سلام
دختری هستم 23 ساله. مشکل من این که خانواده پدرم بین پدرم و عموم خیلی فرق میزارن همش به اونا رسیدگی و کمک میکنن .
هم از لحاظ مالی و هم چیزای دیگه مثلا مدام اونا رو به خونشون دعوت میکنن ولی اگه ما یک ماه هم اونجا نریم عین خیالشون نیست یا با وجود این که یه مدت سخت گرفتاری مالی داشتیم حاضر نشدن یکم بهمون کمک کنن.
اما به عموم کمک مالی هم میکنن با ابنکه شرایطش خوبه . اصلا انگار ما نیستیم . از لحاظ عاطفی هم ما براشون مهم نیستیم. چون پدرم هیچی بهشون نمیگه و یه ادم بی سر و صداست اونا هم سو استفاده میکنن .
اگه مامانم چیزی بهشون بگه دعوا راه میندازن اما اگه اون عروسشون باشه بهش هیچی نمیگن. از وفتی که عموم ازدواج کرد اینجوری شد . هر چه قدر هم حرف زدیم بی فایده بوده. دیگه خسته شدم بعضی وقتا گریه میکنم این شرایط داره عذابم میده وقتی ناراحتی مادرم میبینم بیشتر عذاب میکشم .
دیگه دوست ندارم ازدواج کنم میترسم خانواده همسر اینده خود منم اینطوری باشن شایدم هزار برابر بدتر هیچ حس خوبی نسبت به ازدواجم ندارم و مطمئنم که خوشیخت نمیشم.
به خاطر این موضوع خیلی حساس شدم به هیچ کس اعتماد ندارم حس میکنم تازگیا حسود شدم . با خودم میگم چون مادرم تو زندگیش شانس نداشت و کلی به غیر از این چیزا سختی کشید منم تو ازدواجم هیچ شانسی نمیارم و زندگیم خیلی بد میشه اون وقت مادرم باید به خاطر منم ناراحت بشه .
شاید این چیزا به نظر شما مسخره باشه . ولی من هر روز به خاطرش عذاب میکشم . دیگه هیچ امیدی به اینده ندارم خسته شدم . با دیدن خوشبختی دخترای فامیل بیشتر از خودم نا امید میشم. خواهش میکنم کمکم کنید من باید چی کار کنم .
اگه کسی وضعیتش مثل من بگه چی کار کرده و تجربیاتش رو بهم بگه. حس میکنم مثل یه رن چهل ساله شکسته شدم . فقط نگید که پدرت کاری کنه چون از دست پدرم کاری بر نمیاد اگرم حرفی بزنه میگن ما بهش گفتیم و کلی دردسر میشه. میخوام فکرم ازاد بشه . من به راهنماییتون نیاز دارم. به هیچ کس نمیتونم بگم
دختری هستم 23 ساله. مشکل من این که خانواده پدرم بین پدرم و عموم خیلی فرق میزارن همش به اونا رسیدگی و کمک میکنن .
هم از لحاظ مالی و هم چیزای دیگه مثلا مدام اونا رو به خونشون دعوت میکنن ولی اگه ما یک ماه هم اونجا نریم عین خیالشون نیست یا با وجود این که یه مدت سخت گرفتاری مالی داشتیم حاضر نشدن یکم بهمون کمک کنن.
اما به عموم کمک مالی هم میکنن با ابنکه شرایطش خوبه . اصلا انگار ما نیستیم . از لحاظ عاطفی هم ما براشون مهم نیستیم. چون پدرم هیچی بهشون نمیگه و یه ادم بی سر و صداست اونا هم سو استفاده میکنن .
اگه مامانم چیزی بهشون بگه دعوا راه میندازن اما اگه اون عروسشون باشه بهش هیچی نمیگن. از وفتی که عموم ازدواج کرد اینجوری شد . هر چه قدر هم حرف زدیم بی فایده بوده. دیگه خسته شدم بعضی وقتا گریه میکنم این شرایط داره عذابم میده وقتی ناراحتی مادرم میبینم بیشتر عذاب میکشم .
دیگه دوست ندارم ازدواج کنم میترسم خانواده همسر اینده خود منم اینطوری باشن شایدم هزار برابر بدتر هیچ حس خوبی نسبت به ازدواجم ندارم و مطمئنم که خوشیخت نمیشم.
به خاطر این موضوع خیلی حساس شدم به هیچ کس اعتماد ندارم حس میکنم تازگیا حسود شدم . با خودم میگم چون مادرم تو زندگیش شانس نداشت و کلی به غیر از این چیزا سختی کشید منم تو ازدواجم هیچ شانسی نمیارم و زندگیم خیلی بد میشه اون وقت مادرم باید به خاطر منم ناراحت بشه .
شاید این چیزا به نظر شما مسخره باشه . ولی من هر روز به خاطرش عذاب میکشم . دیگه هیچ امیدی به اینده ندارم خسته شدم . با دیدن خوشبختی دخترای فامیل بیشتر از خودم نا امید میشم. خواهش میکنم کمکم کنید من باید چی کار کنم .
اگه کسی وضعیتش مثل من بگه چی کار کرده و تجربیاتش رو بهم بگه. حس میکنم مثل یه رن چهل ساله شکسته شدم . فقط نگید که پدرت کاری کنه چون از دست پدرم کاری بر نمیاد اگرم حرفی بزنه میگن ما بهش گفتیم و کلی دردسر میشه. میخوام فکرم ازاد بشه . من به راهنماییتون نیاز دارم. به هیچ کس نمیتونم بگم
مرتبط:
دخترم، اصلا هیچ میلی به ازدواج ندارم
به دختری علاقه دارم که نمیخواد ازدواج کنه
دخترم، نمی خوام ازدواج کنم ولی با دل والدینم چه کنم ؟
بر خلاف قبل الان دلم نمیخواد شوهر کنم
من از ازدواج می ترسم، چونکه اصلا نمی تونم به کسی اعتماد کنم
نمی تونم هیچ پسری رو برای ازدواج دوست داشته باشم
← تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه)
- ۳۰۲۵ بازدید توسط ۲۲۳۰ نفر
- جمعه ۱ مرداد ۹۵ - ۲۱:۱۸
