حس تهی بودن و خالی بودن میکنم

سلام

من در آستانه 33 سالگی هستم، اما استرس و دلشوره دارم، کاش این سه ماه نگذره، کاش زمان همین جا متوقف بشه. 

دلم نمیخواد 33 ساله م بشه یا این وضعیت!، حس میکنم هیچی ندارم!، حس میکنم در یک قدمی  35 و 40 ام. سنی که  میترسیدم از تنهاییش، یک دختر عمه 39 ساله مجرد دارم، حس میکنم آینده ام میشه مثل اون! سال ها اون قدر سریع گذشت که خودم هم نفهمیدم!، خدایا  مگر من چقدر تا 39 و مثل دختر عمه شدن فاصله دارم!

در همه این سال ها  ولی وقتی موردی برای ازدواح نبود، منم بقیه اهدافم رو دنبال کردم!، به این امید که هر وقت موقع و قسمتش باشه خودش میشه و من دنبال ابعاد دیگه زندگیم بودم. از 18 تا 29 سالگی درس خوندم، مقاطع رو گذروندم، موقعیت خوبی پیدا کردم، کارهای چند جانبی، تفریح،  ورزش، هنر و ... در کنارش انجام میدادم، اجتماعی بودم و تقریبا راضی ام. از جوانی که بخوبی و سلامت اخلاقی طی شد

فقط چیزی که آزارم میداد علاوه بر تنهایی، بی پولی و استقلال مالی بود که دیر شد نمیدونم، شاید به بالای 40 برسم با کلی دستاورد ولی تنها ... 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
ازدواج و مسائل گوهران کشف نشده (۱۲۴ مطلب مشابه) مسائل دختران دهه شصتی (۳۸ مطلب مشابه) خسته شدم از تنهایی (۲۳ مطلب مشابه)

اگه در کارم موفق بشم، به هیچ دختری اجازه نزدیک شدن به خودم نمی‌دم

سلام 

من پسری ۳۰ ساله هستم و مجرد، تا به حال دست یه دختر رو نگرفته ام، چه برسه به اینکه رابطه‌ای داشته باشم امّا صادقانه بگم خیلی افسوس می خورم.

خب رابطه‌ی جنسی نیاز مهمی برای انسانه، شرایط ازدواج هم ندارم چون کارم تازه شروع شده و یه کارگاه کوچک دارم راه اندازی می‌کنم برای کارهای نجاری و هنرهای دستی امّا نه پولی دارم نه خونه و ماشین به خدا این قدر احساس تنهایی و پوچی می‌کنم که هر وقت تنهام اشکم جاریه.

البته دلیل اینکه تنهام مشخصه، نه چهره‌ی زیبایی دارم و نه استایل و هیکل درست و نه پول، امّا خب ما معمولی‌ها هم دل داریم.

نمی دونم دیگه تا کجا می تونم پیش برم، همه ش از خدا می خوام مرگم رو برسونه،  دوستان زیادی هم ندارم اون هایی هم که دارم همه ش به خاطر این ناامیدی زیاد سمتم نمیان چون انرژی منفی دارم امّا خب چاره چیه؟  

 فقط می خوام بدونم اون هایی که فکر می کنید مگه میشه پسری تا سی سالگی نه دوست دختر داشته باشه و نه رابطه جنسی بله می شه نمی گم من خوبم امّا ممکنه شرایطش رو نداشته! 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
ازدواج و مسائل درک نشدگان (۱۰۰ مطلب مشابه)

تنها زندگی می‌کنم و واقعاً خسته‌ام از جامعه

دلم گرفته از جامعه، از گرونی، توی یک آشپزخونه از ساعت ۵ غروب تا ۲ شب کار می کنم و ماهی یک تومن حقوق می گیرم، روزها هم مجبورم تا ظهر بخوابم و تا بعد از ظهر با اینستاگرام کار میکنم و درآمدی از اون دارم.

تنها زندگی می‌کنم و خسته‌ام واقعاً از جامعه، از اینکه وقتی میرم توی خیابون و مغازه‌ها و ... دخترهای بدحجاب زیادی دیده میشن که با دیدن شون ناخودآگاه دلم می لرزه، از اینکه تنهام و توانایی مالی کمی دارم و هیچ دختری حاضر به ازدواج با من نمی شه.

از اینکه خانواده‌ای دارم که هر کی به فکر خودشه و هر چقدر میگم من جوون سالمم بهم کمک کنید هیچ کسی عین خیال شون نیست و کمکم نمی کنن  و میگن به ما هیچ ربطی نداره.

انتظار دارن که کار آنچنانی و درآمد بالاتر داشته باشم که مبادا بخوان سر کیسه رو شل کنن یا یه کم بیشتر کمکم بکنن خودشون، خیلی از کارها مثل بنگاه و دلالی و ... می تونستم پول‌های بالا در بیارم ولی حلال نبود.

