خانواده برتر

سلام.

دوران دبستان و راهنمایی تو مراسم صبحگاهی جلوی اون همه پسر، قرآن و دعای فرج میخوندم.

دبیرستان رفتم و از خجالت آب میشدم و نمی تونستم حرف بزنم.

دانشگاه رفتم هم همین بود. از اوایل ترم استادم بخاطر نمره اول شدنم، در ترم بعد منو TA درس کرد. همینطور با استادهای دیگه مقاله نوشتیم و کارهای پژوهشی کردیم و الانم انجام میدیم و میریم کنفرانسها و ارائه میدیم. همین دی 98 هم سخنرانی شفاهی جلوی اساتید از اسپانیا و دیگر اساتید دانشگاه ها داشتم. 

بنظرم باید بیخیال این استرس و اعتماد بنفس بشین. 

شاد باشین

با سلام. والا منم این مشکل رو داشتم اما،اما زمانی که رو مطلب تسلط نداشتم یعنی اگه از لحاظ علمی آماده بودم میرفتم بالا منبر.من شنیدم دوستانی که برا طلبگی میرن بهش میگن بالا منبر که میرین فک کنین جای آدم ها... هست راحت حرف بزنین فک کنین اصلا نمیفهمن.شمام راحت باش ،جدی میگیری که سخت میشه برات.موفق باشی

سلام دوست گرامی،  وقت شما به خیر.

ابتدا چند سوال از شما دارم، آیا این ترس شما محدود به اجتماع و محیط نا آشنا و به عبارتی ناامن می باشد؟ 

در محیط امن خانواده و یا دوستان و نزدیکان چنین احساسی ندارید؟

آیا مشکل هیپوتیروئیدیسم یا کم کاری تیروئید و مشکلات دیگر نمی باشید؟

مشکل شما پس از دوران خاصی شروع شد؟ یا خیر صرفا زمان ورود به دانشگاه؟

اما مواردی را عرض می کنم:

در ابتدا عرض کنم چیزی به عنوان اضطراب وجود ندارد. اضطراب در حقیقت تلقین ذهنی شماست که شما را تحریک به ضعف می کند. اما اگر از خارج به تصویر شخصیتی حقیقی خود بنگرید، هیچ ضعفی در خود مشاهده نمی کنید زیرا محیطی که شما آن را عامل ضعف تلقی می کنید، کمتر از خودتان به شما آسیب می رساند.

در گام اول باید بیاموزید به جای تمرکز روی محیط و پرورش اضطراب خود، روی کار خویش فوکوس کنید.

باید بدانید حتی تمرکز روی حالت های درونی خویش نیز می تواند به اضطراب شما دامن بزند.

ممکن است دچار تپش قلب شوید. دست شما به لرزش بیفتد. نفس های تان کند شوند.

به آنها بی توجه باشید.

روی عمل و کار خویش تمرکز کنید.

و بندانید کار و فعل شما توانایی شما را نمایان می کند نه تفکرات واهی درون شما.

فرض کنید در یک همایش قصد سخنرانی دارید. چندین نفر منتظر شروع شما می باشند. فردی در کنار شما شروع به ارائه ی کار خود می کند. مسلط و با اعتماد به نفس کافی.

نوبت به شما می رسد اما متاسفانه شما توانایی ارائه ی صحیح کار خود را ندارید.

حال تصور کنید شما دارای اضطراب نمی شوید و با تسلط کامل سخنرانی خویش را ارائه می دهید.

شما کدام حالت را بر می گزینید؟ مسلم است!

شما باید بدانید اضطراب تنها عامل سنجش عملکرد شما نیست زیرا فرد اول نیز ممکن است اضطراب داشته باشد اما بر آن غلبه کرده است.

به خود اطمینان داشته باشید.

روی محتوای فعل خود تمرکز کنید و  جداً از سرکوب خویش خودداری کنید.

همه ی افراد حق اشتباه کردن دارند و محال است فردی را بیایید که در زندگی تمام امور خود را به نحو احسن انجام داده و هیچ اشتباهی نداشته باشد. 

خطا و اشتباه حق شماست. 

همه حق اشتباه کردن دارند اما آنچه اهمیت دارد، جبران صحیح آن می باشد.

به جای توبیخ خود را تشویق کنید و توانایی خود را تقویت کنید.

به خود اطمینان داشته باشید.

-نگویید من اشتباه می کنم

-من موفق نمی شوم

-نمی توانم

-قطعا شکست خواهم خورد

-استرس دارم

خیر، چنین جملاتی از آن شما نیستند. این جملات تلقینات ذهنی هستند که قصد فریب و به تبع شکست شما را دارند.

مانند فردی که مایل به انجام کاری نیست اما با تشویق دیگران آن را در مواقع مشخصی پیوسته تکرار می کند.

زمانی که توانایی دارید، منفی نگری بی معناست.

هر زمان جملات منفی به سراغ شما آمدند آنها را فورا عقب بزنید. مانند کشیدن یک خط قرمز یا اندک اندک آنها را به ممنوعه ی ذهن خود برانید.

با مثبت نگری به خویش، اعتماد به نفس خود را تقویت کنید و قوی باشید و هم چنین بدانید خطا تنها مختص شما نیست. در ذهن خود جملات منفی را با مثبت تعویض کنید.

ضمنا پیشنهادی دارم، ذهن شما به دنبال کسب اعتماد و اطیمنان از محیط است پس پیشنهاد می کنم برای شروع تلاش کنید در محیط خانواده، و یا دوستان و... اضطراب خود را به چالش بکشید و با ممارست استرس خویش را کنترل کنید.

موید و پیروز باشید.

