سلام
من ۲۰ سالگی ازدواج کردم و الان ۳۰ ساله هستم . منو همسرم خیلی بهم علاقه داریم خدا رو شکر همه چی خوبه و از زندگیمون راضی هستیم . ولی نیش و کنایه های اطرافیان ما رو اذیت میکنه مخصوصا منو. ما بچه نداریم و هیچ علاقه ای هم برای بچه دار شدن بین ما نیست . چطور بگم ما هر دو عاشق بچه هستیم ولی دوست نداریم خودمون بچه دار بشیم .
چون بنظرمون بچه باعث دوری ما از همدیگه میشه از عشقمون کم میکنه و دیگه نمیتونیم برای هم اون طور که باید مثل سابق وقت بذاریم . همسرم شخصیت حساسی داره و کوچکترین بی توجهی از طرف من داغونش میکنه . میترسم اگه بچه دار بشیم ازم دلسرد بشه خودش هم از اول ازدواج میگه که بچه نمیخوام چون اون وقت دیگه بهم توجه نمیکنی احساس میکنم حسودیش میشه نمیدونم.
بیشتر حرف های اطرافیان ما رو آزار میده اینکه مدام میپرسن چرا بچه دار نمیشین؟ پس کی بچه میارین؟ بین فامیل های همسرم هم شایعه شده مشکل از منه و میگن خانومش نازاس از وقتی این حرفو شنیدم به فکر بچه دار شدن افتادم .
میخوام بدونن ما هیچ کدوممون مشکلی نداریم و فقط خواسته خودمون بوده بنظر شما چطور میتونم همسرمو راضی کنم؟
مرتبط :
نازایی زن و بی مهری بعضی از مردان
بین بچه دار شدن و شوهرم یکی رو باید انتخاب کنم
شوهرم خیلی خیلی زیاد بچه دوست داره
مادر شوهرم بر خلاف نظر ما بچه می خواد
یه خانم کارمند هستم که شوهرم بچه می خواد
خانم ها بعد از بچه دار شدن از عشق شون به شوهر کم میشه ؟
شوهرم تا مادرش اجازه نده نمی خواد بچه دار بشه ؟
بچه دار شدن روی روابط عاطفی و جنسی زن و شوهر تاثیر میذاره؟
← مشورت در شوهرداری (۸۱۱ مطلب مشابه) ← مسائل زناشویی خانم ها (۵۴۹ مطلب مشابه)
- ۵۱۵۴ بازدید توسط ۳۸۱۱ نفر
- يكشنبه ۱۷ بهمن ۹۵ - ۲۲:۴۵
