خانواده برتر

ممنونم ازت بخاطر این پست

لینک این تاپیک رونگه میدارم ومیدم به کسانی که به من میگن چراباخانواده پرجمعیت وصلت نمیکنین.

ماهم دوتادختریم.سه سالی میشه خواهرم ازدواج کرده.خونه ماهمیشه ارومه.من ازصدای بلندهراس دارم.حتی اگرجمعیت چهارنفربه بالاباشن ودارن فقط باهم حرف میزنن نه دعوا

بااین حال من دلم تواون جمع اشوبه.

خانواده های بالای۶نفر روقبول نمیکنم

موردداشتم ده تافرزندهمه ارشدودکترا وکارمندواستاد

قبول نکردم

تازه یه موردداشتم ۴تابچه بودن.گف ماوقتی باهمدیگه توخونه حرف میزنیم بلندبلنده.انگار ناشنواییم..خخخ

همه مناسبتادورهمیم

مسافرتاباهمیم

منم گفتم بروبسلامت

وقتی میگن کفویت یعنی توهمه چیز حتی توتعدادفرزندان

معاشرت یکی از مولفه های مهم ازدواجه

ماهم جمعیتمون زیاده

ولی این بدعتها و رسوم مسخره رو ب هیچ وجه نداریم

واقعا شوهرتون باید شمارو هم لحاظ کنه

هرچند باید از قبل صحبتش میشد

راستش رو بخواهید در مورد رفت و امد اصلا تو جلسات خاستگاری صحبت نکردیم.

گرچه من روی بحث استقلال خانوادگی مون خیلی خیلی تاکید کردم و همسرم هم خیال منو راحت کردن اما در عمل...

واقعا این کفویت در تعداد اعضای خانواده بحث مهمی هستش.

هر مسافرتی که بریم حتما باید به بقیه (مخصوصا مادر همسرم )هم تعارف بزنیم که ایا شما هم افتخار میدید بیایید یا نه؟چون اگر بفهمن که ما جایی(حتی مثلا یک مسافرت قم چند ساعته) رفتیم و نگفتیم دلگیر میشن و چندین بار سر این موضوع کارشون به سرم و درمانگاه کشیده...

سلام خانم 

وقتی که قبل ازدواج صحبت از کفویت میشه  فقط مسئله مدرک دانشگاهی یا ظاهر و تیپ طرف نیست بلکه یکی از موارد مهم در این رابطه بحث خانواده هاست یعنی خانواده ها هم اصطلاحا باید به هم نزدیک باشن .. یکی از این موارد تعداد فرزندان خانواده ها و سطح سواد و فرهنگ دو خانواده است.. 

البته من اصلا قصد زیر سوال بردن فرهنگی که در خانواده همسرتونه رو ندارم بلکه اون فرهنگ رو نمی پسندم.. ولی بعضیا هستن که رفت و امد زیاد رو دوست دارن یا خودشون هم اهل غیبت و خاله زنک بازی هستن و از این جور جمع شدنها استقبال میکنن...

به هر حال این توصیه من دیگه به درد شما نمی خوره چرا که از مرحله شناخت به مرحله ازدواج رسیدین.. تنها چیزی که به نظرم میرسه اینه که با همسرتون صحبت کنید که این رفت و امدها رو کمتر کنن و به مناسبتها محدودش کنن نه اینکه هر هفته همه جمع شن و تو سر وکله هم بزننن..

البته این در صورتیکه که همسرتون فرد منطقی باشن و ناراحتی شما براشون مهم باشه اما اگه خودشون هم طرفدار این سبک زندگی باشن کارتون سخت میشه..

به هر حال امیدوارم یه راهکار مناسب براش پیدا کنید و در ادامه زندگی تون خوشبخت باشید...

سلام.

شرایط شما را پدر و مادر من داشتن.اما دقیقا برعکس.یعنی خانواده مادرم شلوغ بودن اما خانواده پدرم نه... دقیقا ما هم هفته ای دوبار حد اقل همدیگه رو می دیدیم.سیزده بدر ها 30 40 نفر آدم با هم بودیم.خداییش برای من به عنوان نوه خانواده خیلی خوش می گذشت.(گفتم نوه فکر نکنید 10 12 سالمه، خانواده ما نتیجه هاش الان 10 12 ساله ان). خلاصه من و مادرم راضی بودیم.بابام بدش نمی یومد اما خب عادت نداشت و این را همیشه میگفت و کلا میگفت اینقدر صمیمت زیاد خوب نیست می تونه مشکل درست کنه اما مادرم اصلا نمی پذیرفت و درواقع براش قابل درک نبود که یه روزی بخواد با خواهر برادراش دعوا کنه. که همینم شد.