من همیشه کنفرانس دادن جلوی جمع روخیلی دوست داشتم وخیلی بیخیال وباتسلط مطالبمومیخوندم جلوی ۳۰۰ ۴۰۰تاازدانش آموزهای مدرسه البته چندباراول استرس داشتم ولی چون مسلط میشدم وهمیشه مطالب روخلاصه می کردم و... زودبرام عادی شد ازیه جابه بعدفقط هیجان داشت ولی بازاولین بارکه برای برای تعدادزیادی افراد اداری وجدید کنفرانس دادم حول شدم😅

من هربارکه توزندگی ازچیزی ترسیدم فقط باهاش روبه روشدم همیشه هم تهش عالی شد  اگه ازکنفرانس میترسی مطلب روخوب یادبگیرولی به هیچ وجه ازش دورنشو خودتوحول بده سمتش حتماباراول هیجان زیادی داری ولی بعدچندبار عادی میشه منتهارومطلبت خوب کارکن جوری نباشه که همه فک کنن داری روخونی میکنی چون گاهی افرادی که اعتمادبه نفسشون کارشده نیست گاهی اوقات اگه کارشون موردتاییدواقع نشه بیخیال اون کارمیشن که اشتباح وقابل اصلاحه

اگه هم دلت مشاوره میخادکه به نظرمن عالیه توتلگرام واینستاتادلت بخادهست .فک میکنم همین که مشاورهاروازهمینجاهادنبال کنی تاحدزیادی کافیه.

سلام 

منم دقیقا اینجوریم 

البته درمورد قیا فم و بعضی از کارها مث کنفرانس (ولی بیشتر قیافم  ) 

احساس میکنم زشتم ولی همه بهم میگن خوشگلی 

از پدر بزرگم تا دوستام 

حتی ی پسری هم که از من خوشش اومده بود بهم گفت زیبا ترین معماری جهانی 

ولی من باز هم احساس میکنم زشتم اعتماد به نفس پایینی دارم خیلی حتی در بعضی از کارها میدونم که می تونم  ولی... 

15 سالمه ولی چند بار که رفتم بیرون 

چند تا از خانوم های مسن ازم پرسیدن ازدواج کردین؟!

مهرت به دلمون نشسته 

می خواستنم برا پسرشون 

یا یکی از دوستای بابام 

منو نشون کرده بود پسرش 

نمی دونم 

شاید به نظر احمقانه بیاد 

ولی باز هم با وجود این اتفاق ها 

من احساس میکنم زشتم 

کمکم کنید که اعتماد به نفس پیدا کنم

سلام
امیدوارم حالتون خوب باشه

منم دبستان خیلی فعال بودم
سرِ صف گاهی دعا و حدیث میخوندم

اذان میگفتم تو نمازخونه ی مدرسه
گاهی مبصر میشدم

همیشه هم بخاطرِ خطم پای تخته بودم ، خصوصاً چهارم دبستان که معلممون روشِ آموزشیِ جالب و متفاوتی داشت ، من خیلی پای تخته و جلوی جمع بودم

خلاصه بگم که دبستان خیلی توی جمع بودم و توی کلاس حرف میزدم ، صبحگاه جلوی اون همه دانش آموز حدیث و دعا میخوندم و هیچ مشکلی نداشتم
تا اینکه رسیدم به راهنمایی

کم کم متوجه شدم بعضی کارا چقد واسم سخته مثلاً کنفرانس دادن ، مثلاً شفاهی جواب دادن به سوالای معلم پای تخته
منم که ازش فرار میکردم... همیشه با خودم میگفتم حالا اگه بلد نباشی کنفرانس بدی چی میشه؟ هیچی

گذشت و توی دبیرستان دیگه این حسم به اوجش رسید
بعضی معلما اَزمون کنفرانس میخواستن
بازم متاسفانه میرفتم و به زور جمع میکردم، با کلی خجالت و استرس

همیشه هم از جمع و کنفرانس و حرف زدن توی جمع فرار میکردم

اینم بگم این حس و این خجالت، مختصِ کنفرانس نبود ، هرجایی که جمعیت بود و من توی چشم بودم اینجوری میشدم
حتی توی جمعای فامیل که مثلاً ۵۰ نفر جمع میشدن من واقعاً سختم بود حرف بزنم و همین خجالت و استرس اذیتم میکرد
با اینکه اصلاً دلیلی واسه استرس و نگرانی نداشتم نه توی دبیرستان و راهنمایی نه تو جمعِ فامیل
همیشه مودب و خوش اخلاق بودم ، تا راهنمایی همیشه جزوِ ۳ نفرِ اولِ کلاس بودم
توی دبیرستانم که همیشه شاگرد اولِ کلاس و بهترین معدلِ مدرسه بودم ، اونم توی مدرسه ی تیزهوشان

خصوصاً از اولِ دبیرستان به بعد، از نظرِ درس و معدل انقد خوب بودم که مدیر و معلما همیشه اسممو به عنوانِ الگو میاوردن
حتی از دوستام توی مدارسِ دیگه میشنیدم که فلان معلم اونجا ازم تعریف کرده که چقد درسم خوبه ، چقد نمره هام خوبه
توی آزمونای پیشرفت تحصیلی هم که همیشه جزوِ نفراتِ اول شهر بودم
معدلمم توی دبیرستان اونم توی مدرسه ی تیزهوشان، بارها ۲۰ شد
توی فامیل و آشنا هم به این مسائل توجه داشتن
درباره ی خودم بیشتر ازین توضیح نمیدم

