردم هیچ وقت اتفاق خوبه برای من نمیافتاد.
همیشه شاهد خوشبختی دیگران بودم به قدری بد طینت شدم که شادی دیگران عذابم می دهد متن شادی هایشان را نمیخوانم، وقتی ۲۷ ساله بودم عاشق یک دختر خانم شدم به خاطر شرایطم پیش نرفتم بعد از مدتی مرتب با نامزدش می دیدم شون، همکار بودیم قلب من و لرزش دست هام عادی نبود.
سسلام
نمی دونم از کجا شروع کنم و چی بگم؛
کارم شده مقایسه کردن خودم با همسایه رو به رو، وضع مالی متوسط به بالایی داریم و شکر خدا تو زندگی چیزی کم نداریم تا اینکه چند سال پیش خونه مون رو تغییر دادیم، اینجا اکثریت خیلی پولدارن و دختر همسایه رو به رویی هم سن منه و اون ها خیلی پولدارتر از منن.
هر وقت اون رو می بینم یا به اون فکر می کنم نمی تونم از زندگیم لذّت ببرم و از داشته هام خوشحال باشم، همه ش میکم خوش به حالش، هزار نوع لباس داره کلی وسایل آرایشی مارک و ... ، ولی من چی؟ می دونم مقایسه کار خوبی نیست ولی دست خودم نیست.
هیچ وقت دیگه از ته دل خوشحال نیستم زندگیم شده حسرت بقیه رو خوردن مخصوصاً اون دختره همسایه رو به رویی، شما بگید راه حل چیه؟
من خودم رو آدم حسودی می دونم ولی تا به حال آرزوی بدی برای کسی نکردم یعنی سطح خیلی بالا هم نیست، ولی تو آشناها و دوستان نمی تونم با آدمهایی که بهتر از خودم هستن ارتباط موثر برقرار کنم یه جورایی تحمل حضورشون رو ندارم دیدن آدمهایی که حتی یک پله از من بالاتر هستن باعث کاهش اعتماد به نفسم می شه حس کمبود نمی دونم.
بعضی دوستانم هم بعد یه کم پیشرفت نمی تونم تحمل کنم و حس بدی میگیرم یه جور گارد یه حس نامرئی یه دافعه، حتی اگه بخوام هم نمی تونم چون بخل یا حسودی یا یه انرژی منفی از خودم ساطع میکنم، ولی این وسط یه موهبت بزرگ رو از خودم دور میکنم اونم نعمت وجودی دوستان فرهیخته باسواد موفق زیبا خانواده دار و ... هست
این مثل رو شنیدین میگن با دوست انسان باید به باید تا تو را عقل و فهم بیافزاید، الآن همون شده من خودم که چیزهایی که تو همنشینی با آدمهای بهتر از خودم یاد گرفتم خیلی ارزشمند بوده برام دریغ که حسادت و احساس بد نسبت به خودم مانع صمیمیت می شه، شما چه جوری اعتماد به نفس تون رو پیش کسی که از خودتون بهتره حفظ میکنید یا سعی میکنید که حسادت نکنید یا حس بدی نداشته باشید؟
سلام
اول باید تشکر کم بابت تاثیرهای زیادی که این وبلاگ و تجربه ی دیگران در زندگیم داشته.
آدم خیلی موفقی هستم در حدی که موفقیت من در هر زمینهای، طرز فکر و تلاش و پشتکار من، هوش و استعداد بالایی که دارم، توانایی و دانایی و علمی که دارم برای دیگران غیر قابل باوره و اصلاً فکر هم که نمی کنن چنین آدمی ممکنه در کنارشون وجود داشته باشه. اینجا کسی منو نمی شناسه و من هم هدفم از گفتن اینها پز دادن نبود چون اصلاً مسئله دقیقاً همینه!
موفقیتهای من از این پرسش که "هدف زندگی دقیقاً چیه؟ " شروع شد و هر چه قدر دقیقتر به جواب این سوال رسیدم این موفقیتها بیشتر شد که البته به نظرم پاسخ بهتر به این سوال هیچ محدودیت و حدی برای ما نداره.
خلاصه این موفقیت ها رو در عرض چند سال با تلاش بسیار زیادی به دست آوردم، اما مشکل این جاست که احساس میکنم ظرفیت این موفقیتها رو ندارم.
خیلی دوست دارم که به دیگران راه موفق شدن رو نشون بدم و بهشون از لحاظ مالی، علمی و ... کمک کنم که این بد نیست، اما مشکل این جاست که دوست دارم به همه نشون بدم که آدم موفقی هستم و مورد احترام و تشویق همه باشم، همه تعجب کنن که چه طور این آدم این قدر موفقه، یا اینکه حتی بعضی اوقات به خودم میام و می بینم این چیزی که گفتم به جز "پز دادن" چیز دیگه ای نمی شه اسمش رو گذاشت.
دوستان خواهش میکنم کمکم کنید؛
من با شوهرم 5 سال اختلاف سنی دارم و هر دو لیسانس داریم؛ از اقوام دورمون بود؛ ولی تو دو شهرستان مختلف زندگی میکنیم؛ و دیر به دیر همدیگه رو می بینیم؛ حدود 15 ماهه که تو عقدیم که شاید 1 سال و نیم دیگه بریم خونه ی خودمون؛
شوهرم بیکاره و خونه و ماشین و سرمایه ای نداره؛ همه موقع ازدواج میگفتن فقط خانواد مهمه و پسره خیلی دوست داره؛ حالا مشکل من اینه که تازگیا خیلی به زندگی دیگران حسودیم میشه و با کوچکترین حرفی از شوهرم دلگیر میشم؛
بخدا دست خودم نیست؛ مخصوصأ خواهرم که تو رفاه کامله و همیشه چیزایی که خریده رو بهم نشون میده؛ البته اینو هم بگم شوهرم خیلی خوش اخلاق و با ایمانه؛ طوری که تو فامیلشون به خوب بودن معروفه؛
تو رو خدا کمکم کنید میترسم از ازدواجم پشیمون بشم. البته نمیتونمم کاری کنم چون دیگه دختر نیستم. شما رو به امام رضا قسمتون میدم کمکم کنید