با آقایی در دوره آشنایی هستیم که چند دقیقه یه بار ایتا و روبیکا و بله رو چک می کنه. وضعیت آنلاین بودن من رو هم زیاد چک می کنه البته آدم شکاکی نیست. همین جوری.
حتی الآن که رفته کربلا با نت رومینگ آزاد گاهی چک می کنه که خدا تومن پولشه در صورتی که آدم صرفه جویی هست.
سلام
دخترم، یک چیزی که گاهی ذهنم رو درگیر می کنه، اینه که چه جوری باید در جلسات خواستگاری تشخیص بدیم که طرف مقابل مون واقعاً آدم معتقدی هست یا همون مذهبی (واقعی)؟
با سلام و احترام
دانشجوی دکتری هستم. در دانشگاه تدریس میکنم. کارمند هستم. دوران کارشناسی خواستگاری داشتم. خانواده من راضی بودند امّا ایشان که به نظرم بیشتر به خاطر اصرار مادرشان تشریف آوردند نظرشان منفی شد.
در دوران ارشد جویای احوال من شدند. و از واسطه ما پرسیدن که آیا مجردم یا نه امّا اقدامی نکردند. چند روز پیش دوباره بعد از چند سال مادرشان تماس گرفتند که تصمیم دارند مجدداً به خواستگاری بیایند.
من عرض کردم که اجاره بدهند با مادرم در میان بگذارم بعد اگر خانواده من موافق بودند به همراه خانواده یک جلسه بیرون ملاقاتی داشته باشیم. امّا مادرشان گفتند که پسرم نظرشان اینه که فعلاً با خانواده در میان نگذارید. ولی من مخالفت کردم و عرض کردم بدون اطلاع پدر و مادرم اقدامی نمیکنم.
سلام
امیدوارم کمکم کنید بیشتر روی صحبتم با آقایونه البته خانمها هم از کمک و تجربه شون دریغ نکنن. سوالم اینه که پسری که دختری رو آجی صدا می زنه ولی شیوه ارتباط برقرار کردن و صحبت و چت هاش جوری هست که انگار داره با دوست دخترش وقت میگذراند.
یک نفر به مدت سه ماه با من این طور برخورد داشت و بعد از اون ارتباط سرد و قطع شد احساس میکنم صرفاً یک اسباب بازی بودم برای ایشون و همین طور احساس گناه هم میکنم تا الآن هیچ وقت هیچ ارتباط خارج از چارچوبی با هیچ نامحرمی نداشتم و خیلی به خاطر اینکه دیگه مثل قبل پاکدامن نیستم خودم رو سرزنش میکنم و حالا جدای از ضربه عاطفی که خوردم.
سلامت وقت تون بخیر
سوالم اینه چرا پسری که با داشتن شرایط اولیه مثل درآمد و شغل و خونه و ماشین و مستقل بودن، و همچنین داشتن قصد ازدواج، به دختری که علاقه داره و به تعبیری عاشقش هست با ایما و اشاره ابراز علاقه می کنه؟، از چی میترسه؟
چه چیزی مانع میشه، این همه تردید از کجا میاد؟، چرا از ابراز علاقه مسقیم ترس داره؟، از طرفی خواهان ازدواج و تشکیل خانواده هم هستند.
سلام دوستان
من فوق العاده نیاز به کمک دارم و واقعا خجالت باعث شده پیش مشاور نرم و بی نهایت فکرم درگیر هستش ، من میخوام ازدواج کنم اما مشکلی که خیلی میترسم همسر آینده م داشته باشه اینه که بعد ها ایراد گیر باشه .
ایراد گیر از این لحاظ که عذرخواهی میکنم از بدنم ایراد بگیره و ... ، یا مثلا خدایی نکرده اهل اون فیلم ها باشه با اندام منو بعد از ازدواج با اون زن ها مقایسه کنه، خیلی میترسم خیلی، هر چند من ایرادی ندارم اصلا. اما میترسم ایراد گیر باشه، آخه شنیدم مردهایی که اهل اون فیلم ها هستن خیلی مقایسه میکنن .
سلام به همه یه خانواده برتری ها
امروز می خوام تجربه یه خودم رو در تایید حرف آقای نجفی که میگن: (تا پسری به خواستگاری تون نیومده، به حرفهای عاشقانه ش هیچ توجهی نکنید) با شما به اشتراک بذارم و امید دارم که شما دوستان با خوندن این متن تحت تاثیر قرار بگیرید.