چند سال پیش یک سفری رفته بودیم دسته جمعی. که  توی سفر یه اتفاقاتی افتاد و بعد از آن یک دعوای عظیم.فوق العاده عظیم.

کل خانواده دو گروه. یکی می گفت اون مقصره اون یکی می گفت این مقصره.

خب تا مادر من وقتی این اتفاق افتاد متوجه شد که باید روابط کنترل شده باشه.اما دیگه دیر بود.هنوزم که هنوزه اون روابط دیگه برنکشتن. خلاصه اینکه تا شوهرتون خودش با چشم خودش نه بینه که چه اتفاقی میفته نمی تونه باور کنه.

البته اینکه ایشون چه قدر به خواسته شما اهمیت میده مهمه. شاید نظر شما براش مهمه اما نمی تونه اجراش کنه.

یکی از آشنایان با شوهرشون مشکل داشتن اما سر یه موضوع دیگه.خانواده شوهر کم جمعیت بود اما مادرشوهر می خواست یه روز درمیان پسرش و عروسش بیان دیدنش.

خب اون خانم هر چه قدر مقاومت کرد نتونست شوهر را راضی کنه.تا اینکه رفت پیش یک روانشناس یا همون مشاور. رفت و صحبت کرد. بعد روانشناس شوهرشون را خواست که باهاش صحبت کنن. رفتن و صحبت کردن و ایشون قبول کرد که باید یه طوری مادرش را کنترل کنه. و دیگه به تدریج  رابطه کنترل شد. این آقا هم زیاد نقد پذیر نبود و حال و حوصله روانشناس را نداشت اما وقتی رفت قبول کرد.اینم راه دومه که بهتره.

اما کلا به تیکه ها و کنایه ها اهمیت ندید. وقتی اونا حس کنن کنایه هاشون روی شما تاثیر نداره بیشتر زورشون میاد.

والا منم برما جمعیت خانواده طرف مقابل و نحوه رفت وامد خیلی مهمه واگر خانواده پرجمعیت باشن واقعا رد میکنم چون اصلن حوصلشو ندارم ...

سلام دوست عزیز. الزاما پرجمعیت بودن دلیل بر این رفتار ها نمیشه ، خانواده ی پدری بنده و حتی مادری تقریبا پرجمعیتن والا ما که سالی دوبار اونم تو مجالس رسمی و به صورت دعوت رسمی همدیگرو نمیبینیم ،همه تو لاک خودشونن.... اما مشکل شما ...به نظرم باید همسرتون این موضوعو مدیریت کنن و به صورت کاملا مودبانه و البته جدی به خونوادشون درمورد حق شما هم گوشزد کنند و اینکه شما هم باید خانوادتونو ببینید و وقت کافی براشون بزارید یه عمر واستون زحمت کشیدن اونوقت درحد سلام علیک ...اگه دو روز در هفته  دور هم جمع میشن خوب چه اشکالی داره یه روزشو به صورت مجزا شما خونه ی پدریتونباشید و همسرتون به صورت جداگانه خونه ی پدریشون  اینطوری شما فقط یه روزو مجبورید برید و البته این قدم اوله بعد از چند ماه میتونید این دیدار رو به هفته ای یک روز اون هم به این صورت که یه نصف روز طرف فامیل شما یه نصف رو فامیل همسر/البته اینو هم بگم اگه اونا اهل کنایه باشن چه دوروز برید چه ده روز حرفشونو میزنن /اینم بگم عروس هرچقدر هم خوب باشه هرچقدر هم ساده و بی ریا باشه با خانواده همسر متاسفانه اغلبشون تمام لطف های عروس رو وظیفه میدونن /پس بهتره بفکر ارامش روان خودتون باشید هیچکس حق نداره ما رو مجبور به کاری بکنه همه ی خانوما یه سیاست های خانومانه دارن ازونا استفاده کنید/یاعلی

سلام دوست گرامی، وقت به خیر.

ازدواج رابطه ی دو نفره می باشد، پس برای حفظ آن نیاز به آرامش و رضایت خاطر دو جانبه است.

عدم رضایت شما و حتی عدم تجربه های دونفره، مانند سفر، جشن های کوچک در مناسبات خاص، می تواند شما را در طولانی مدت سرد کند زیرا همین مناسبات، عطف هایی برای عبور از روزمرگی می باشند.

با همسر خود صحبت کنید و احساس قلبی خود را با ایشان در میان بگذارید. البته نحوه ی صحبت شما نباید به گونه ای باشد که به ایشان احساس تحقیر خویشان شان  دست دهد.(با توجه به این که فرمودید شما دارای تحصیلات عالیه هستید و خانواده ایشان، پیگیر تحصیلات در مراتب بالا تر نبوده اند، ممکن است، بسته به کلمات و لحن شما، صحبت های شما تحقیر و یا توهین تلفی شود.)