فوتبالمم خیلی خوب بود ، همیشه جزوِ بهترین بازیکنای فوتبالِ مدرسه بودم ، دبستان و راهنمایی توی تیمِ فوتبالِ مدرسه بودم

اینا رو گفتم که بدونین دلیلِ خجالتم ، کمبود و ضعیف بودنم توی مسائل درسی یا رقابتی نبوده

توی دبیرستان طبیعتاً خیلی توی دید بودم

و من این توی دید بودنو اصلاً دوس نداشتم ، ازینکه معلما توی کلاس و مدیر جلوی صف ازم تعریف میکردن خوشم نمیومد ، ازینکه بچه ها دربارم حرف میزدن خوشم نمیومد، ازینکه کارا و حرفام زیرِ ذره بین بود خوشم نمیومد

ازینکه نگاها سمتم بود خوشم نمیومد، نمی تونستم جلوی جمع حرف بزنم ، جلوی جمع کنفرانس بدم
میرفتم واسه کنفرانس ، لبام خشک میشد ، گلوم میگرفت، صدا و بدنم می‌لرزید، انقد حالم بد میشد که حد نداره
البته این خجالتم از جمع ، ربطی به درسم نداشتا، کلاً من خجالتی بودم
خلاصه یجوری جمعش میکردم
کنفرانسای اختیاریو که میپیچوندم، اجباریا هم به زور جمع میکردم با کلی استرس و ترس و خجالت

خلاصه دبیرستانم همینجوری رد کردم
الان نسبت به قبل خیلی بهتر شدم

امام علی میگه وقتی از چیزی ترس داری، برو تو دلش

امام علی( ع ) مى فرماید: «هنگامى که از چیزى (زیاد) مى ترسى خود را در آن بیفکن، چرا که سختىِ پرهیز از آن ، از آنچه مى ترسى بیشتر است»

واقعیت اینه که هیچ قرص و دارو و دعا و حرف و جمله ای نیس که بتونه شما رو کامل تغییر بده
اونی که باید دست به کار بشه خودتونید

پارسال یه بنده خدایی داشت فیلمای رفعِ خجالت میدید
خلاصه به اصرارش نشستم چن دقیقه از فیلما رو دیدم ، انصافاً مفید بود

اون فیلما ،فیلمای " کارگاهِ رفعِ خجولیِ استاد محمد پیامِ بهرام پور" بود ( یه لحظه خودم شک کردم انگار ازش پول گرفتم واسش تبلیغ کنم 😅)
مجموعاً ۳ روز بوده این کارگاه که فیلمشو ضبط کردن، واسه من که خیلی مفید بود ، البته باید بخرین و گرونم هس ولی می ارزه

لینکش:
https://www.bishtarazyek.com/Product/brave

کلاً آموزشا و فیلمای ایشون به نظرم خوبه، خصوصا این کارگاهِ رفع خجولی که عالی بود
اون موقعی که من گرفته بودم ۲۹۰ بود ، الان انگار ۶۷۰ شده ،‌ البته فیلماشو میشه پیدا کرد ولی خب شرعی و قانونی نیس
من این استرس و خجالتِ لعنتیو تجربه کردم واسه همین میدونم چقد عذاب میکشین
الانم عادیِ عادی نیستم ، هنوزم گاهی حرف زدن توی جمع واسم سخته ، هنوزم خجالتیم ولی خب خیلی از قبل بهتر شدم و بهترم میشم ان شاءالله

حالا من چنتا نکته میگم که تجربه ی خودم بوده :

۱) حضور و فعالیتتونو توی جمع بیشتر کنین

برید تو دلِ ترس

هیچی بهتر از تمرین و استمرار نیس

خودم دو سه ساله توی جمعای خانوادگی بیشتر حرف میزنم ( نه اینکه مزخرف و چرت و پرت بگم😆 )

قبلاً خیلی ساکت تر بودم ، الان بیشتر حرف میزنم ، منظورم توی جمعِ خاله ها و دایی و عمو و کلاً جمعایی هس که صمیمی تریم
الان میگم ، میخندم، میخندونم،شوخی میکنم
درباره ی مسائل مختلف حرف میزنم

اینکه حرف زدنمو بیشتر کردم خیلی خوبه ، قبلاً حرفِ خودمو میخوردم ، خیلی خجالتی بودم ، الان حداقل حرفمو میزنم ، درسته کم حرفم و این کم حرف بودن بخشی از شخصیتمه ولی به وقتش حرف میزنم و اظهار نظر میکنم

به هیچ وجه نمیذارم حقمو بخورن

مثالِ دیگه مسجد رفتن
مسجد رفتنم خیلی با خجالت و استرس بود ... جالبه ها
دارم میرم نماز بخونم ولی بازم خجالت می کشیدم از جمعیت و حرف زدن و ...
میرفتم یه گوشه مینشستم نماز میخوندم و بعدشم فلنگو میبستم

همون دو سه سال پیش یکی از موذنای مسجد چن بار بهم گفت بیا اذان بگو
منم همیشه میگفتم نه ، تا شما هستین من نمیگم و ...