من یه دختر بیست و خوردی ساله هستم. پیش از این، با اصرارهای بسیار زیاد و بیشتر از سر دلسوزی برای وضع زندگی که این پسر داشت و برام تعریف کرده بود راضی به دوستی و در واقع برقراری ارتباطی معمولی باهاش شدم.
ایشون اون قدر به من ابراز علاقه میکردن که من واقعاً گاهی اوقات تعجب میکردم که این همه مهر و عطوفت از کجای این پسر نشٲت می گیره. روزی نبود که حداقل چند بار به من زنگ نزنه و با هم صحبت نکنیم، صبحش رو با پیام دادن و احوالپرسی با من شروع میکرد و در طول روز هم تعداد زیادی پیام از طرفش برام می اومد و شبها تا صبح مشغول حرف زدن از این در و اون در میشدیم، اون هم فقط با کش دادن حرفها توسط اون، امّا با این وجود من بعد از گذشت چند ماه حسی پیدا کردم که دیگه نمی تونستم این رابطه رو ادامه بدم امّا اون با یقین کامل میگفت که زندگی بعد من و نمی خواد و حرفهایی از خودکشی و اینها و من باز هم با این فکر که نکنه بلایی سر خودش بیاره ادامه دادم.
سلام
تقریباً ۳ سال میشه با این وبلاگ آشنا هستم قبلاً نظر می ذاشتم و حالا بیشتر خواننده خاموشم. دخترم سنم زیر ۲۰ هست. دلیل بودن اینجام هم آشنایی با روحیات و افکار و نظرات آقایونه فقط چون خودم دخترم با نظرات دخترها آشنایی دارم.
قبل از آشنایی با اینجا همیشه فکر میکردم آقایون کاملاً از زنان متفاوت هستند، فکر میکردم از احساسات هیچی نمی دونن و درک نمی کنن، ولی حالا هر چی حالا که نظرات آقایون رو می خونم چقدر شبیه نظرات مون هستن خیلی شبیه به هم. مخصوصاً در عشق و فدایی و ...
هیچ وقت فکر نمیکردم آقایون به جنس مخالف هم نیاز دارن ولی طی این سال فهمیدم اون ها خیلی بیشتر از زنان هم احساسات دارن و به یک زن نیازدارن، برام متن کاربر "پسرم دیگه"جالب بود که گفت دغدغه امروزه شده دختر تو پست تصمیم گرفتم دیگه غصه ازدواج رو نخورم. اصلاً قبل ۳ سال باور نمیشد که یک مرد بخواد یک تیکه از فکرش رو برای زن صرف کنه. ولی حالا دونستم اشتباهه محض بوده.
سلام
شما عزیزان خانواده برتر، همیشه تو هر زمینه ای که سوال داشتم کمکم کردین، یا به طور مستقیم (که پست گذاشتم) یا غیر مستقیم که از وبلاگ سرچ کردم، این بار هم، اگه میشه، لطف کنید و من رو راهنمایی کنید.
من خودم، یه دختر مذهبی هستم، البته خشک مذهب نیستم، همیشه، دلم میخواست که همسرم، یه مرد مومن و با خدا باشه، تو بعضی از اطرافیان میدیدم که همسرشون، مرد خوب و مومنی (حتی یه مورد هم تو کامنت یکی از دوستان، تو یه پستی دیدم ک نوشته بودن همسرشون مومن و حتی نماز شب خون) ولی زیاد به همسران شون احترام نمیذارن، یا یه سری اخلاق های بد دیگه دارن، یا احساساتی نیستن و ابراز علاقه به همسرشون رو مسخره میدونن ...
