خانواده برتر

اگه کسی باباش جراح معروفی باشه لزوما خودش جراح نمیشه اگه پدر کسی قاتل زنجیره ای باشه یا قاچاقچی بچش هم لزومی نداره راه پدرش رو ادامه بده حالا زندگی پدر مادرت به تو ربطی نداره دلیل نمیشه اگه این اتفاق واسه خانواده تو پیش اومده واسه شخص تو و همسر  اینده ات هم پیش بیاد. اگه خانواده پدر من همچین کاری با ما میکردن من پدرم رو وادار میکردم باهاشون قطع رابطه کنه وقتی کسی واسه ادم سودی نداره که هیچ ضرر هم داره دلیلی نداره ادم خودش رو کوچک کنه و به رابطه ادامه بده. پس راهش اینه یا ادم قطع رابطه کنه یا هم که وایسته جوابشون رو بده. اینطور که معلومه خانواده پدریت از دست مامانت شاکی اند چون خانواده ها معمولا با بچه شون به خودی خود مشکل ندارن نوه هاشونم دوست دارن ولی اگه از دست عروسشون شاکی باشن عکس العمل نشون میدن حالا باید از مامانت بپرسی چه هیزم تری به این خانواده فروخته که انقدر شاکی اند و بعدم مقصر مامانته که تو که بچه هستی رو وارد این مسائل کرده و و نسبت به خانواده پدرت بدبین کرده مسائل بزرگترها مربوط به خودشونه ما کوچکترها نه از همه جریانات خبر داریم و نه ظرفیت داریم که علاوه بر مشکلات روزمره خودمون مشکلات خانواده گی پدر مادرامون رو تحمل کنیم.

خب شاید اینجوری نشد 

اوه چه حساس چه فکرا

خدا از دست دخترای این دوره زمونه
آخه دختر خوب این چه فکریه میکنی؟ ازدواج نکن تا اونا بیشتر خوشحال بشن، والله

من خانواده مادریم این جوری بودن و اصلا به ما بها نمیدن، هر وقت دوره هم جمع میشدن اصلا به ما نمیگفتن
میرفتن سیزده بدر ما همینطور منتظر پای تلفن تا به ما هم زنگ بزنن، خبری نمیشد
میرفتن پارک و کوه و دشت و دمن یه بار به ما نمیگفتن، کلا خیلی خوش گذرونن ولی سالی یه بار به زور سراغ مارو میگرفتن
کلی به ما بی محلی میکردن ولی ما دلمون لک میزد از ما هم دعوت کنن، دیوونه بودیم به خدا
البته اون موقع ها بچه بودیم، الان که این موضوعات برام اصلا مهم نیست، خندم میگیره
آخه ما با بچه هاشون هم سن و سال بودیم برا همین خیلی دوس داشتیم پیش هم باشیم
جالب تر اینجا بود بعدش میومدن کلی پز میدادن و دل مارو میسوزندن ما هم کلی غصه میخوردیم
وقتی هم پیششون بودیم کلی اذیتمون میکردن، مثلا یادمه پسرداییم اون موقع ها از این وسایل بازی خریده بود، سگا و سونی و .. از این جور چیزا ، به همه میدادن بازی کنن، به من و خواهرم و برادرم نمیدادن
یادمه یه بار برادرم که از ما کوچیک تره و اون موقع هم این وسایل تازه اومده بود و فقط خانواده داییم داشتن، ما رفتیم اونجا،برادرم هر چی دورشون چرخید که بزارن بازی کنه نزاشتن، بعدش که اومدیم خونه اینقد من و خواهرم گریه کردیم که نگو
جشن عقد دخترخالم بود، منو دخترخالم همسن و همکلاس بودیم، مثل دوستمم بود، البته مثلا(توی 17 سالگی ازدواج کرد)جشن عقدش همه فامیلو دعوت کردن خانوادگی، ولی خانواده ما فقط مامانم و بابام دعوت داشتن، خالمم به مامانم گفته بود ببخشید امکانش نبوده همه رو دعوت کنیم
دلیل رفتارشون بی سر و زبونی پدر و مادرم بود، کلا تو هر فامیلی پدر و مادر ساده و بی شیله پیله باشن بقیه همین رفتار و باهاش میکنن
ولی هیچ کدوم این رفتارا باعث نشد که من هدفمو کنار بزارم، مثلا اصلا تو فاز درس و دانشگاه و ..نبودن ، من درسمو خوندم دانشگاه رفتم، تازه به خودشون افتخار هم میکردن که دختراشون زود ازدواج میکنن و کلی زخم زبون میزدن به ما
ولی من همیشه به این فکر میکردم اینقد غرق در خوشبختی بشم که فراموششون کنم، از خدا هم ممنونم که تو این سالها هوای مارو داشته
خدارو شکر از همسرم و زندگیم راضیم و اصلا برام ذره ای اهمیت ندارن، وقتی هم یادشون میوفتم فقط براشون متاسف میشم که چه ادمای حقیری ان
بجای این چیزا دعا کن خدا همسر صالح و شایسته ای بت عطا کنه

