خانواده برتر

من الان ۱۸ سالم هست دیگه هیچ وقت ۱۸ سالم نمیشه که پس سعی میکنیم از تمام لحظات عمر کوتاه م حداکثر لذت را ببرم

سلام به همه 

سعی کردم تا الان از زندگیم هرچند کم،لذت ببرم.

من الان بالاتر از ۳۰ سالمه و با این که خیلی کاستی ها تو زندگی و رفتارم داشتم،ولی پشیمون نیستم چون چه خوب و چه بد،زندگی کردم این سال ها رو.

به احتمال زیاد اگر برگردم(اگر) باز هم همین راه رو خواهم اومد،فقط ممکنه کیفیتش تغییر کنه.

.

.

.

به خودتون سخت نگیرید،جوری زندی کنید که بیست سال دیگه حسرتش رو نخورید.

تفریح،درس،مدرسه،دانشگاه،کار،دوستان،خانواده و درکل زندگیتون رو جوری مدیریت کنید که به ایده آلتون نزدیک بشید ولی تاکید میکنم،بابت پول بیشتر از خانواده یا تفریح سالمتون نزنید و یا فشار به خودتون نیارید که باعث آسیب بشه که یک عمر بمونه.

ببینید اولویت های زندگیتون الان چی هست.

مقایسه کنید با بزرگترهاتون که این چنین راه هایی رو رفتن.آیا اولویت بندیتون،ارزش وقت و انرژی و عمرتون رو داره یا خیر؟؟

موفق باشید.

تا انرژی و سرزندگی م رو از دست نداده بودم ازدواج میکردم به ی دختر بدحجاب و ولخرج تبدیل میشدم و از زندگی لذت میبردم تمام دارایی خانوادمو با بی توجهی خرج سرگرمی و تفریحاتم میکردم یه عالمه دوست پیدا میکردم و باهاشون مسافرت میرفتم دانشگاه نمی‌رفتم دنبال شغل آزاد با درآمد خوب میرفتم *** **** *** **** ****** * **** ********* ***** *******

اگر به ۱۸ سالگی ام برگردم،دیگه وقتم رو با دوست ها تلف نمیکردم، با بقیه حسادت و رقابت نمیکردم،هیچوقت تو مراسم های عروسی نمیرقصیدم،هیچوقت آهنگ های الکی گوش نمیدادم،وقتی که از یک آدم خوشم اومد دیگه کل زندگیم رو فکر نمی‌کردم که فقط با اون میتونستم خوشبختی رو حس کنم،هیچوقت هیچوقت درگیر کسی نمی‌شدم که همه جارو پرکرد که منو میخواد و برعکسش رفت با یکی دیگه و بزرگترین ضربه رو به من زد وقتی که همزمان همه اش مثل سایه هرجا میومد و برام زندگی نداشته بود!!آنقدر ذهنم رو و حواسم رو درگیر نمی‌کردم وخودم رو فدا نمی‌کردم!!اصلا نباید درگیر عشق شد!!درسته یک حسی ممکنه برای بعضی ها پیش بیاد ولی باید بدونی حسی که همینجوری پیش اومده خیلی راحت هم می‌تونه بی دلیل از بین بره!!! زندگیم رو میکردم!!اصلا برای حواشی وقت تلف نمی‌کردم!!خیال‌بافی نمی‌کردم!!! وقتم رو هدر نمی‌دادم!! تمام نیرو و انرژی ام رو میذاشتم روی پرورش و پیشرفت خودم!!که از خودم یه چیزی می‌ساختم درست!!نه اینکه همه اش بشینم انرژی ام رو برای دیگران  تلف کنم!!نماز هام رو مرتب می‌خوندم!!قرآن رو مرتب میخوندم و توی زندگیم استفاده میکردم،هیچوقت کسی رو قضاوت نمیکردم(که بعدها سرخودم اومد ),هیچوقت با کسی بد حرف نمیزدم،عاقلانه و درست صحبت میکردم،هر حرفی رو به زبون نمیاوردم،غیبت نمی‌کردم!اگر کلا اصول دینی رو همه شو درست اجرا میکردم مطمعنم الان جایی بودم که هیچوقت خوابش رو هم نمیدیدم،باید یاد می‌گرفتم که هیچ بیرونی وجود ندارد و این ما هستیم که دنیای خودمون رو می‌سازیم! نباید با هیچ آدمی بحث میکردم!گله و شکایت و غر زدن بدترین ها رو برای آدم میاره!همه اش از سختی ها حرف زدن هیچ فایده ای ندارد!جز اینکه انرژیتو کم کنه واعصابتو خورد کنه!! منفی حرف زدن رو از ریشه حذف میکردم!! اصلا غصه خوردن وافسوس خوردن رو توی زندگیم کنار میذاشتم!اینکه  میگن تا جوانی از زندگیت لذت ببر هیچ فایده ای ندارد!!وقتی قراره لذت تموم بشه چه فایده داره تازه باید بعدش کلی عذاب بکشی اون لذت کوفتت میشه، چی از این بهتر که یه یک چیزی بسازم که ماندگار باشه!

