خانواده برتر

سلام

من خودم به شخصه میرم بیرون

میرم خونه فک فامیل

میرم کوه

میرم صحرا

میرم پارک

میرم لب اب

اگه نتونم این کارا رو بکنم گوشی رو بر میدارم زنگ میزنم خونه اقوام و دوستام

با دوستام میرم بیرون

بازم بگم

اخه زندگی جز به کار و خوش گذرونی به جای دیگه ای ختم نمیشه

روزی هزار بار میگم من خوشبختم

اهنگ غمگین گوش نمیدم

همه ادمارو واقعا دوست دارم

یه اپسیلوم به کسی حسودی نمیکنم حتی غبته هم نمیخورم

از پول زیاد بدم میاد

خودمو قبول دارم

با همه میگمو میخندم منتظر نیستم یکی بیاد منو بخندونه

هر چیز یا هر کس که ناراحتم کنه تو بایکوت قرار میگیره

هر وقت احساس ناراحتی میکنم میشینم کوچکترین داشته هامو میشمارم بعد یه خواب اساسی میکنم

تو قنوت نمازم با خدا حرف میزنم

تو شبکه های اجتماعی غرق نمیشم

کتاب میخونم

و سعی میکنم تا اونجا که جا داره به همه خدمت و محبت بکنم بدون چشم داشت

"هر چیز محدود را در جهان هستى، مورد عشق قرار بدهید، اگر توانستید از او بی‏نهایت بیرون بکشید، تحیر ندارید. اگر نتوانستید و موضوع براى شما محدود باشد و شما را محاصره کند، گیج خواهید شد، زیرا روح بزرگ‏تر است و این‏ها کوچک‏تر. قلمرو را وسیع بگیرید. زندگانى این نیست که آن‏ها را که وسیله است، هدف بگیریم. این {امر} ما را ساقط میکند.

آیا شما خیال مى‏کنید وقتى که یک شاعر، یک شعر مى‏گوید (البته شاعر که مى‏گوییم، مقصودمان یک شخص چیز فهم و انسان شناس است)، مطلب همان است که در آن‏جا گفته است؟ مى‏گوید:

من نمى‏توانم در قافیه بگنجم. آن‏چه که در این‏جا مى‏گذرد، قافیه گنجایش آن را ندارد. این یک اصل مهم است. اغلب گیجى و اضطرابات ما، روى این مبناست که دنبال سایه خودمان مى‏دویم، که: اى سایه اگر تو را بگیرم، دیگر کار من تمام است. سایه را نمى‏توانى بگیرى و اگر هم بگیرى، شروع کار توست. تازه باید بگویى این سایه از کیست؟

چون سایه خودش نشان خواهد داد، و خواهد گفت من از آنِ او هستم. عقل که جاى دیگر نمى‏رود.

عقل در جاى خود قرار دارد. اگر سایه را گرفتى اگر... تازه خواهید دید که این اصل این‏جا خوابیده است.

مى‏گوید: من از آن او هستم. دنبال من چرا مى‏دوى؟ دنبال آن برو که سایه را ایجاد کرده است. (توضیحى عرض کنم در مورد هدف‏گیرى در زندگى؛ این مطلب مفید است مخصوصا براى جوانان): این‏جا ما چند نفر نشسته‏‌ایم. روشنایى در بالاى سر ماست. این روشنایى براى بعضى‏ها از طرف راست و براى بعضى‏ها از طرف چپ میتابد و با فاصله‏‌هاى مختلف، سایه‏‌هاى ما را بر کف اتاق مى‏اندازد. در این مورد هیچ جاى شک نیست. وقتى از این‏جا بیرون مى‏روید، اگر از شما بپرسند که در آن اتاق چه مى‏کردید و براى چه رفته بودید، آیا یک نفر از شما پیدا مى‏شود که بگوید ما رفته بودیم که سایه مان به زمین بیفتد؟ به ذهن هیچ کس، حتى یک در میلیارد هم خطور نمى‏کند که هدف ما از رفتن به آن اتاق، ایجاد سایه بود. سایه وجود، هدف وجود نمى‏شود.

آیا اتاق و خانه را ساخته‏اند براى افتادن سایه، یا براى این‏که در آن زندگى کنند؟ عسل براى همه ما شیرین است، زیرا ساختمان وجودى ما طورى است که عسل براى ما شیرین است. شیرین بودن و لذت‏بار بودن عسل، سایه وجود من و شماست. والا آیا قرار بود این عسل را سر کوه البرز بریزید و کوه البرز ناگهان شاخ در بیاورد؟ در نمى‏آورد. عسل براى من و شماست. یا شیر براى مزاج من و شما مفید است. اگر ماهى را از آب بیرون بکشید و به او شیر بدهید، نه تنها برایش خوب نیست، بلکه او را خواهد کشت.

