سلام
من یک آدم خیال پردازم. احساس می کنم زمانم داره به سرعت می گذره و فرصت هام از دست میره و من فقط وقتم رو با رؤیاپردازی یا فکر کردن تلف می کنم. دلیل اصلی فکر زیادم احتمالا دو چیزه:
1. تشنه یه توجه بودن
2. فرار از درس (به نظرم این مهم تره)
از دوران ابتدایی همیشه معلمین و همکلاسی هام منو آدم باهوش و با استعدادی می دونستن ولی خودم می دونم که در درونم چیزی نیست و در واقع ادای آدم های خردمند و کتاب خون رو درمیارم! هر چند واقعاً هم نسبت به اطرافیانم برای علم ارزش بیشتری قائل بودم.
واقعاً اینکه عمرم داره می گذره و من مطابق ارزش هام نیستم آزارم میده، نه دانشی دارم نه پرتلاشم.
از هر چیز دانسته های سطحی دارم نیچه، فروید، داروین و ... وقتی بعضی نظرات اینجا رو می خونم و قسمت هایی شون رو متوجه نمی شم به شدت احساس حقارت و اضطراب می کنم. وقتی می بینم کسی سنش از من کمتره یا هم سن و سالمه و از من بیشتر می دونه مضطرب میشم و اعتماد به نفسم کلا از بین میره.
↓ موضوعات مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۵۳۷ مطلب مشابه) خودسازی در پسران (۲۳۱ مطلب مشابه)