با جملاتی ملایم خواست خود را مطرح کنید.

روابط خویشاوندی را به صورت آهسته کم کنید تا به حدی نرمال برسد. همسر شما، در چنین فرهنگی رشد کرده و دوست دارد با اقوام خود تعامل داشته باشد اما این رفت و آمد افراطی، می تواند به رابطه ی زناشویی شما آسیب برساند. پس آن را قطع نکنید بلکه تا حدی نرمال کم کنید. 

مثلا خود را از شرکت در میهمانی ها عقب بکشید. 

گاهی باید ناشنوا بودن در مقابل برخی حرف ها را تمرین کرد، به صحبت ها بی توجه باشید زیرا آنچه اهمیت دارد، کیفیت رابطه شماست. 

اگر واکنش مخاطب شما افراطی ست، در لفافه او را از احساس خود مطلع سازید. 

یا از همسرتان بخواهید شما را همراهی کند.

گاهی نیز ناچار به توجیه به صورت غیرمستقیم می باشید که با همین کار، عدم رضایت خود را القا خواهید کرد.

علی ای حال در قدم اول، با لحنی نرم، همسر خود را مجاب کنید و خواست خود را به ایشان منتقل سازید. ان شاء الله شرایط برای شما برقرار شود.

موید و پیروز باشید.

سلام

به نظر من کفویت فرهنگی خیلی مهمتر از کفویت تعداد افراد خانواده هاست.

میزان رفت و امد دو خانواده و اداب و رسومشون باید به هم نزدیک باشه

شاید یه خانواده ای فقط یکی دوتا بچه داشته باشن اما انتظار دارن هر روز یا هفته ای چند بار تحت هر شرایطی حتی بیماری، خستگی، کار واجب داشتن باید همدیگرو ببینن و معمولا در این نوع خانواده ها دخالتها هم زیاده

اما یه خانواده پرجمعیت باشه که قبل از رفت و امد تماس میگیرن و اگر طرف مشکلی نداشت میرن خونه شون نه اینکه تحت هر شرایطی به زور بخوان برن خونه طرف یا به اجبار اونا رو بکشونن خونه خودشون.

تو این دوره زمونه با این همه گرونی و مشکلات مختلف که اکثر افراد شاغل هستن یا در کلاسهای مختلف شرکت میکنن به نظر من طرف باید خیلی پولدار یا خیلی بیکار و الاف باشه که توقع این همه رفت و امد داشته باشه

در طول زمانی که پست شما رو میخوندم داشتم به این فکر میکردم که واقعا چطور وقت میکنید دو روز در هفته دور هم جمع شید حتی اگر شاغل هم نباشید پرداختن به امور منزل خودش خیلی وقت گیره. و اینکه بالاخره پدر مادر شماهم حقی دارن این وسط و باید برای مراسم ها برنامه ریزی کنید که تعادل رو بین خانواده ها برقرار کنید.شما که گفتید همسرتون تحصیلکرده هستن خب بشینید باهم صحبت کنید و انتظارات خودتون رو بگید، شما میگید تو همه مراسم ها شرکت میکنید که مبادا دل مادر همسرتون بشکنه، این چه حرفیه اخه، چرا باید دلشون بشکنه! یکم به خواسته های خودتون بها بدید حتی شده بهتون تیکه بندازن، بالاخره باید استقلال فکری شما رو بپذیرن و اینکه آزادید هر طور میخواید زندگی کنید در کنار رعایت یکسری چارچوب ها و احترام به بزرگترها.

و اینو بدونید معنای احترام این نیست که ما از خواسته هامون بگذریم و خودمون رو اذیت کنیم تا اونها رو ناراحت نکنیم. میشه هم دل اونها رو در نظر داشت هم جوری رفت و امد کرد که باعث ازردگی خودمون نشه. راه حلش الان فقط گفت و گوی منطقی و روشن با همسرتونه

ربط چندانی به جمعیت خانواده نداره عزیز. مشکل شما سطح فرهنگ پایین خانواده طرفتون هست احتمالا. من هم شوهرم از خانواده پرجمعیتی هستن اما کمترین رفت و آمدی با هم نداریم. فقط عیدها اگه فرصت بشه همدیگرو ببینیم. اگر فرصت بشه. خیلی آدمهای خوب و جاافتاده ای هستن. اصلا مزاحم نمیشن. نه خواهرهاش نه برادرهاش نه عروسشون نه دامادشون نه بچه هاشون خیلی اهل رفت و آمد نیستن. یک عده آدم مؤدب مرتب اهل مطالعه و فهمیده. اصلا وقت نمیکنن خونه کسی برن. سرشون به کار خودشونه. مادر و پدرشم از بچه ها بهتر و فهمیده تر.

