سلام
من یکی از کاربران این سایت هستم که با نام 16 تیر 76 کامنت میذارم . من یه مشکل بدی دارم، شاید افراد کمی درگیر این مشکل باشد ولی اون کم ها خیلی اذیت میشن . مشکل من غرورمه، من خییییلی مغرورم . این نکته رو هم بگم که من بچه فوق العاده حساس و احساسی هستم . غرور خیلی خوبه ولی اینکه یادم میره بقیه هم غرور دارن خیلی بده .
ماجرا از اونجا شروع شد که من خیلی تو چشم بودم، به قول خودم میدرخشیدم، از وقتی یادم میاد تو مدرسه برای همه دوست داشتنی بودم تو ابتدایی برای معلمان برای معاون مدرسه، تو راهنمایی علاوه بر معلمامون برای همکلاسی ها و دوستان همیه فرد دوست داشتنی بودم، که همیشه تو همه چیز اولین کسی بودم که انتخاب می شدم .
تا...... دبیرستان وقتی تو جلسه های دیدار با دبیران ، معلمان ب مامان من میگفتن وااای پریا خیلی دوست داشتنیه، یا ما تو خونه به پریا فکر میکنیم .
و وابستگی بچه هایی تو مدرسمون که دو سال از من کوچیکتر بودن و وابستگی همکلاسی بهم، چون من یه فرد دوست داشتنی شده بودم براشون..... تو خونمون و تو فامیل احساس مهم بودن میکردم .
↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۵۳۷ مطلب مشابه)