اونم خیلی اصرار داشت ، منم واقعا قصدم این بود که خودش بگه چون هم صدای بهتری داشت هم لحنش خیلی عالی بود

ولی در واقع بخشی از قبول نکردنم بخاطرِ ترس و استرس و خجالت و این مسائل بود

خلاصه یه روز مجبور شدم اذان بگم، انقد اصرار کرد که داشتم از شرمندگی آب میشدم ، اذان گفتم ، زیاد جالب نشد ولی خب واسه شروع خوب بود

ازون به بعد کار کردم روی اذان گفتنم که یکم بهتر بشه

خداروشکر اذان گفتنمم بهتر شد و الان دوسالی میشه که اذان میگم و ترس و استرسم ریخته هرچند هنوزم وقتی دیگران باشن من به خودم اجازه نمیدم ( بخاطرِ احترام و اینکه اونا واقعا قشنگ تر اذان میگن ، نه از روی ترس و خجالت )
گاهی هم تعقیباتِ نمازو میخونم
گاهی تو مسجد چاییو من تعارف میکنم

شاید اینا خیلی ساده و کوچیک باشه واسه دیگران ولی واسه من واقعا مهم بود از جهتِ اینکه ترس و خجالتم از جمع کم شد و البته خدمت به مردم توی مسجدم که بحثش جداس ، چقد لذت و آرامش داره، خدمت کردن توی مسجد افتخار و ارزشه

این حضور و فعالیت توی جمع خیلی مهمه، قطعاً چن بارِ اول زبونتون بند میاد ،‌ خجالت میکشین ولی بعدِ چن بار کم کم وضعیت بهتر میشه
ببینین این بهتر شدن با ۴ بار حرف زدن توی جمع به دست نمیادا ، باید مدتها به خودتون سختی بدین تا بتونین به ترس و استرستون غلبه کنین

موقعی که مثلا جایی خرید میرین و شلوغ باشه و یه سوال داشته باشین، اگه خجالت بکشین، مجبورین چن دقیقه علاف شین ولی درستش اینه که خجالتو کنار بذارین و سوالتونو بپرسین

من کاملاً میتونم درکتون کنم که زندگیِ روزمرتون چقد تحتِ تاثیرِ این ترس از جمعیته

۲) تفکرتونو نسبت به دیگران و خودتون اصلاح کنین

روی اعتماد به نفستون کار کنین، یاد بگیرین واسه حرفِ مردم تره خورد نکنین

من یاد گرفتم و الان زندگیم قشنگ تر از سابقه

نگرانِ حرف و تصورِ مردم درباره خودتون نباشین ، به تمسخر و کنایه ی دیگران بی توجه باشین

شما حرفتونو همیشه و همه جا بزنید ( البته حد و مرزشو بدونید که میشه رعایتِ اخلاق و اعتقادات ) هرکی خوشش اومد بیاد ، دیگرانم خب هیچی

قرار نیس وقتی شما توی کلاس کنفرانس میدین، همه ی کلاس از حرفای شما یاد بگیرن
طبیعتا بعضیا مطالبِ شما رو بی ارزش میدونن
بعضیا قبلاً اون مطالبو میدونستنن

شما حرفتونو بزنید ،بقیشو بیخیال شین

قرار نیس شما بی نقص باشین ، بی نقصِ مطلق فقط خداس
انتظارِ زیادی از خودتون نداشته باشین

از جمع فراری نباشین
کم کم خودتونو بیارید توی جمع
مثلاً برید توی بسیجِ دانشگاه فعالیت کنین
توی انجمنای مختلفِ دانشگاه فعالیت کنین
توی جمعِ فامیل حرف بزنین ، خجالتو کنار بذارین ، در لحظه اون استرسو ساکت کنین

واسه خودتون توی خونه تمرین کنین
جلوی آینه واسه خودتون حرف بزنین ، روزی چن دقیقه واسه خودتون صحبت کنین جلو آینه

یه چیزیو تعریف کنین، یه موضوعی رو توضیح بدین

هرروز اینکارو کنین

از خودتون فیلم بگیرین ، واسه دوربین کنفرانس بذارین، سخنرانی کنین ... هر روز تکرار کنین

کم کم روتون باز میشه، اشکالای خودتونو متوجه میشین

ارتباطتونو با خدا قوی تر کنین، بعدِ نمازاتون ازش بخواین بهتون قدرتِ حرف زدن توی جمع بده ، ازش بخواین بهتون آرامش بده که بتونین به ترس و استرس و خجالتِ بی موردتون غلبه کنین

بازم تاکید میکنم اون لینک و کارگاهِ رفع خجالت ، خیلی خوبه ، قشنگ موضوعو بررسی میکنه و کلی مثال میزنه و آدماییو نشون میده که قبلاً مثه شما بودن ولی الان راحت سخنرانی میکنن ، کلی راهکار میده
میدونم گرونه ولی ارزش داره

یه موردِ دیگه هم تیپِ شخصیتیتونه ، یه تستِ mbti ( تیپِ شخصیتی ) بدین ببینین نتیجش چی میشه ،
بعدم از آقای " اسکیزوئید " بخواین کمکتون کنه

به پستتون سر میزنم
اگه موردی بود بفرمائین

ان شاءالله با تمرین بتونین از شرِ خجالت و استرسِ الکی خلاص شین

سلام 

یادمه یک سخنرانی از رائفی پور گوش میکردم که از حضرت علی نقل قول کرد

(مولا علی (ع) میفرماید: ازهرکاری ترسیدی برو تو شکمش یعنی این که با اون کار مواجه شو )

مثلا شما که از کنفرانس میترسی تا حد امکان سعی کن کنفرانس بدی!! حتی اگه کنفرانست خوب از آب در نیاد اوایل ممکنه کمی اضطراب داشته باشی اما به مرور ترست میریزه مثلا برای تمرین سعی کن اگر استادی تو دانشگاه موضوعی رو برای کنفرانس مشخص کرد اولین نفر داوطلب بشی 

دوم این که سعی کن اون موضوعی رو که قراره کنفرانس بدی بارها و بارها در خلوت جلوی جمع فرضی تمرین کنی مرحله بعد اونو مقابل خانواده یا دوستای صمیمیت ارائه بدی