حالا برعکس خانواده خودم کم جمعیتیم ولی هی افه میان. فلان روز تولد عموی عموزاده دایی ننه خاله ته پاشو بیا. فلان شب عروسی بچه عمه زاده دایی خاله زاده پسرعمه بابای عمه ته پاشو بیا. خیلی اهل رفت و آمد و بریز و بپاشن. ما هم یعنی من مامانم بابام خواهر برادرم و شوهرم کلا با فامیلامون قطع رابطه کردیم و منم مستقیم جوابشون کردم گفتم دیگه خونه مون نیاید. نه خونه من. نه خونه مامان و بابام نیاید. مزاحمم نشید اعصابتونو نداریم. دیگه مراسما و رفت و آمداتون از حد و اندازه گذشته.

دیدی حالا ربطی به جمعیت نداره؟ اینا سطح فکر و رفتارو کردارشون متاسفانه در حد ببخشید عشیره ای مونده. خدایی نکرده توهین نشه به عشیره و عشایر و این حرفها. منظورم سطح فکر قدیمی و قبیله ای هست نه نوع و شیوه زندگی. ما عشایر هم داریم انقدر از نظر فرهنگی پیشرفت کرده که آدم لذت میبره باهاش نشست و برخاست کنه.

حالا راهکار من برای شما:

به مادرشون همچنان احترا مبذارید و دلش رو نشکنید. مادر گناه داره. چه مادر شوهر چه مادر خودتون. اگه وقتی دلش میخواد شما یا بچه شما یا پسرشو ببینه جلدی حاضر بشید برید ببینیدش و دلشو نشکنید که خیر نمیبینید.

اما در مورد رفت و آمدهای زیادی کل اعضای خانواده شون که هی خواهرها و برادرها و عروسها و دومادها بخوان همه نفری با جد و آبادشون بیان و برن یا شما رو هی ببرن و بیارن خیلی محترمانه موضعتونو مشخص کنید و بهشون بگید که من زندگیم برنامه داره فلان روز میام. فلان روزها در خدمتتون هستم. یا مثلا اگه مراسمی رو نمیام به حساب چیزی نیارید. گاهی نیازیم به حرف زدن نیست عملا میتونید تغییر بدید نگرششونو به خودتون و به روال زندگیتون عادت کنن. اما خداییش من از شما شناختی ندارم اگه از سر لجبازی و عروس مادرشوهری و این حکایت های قدیمی شوهر و خانواده شوهر این پستو نوشتید بهتره فکرتونو عوض کنید. خوب نیست آدم با خانواده شوهر بد تا کنه. هر چی باشه عمو عمه های بچه شما حساب میشن. چه بد چه خوب از خون و رگ و ریشه اونا هستن.

به نظر من اگر شاغل نیستید سعی کنید کاری پیدا کنید که هم درامد داشته باشید هم سرگرم یا اینکه کلاس ورزش یا هنری یا هر چیزی دوست دارید برید که بهانه دست اونا ندید که فلانی که بیکاره چرا نمیاد(البته به نظر من خونه داری یه شغله)

و اینکه کم کم و با سیاست سعی کنید رفت و امدها رو کم کنید مثلا بعد از دوهفته، هفته سوم فقط یه بار دور همی داشته باشید بعد از مدتی هفته ای یه بار بعد یه مدت دوهفته ای یه بار، البته تا جائی ک میتونید به همسرتون محبت کنید اما ایشون هم باید ملاحظه شما و روحیات و سلایق شما رو داشته باشن و در این مساله هم تا حد امکان از شما حمایت و پشتیبانی کنن.

به نظر من رفت و امد بیش از حد و غیر ضروری اونم در جمع شلوغ باعث خستگی و بی حوصلگی روحی و جسمی و عقب افتادن از کارها و اهداف زندگی و سلب ارامش و اسایش میشه.

اگر همسرتون فرد منصفی باشن همون قدر که با خانواده شما رفت و امد میکنن با خانواده خودشون انتظار رفت و امد دارن

خوشبخت و موفق باشید

سلام

نمیدونم چی بگم ولی باید هم شما با لحن مناسب با همسرتون در این مورد صحبت کنید هم همسرتون شمارو بیشتر درک کنن.

مثلا اگه روز مادره عصرش برین منزل مادرشوهر و شام رو به خانوادتون بگین بهتون زنگ بزنن و شما جلوی اونا صحبت کنید و همسرتونم در جریان باشن و مثلا دعوتتون میکنن واسه شام اینجوری شاید دیگه صحبتی نشه پشت سرتون.