توی این کارها هم افرادی بودن که ماشین‌های آنچنانی و تیپ و لباس و پول و احترام و ... تازه بعضی ها می گفتن که چه آدم‌های خوبی هستن ولی آدم های کثیفی بودن اون هایی که من شناختم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
ازدواج و مسائل درک نشدگان (۱۰۰ مطلب مشابه) ازدواج و مسائل پسران حدود ۳۰ سال (۳۸ مطلب مشابه)

برای رفع تنهایی یک دختر 30+ سال در این روزها چه پیشنهاداتی دارید؟

سلام به همه

برای رفع تنهایی و حس پوچی یک دختر بین ۳۰ تا ۳۵ در این روزها چه روش‌هایی را پیشنهاد می‌کنید؟ 

با این اوضاع بیماری کرونا سفر نمی تونم برم چون صمیمی ترین دوستانم که پایه هستن از شهرهای دیگه هستن، در فامیل و آشنا هم دوست پایه ندارم، اون هایی هم که بودن متاهلن و درگیر. ازدواج هم کلاً کاهش پیدا کرده، یا اصلاً کیس نیست یا اگر هست شرایط ازدواج نداره یا اگر داره  من جزء ملاک هاش نیستم.

اصلاً حس می‌کنم قدرت جذب جنس مخالف رو ندارم یا حوصله اینکه برم دنبالش رو ندارم، دچار دوگانگی هستم، هم می خوام تنها باشم و حوصله کسی رو ندارم و هم از تنهایی رنج می برم.

نمی دونم اصلاً برای چی زنده هستم و زندگی می‌کنم، حس پوچی دارم، معنویات هم زیاد کمک کننده نبود، دلخوشیم سرکار رفتن بود که اون هم به علت کرونا نیمه تعطیل شده یا دور کاری، باشگاه هم به علت کرونا نمی شه رفت اوضاع شهرمون قرمزه.

یک فرد پایه برای پیاده روی هم نیست، خانواده کم جمعیتی هستیم، خواهر و برادرم دور از ما زندگی می کنن فقط منم تو خونه، نمی دونم واقعاً چه کار کنم؟، آیا پسران  و دختران دیگه در این محدوده سنی مثل من هستند؟ 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های دختران (۸۳ مطلب مشابه) مسائل دختران دهه شصتی (۳۸ مطلب مشابه) خسته شدم از تنهایی (۲۳ مطلب مشابه)

دلم گرفته از اینکه هیچ چی نشدم

کودکی فقیرانه و سختی داشتم با این حال بعداً وضع مون بهتر شد، هیچ وقت مادر بالا سرم نبود و محبتی ندیدم و نامادری همیشه کتک مون می زد و جنگ روانی درست می‌کرد و پدرم به خاطر اون با ما بد رفتاری می‌کرد.

در هر صورت الان که یک پسر ۳۲ ساله ام هنوز با خانواده زندگی می‌کنم و از این بابت ناراحتم، هیچ پولی ندارم، هر پولی بدست آوردم برای کسب مهارت‌های جدید و خرید کتاب و آموزش و ... خرج کردم برای بازیگری برای موسیقی برای هر چیز دیگر، اما در نهایت هیچ چی نشدم، بعضی اوقات فکر می‌کنم شاید باید ازدواج می‌کردم.

به دلیل اعتقادات مذهبیم با دختری دوست نشدم، عاشق شدم ولی هرگز نگفتم و نمی‌دونم کسی هم عاشقم شد یا نشد، ولی به چند تا هم که گفته بودم نه شنیدم چون برای ازدواج می‌گفتم و اون ها می‌خواستن دوست بشن یا قبولم نمی‌کردن، چون شرایط ازدواج رو نداشتم.

اندام خوبی دارم و ورزشکارم، ولی ظاهر معمولی و مردانه، خیلی دوست دارم همسر داشته باشم ولی هیچ کی قبولم نمی کنه، چون کار و پول درست حسابی ندارم.

تحصیلاتم لیسانسه، تمام آگهی های استخدام ظرف شور، کارگر ساده، تراشکار، جوشکار، کارواش و... خب من عمری گذاشتم برای زیبایی و هنر و ورزش و... الان برم این کارها رو انجام بدم؟ 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
ازدواج و مسائل درک نشدگان (۱۰۰ مطلب مشابه) مسائل پسران دهه شصتی (۳۶ مطلب مشابه)

پسری 31 ساله و مجردم که همیشه از خودم ناراضی هستم

سلام خدمت همه دوستان و رفقا 

امیدوارم که همه صحیح و سلامت در کنار خانواده لحظات خوبی رو سپری کنید، سوالی که داشتم که خدمت دوستان بر میگرده به مشکلات روحی و روانی که دارم.

من جوان ۳۱ ساله و مجردی هستم، لیسانس دارم و داخل  یک ارگان بصورت پیمانکاری و با حقوق تقریبا ۶ تومن کار میکنم، خونه و ماشین هم دارم، انسان به شدت احساسی هم هستم.