راهش اینه که خودتونو‌درگیر کنید باهش

یعنی ازش فرار نکنید و خودتون بخواین که داوطلب بشید چیزی رو در کلاس ارایه کنید، دروحله اول میشه بین اعضای خونواده یا تو خوابگاه بین دوستان مطلب رو ارایه کرد

سلام دوست عزیز

منم همسن شما هستم و دقیقا این مشکل رو داشتم به خصوص در رابطه با کنفرانس دادن، تازه شاید حتی من بدتر از شما بودم چون دوران ابتدایی و نوجوانیم اصلا خوب نبود اوضاع اعتماد به نفسم و حتی پرسش کلاسی هم برام دلهره اور بود اما الان شکر خدا خیلی خیلی بهتر شدم.. منم خیلی کتاب و مقاله و توصیه خوندم اما فاییده زیادی نداشت تا وقتی وارد دانشگاه شدم و مجبور شدم کنفرانس رو بدم! و بگم که اولین کنفرانسم یه افتضاح تمام بود چون لرزش صدا، عرق دست و حتی پاهام میلرزید و متن هم یادم رفته بود یکی از بچه ها ازم سوال میکرد کلا رشته کلام از دستم خارج میشد!! تنها راهنمایی که میشه گفت تجربه شخصی من هست اینه که با خودت لج کن!! اگر از کنفرانس میترسی دقیقا برو خودت داوطلب بشو! اگر از جک گفتن جلو جمع میترسی برو توی جمع کاملا غریبه اینکارو انجام بده یک لحظه چشماتو ببند و یهو برو داوطلب بشو قبلش هی سبک سنگین نکن چون پشیمون میشی! مطمئن باش این بهترین تجربه برات میشه.. من خودم بعد از اولین افتضاحم بار دوم برای سخت گیر ترین استاد و شلوغ ترین کلاس داوطلب شدم و دقیقا کلی فشار و استرس رو تحمل کردن صدبارم به خودم فحش دادم که  چرا رفتم داوطلب شدم ولی رفتم و استرسش رو کشیدم و بعدش کمی ارامش پیدا کردم و دیدم که نه! هیچ اتفاق خاصیم نیوفتاد!!حتی میتونی فضارو هم کمی قبلش اماده کنی مثلا من خودم همون لحظه اول که خیلی سخته و میای جلو جمع رو به استاد کردم و گفتم استاد من خیلی اماده هستم اما کمی استرس دارم چون مطلب سختی رو برای من تعیین کردید و من وقت کمی داشتم! استاد هم گفت نگران نباش من خودم هستم و همون جمله اش کلی ارامش داد بهم یا به دوستام سپرده بودم که بچه ها کسی خواست سوال سختی چیزی بپرسه دیدید من بلد نیستم شما یا جواب بدید یا بزنید وسط حرفش یه چیز راحت دیگه بپرسید 😁  از اینکه بقیه متوجه بشن استرس داری هم ابدا نترس! استرس داشته باشی هم مهم نیست، تپق هم زدی مهم نیست خودت به شوخی بگیر سوتی خودتو و جو رو دستت بگیر.. مسئله رو بزرگش نکن برای خودت باور کن برای بقیه اینقدر عجیب یا مهم نیست که ببینن صدات لرزید یا استرس گرفتی! این ترسی که فکر کنی الان یه چیزی میگم ضایع میشم نود درصد مواقع اصلا اتفاق نمیوفته!! بعد از سه چهار بار کنفرانس دادن اونجوری که گفتم! توی جمع بزرگ کاملا ترست میریزه، تنها راه چاره ی این موضوع فقط و فقط مواجه شدن با اون هست و هرچقدر بیشتر طولش بدی و فرار کنی ترست عمیق تر میشه توصیه میکنم تو اولین فرصت داوطلب یه سخنرانی یا کنفرانس بشی

موفق باشی 

یک نکته دیگه ای هم بگم که اگر نمیتونی پیش مشاور های معمولی بری معمولا تو خود دانشگاه ها مشاوره رایگان هست البته من نمیدونم دانشگاه شما چطوریه اما دانشگاه ما یه مرکز مشاوره داشت و رایگان هم بود من اونجا رفتم و تقریبا توصیه ها به همین شکل بود که باید با ترست مواجه بشی... هرچقدر هم زودتر بهتر! من یادمه منو و دوستم هردو این مشکل رو داشتیم همون ترم های اول بودیم تد تاک تو دانشکده برگزار شد و میتونستی ثبت نام کنی اونجا کل اساتید جمع میشدن و باید میرفتی تو سالن کنفرانس پشت میز سخنرانی میکردی !! برای من تصورشم وحشتناک بود، دوستم گفت بیا دلو بزنیم به دریا خریت کنیم بنویسیم 😁نوشتیم، من مطلبمو اماده کردم اما دقیقه اخر انصراف دادم اما اون رفت.. کنفرانسش معمولی بود یه ذره استرسم داشت اما همین عمل باعث کلی پیشرفت شد براش چون بعد از اون وارد انجمن های مختلف دانشگاه شد و چون صدای خوبی هم داشت بهش پیشنهاد میدادن اجرای بعضی مراسم ها هم به عهده بگیره گاهی با خودم میگم اگر اون سخنرانی تد رو منم شرکت میکردم الان واقعا چقدر میتونستم متفاوت تر عمل کنم و چقدر اعتماد به نفسم بالاتر میرفت! اما ترسیدم و نکردم! درواقع دروازه های جدیدی که میتونست روی من باز بشه رو خودم دو دستی بستم! 

سلام.