تمام مزایاى مادى جهان، سایه وجود من و شماست. من و شما هستیم که این را زیبایش کرده‏ایم.

تابلوى رامبراند را جلوى شتر بگذارید، چه مى‏کند؟ اگر گرسنه باشد، فکر مى‏کند خوردنى است و آن را مى‏خورد. یا این‏که عالى‏ترین نقاشى را در کنار کندوى زنبور عسل براى زنبورهاى عسل بگذارید.

زنبور عسل با لبخند ژوکوند چه خواهد کرد؟ این لبخند ژوکوند براى من و شما زیباست، زیرا مغز ما و محتویات مغز ما اقتضا مى‏کند که از این نقاشى لذت ببریم. علم، مقام، پیروزى و... هم این‏گونه است. حالا که این‏طور است و این‏ها ساخته من و شماست، پس سایه من و شماست. سایه من و شما نمى‏تواند هدف زندگى باشد.

پس بود دل جوهر و عالم عرض      سایه‌ی دل کی بود دل را غرض

آیا شما هدف را در ماده مى‏جویید؟ اگر هدف خاک، خاک باشد، اشکالى ندارد. اگر هدف عنصر اکسیژن، اکسیژن باشد، سنخیتى دارد و اشکالى ندارد.

آیا هدف روح باعظمت شما، خاک و جلوه‏هاى خاک است؟ پس وقتى خودمان این روح را زندانى کردیم، چرا بیمار نشود؟ چرا هواى جنگ به سرش نزند؟ براى خود فلسفه مى‏بافیم که اینان (انسان‏ها) براى چه مى‏جنگند؟

هدفى بالاتر از خاک نشان دهید و بگویید تزاحم نداشته باشید. بشر مادامى که در خاک است، بر سر هم خواهد کوبید. تمام بحث‏ها بر سر این است: من خاکى، تو خاکى، اگر جایى که من مى‏گیرم، محبوب تو باشد، با من خواهى جنگید. (هر کس قوى‏تر است باید پیروز شود!)

هدف خاکى، خاک است، بلى. اما هدف آن روحى که على (علیه السلام) ساخته است چیست؟ آیا مى‏گویید از خاک هدف بگیرد؟ هدف آن شخصى که مغزى دارد و واقعا جهان براى او کوچک است، چیست؟

بیانات خوب و شیک و زیبا و جریانات روزگار، هدف‏هایى پایین‏تر از ارزش روح انسان براى او قرار مى‏دهند. به هر یک از آن‏ها که مى‏رسد، اول گیجى و تحیر اوست و بدبختى‏اش از همان‏جا شروع خواهد شد. من گمان مى‏کنم که بعضى از نویسندگان مغرب‏‌زمین که نتوانسته‏‌اند جوابى براى این مسأله پیدا کنند، علتش این است که درست دقت نمى‏کنند. جواب مسأله همان است که گفته شد. داستایوسکى این‏طور مى‏گوید:

اما بشریت من حیث المجموع به کجا باید برود؟ هر بار که به مقصد می‏رسد بر او مشتبه مى‏شود و در وجود خویش یک نوع سرگردانى حس مى‏کند. تلاش به مقصد را دوست دارد، ولى خود نفس رسیدن را نمى‏خواهم کاملا نفى کنم، خیلى مضحک است اگر چنین باشد، یعنى که نفس وصول را نمى‏خواهد، ولى چه مى‏توان کرد که خلاصه بگویم: بشر طبیعتا و از نظر خصیصه‏هایش مضحک و خنده‏دار است و از تمام جهات که در نظرش بگیریم و توجهش کنیم، سرگردان است.

دلیل آن روشن است. مربیان مخلص بشرى باید آن را درست کنند.

خاک تکلیف خود را به‏جاى آورده، وظیفه خودش را انجام داده و جریان را به خوبى طى کرده است.

جریان طبیعت هم مقدس‏ترین کار خود را انجام داده است. شما چه مى‏خواهید؟ ما انسان‏ها چه مى‏خواهیم؟ عجیب این است که بعد از فاصله گرفتن از خاک، دوباره به خاک و به خاک خورى باز می‏گردیم. والا همه قبول داریم که خاک‏زاده جنگ خواهد کرد، چون کنترل ندارد. خاک خودش به شما نشان نخواهد داد که دروازه ورود و خروج شما چیست؟ مسأله‏‌اى عرض کنم که امروز مبتلا به جوامع است.