سوال من اینه که همیشه از خودم ناراضی هستم، همه ش به مردم نگاه میکنم که چه کار میکنند، متاسفانه همیشه ی حس نارضایتی و مقایسه با اطرافیان تو وجودم هست که مغزم رو مثل خوره میخوره، بخوام مثال بزنم مثلا همیشه خودم رو سرزنش میکنم چرا شغل رسمی ندارم، چرا درسم رو ادامه ندادم تو مقاطع بالاتر، چرا مثلا فلانی رفت ارشد گرفت، چرا فلانی ازدواج کرد و من هنوز مجردم، چرا شرایط کاریم اونی که میخوام نیست، یه حس کمال گرایی مریض گونه ای هم در وجودم هست که اذیتم میکنه.

همه ش در حال حرص خوردن و مقایسه هستم، متاسفانه دختر مورد علاقه ام رو هم سر همین تفکرات مسخره از دست دادم، این مشکل رو هم در خودم ریشه یابی کردم، میدونم چاره کارم در نبود عزت نفس هست که به علت خودارضایی زیاد و مقایسه ای که در دوران نوجوانی توسط مادرم صورت می گرفت و به معنای واقعی کلمه من رو نابود کرد.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
ازدواج و مسائل پسران حدود ۳۰ سال (۳۸ مطلب مشابه)

دختری هم هست که منو بپذیره؟

من یه پسر سی ساله هستم که به هر دلیلی حالا اشتباهات مالی ای که داشتم یا تلاش هایی که کردم و پول زیادی بدست نیاوردم، خب زندگیم طوری بود که برای یه جاهایی باید هزینه زیادی میکردم و عمدتا در کسب و کارم بوده و خب بازدهی مورد نیازم رو کسب نکردم.

در هر صورت الان احساس میکنم که فقط به خاطر اینکه یک ماشین ندارم هیچ دختری هیچ ارزش و شخصیت و احترامی برام قائل نیست، یعنی چون پای پیاده اینور اونور میرم یا اگر به دختری پیشنهاد بدم که بفهمه من ماشین ندارم هیچ احترامی برام قائل نیست. 

من میبینم پسرهایی که ماشین دارن حتی یه پراید داغون که حتی معلوم نیست پولش از کجا اومده چه حالا به زحمت خودشون یا با کمک این و اون یا حتی از راه نادرست احترام بیشتری دارن. آخه یه جوری شده هر کسی یه ماشین میخره بعد می‌ره خواستگاری و توقع دختر هم اینه که ماشین داشته باشه و مثلاً یه آدم بزرگ میگن چرا نباید یه ماشین خریده باشه و ...

من خیلی احساس بی ارزشی و پوچی میکنم، تا همین سال پیش روحیه ام عالی بود، اما از وقتی که دیدم به هر دختری که ابراز علاقه میکنم به خاطر شرایط مالی و نداشتن ماشین و خانه و یا شغلی که درآمد نون و آبدار و ثابتی داشته باشه، اصلا حتی من رو به حساب نمیارن دلم میگیره،  گاهی اوقات با اینکه یه پسر سی ساله ام دوست دارم بشینم یه جا و سیر گریه کنم و این کار رو میکنم و دلم خیلی درد گرفته.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
ازدواج و مسائل درک نشدگان (۱۰۰ مطلب مشابه) ازدواج و مسائل پسران حدود ۳۰ سال (۳۸ مطلب مشابه)

شدیدا به عشق احتیاج دارم

سلام

وقتی دارم این متن رو می نویسم حالم خیلی خیلی بده، چون افسردگی و وسواس دارم، شرایط ازدواج رو ندارم، وجدانم قبول نمیکنه با افسردگی برم خواستگاری، من بهترین روان پزشکان رو رفتم، بهترین مشاوران رو رفتم، اما فایده نداشت، تنهایی خیلی بهم  فشار میاره، افسردگیم رو بیشتر میکنه، با اینکه اخلاقم خوبه و به قول خانواده ام و دوستانم ظاهر خوبی دارم، رفقا بهم میگن کسی که زن تو بشه خیلی خوشبخته، اما از درونم خبر ندارن که چقدر آشفته ست و حالم بده و خیلی زیاد احساساتی هستم.

اما چه فایده، وقتی عشقی نباشه، ظاهر و اخلاق خوب به چه دردم میخوره، اهل دوستی هم نیستم که تنهاییم رو برطرف کنم، دنبال یه جا برای در دل بودم که اینجا رو پیدا کردم، بد جور دلشکسته هستم بغض عجیی دارم، همیشه برای ازدواج مطالعه کردم و ذاتا خیلی خوب میتونم یه دختر رو چه احساسی چه عاطفی درک کنم و خوشبخت کنم.

همیشه پیش خودم فکر میکنم من و همسر آیندم با هم رفیق باشیم و عاشقانه هم رو بپرستیم و حسابی پیش خودم به فانتزی‌های که قراره با همسرم داشته باشم فکر میکنم، اما صد حیف عشقی ندارم، سرکوب این همه احساس خیلی سخته.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل پسران دهه شصتی (۳۶ مطلب مشابه) خسته شدم از تنهایی (۲۳ مطلب مشابه)