من هم تقریبا سرایط شما رو داشتم

توصیه می کنم از سایت بیشتر از یکنفر بهره ببرید

فوق العاده است

 توی دانشگاه با دوستانی که احیانا مقداری ارائه و کنفرانس براشون سخته یه گروه ایجاد کنید میتونید شرایط کنفرانس رو برای خودتون شبیه سازی کنید خوب توی این شرایط قبلش با هم هماهنگ کنید که ممکنه یکی سختش باشه و خوب ارائه نکنه ولی بهم فرصت بدید و همدیگه رو حمایت کنید

مسلما در سن شما براحتی نصف بچه ها کنفرانس براشون سخته این پیشنهاد رو بدین، هم خودتون پیشقدم شدین و احساس تسلط بیشتری در شکست این ترس دارید و هم اینکه کار خیری کردین و یه عمر دوستانتون دعاگوتون میشن که مشکلشون رو حل کردین

برای کنفرانس هم توی یه کلاس خالی برید و میتونید ابتدا از موضوع های آزاد و مورد علاقتون ارائه تهیه کنید

این پیشنهاد خوبیه، بعد چند بار ارائه این موضوع بکلی حل میشه این موضوع خیلی مهمی هست و سعی کنید حتما زود از پسش بربیایید شما زنده هستید و صاحب اختیار، از قدرت و اختیارتون در جهت رشد و آرامشتون استفاده کنید

سلام

خیلی خیلی ممنونم از همه ی کسایی وقت گذاشتن و راهنمایی کردن

به lepetus:حقیقتش من گاهی تو محیط خانواده هم این احساس رو دارم ولی مثلا در جمع دوستام مخصوصا دوستای قدیمی تر هرگز ،اتفاقا خیلی راحت و با اعتماد به نفس حرف میزنم و حتی جمعو دست میگیرم و این به دلیل اینه که فکر میکنم من این کمبود اعتماد به نفسو از محیط خانواده گرفتم،من همین الانم وقتی یه کاری انجام میدم مثلا وقتی میخوام احوال پرسی کنم با یه غریبه و بهرحال متناسب با شرایط یکم لفظ قلم حرف میزنم گاهی مسخره میشم و اون احساس بد سراغم میاد..مشکلاتی که گفتین رو هم ندارم 

نه مشکلم از دوران دبیرستان شروع شد تقریبا 

حقیقتش من علی رغم این مشکلم آدم گوشه گیری نیستم ،و شاید کمتر پیش بیاد خودمو از جمعی به خاطر این مشکل کنار بکشم 

ولی وقتی تو جمعی هستم و یه رفتار که نتیجه ی این کمبود اعتماد به نفسه ازم سر میزنه تا مدت هاا خودمو سرزنش میکنم 

یا وقتی یه کاری انجام میدم و تائید لازمو از دیگران نمیگیرم

یا اینکه خیلی به اینکه چطور در موردم فکر میکنن فکر میکنم

به ....میم:

کامنت شما خیلی برام جالب بود.خوشحال میشم بازم از تجربه هاتون بدونم

اتفاقا چند ماه پیش یه موقعیت کنفرانس پیش اومد تو کلاسمون که اتفاقا مدتش هم کم بود من اول تصمیم گرفتم بطور جدی شرکت کنم ولی کم کم ترس سراغم اومد و عقب کشیدم..راستش حالاتی که من تو این شرایط جلوی جمع قرار گرفتن پیدا میکنم کاملا ناخودآگاهه من به همه ی نکات مثبتی که تو کامنت ها اشاره شد به این که ترسیدن از هرچیزی و فرار کردن بهش اون ترسو بزرگ میکنه به همه و همه فکر میکنم ولی وقتی این حالات ناخودآگاه سراغم میاد همه چیز یادم میره..

من در شرایطی که استرس نداشته باشم و آروم باشم خیلی خوب میتونم صحبت کنم حتی وقتی یه مطلبی رو برا دوستام توضیح میدم مثلا یه مطلب درسی همشون میگن خیلی خوب میتونی مطلبو منتقل کنی..احساس میکنم این مشکلی که دارم سد خیلی بزرگیه سر راه پیشرفتم

از کامنت های بقیه ی دوستان هم واقعا ممنونم،همشون رو خوندم و بهره بردم.

سلام

من فقط سعی کردم به " ممکنه چه فکری راجع بهم بکنن " فکر نکنم...

خودت باش...و خودت رو کاملا بپذیر...

سلام

نه من هیچ وقت مشکل کنفرانس و جلو جمع حرف زدن رو نداشتم

کلاً واسه حرف زدن من مشکل ندارم🤗

حرف زدن یکی از راحت ترین کاراست واسه من🤭

مجری شدم واسه مصاحبه از بچه های مدرسه از طرف شبکه استانی

2بارم بچه بودم رفتم برنامه کودک😂

اونجام کلی حرف زدم 🤣

ولی خب با این حال منم وقتایی که وارد جمع هایی میشم که غریبه هستن اولش یکم خجالت میکشم😅یکم اولش ساکتم حرف نمیزنم میرم پشت مامانم قایم میشم😆😂🤣

خلاصه واسه کنفرانس هم اولش یکم حس نگرانی دارم که خب این واسه همه طبیعیه. ولی یکم که میگذره عادی میشه واسم

ببین نکته اول اینه که زمانی میتونی خوب کنفرانس بدی که به اون مطلب مورد نظر مسلط باشی

ینی دقیق بدونی چی میخوای بگی

تو ذهنت موضوع رو بتونی طبقه بندی کنی و درست توضیح بدی

نه اینکه کل اون موضوع تبدیل به پرت و پلا و ببخشید چرت و پرت بشه

باید قشنگ بتونی اون موضوع رو طبقه بندی کنی

اونوقت آرامش خاطر داری

اگر جمع هم باعث استرس میشه

باید به افراد توجه نکنی

که کی داره چیکار میکنه یا اون‌یکی داره چجوری نگاه میکنه و...