خیلی ها این مشکلات رو دارن، به نظر من هم علتش مردم دار و مهربان بودن پدر و مادر هست، مردم همیشه از اونایی میتدسن که اگر نگاه چپ کردی بهشون دنیا رو روی سرت خراب میکن  و احترامی ک به این آدما گذاشته میشه اغلب  از ترسه نه علاقه، منم همین مشکلو داشتم و دقیقا همین دلهره ی شما، ولی الان ک بزرگتر شدم فهمیدم بهترین راه اینه ک کوچکترین اهمیتی واسم نداشته باشن؛ اصلا بهشون فکر نکنم؛ بدیه مردم با ما گاهی ب خاطر اینه ک به چیزایی رسیدیم ک اونا خیلی دوست داشتن برسن...

خدایا ازاین دغدغه ها دوجین لطفا.

سلام خواهر عزیز

منم دقیقا سرنوشت الف رو داشتم با خانواده مادریم با این تفاوت که خانواده پدریم هم بخاطر مساله ارث و میراث که کلا حق پدرمو بالا کشیدن تازه طلبکارم بودن هم این مشکل رو باهاشون داشتیم.کاملا درکت میکنم اون روزا و سالها ازشون متنفر بودم.پدر مادر من ادمای ساده وارومی هستن اصلا درست حسابی مثل بقیه به ما احترام نمیزاشتن و همیشه هم که از ما توقع داشتن ولی خداروشکر اون سالها گذشت من خیلی اذیت میشدم وقتی ناداحتی های مادرمو میدیدم شبا هر شب گریه میکردمو اونارو نفرین میکردم حتی الان که دارم مینویسم گریم گرفته ولی زمان همه چیزو حل میکنه بری دانشگاه با ادمای بیشتری اشنا شی با دنیای بزرگتر و میبینی که چقدر الکی خودتو اذیت کردی دایره دوستی خودتو خانوادتو بیشتر کن با ادمای بیشتری غیر از فامیل رفتو امد کنین به مرور حل میشه وقتی بزرگتر بشی این جراتو و اعتماد بنفسو پیدا میکنی که جلوی اون فامیل کم نیاری هر جا ناراحتی ازشون یا مادرت ناراحت شد تو دلت نگه نداری بهشون بگی نمیکشنت که در عوض راحت میشی مشکل من این بود که منو مادرم حرف نمیزدیم من بچهوبودم میترسیدم باهام برخوردبد شه ولی بزرگتر شدم پزشکی قبول شدم اعتماد بنفسم بیشتر شد اونا به یه دید دیگه به منو خانوادم نگاه کردن و کمتر به مادرم بی احترامی میکردن خصوصا وقتی من تو جمع بودم چون جواب نیش و کنایه و بی احترامیشونو میدادم توصیم بهت اینه که  بدنبال پیشرفت باش و اعتماد بنفستو بالا ببر بقیه مسایل مثل ازدواجم حل میشه منم همین طرز فکر  تو رو نسبت به ازدواج داشتم ولی خداروشکر به مرور تغییر کرد وقتی به خودت احترام بزاری و اعتماد بنفس داشته باشی بقیه جرات نمیکنن کوچکترین بی احترامی بهت بکنن اصلا مشکل حادی نیست عزیزم چون شرایطت مثل خودم بوده و فکر میکردم تا اخر عمرم همینه ولی همه چیز تغییر کرد .میتونی در این زمینه با یه مشاور خانواده خوب هم صحبت کنی 

