خانواده برتر

ممکنه الگوی رفتاریش از این نظر خانواده و مخصوصا پدر و مادرش و دیگر اطرافیانش بوده باشن. اگه اینجوریه یعنی اگه کلا خانوادتا اینجور اخلاقی دارن که بالاخره این خصوصیت درش نهادینه شده و طول میکشه تا درست بشه(آخه بعضیها خانواده ها کلا با هم اینجورین. حتی پول توجیبیشونم از بقیه اعضای خانواده پنهون میکنن. از حساب بانکی هم خبر ندارن . نمیگم اینا اینجوری بودن ممکنه بوده باشن). راهشم اینه که با مدارا و مهربونی به مرور زمان درستش کنی این اخلاقشو. چون هر رفتار ناجور و کنترلگرانه ای بدترش میکنه. میگن رفتار شما از هر موعظه ای بهتر است. پس با رفتارت بهترش کن. هر چی که اون از تو قایم میکنه تو بیشتر بهش نزدیک شو و محرمترش کن به اسرارت. یه مدت این کارو که میگم بکن:

1- تا جایی که امکانش هست و مصلحت میبینی با توجه به شرایط زندگیتون و ویژگیهای شخصیتی اون سعی کن بهش بفهمونی که اون نزدیکترین کس توه که رازهاتو بهش میگی

2- اسرارت رو بهش بگو. منظورم اینه که یه جورایی در هر موردی مخصوصا مالی و اینکه کجا می ری یا با کی حرف میزنی سعی کن اینم یه جوری دخالت بدی. البته نه تا حدی که سوء استفاده کنه خدایی نکرده و گربه رو دم حجله بکشه اونجوری نه. یه وقت به خودت میای میبینی از همه نظر زیردست و بله قربانگو شدی. نه اینجوری نه.خلاصه تو مورد دوم که برات نوشتم باید متعادل رفتار کنی. بالاخره متعادلانه سعی کن توی تصمیمگیریهات و رفت و امدهات و حساب بانکیت یا پس اندازت شوهرتو یه جوری دخالت بدی جوری که خودشم بفهمه چقدر تو بهش اعتماد داری

3- در مورد اینکه کجا می ری با کی می ری با کی حرف می زنی کی اومد کی رفت چقدر پول تو حسابته به کی دادی از کی گرفتی و اینجور سوالا اصلا و ابدا مستقیم ازش نپرس. منظورم اینه که حالت بازجویانه و پلیسی نباید اصلا به خودت بگیری. این نتیجه عکس می ده

4- یه موقع میبینی طرف خانوادتا اینطوری نبوده اما فکر میکنه اگه اول زندگی به زن همه چی رو پاسخ بده زن سوارش می شه و این حرفا. اگه اینجوریه اینم مدارا میخواد و صبر. بازم باید با رفتارت بهش نشون بدی که تو اونجوری نیستی. اگه اینجوریه و علتش اینه و شوهرت این فکرو میکنه پس مطمئن باش بعد یه مدت که از زندگیتون بگذره مثلا دو سه سال درست میشه مطمئن باش

5- در مورد اینکه کسی میاد دم در . هر موقع اینجوریه. یه مدت اصلا نپرس کی بود. یا وقتی تلفن میزنن خیلی محترمانه گوشیو وردار بگو با شما کار دارن. دیگه نپرس کی بود چی گفت. نیا وایسا دم دستش ببین چی میگه یا نرو پشت سرش دم حیاط ببین کی بود. حتی اگه نگران باشی. پس یه مدت باید سعی کنی خودتو توی اون مواقع که تلفن میزنن یا میان دم خونه به کاری مشغول کنی. منظورم اینه که حساسیت اصلا نباید به خرج بدی. ببین هر رفتار کنترلگرانه ای نابود کننده ی اعتماد بین دو نفر ادمه. حالا چه اون ادم شوهرت باشه چه بچه ت چه پدر مادر یا فرزند یا دوست یا هر کی.

ولی من در کل نظرم اینه راجب مشکل شما:

الکی بزرگش کردی برای خودت. از روی دو تا جمله ت اینو فهمیدم. یکی اینکه میگی اوایل رابطه مون خیلی خوب نبود الان بهتر شده. یکیم اینکه میگی هر چقدر پول خواستم بهم داده. پس شوهر تو مطمئن باش یه جورایی دوست نداره اول زندگی حساب کتاب پس بده. یه جورایی حس میکنه از یه زندگی مستقل به یه جور شراکتی رسیده. اینجوری بهت بگم. هر ادمی نه فقط مردا اوایل زندگی چون میدونن باید یه راه مشترک یه مسیر مشترک در پیش بگیرن از همون اول یه جور رفتار محافظه کارانه و با تردید رو برای خودشون شروع میکنن. این رفتار محافظه کارانه به مرور زمان تبدیل میشه به یه رفتار همنوع پذیری و جای خودشو به اعتماد و سازش و کنار اومدن می ده. مشکلیم که تو مطرح کردی دقیقا میتونه دلیلش این باشه. فکر نمیکنم خیلی سخت باشه که میگی مثل خوره افتاده به جونم. یه مدت صبر کن. بذار زندگیتون و شرایطتون ثبات پیدا کنه. به مرور همه چی درست میشه. تازه هنوز اول راهی گلم. از یک نفره به دونفره تبدیل شدین یه کمی سخته تا ویژگیهاتون رو بر مبنای شراکت و هم مسیر شدن با هم تطبیق بدین. سختش نکن