میدونی منظورم چیه؟

رو تُنِ صدای خودت و اون موضوعِ کنفرانس و کیفیتِ کنفرانس تمرکز کن.

فکر کن اون جمعی که داری توش صحبت میکنی همه شون مجسمه هستن😂

جدی میگم

دیدت رو نسبت به اون جمعیت تغییر بده

البته این واسه اوایلش خوبه

وگرنه بعدش باید اینو تمرین کنی که اون مجسمه ها😅 اگه یهو اون وسط ازت سوال پرسیدن

یا تو سوتی دادی خدااا نکرده کسی اون وسط خندید

یا هرچی هر اتفاق غیرمنتظره ای که پیش اومد

شما باید بتونی اون جمع رو کنترل کنی و تمرکزت از بین نره

شما باید عادت کنی که خیلی راحت و ریلکس برخورد کنی

اصلاً سختش نکن واسه خودت.

قبل هر کنفرانس اون موضوع رو واسه خودت بصورت خلاصه بنویس

(تبدیلش کن به نمودار درختی)

یکی از بهترین راه های جمع بندی یه موضوع و به خصوص واسه قبل از کنفرانس دادن همون

نمودار درختی هستش

به نظرم عالی و فوق العاده ست.

باعث میشه اون موضوع تو ذهنت از حالت پراکندگی در بیاد و بتونی بهتر در موردش صحبت کنی.

در اون حالت میشه گفت که تو به اون موضوع مسلط هستی و میتونی به بهترین شکل اونو کنفرانس بدی.

در مورد جمع و اون افراد حاضر در اون مکان هم بگم که تو خونه وقتی درس میخونی واسه خودت بلند بلند توضیح بده😅

من تقریباً همیشه این کارو کردم و می کنم

کلاً بصورت غیر ارادی اینطوریم نمیتونم آروم و بی سر وصدا چیزی رو بخونم باید حتماً یه جوری بخونم همه بشنون و براشون توضیح بدم😂

همش هرلحظه انگار سر یه کلاس دارم واسه بچه ها کنفرانس میدم

و خیلی تاثیر گذاره واقعاً آدم کنفرانس دادن و تو جمع حرف زدن واسش عادی میشه

دیگه اینقدر که تو خونه توضیح میدم و حرف میزنم که کنفرانس دادن واسم خیلی عادی شده.

این خیلی کمک میکنه.

کلا ریلکس باش اصلاً سخت نگیر

یه عنوان یه کار ساده بهش نگاه کن که تو میتونی به بهترین شکل ممکن انجامش بدی😉

تو جمع دوستات تو کلاس بیشتر مشارکت کن و بیشتر فعال باش بذار اون شرایط برات شبیه سازی بشه.

موفق باشی عزیزم.

به سوال کننده

فرمودید شما پیوسته ترس از قضاوت دارید. در صورت تشدید، این وضعیت می تواند در عملکرد های گسترده تر شما نیز اثر گذار باشد.

گفتید در محیط دوستانه احساس امنیت می کنید و احساس ناامنی در محیط هایی به سراغ شما می آید که شما در آن احساس ناامنی و یا ترس از قضاوت شدن از یک محیط غیر صمیمی به شما القا می شود.

ابتدا باید عرض کنم، باید بیاموزید که اندیشه پیش برنده را در فعل خود جاری سازید. فرمودید مقالات زیادی خوانده اید اما مثمر ثمر واقع نشده اند. 

باید تمرین و ممارست داشته باشید. اضطراب خود را به چالش بکشید و خود را کم کم وارد تعاملاتی کنید که در آن استوار عمل کنید.

این که ذهن شما وابسته ی قضاوت دیگران می باشد، امری ست که خود به خود القا می کنید.

فرض کنید به یک مباحثه دعوت می شوید آیا اطلاعات و توانمندی خویش را استوار و قاطع ارائه خواهید داد؟

یا اجازه خواهید داد که نظر و باور های شما نقض شوند؟

باید تاثیر پذیری افراطی از محیط را کاهش داده و مستقل عمل کنید.

با مواردی که فرمودید و ترس افراطی از قضاوت، "می تواند نه حتما!" عامل و یا پیش زمینه ای برای  فوبیای اضظراب اجتماعی باشد. پیشنهاد می کنم مطالعه ای در این حوزه داشته باشید و آن را با افعال و تفکرات خویش تطبیق دهید. آیا شما نیز چنین واکنش و کنش های درونی را دارا می باشید؟

اگر می توانید حتما به روانپزشک مراجعه کنید. بنده به طور کامل در جریان وضعیت و سیر و مسیر زندگی شما نیستم. صحبت و انتقال تفکرات خویش با ایشان می تواند کمک شایانی به شما بکند.

عرایض بنده در پست قبل و فرمایشات سایر دوستان را نیز به طور جدی بخوانید. مطالعه نکنید بلکه به قصد عمل به آنها بنگرید.

از منفی نگری برحذر باشید و جنگیدن با بعد منفی خویش را بیاموزید.

امیدوارم برقرار باشید.

شما نقطه مقابل من هستید😅فقط،کافیه به خودتون ایمان داشته باشید....تمام👌👌👌👌👌من اعتماد بسقف هستم خوشبختانه یا بدبختانه و هیچ مشکلی هم با کنفرانس حتی با چنصد نفر ندارم😊....خودتون رو باور داشته باشید

سلام آبجی

اگه پیشم بودی یه جوری بغلت می کردم که همه ی اضطراب و ترست بره تو جونم ...

