به نام خدای بخشنده و مهربان
سلام
آخرش که چی؟!
اوائل فکر می کردم بهشت پاسخ خوبیه ولی بعد از مدتی دیگه برام کارآیی نداشت. اتفاقاتی برام افتاد که می تونم بگم گوشه ای از رضایت و آرامش بی قید و شرط در زندگی رو تجربه کردم. حالتی که آدم بدون تغییر شرایط بیرونی، از همه چیز راضیه و خوش و خرمه.
در اون حالت، بی حوصلگی معنا نداره. خستگی معنا نداره. با وجود تمام مشکلات، آدم زندگی رو دوست داره و سؤال "آخرش که چی؟" مسخره ترین سؤال دنیا میشه.
بهترین راه برای این که آدم این حالت رو در زمان های زیادی از زندگیش تجربه کنه و همچنین سطح بالایی از اون رو بچشه، گوش کردن به حرف دله. مثل جک اسپارو در فیلم دزدان دریایی کارائیب که یک قطب نما داشت که مطلوب قلبش رو در هر لحظه نشون می داد.
تا الآن هم راهی بهتر از سرسپردگی به ندای قلب پیدا نکردم که بتونه رضایت از زندگی رو به ارمغان بیاره. به نظرتون راهی بهتر وجود داره؟
ممنونم از شما.
دوست تون دارم.
پیشنهاد:
آیا حس پوچ گرایی بعد از چندین جلسه قابل درمانه ؟
از وقتی ترک تحصیل کردم زندگیم به پوچی میگذره
احساس پوچی داره دیوونه ام میکنه
احساس پوچی میکنم که چرا سمت رشته مورد علاقم نرفتم
← موفقیت در زندگی (۱۲۹ مطلب مشابه)
- ۶۵۶۲ بازدید توسط ۵۲۰۳ نفر
- سه شنبه ۱۰ فروردين ۰۰ - ۱۶:۴۲