حالا سوال منی که تا الان، معیارم، مومن و با خدا بودن طرفم هست؛
_ از کجا متوجه بشم که همسرم از این جور اخلاق ها نداره؟
_ از کجا متوجه بشم خشک مذهب نیست؟
سلام
دخترها بخونن؛
در خانواده برتر زیاد خوندم این جمله رو که دخترها میگن: «کسی که دوست داره برات می جنگه و صد بار هم نه بشنوه دوباره میاد»
اولاً مشکل اینه که آره قطعاً اون آدم، تو رو زیاد دوست داره ولی توِ واقعی رو نه! اون در واقع بتی که از تو، توی ذهنش ساخته رو دوست داره و با دیدن خود واقعیت قطعاً نا امید می شه!، چون هیچ آدمی ارزش چند بار زیر پا گذاشتن غرور رو نداره!، و اگه کسی چند بار این کار رو کرده برای اینه طرف رو انسان ندیده! یه فرشته دیده که تو ذهنش ساخته و قطعاً انتظارات و توقعات غیر واقعی و زیادی داره.
دوماً، دخترها فکر می کنن این نشونه قدرته که پسر چند بار خواستگاری می کنه و نشون دهنده اینه که جدیه نظرش ولی در واقع این کار نشان دهنده ضعف طرف مقابله! یه مرد تکلیفش مشخصه و دنبال این بچه بازی ها نیست! (باور کن هم جنس هام رو خوب میشناسم و هر چی آدم ضعیف دیدم این کارها رو کرده!)
سوما چرا باید برای کسی جنگید هیچ شناختی ازش نداری؟!، جنگیدن وقتی میگن چند سال طرف رو میشناسی و از حسی که بهت داره اطمینان داری، بعدش این اصلاً انصاف نیست که تو هی تلاش کنی و سگ دو بزنی برای کسی که بهت جواب منفی داده!!!، همون طور که شما دخترها نیاز به اطمینان دارین برای هر کاری، ما هم نیاز داریم!
سلام
سوال من در مورد بعضی از آقایون هستش که وقتی خودشون یک دختر رو نمیخوان، چرا اگر یک شخص دیگر، به این دختر ابراز علاقه کنه یا ازش خواستگاری کنه ناراحت و عصبانی میشن؟
اگر مردی هم با رفتارش هم با گفتارش به دختر بفهمونه که دختر رو نمی خواد، چرا باید روابط بعدی اون دختر ناراحتش کنه؟، اصلاً چرا براش مهمه؟، یعنی آیا احتمالش هست که دختر رو می خواسته ولی چون شرایط مساعد نداشته مجبور شده دختر رو از خودش متنفر کنه؟ یا شاید فکر می کرده لیاقت اون دختر رو نداره و در حدی نیست که با اون دختر ازدواج کنه و به این دلیل جوری حرف زده و رفتار کرده که دختر نسبت بهش سرد بشه؟
در هر حال وقتی پسر خودش دختر رو رد کرده با گفتارش و رفتارش، حالا چه واقعاً دختر رو نخواسته و چه اینکه می خواسته ولی نمی تونسته یا مصلحت نمی دونسته، در هر حال چرا باید توقع داشته باشه که دختر به خواستگاری و پیشنهاد ازدواج هیچ مردی جواب مثبت نده؟، چرا باید ناراحت بشه؟، چرا باید غصه بخوره؟، چرا باید عصبانی بشه؟، اصلاً چرا باید چنین توقعی داشته باشه؟ یعنی آیا ما دخترها موظفیم حتی به مردی که ما رو نمی خواد وفادار بمونیم؟
سلام
سوال زیر بهانه ای شد تا مفصل تر به یک موضوع قدیمی و شایع بپردازیم:
"من یه پسر ۳۰ ساله ام که از همه لحاظ شرایط عالی دارم؛ چه از لحاظ وضع ظاهری یا وضع مالی. مشکلی که من دارم این هست که یک حس تنفر مانند نسبت به دخترها دارم. اصلاً نمی تونم با دید خوبی بهشون نگاه کنم. دلیلش هم اینه که تو دوران و زمانی که من شرایط سخت و وضع خیلی بدی داشتم حتی یک نفر نبود که ازم حمایت کنه. چرا هیچ دختری تو زندگی من نبود که تشویقم کنه، بهم انگیزه بده، کمکم کنه؟ به خدا منم براش کم نمی ذاشتم. دیگه الان من چه نیازی دارم؟ اوج شدت جنسی و عاطفی مال دوران جوانی هست که دیگه گذشته و تموم شده رفته. تنها نصیحتی که می خوام به عنوان یک دوست بهتون بکنم اینه که لطفاً انقدر برای ازدواج سخت نگیرید. به خدا همه مردم اول زندگی شرایط شون تکمیل نیست. در طول زمان به شرایط ایده آل میرسن. خب وقتی هم که آدم یک همراه خوب داشته باشه این مسیر دشوار خیلی راحت تر از تنها طی کردن این مسیره."