یا سعی کنید با زبون خوش  دل مادرشوهرتونو بدست بیارید .

این شاید باعث بشه همسرتون ببینن که به مادرش احترام میذارید و ازطرفی شاید مادرشونم کمتر به این مسائل گیر بدن.

خدا میدونه که چقدر با خواندن نظراتتون دلگرم شدم و انرژی دو چندان گرفتم.

از همگی تان نهایت تشکر و قدردانی را دارم.

من قبول دارم که خودم هم مقصرم . چون یک اخلاقی دارم که نمیتونم دل کسی رو بشکونم.وهمین امر باعث این میشه که خودم اذیت شم.

روزی در خیال خودم هم تصور نمیکردم یکی از امتحان هایی که خدا برام تو زندگی مشترک درنظرگرفته خانواده همسرم باشن و والبته عیار صبر و تحملم در این زندگی پرفراز و نشیب...

نمونه متلک ها رو امشب نثارم کردن خانواده همسرم. و من تصمیم گرفتم که دیگر پاسخ نیش و کنایه های بی پایانشان را ندهم کما اینکه قبلا با خنده وزیرسبیلی رد میکردما

من ۴ ساله دارم میگم که من بیشتر از این نمیتونم رفت و امد کنم. و واقعا اگر کار واجبی نباشه اونقدر برای خودم برنامه دارم که نخام وقتمو با خاله زنک بازی و اینکه تو چی خریدی من چی خریدم و اینو چه رنگی بخر و این کار و کن و اینو نکن، تلف کنم.

متاسفانه همسرم در این زمینه ها خودش رو کاملا کنار کشیده و من یک تنه در حال جنگیدن با این موضوع هستم.

بنده تا قبل بدنیا امدن نوزاد کوچکم در دانشگاه ازاد تدریس داشتم و البته در مدارس غیرانتفاعی. 

الان بخاطر شرایطم مجبورم که چندماهی در منزل باشم که البته بلطف خدا ازمون دکترا هم پذیرفته شدم ولی به خاطر همسرم و فرزندم انصراف دادم.

بابت همسرم خدا را هزاران مرتبه شاکر هستم.

نجیب و وفادار....آقا به معنای واقعی کلمه.تمام تلاشش رفاه من و فرزندم هست

این رو از تمام وجودم میگم و بسیار عاشقش هستم و خواهم بود...این جملات رو باعشق و با اشک براتون مینویسم....خدایا ممنونتم....

ولی ، ولی،

رفاه باید همراه با ارامش باشه نه التهاب.

من در خانواده ای بزرگ شدم که گرچه بسیار درش سختی کشیدم ولی خیلی چیزها رو یاد گرفتم...بالاترینش عشق و محبت و نرنجوندن بقیه و احترام بوده و همین ها رو هم دوست داشتم ببینم ولی در جمعی گیر افتادم که همه دل همو میشکونن، حسادت، قضاوت، چشم و هم چشمی،ناسزاگویی انگار عادتی بس غیرقابل انکار بنظرمیاد...

برام دعا کنید. همچنان از نظرات گرم و پرمهرتون استقبال میکنم.

اگر شما کارمند رسمی نباشی و سختتون نباشه کاش میشد شما ادامه تحصیل میدادین که شاید سخت باشه، یه شهری پیدا میکردین دور باشه بعد یه جوری برنامه میچیندین که کمتر ببینیدشون. الان ارشد دارید مقطع دکتری یا ارشد مجدد ببینید گرایش های مرتبط با شما که راهش دور هست کجا دارن و به بهانه درس تا 5سال دور بشید بشرطی که بتونید همسرتون هم با خودتن ببرید خیلی خوب میشه. اگر رسمی نباشن از 0 هم شروع کنن بعد 5 سال به جایی میرسن بعد هر وقت رفتین شهر خودتون از هر چند بار یه بار خبر بدین به خانواده شوهر و برین دیدنشون. بقیه شو بیخبر برین و بیایین. این فکر کنم بعد گزینه مشاوره رفتن و متصاعد کردن شوهرتون در دیدارهای کنترل شده، بهترین گزینه باشه.

مدیریت محترم وبلاگ نظر قبلیم یکم غلط املایی داره پاک کنید ممنون.