سرمو میذاشتم رو دستای مامانم و چشمامو میبستم. بهش میگفتم هیچوقت روم نشده بهتون بگم اما من تو و بابا رو اندازه خدا دوست دارم

اکر برگردم بیشتر با قرآن مانوس می شم و غریزه جنسی را کنترل میکنم تا به گناه نیفتم.

دو زبان مهم عربی و انگلسی بهتر یاد میگرفتم.

سلام بزرگوار.

کاش توی ۱۸ سالگیم یه‌نفر این کارها رو👇بهم توصیه میکرد تا اینقدر به روحِ خودم آسیب نزنم. البته گفتند ولی من توجه نکردم:

۱ - در انتخاب "دوست" دقت میکردم و با آدمای نااهل، دوست نمیشدم.

۲ - سعی میکردم هیچ کارِ واجبی رو از دست ندم و هیچ کارِ حرامی رو انجام ندم.

۳ - کتاب میخوندم.

۴ - در بینِ کارهای مستحب : رآن ، نماز اول‌وقت، نماز شب، باوضو بودن، مراقبه، محاسبه و "انس با قرآن".

۵ - به حرفِ پدر و مادرم بیش از پیش گوش میدادم.

سلام

اگربرگردم ......

همه کارهایی که تاالان انجام دادم روتکرارمیکردم هرچندگاهی همراه رنج ودردبوده اماتجارب ارزشمندی کسب کردم.

یادگرفتم قرارنیست همیشه دنبال شرایط ایده آل وبهتری باشم بلکه قراره بهترین آدم همین شرایط موجودباشم.یادگرفتم باطن هر،رنجی درزندگی حکمتی نهفته است،پس همیشه به خدااعتمادمیکنم.

اگربرگردم فقط یک موردوتغییرمیدم

هرچندازروابط پدرودختری راضی بودم وهیچ وقت کوتاهی نکردم،اماحیایاخجالت پدرودختری رومیذارم کناروعطروجودپدرم روبیشتراستشمام میکنم ذخیره میکنم برای چنین روزهایی که ندارمشون.

راستش این دنیا جذابیتی برام نداره که بخام افسوس گذشته رو بخورم... فقط اگر برمیگشتم گذشته زیاد به خونه مادربزرگو پدربزرگم میرفتم و اینقدر به بهونه درس خوندن، خودمو تو اتاقم زندانی نمیکردم. 

و  اینکه حتما یه ورزش رو به صورت حرفه ای دنبال میکردم

اگه به ۱۸ سالگی برگردم

سعی می کنم خیلی دنبال مطالعات پراکنده و نمیدونم روش های عجیب برای موفقیت نباشم.

ما یه جورایی عادت کردیم که همش سرچ کنیم ولی اصلا به چیزهایی میدونیم عمل نمیکنیم.

اگه برگردم به ۱۸ سالگی سعی می کنم انرژیمو بذارم روی خودسازی و ایجاد عادت های کوچک رو هیچ وقت رها نکنم

اگه این کار رو کرده بودم شاید الآن دقیقا اونی بودم که دوست داشتم

البته الآنم دیر نیست

هرچند کم و بیش تلاش می کنم.

ولی تلاش پراکنده به درد نمیخوره.

باید پیوسته پیش برم.

اگه برمیگشتم، آگاهی اجتماعیمو بالا میبردم تا حدی که حرفام به یه زن ۵۰ ساله عاقل نزدیک تر باشه. هیچی مثل عقل و تجربه نیست! تجربه به دست آوردنش دست آدم نیست اما کامل کردن عقل چرا!

رشته دانشگاهیمم با تحقیقات بیشتری انتخاب میکردم که تازه ترم ۳ بهم نگن رشته ات کار برای دختر نداره!

به هر پسری هم جزوه نمیدادم برام اسم و رسم دربیارن! فقط به اونایی که شخصیت داشتن میدادم :|