سلام
اگر پسری یک حقوق معمولی داشته باشه و فقط پس اندازی در حد رهن یک خونه کوچیک و خانواده ش هم با وجود تمکن مالی حمایتگر نباشند. اگر پدر دختر که وضع مالی نسبتاً خوبی داره تصمیم داشته باشه علاوه بر جهیزیه، خونه و ماشین در اختیارشون قرار بده، این کار درست هست؟ ارزش دختر پیش همسرش کم نمی شه؟ ناخودآگاه داماد متوقع نمی شه؟
مرتبط با شناخت پسر مورد علاقه و خواستگار:
از چه راه هایی بفهمم خواستگارم شکاک هست یا نه؟
چه جوری میشه از سالم بودن یه پسر مطمئن شد؟
چطور بفهمم که پسر مورد علاقه م خلق و خوی دخترونه داره یا نه؟
سلام
دختری ۲۱ ساله هستم دانشجوی دبیری، بنا بر دلایلی دیدگاه بسیار منفی نسبت به ازدواج پیدا کردم. میدونم تا حدی اشتباهه ولی نمیتونم تغییرش بدم. آمار بالای طلاق ها و اختلافات شدید بین زوجین که در اطرافم دیدم و بی احترامی های شدید و مسائل خاله زنکی مادر شوهر و عروس و خواهر شوهر و ... هست. در بهترین حالت ممکن این افراد سازش و اکتفا به سبک روزمرگی درزندگی میکنند به دلیل داشتن فرزند. (نه تفاهم و حل مشکلات و ...).
دلایل دیگر هم صفحه حوادث و خشونت های خانگی بعضی آقایون و ... (نی نی سایت ۹۰٪ مطالب درباره درگیری های فیزیکی و خیانت و طلاق و...).
اگر قرار بر ازدواج باشه از همسر آینده م از روز اول زندگی انتظار خونه، ماشین و عروسی فوق لاکچری و جواهرات فراوان و کارت پایان خدمت و شغل ثابت پر درآمد ندارم. شخصا از نظر مالی خانوادم وضع خوبی دارند خدایی نکرده قصد تفاخر ندارم صرفا عرض کردم که دلیل نداشتن توقعات مالی بالا بدلیل پایین بودن وضعیت مالیم نیست.
به شدت اعتقاد دارم که در زندگی مشترک اگر طرفین عاقل و با سیاست و اهل تلاش و صبور باشند میشه به تمامی موارد مالی مذکور دست پیدا کرد.
سلام
من بعد از چندین سال تجربه آشنایی و صحبت با آدم های مختلف برای ازدواج، اخیراً با آقایی آشنا شدم که حس میکنم میتونم جدی بهش فکر کنم. یعنی لااقل بار اولی که حرف زدیم این طور بود. ولی بعد جلسه دوم حس خوب بار اول رو نداشتم و خیلی دچار تردید شده بودم. الان یه حالت نسبتا خنثی هستم و سعی میکنم زیاد بهش فکر نکنم.
یه سری توضیحات درباره خودم و یه سری توضیحات درباره ایشون میدم و دوست دارم بدونم شما درباره تناسب ما و اینکه میتونیم آینده خوبی با هم داشته باشیم چی فکر میکنید؟
میدونم که باید باهاشون بیشتر آشنا بشم و بیشتر حرف بزنم، الان میخوام بر اساس شناختی که تا اینجا کسب کردم ببینم چقدر جدی روی این مورد فکر کنم.
من در حدود سنی ۲۳-۲۵ هستم و ایشون یک سال از من بزرگتر هستند. هر دو نفرمون تهرانی هستیم. هر دو دانشگاه دولتی درس خوندیم (یه دانشگاه)، ایشون ارشد من لیسانس. ایشون یه رشته سخت فنی من یه رشته نسبتا سخت علوم انسانی. ایشون به شدت علاقمند به مسائل تکنولوژی و توی اون فضا (مرتبطه با رشته تحصیلی)، من به شدت درگیر مسائل فرهنگی و اجتماعی.