به سوال کننده

اگر شما کارمند رسمی نباشی و سختتون نباشه کاش میشد شما ادامه تحصیل میدادین که شاید سخت باشه، یه شهری پیدا میکردین دور باشه بعد یه جوری برنامه میچیندین که کمتر ببینیدشون. الان ارشد دارید مقطع دکتری یا ارشد مجدد ببینید گرایش های مرتبط با شما که راهش دور هست کجا دارن و به بهانه درس تا 5سال دور بشید بشرطی که بتونید همسرتون هم با خودتن ببرید خیلی خوب میشه. اگر رسمی نباشن از 0 هم شروع کنن بعد 5 سال به جایی میرسن بعد هر وقت رفتین شهر خودتون از هر چند بار یه بار خبر بدین به خانواده شوهر و برین دیدنشون. بقیه شو بیخبر برین و بیایین. این فکر کنم بعد گزینه مشاوره رفتن و متقاعد کردن شوهرتون در دیدارهای کنترل شده، بهترین گزینه باشه.

متاسفانه کاری که ایرانیا بلد نیستم تعادله.

یا خیلی زیاده روی می کنیم یا هرگز انجام نمی دیم.

قطعا شما باید این روابط را به تعدیل برسونید نه اینکه صفررررررر و فقط عید.

و اینکه شما بخواید فقط سالی یکبار خواهر یا برادر تون را ببینید هنر نیست و بهش هم نمی گن فرهنگ و سطح سواد بالا یا چمی دونم روشنفکری.

اگر بنا بر سواد هست باید متعادل بشه. نه صفر. اگر بخواید به صفر مطلق برسونید قبلش یک سر برید مطب روانپزشک(منظورم روانشناس نیست.روانپزشک) ببینید مردمی که توی مطب نشستن از چی ناله می کنم.عمدتا به همین خاطر هست.ایرانیا عمدتا خانواده های شلوغی دارن.اما هم نسلی های من یعنی دهه هفتاد یا شصتیا یه قیافه روشنفکری می گیرد و کلا هر چی رابطه بود را نابود می کنن. 

خب نه رابطه اونقدر زیادی خوبه نه رابطه صفر خوبه.باید رابطه باشه اما کنترل شده.

اینقدر هم تلاش نکنید ادای غربی ها را دربیاوریم.ما را جون به جون کنم ایرانییم. 

قانون و فرهنگ خودمون را باید داشته باشیم نه هر کاری که اونا کردن از روش اسکی بریم

حکایت زاغ و کبک را بخونید از جامی هست.چهار بیتش را می دارم اما کاملش را بخونید فهمید چی شده

عاقبت از خامی خود سوخت

رهروی کبک نیاموخته

کرد فراموش ره و رفتار خویش‌

ماند غرامت زده از کار خویش

هفته ای دو بار مهمونی خیلی زیاده برای من که وحشت ناک به نظر می رسه ، العان مقصر اصلی مادر شوهر شماست که همش می خواد دورش شلوغ باشه و توجه بیش از حد از بچه ها و عروساش می خواد امیدوارم که به لحاظ فکری روی شوهر شما تاثیر گذار نباشه چون در این صورت کار شما خیلی سخت می شه .

از روز اول نباید این مدل رفت و آمد رو قبول می کردید شما با نادیده گرفتن خانواده خودتون احترام اون ها رو هم از بین بردید .

با شوهرتون صحبت کنید که یه آخر هفته خونه مادر خودتون برید یه آخر هفته خونه مادر اون اگر می خواد بیشتر رفت و آمد کنه خودش تنها باید بره . با خانواده شوهر هم وارد بحث نشید بذارید شوهرتون خودش جواب بده .

بهniki

مادر همسرمن ادم خوبیه منتهی فقط دوست داره بچه های عزیزش ور دلش باشن. 😒😒

و همسر من به هیچوجه دخالت نمیکنه چون یک وجهه خاصی نسبت با ایشان در خانواده شون وجود داره.

به مهربانو"

عزیزم تو بین اعضای خانواده شون ما در یک شهرکی هستیم که ۵دقیقه با ماشین فاصله است تا خانه مادرهمسرم. وبقیه شون با هم یا تو یه ساختمونن یا در حد یک کوچه فاصله است، ما تا الانشم هنر کردیم که چندخیابون اونورترهستیم و مدام مادرشون میگه مبادا پسرم رو بدزدی ببری با خودت. بنظرتون من میتونم یک شهر دیگه برم اصلا!؟

خیلی مشتاقم بدونم یک زن مومن چه ویژگی داره که مادرشون مدام خودشون رو ادم مومنی خطاب میکنن؟ایا صِرف نماز شب خوندن دال بر مومن بودن هست؟ این همه مادرهای شهدای عزیز پسرانشون در راه کشور دادن پس اونا بیان چی بگن؟چرا ما نباید بتونیم تو یه شهر دیگه زندگی کنیم با ارامش؟

چون ایشون از ترس از دست دادن پسرشون هر روز خدا اب غوره خواهند گرفت....

خدایا خودت یاریمان کن...

سلام، حالا یکی نیاد اینجارو ببینه فک کنه همه خانواده های پر جمعیت این ویژگی هارو دارن!!