اندیشه‏هاى معمولى و محدود ما انسان‏ها فعلا در قرن بیستم، مخصوصا در بعضى از کشورهاى متمدن، براى خود منطقى پیدا کرده است، و با نظر به منطق خاک، این منطق را ایجاب کرده است: کارى به کار کسى دیگر نداشته باشید. مادامى که مزاحمت نباشد، روابط جنسى به هر شکل آزاد باشد؛ فقط مزاحمت در کار نشود، عنف در کار نشود، هیچ اشکالى ندارد.

لازمه این منطق چیست؟ لازمه‏اش این است که: براى دروازه ورود بشر {به دنیا}، کارت (مجوز) نمى‏خواهند و کنترل هم نمى‏کنند. اما اگر به دنیا آمد و بر ما تحمیل شد، اگر حتى ناخن او را بکنیم، در دادگاه محاکمه مى‏شویم.

اما اى داد از دست جنگ‏ها! دروازه خروج {از دنیا}، حساب ندارد! چرا؟ زیرا وقتى دروازه ورود حساب ندارد، چرا دروازه خروج حساب داشته باشد؟ مثل این است که پانصد - ششصد نفر نجار داشته باشیم و به آن‏ها بگوییم بسازید و بیرون بریزید (میز و صندلى و سه پایه و...) وقتى که این‏ها را ساختند، اگر هر کس به پایه این میز یک ضربه وارد کند، ما او را قطعه قطعه مى‏کنیم. با این قربان برم خدا را، 572 هوا را چه کار کنیم؟

منطق است دیگر! این هم یکى از مواردى که ما وسیله و هدف را گم کرده‌‏ایم.

ملاحظه مى‏کنید که ما عنوان اشباع غریزه جنسى را که مقدس‏ترین رابطه دو انسان با هم است، به چه روزى انداخته‏ایم! چرا؟ چون جاى منطقى‏اش را از موقعیت هستى تغییر داده‏ایم.

غریزه جنسى لذت‏بارترین و عالى‏ترین وسیله است؛ اما این وسیله، هدف مطلق هستى من و شما نیست. شهوت، لجن‏زار عجیبى است:

گوته شاعر معروف آلمان، جمله‏اى درباره غریزه جنسى انسان‏ها دارد که جمله عجیبى است:

در شب‏هاى عشق، آن‏جا که نهال زندگى کاشته مى‏شود و مشعل فروزان حیات، در گذرگاه ابدیت دست به دست مى‏گردد.

اگر این سخنان معناى روابط زناشویى است، پس چرا آن را به عنوان اشباع غریزه جنسى به این روز انداختید؟ واقعا تعبیر را تماشا کنید: و مشعل فروزان حیات در گذرگاه ابدیت، دست به دست مى‏گردد.

ما این رابطه مقدس و این باعظمت‏ترین رابطه را که وسیله است، به چه وضعى نشاندیم؟ آن وقت تمام فعالیت‏ها و موجودیت‏هاى روح را مى‏خواهیم روى این (غریزه جنسى) پایه‏ریزى کنیم. به قول مولوى:

آیا میلیاردها روابط الکتریکى در مغز باید فقط یک لامپ روشن کند، آن هم فقط براى تماشاى اعضاى محرک؟ آن‏ها مى‏گویند، اما شما چرا باور کردید؟ من گفتم که چشمتان فقط یک لامپ روشن کند.

آیا این پانزده میلیارد رابطه الکتریکى، فقط براى تماشاى اعضاى محرک است؟ چرا شما باور مى‏کنید؟

ارسطو یک گوشه از فکر خود را روشن کرده و سه هزار سال بشر را زیر ذره‏بین دانش گرفته است.

ماکس پلانک فقط یک گوشه‏اش را روشن کرده، که تحولى در عالم فیزیک ایجاد نموده است. یک گوشه‏اش که ملاى رومى آن را روشن کرده است، هفتصد سال زیربناى فرهنگ بشرى را تشکیل مى‏دهد. آیا همه این‏ها باید یک لامپ باشد فقط براى این‏که نگاه کنم و ببینم که این کاریکاتور حیات، چگونه مى‏تواند وسیله اشباع شهوت من باشد؟ البته نه حیات، بلکه کاریکاتور حیات!

به هر حال، مسأله وسیله و هدف، فوق‏‌العاده حساس است. بیایید هدف را گم نکنیم. بیایید آن‏چه را که وسیله است به‏جاى هدف، و آن‏چه را که هدف است، به‏جاى وسیله نگیریم. آیا الان یک نفر از شما به ذهنتان خطور مى‏کند که بلند شوید و این لامپى را که بالاى سر شما روشن است، به عنوان هدف در روح خود جاى بدهید؟ این کار را نمى‏کنید. مى‏گویید: این وسیله‏اى براى روشنایى و مطالعه و... است.