اینکه خانواده ی ِ پدرت بین ِ پدرت و عموت فرق میذارن مشکــل نیست .
دنیا زیر ِ بمب و موشک ِ ، ملت از فقر و دردهای بی درمون  بچه هاشونو از دست میدن اونوقت شما زانوی ِ غم بغل کردی خانواده ی ِ پدرم بین ِ ما و عموم اینا فرق میذارن !!؟

خوب فرق بذارن ، فکر کن نهایتش از شما خوششون نمیاد ، باهاتون حال نمیکنن ! مگه زوره که همه مارو دوست داشته باشن و قربون صدقه ی ما برن !؟ پول خودشه ، خونه ی ِ خودشه دوست داره عموتو دعوت کنه ! شما چی میگی این وسط ؟
فقط در صورتی می تونی ناراحت باشی که اشکال از طرف خودتون باشه دلیل ِ اینکه کمرنگتون کردن تو رفت و آمد ها  نقص رفتاری و ارتباطی ِ شما بوده باشه .در این حالت شما موظفی خودتو تغیر بدی و اصلاح کنی و کمک کنی خانوادت هم تغیر کنن و اشتباهاتشون رو اصلاح کنن و مورد پذیرش فامیل قرار بگیرین و محبوب شین .در غیر این صورت .غصه خوردن نداره .یکی باهات حال نمیکنه میخوای  چیکار کنی بگیری بزنیش ؟؟؟  یاخودتو بزنی ؟؟خخ

در ضمن یه پیشنهاد بهت میدم کتابهای روان شناسی در زمینه ی ِ مدیرت روابط یا اصول ارتباطات با افراد رو تهیه کن بخون .خیلی تخصصی نیستن به زبون ِ عام و ساده و کاربردی نوشته شدن . خیلی کمک میکنه که چطور با آدمهای ِ اطرافت برخورد کنی .

 

نکته دیگه اینکه ، هر کس مسئول ِ خوشبختیه خودشه ، اگه بر فرض مامانتو بدبخت میدونی دلیل نمیشه تو هم بدبخت شی  این مساله اکتسابیه .رنگ مو و رنگ چشم نیست که تو   DNA  ثبت شده باشه .اگه به این تفکرات ادامه بدی مطمئن باش بدبخت تر از مامانت میشی مطئن باش .مگه اینکه طرز تفکرتو تغییر بدی .واسه زندگیت زحمت بکش ، مغزتو به کار بنداز فکر کن ، درست انتخاب کن . جزو اون دخترای ضعیف و تنبل هم نباش که منتظرباشی  یه شاهزاده از راه برسه جلو پات زانو بزنه بگه من غلام ِ حلقه بگوشتم میخوام خوشبختت کنم اینام پدر مادرم هستن  قرار ِ از این به بعد بزارنت رو سرشون   حلوا حلوات  کنن.زندگی رستوران نیست هر چی بخوای حاضر آماده واست بیارن بذارن جلوت واسه نیازهات باید زحمت بکشی ../

دختر ِ قوی باش آفرین : )

شما به این میگی مشکل؟؟؟؟؟؟ برو زندگیتو بکن دوست ندارن که نداشته باشن فک کنم شما تمام دنیات  خانواده پدریت هستن . از دیگران هیچ توقعی نداشته باش این رمز پیروزیته .

با سلام مشکل شما توقع بیجا از دیگران هست یعنی چی که منتظر کمک خانواده پدرت هستی انسان همیشه باید مشکلانتش را خودش حل کند نه اینکه منتظر کمک دیگران باشد شما باید به طوری با شی که دیگران نیاز مند شما باشند نه شما مشکل بعدی شما هم اینکه مقایسه میکنید شما که 100 درصد داخل زندگی دخترای فامیلتان نیستید پس از کجا مطمئن هستید خوشبخت هستند وهیچ مشکلی ندارند برای شما طلب خیر میکنم امید وارم مشکلتان حل شود

ببین به نظر من پدر و مادر شما مقصر هستن٬ برای اینکه این حرف ها را اینقدر میزنن که شما بچه تو خونه تحت تاثیر قرار گرفتی. اصلا نباید این موضوعات را مطرح کنن٬ اونا پدر شما را دوست ندارن کمک نمیکنن٬ خوب نکنن٬ مگه اونا خدا هستند٬ اصلا چرا شما توقع داشته باشید . به عموتون کمک میکنن خوب بکنن که چی؟ مگه دنیا دست اوناست. مگه خوشبختی دست اوناست.