خانواده مادریم و پدریم همه پرجمعیتن ولی خداییش نه رفت و امد بیش از حد نه دخالت بیجا تو کار هم، مادرم با 4تا خاله هام تا حالا به زنداییام نگفتن بالا چشت ابروعه، فقط عیدا شامو ناهار دعوت میکنیم با ماه رمضون که کلللی هم حالمون خوبه با هم

ولی اینکه مجبورت کنن هفته ای دوبار بری خب سخته چون خودت اصلا دوست نداری این کارو،،،،

به نظرم نرو فقط هفته ای یا دوهفته ای یبار وقتی مادرشوهرت تنهاست برید بهش سر بزنید ممکنه اولاش یکم نیشو کنایه بشتوی ولی یه گوشتو در کن یکیو دروازه کم کم براشون عادی میشه😉

سلام

این پست عنوانش و صورت سوالش متأسفانه تبلیغ منفی میکنه برای خانواده های پرجمعیت. خدا رو خوش نمیاد و این حق الناسه که همه خانواده های پرجمعیت کم فرهنگ و پر رفت آمد نشون داده بشن. من نمیگم سوال کننده مقصره. ولی صورت سوال رو آقای نجفی حداقل یه جوری مینوشتی که گناه همه خانواده هایی که تعداد فرزندانشون زیاده رو نشوری. کی گفته هر کی مثلا پنج تا بچه داشت مثل آپاچی میریزن تو خونه های مردم و یا همیشه مهمونی میدن یا میزبانی. واللا من شوهرم هفت تا بچه هستن. هرگز ندیدم سه تا خواهرش یا سه تا برادرش بیچاره ها جایی برن یا مزاحم کسی بشن. خونه شونم که میریم خیلی مؤدبن و همه چیزشون روی نظم و انضباطه. اما برعکس داییم دو تا بچه داره فقط. کافر با این خونواده رفت آمد نکنه. خودت رو از دستشون حلق آویز میکنی. انقدر که بیتربیت و بیفرهنگ و پرتوقعن.

اینکه شوهرتون خودش را کنار میکشه یعنی با شما موافق هست اما نمی خواد توی روی خانوداش ب ایسته.

واقعا برای من هم به عنوان یه پسر سخته که آدم چطوری توی روی پدر و مادری وایسه که برات زحمت کشیدن.

اما واقعیت دیگه ای هم هست که به هر حال این مسائل را نمیشه بعد ازدواج ادامه داد.و ایشون باید یاد بگیرن که چطور بدون بی احترامی جواب منفی به مادرشون بگن.

که این نیاز داره که به مشاور خانواده مراجعه کنید. مردم ما دید خوبی به این مسئله ندارن اما واقعا تاثیر داره .

به دخ دخ

عزیزم درست میگی. من خودم خیلی از خانواده های پرجمعیتو دیدم که بسیار با فرهنگ و صمیمی هستن. واقعا جسارتی نمیکنم.

شما فکر کن من هر سری میرم منزل شون وقتی میام میبینم صورت بچه ام یا چنگ انداخته شده یا لپش کبود میشه.چرا ؟چون بچه های و نوه های بی ادبشون به یه نوزاد رحم نمیکنن و انقدر پر رو هستن که فقط کافیه لحظه ای از بچه ام غافل بشم. اونوقته که یا با پا یا با دست میافتن به جونش. بچه که میگم شما ۷ یا ۸ سال ب بالا ها درنظر بگیرید.

خیلی خیلی بابت این رفت و امدها غمگین هستم. و رفتار مادر همسرم و بقیه شون هم بماند‌....یک مادر باید انقدررر پرتوقع باشه ؟

در حسرت این موندم که یک کادو کوچک ولو یک جفت جوراب ساده هدیه بدن به من.

در حسرت این موندم که یکبار تولدم رو تبریک بگن...

بگذریم....

بحث کادو نیست البته بحث احترامه. 

اون کسی ک باید خودشو بگیره من و خانوادم هستیم که متاسفانه یا خوشبختانه اهلش نیستیم.

در صورتی که من همیشه به هر مناسبتی باید یه چیزی بگیرم ببرم براشون‌. 

واقعا خدا هیچکسو گیر مادرشوهر و کلا ادم های خسیس نندازه.

گاهی به خودم میگم احتمالا تقصیر خودم و خانواده ام هست که به دست ودلبازی عادت داریم و از دیدن ادم های تنگ نظر به سطوح میایم.

همسرم راضی به رفتن پیش مشاور هم نیست متاسفانه و اعتقادی نداره. 