اگر بخواهید علم را به عنوان وسیله تلقى کنید، علم مى‏گوید: من به واى گفتن شما، به ناله و فریاد شما گوش نمى‏دهم، من وسیله هستم، نشان مى‏دهم به شما که این پدیده تحت این شرایط، چنین و چنان مى‏شود. بایدهاى شما چیست و به من مربوط نیست (یعنى به علم مربوط نیست).

زمانى آن‏طور افراطى، علم را براى خود هدف گرفتند! در قرن نوزدهم، بشر براى خود یک معبد و یک مجسمه هم براى پرستش درست کرد؛ این معبد دانشگاه بود و مجسمه‏اش علم بود. در آن زمان بشر مى‏پنداشت که فقط باید براى علم زانو زد، تا این که قرن بیستم رسید. پى‏یر روسو مى‏گوید:

ورشکستگى علم اعلام شد. آورده‌‏اند که وقتى در یکى از شهرهاى آلمان حاکمى مى‏زیست که از لحاظ درستى و جدیت ضرب‏المثل بود، دزدان و راهزنان از او ترس و وحشت داشتند و مردان شرافتند او را صمیمانه احترام مى‏کردند. اما روزى اهالى شهر به رازى صاعقه آسا پى بردند، از این قرار که حاکم هر شب لباس مبدل مى‏پوشید و تپانچه‏اى در جیب مى‏گذاشت و آهسته و بى‏سر و صدا از خانه خارج مى‏شد و مردم را لخت مى‏کرد و یا از ایشان به زور چیزى مى‏گرفت...

لابد مى‏پرسید که آیا این داستان همان حکایت هالرز حاکم نیست؟ شاید چنین باشد، ولى در عین حال، داستان علوم ریاضى در اواخر قرن نوزدهم نیز مى‏باشد. از بیست قرن تاکنون، مردم در مقابل آن، ضعف و غش مى‏کردند. هر کس مى‏خواست در کوچک‏ترین مورد، اصلاحى به عمل آورد یا دخالتى کند، عمل او را مانند توهین به مقدسات تلقى مى‏کردند. اما ناگهان اصل اقلیدس، ضعف گریه‏آورى از خود نشان داد و مفهوم قدیم اتصال با سر و صداى بسیار فرو ریخت و نابود شد و قلمرو آشناى اعداد معمولى، به وسیله بهمنى از اعداد اصم و اندازه نگرفتنى خرد شد و بنایى که این‏قدر مورد احترام و پرستش بود، ترک‏ها و شکاف‏هایى بزرگ برداشت. اما فقط بناى معظم ریاضیات نبود که گرفتار خرابى و ویرانى مى‏شد، بلکه تمام قصر بزرگ علوم به این حال دچار بود... (وقتى که ریاضیات در گذرگاه قرون به چنین نوسانى دچار شود، تکلیف دیگر قضایاى علمى نیز روشن مى‏گردد). در همین اوقات، فیلسوف آمریکایى ویلیام جمیز (1842 - 1910) علم را چنین تعریف کرد: مجموعه‏اى از قراردادهاى ساده.⁽²⁴³⁾

علم ورشکست شد! ولى علم ورشکست نشده است، شما هدف و وسیله‏تان را نمى‏فهمید. علم چرا ورشکست شده باشد؟ علم دائما سرمایه کلان خودش را در اختیار ما و شما گذاشته است. {به اصطلاح‏}، نه به آن شورى شور، نه به این بى‏نمکى.

پى‏یر روسو مى‏گوید: ورشکستگى علم اعلام شد! نخیر، ورشکستگى علم اعلام نشده، بلکه رقاصى‏هاى ما عوض شده است. والا علم همان است و باید مورد تقدس و ستایش ما باشد و ما باید عالى‏ترین فداکارى را در راه دانش بکنیم، ولى بدانیم که دانش نشان دهنده واقعیات، و تدریجا واقعیات را پیش بگیریم و برویم.

بنابراین محاسبه، چه حیات‏ها و زندگانى‏هایى که به وسیله رادمردان تاریخ مورد وسیله قرار گرفته است.