از تایید کردن نظر نترس آقا...من دخترم

سعی کن به خودت ایمان واعتماد وعزیز خودت رابدانی ومانند چشم زندگی نکونی که همه روبببنی جز خودت،هیچکس بالاترازخود ادم نیست،هرکسی ممکنه اوایل زندگیش هراس ازجمع داشته باشه ولی باید بتانه عادی برخورد ورفتارکنه که کم کم براش راحت بشه،ترس مایه ننگ انسان است وانسان راازموفقیت درزندگیش باز میداره،فقط نترس باش بااراده،تمرکزت درکنفراسی یاهرچیزی به خودت باشه نه به نگاه جمه که استرس تمام وجودتو فلج کنه،عادی باش دختر

یاد خودم افتادم..

پارسال دوازدهم بودم کلا از کنفرانسو و اینا فراری بودم..

ولی آخرش دیگه گیر افتادم مجبور بودم فردا کنفرانس بدم هرچی هم به هم گروهیام گفتم نمیتونم و.. ولی کسی گوش نکرد

روز قبلش با خودم گفتم تا شب وقت دارم فکر کنم ۲ تا راه بیشتر ندارم یا فردا نرم مدرسه یا اگه رفتم مجبورم دیگه کنفرانسو بدم

تصمیم گرفتم برم مدرسه شب که همه خوابیدن و برقا رو خاموش کردن من جانمازمو پهن کردم نماز شب خوندم بعدشآیت الکرسی خوندم ( کلا همیشه آیت الکرسی بهم آرامش میده) نشستم با خدا دردودل کردم گفتم خدایا فردا قراره کنفرانس بدم و... خودمو بهت میسپارم گفتم خدایا اگه خراب کنم بچه هامسخرم میکنن ولی آخرش که چی؟ تا کی فرار کنم؟ گفتم من بهت توکل میکنم ۲ راه بیشتر نداره یا میتونم یا هم خراب میکنم و بچه ها هم بهم میخندن ، اصا بزار بخندن مگه بار اولشونه که منو مسخره میکنن؟ ( من هر وقت سر کلاس انشا میخوندم یا میخواستم درس جواب بدم استرس میگرفتم کل بدنم میلرزید به شدت ، دفتر انشا تو دستم ویبره میرفت قلبم میخواس بیاد تو حلقم نفسم بالا نمییومد بخاطر همینا بعضی بچه ها مسخره میکردن و تیکه میانداختن )ولی خدای مهربونم من بقیشو ب تو میسپارم مهم نیست هر اتفاقی بیفته ، اینم میگذره؛ من همیشه عاشقتم و دوست دارم خوابیدم صبحش که کنفرانس دادم باور نمیکردم این واقعا خودم بودم؟ حتی یه ذره دست و پام نلرزیدن و قلبمم تند نزد این حجم از آرامشو بی خیالی برای من محال بود حتی فهمیدم بگه های کلاسم تعجب کردن چون من تو اینجور مواقع واقعا گند میزدم و تقریبا همه میدونستن

هر وقت یادم میاد کلی انرژی میگیرم خیلی حس خوبیه اینکه بگی ناامید نمیشم حتی اگه شکست بخورم و نگاه بقیه برام مهم نیس حتی اگه خرابم کنم بالاخره یه روزی میتونم منم

این فقط یکی از هزارتا مهربونی خدای پاکم بود

آخی حتی از تو پیامت هم میشه فهمید که چقدر این موضوع اذیت کنندست. اونم سر یه چیز کوچولو. منم عین خودت بودم. واقعا زندگی آدم جهنم میشه. مخصوصا وقتی میبینی بقیه اینقدر راحت کنفرانس میدن در حالیکه شاید توانایی و دانش تو، تو اون زمینه بیشتراز خیلیا باشه.

چیزی که منو اذیت میکرد این بود که با خودم فکر میکردم همه دارن به من فکر میکنن و راجع به من حرف می زنند. فکر میکردم بعد کنفرانس همه میرن منو مسخره میکنن😂😂😂😂. در حالیکه اصلا هیچکی توی کنفرانس گوش نمیده که اصلا تو چی می گی، چ برسه به اینکه بخوان بهت فکر بکنند و تقریبا همه سرگرم گوشی اند😅. به قول دیل کارنگی: مردم به سردرد معمولی خودشون بیشتر از خبر مرگ من و شما اهمیت می  دهند. پس نگران این نباش ک همکلاسیا راجع بهت چی فکر میکنن.

یه مدت جملات منفی روبکار نبر.واسه هر جمله منفی که میاد تو ذهنت، یه جمله جایگزین مثبت داشته باش. جملات مثبتی که بهت انگیزه میده رو بنویس تو یه دفتر مخصوص و روزی چندبار بهشون نگاه کن. به محض اینکه اولین کنفرانست رو دادی بعدیا راحت تر میشی. اگه مطلبی که میخوای بگی رو مسلط باشی خیلی بهتر و با اعتمادبنفس تر میتونی ارایه اش بدی.

کتاب از حال بد به حال خوب دیوید برنز ترجمه مهدی قراچه داغی رو بخون. 

کلا از هر چی میترسی برو تودلش ؛ ترست میریزه. مگه چندبار جوون و سالم و دانشجویی که بخوای خرابش کنی. سعی کن تو دوران دانشجوییت واسه خودت خاطره خوب بسازی خواهر کوچیکه😍😍.

بچه ها بخاطر کامنت هاتون ممنونم🌺