سلام

من محرد هستم ولی از اینجهت کامنت می ذارم که از خانواده پرجمعیت هستم

مسائلی که شما عنوان کردید ربط به تعداد اعضای خانواده نداره 

 تعداد زیادشون شاید مسائل رو فقط تشدید می کنه - ولی ایجادش ربط به تعداد ندره 

مثلا خواهر شوهر 4 تا داری که سوراخ سوراخت می کنن

ممکنه یه خانمی یه خواهر شوهر داشته باشه و همون یدونه رسما بیچاره ش کرده باشه 

ممکنه یه نفر 7 تا خواهر شوهر داشته باشه که عین خواهر باشن براش و جز خیر نرسونن

در هر صورت 

شما با یه خانواده ی واقعا پر جمعیت وصلت کردی - باید فکر این مسائل رو قبل از ادواج می کردی

در هر صورت اون موقع اهمیتی قائل نشد و مطرح نکردی ... الان نمی تونی چیزی رو تغییر بدی - قطع ارتباط یا خیلی بحث  و جدل ها خیلی هزینه دار می شه و زندگی مشترکتو تهدید می کنه

بلکه فقط می تونی خودتو توانمند تر بکنی که شرایط رو بهتر هندل کنی

اولین نکته ای که بنظرم میاد این "عدم گفتگو" هست که با همسرتون دارید 

باید بتونید راجع به مسائلتون گفتگو کنید - به نتیجه برسید و مثل یک تیم پیش ببرید هدف رو - نه که شما تنها باشی در مواجه با مسائل مختلف 

دومین مسئله مهارت رفتاری خود شما هست در مواجه به آدم هایی که تیکه و کنایه و حرف تلخ می زنن یا ... - یه جاهایی باید ایگنور کنید - یه جاهایی باید از یه گوش بشنوی ازون گوش بدر کنی - یه جاهایی شاید لازمه قاطع وایسید جلوشون و از موضع خودتون دفاع کنید ( البته نه تنهایی) در هر صورت باید بعد 4 سال بتونید دیگه باهاشون جوری تعامل کنید که نه کدورت پیش بیاد نه خودت لطمه ببینی 

این معنیش نه جنگیدنه - نه بی احترامی و نه دل شکستن !

بلکه معنیش رسیدن به یک توافق دو طرفه هست که نه سیخ بسوزه نه کباب 

به الی

مرسی ازت بابت راهنمایی هات.

من تمام تلاش خودم را کردم و خواهم کرد در جهت بهبود روابط خودم و خیییلی جاها سعی کردم قاطع بایستم منتهی تعامل من با همسرم در جهت بهبود بخشیدن این روابط کمی تا قسمتی دچار مشکل هست‌...من زیادی همه رو درک کردم و میکنم اما واقعا نمیشه عادات غلط و رسوم غلط اونا رو عوض کرد. 

وقتی بزرگترهاشون الگو هستن و اوضاع از راس خرابه واقعا چطور یه تنه میشه ایستاد؟

بنظرتون با ۷ برادر و ۴ خاهر و خدم و حشم میشه تغییرات و روابط حسنه دور از حاشیه داشت؟

بقول خودت باید قبلتر فکرشو میکردم که متاسفانه من زیاد نتونستم بنا به دلایلی دقت نظر در این باب به خرج بدم...‌

خواهش میکنم گلم. مرسی که وقت گذاشتی و جواب دادی.

واقعا درکت میکنم شما اگر ۴ساله این شرایط داری من ۱۰ ساله اینطوریم دیگه افسردگی گرفتم اعصابم داغون شده یه جوری شدم که دیگه اسم مهمونی میاد گریم میگیره البته من به شوهرمم حق میدم چون مدل زنگی و سبک خانوادگیشون اینطوریه و مقصر اصلی رو خودم میدونم که چطور روز اول به این چیزها توجه نکردم من که توی خانوادم ماهی یه بار فامیلامون میدیدیم تازه مادرم هم شاغل بود که همون ماهی یه بار رو هم خیلی سخت میکرد حالا افتادم توی یه خانوادخ ای که ۷روز هفته یا ما باید بریم خونه اونها یا اونها میان خونه ما مسافرت هم که دیگه تعطیل تو این ۱۰ سال همش ۲ بار رفتیم مسافرت چون مادر و پدر همسرم شهرستان هستند هرموقع فرصتی یا مرخصی باشه تنها گزینه رفتن به شهرستانه واقعا دیگه خسته شدم رابطمون شده مثل زن و شوهر های توی تلویزیون یه رابطه از راه دور به خاطر ۲تا دخترم نمیتونم زیاد جر وبحث کنم و همش خودخوری میکنم که چرا اینقدر ازدواج ساده گرفتم و به این مسایل توجه نکردم حالا دارم داغون میشم