رادمردان تاریخ، حیاتشان را وسیله قرار دادند. حیات به جایى می‏رسد که وسیله میشود. اول در ارگانیزم وجود انسانى، حیات، عالی‏ترین هدف است. اما حیات که یک پله نیست. از یک پله حیات که بالا می‏روید، به پله دوم می‏رسید، و بعد از آن به پله‏‌هاى سوم و چهارم و پنجم، تا رسد آدمى به جایى که به جز خدا نبیند. هر پله قبلى، وسیله‏‌اى براى پله بعدى مى‏شود. اما این وسیله، خودش نشان می‏دهد که وسیله است. چه کنیم که ماده زبان ندارد که بگوید وسیله است. اما رشد روحى در هر مرتبه پایین زبان دارد و میگوید من وسیله‏‌ام، حواست جمع باشد. وقتى که علم واقعا در روح انسان تأثیر کرد و روح رشد یافت، روح رشد یافته مى‏گوید: بالاتر بروید و به سوى پله‏هاى بعدى حرکت کنید.

تا نقص خود را در هر لحظه اعتراف کند و احتیاج خود را به کمال بداند. ذکر یا حسین، چرا سنگ تیره را هم‏چو در تابنده مى‏کند؟ چرا؟

وقتى واقعا وسیله را به‏جاى آوردید، مى‏فهمید که وسیله، هدف نیست. جلسه پیش گفتم، وقتى که موى مشکى براق، در زلف آقا پسر و یا دختر خانم، هدف هستى است، به محض مشاهده اولین موى سفید، هستى را در مقابل چشمانش نابود خواهد کرد. خود را نبازید، چرا باید خود را ببازیم؟

وقتى من یک جمله علمى فرا گرفتم، اگر خود را به آن باختم، جمله علمى بعدى از یک شخصیت عالى‏تر، ارزش واقعى علمى مرا از بین می‏برد، چون پوچی‌اش معلوم مى‏شود که عجب! تناقضات هم این‏طور مى‏شود؟ بله، این طور است.

ابن سینا عبارتى دارد که می‏گوید: وقتى که انسان به حد نصاب رشد می‏رسد، دیگر نتوان گفت انسان است: کاد ان یکون ربا انسانیا، نزدیک است که ربى باشد انسانى.

زمانى فکر مى‏کردم که فرق بین انسان و انسان، خیلى زیادتر از فرق بین انسان و سنگ است. سنگ درک ندارد، احساسات ندارد، ولى انسان مى‏گوید: درک دارم، اما نمى‏خواهم درک کنم.

اگر در تمام جهان طبیعت، این حال ضد خود را پیدا کردید، انسان ضد موجودیتش مى‏شود. قیافه نشان مى‏دهد که ضد موجودیتش شده است. مى‏گوید: او را زده‏ام، احساس درد نمى‏کند. البته دردش مى‏آید، ولى کسى که او را مى‏زند، این را نمى‏پذیرد. کدام افعى موقع نیش زدن، این حرف را به ما زده است؟ اما انسان‏ها زده‏اند. {شخص زننده‏} مى‏داند که طرف مقابل درد را خواهد چشید، با این حال حقش را پایمال مى‏کند. براى چه؟ براى این‏که هدف‏ها پشیز است و ارزش ندارد، و هدف‏ها ضد هدف است.

رادمردان تاریخ، حیات‏ها را وسیله کرده‏‌اند. {دقت کنید:}، حیات وسیله نمیشود. درجه پایینى از حیات، قربانى درجه بالاترى از حیات میشود. الان اشخاصى در این‏جا هستند که در تکمیل روح و مراتب علم کوشیده‌‏اند. خود شما ملاحظه فرمودید که مراتب پایینى را قربانى کردید تا به مراتب بالا رسیدید. بدین‏سان توقف نکنید و راهتان را ادامه بدهید. می‏توانید بروید. در این وسایل میخکوب نشوید."

سلام

به ریحان:

ای وای من . شما با چند تا دوستات این کارا رو انجام بده اینم یه کار بهتر که هم اونا کیف کنن هم از ترس شما کم بشه

ولی با ایو اوصاف بازم مملکت ما خیلی خوبه نصبت به بقیه ممالک حتی اسلامی که ادعای اسلامی بودن رو دارن

به ریحان:

ای بگم خدا چیکارت نکنه 

بغض گلومو گرفت اشک تو چشمام جمع شد 

یادش بخیر چه روزگارایی داشتیم

فقط میگم خدایا میشه صفا و صمیمیت اون دوران بهمون برگرده؟

به بهشت

شما احیانا من نیستین؟

دو تا ادم چقدر میتونه روحیاتشون شبیه به هم باشه؟ قدرت خدا

به زینب

واقعا از نظر تو خوش گذرونی ینی این؟ :/

سلام

ریحان خانم بعد تایید فهمیدم که انجور شده

نه انشاالله همونطوری میشه که می خواین یه خانم با فرهنگ میشینه کنارتون