سلام به دوستانی که نظر میدید .
من خیلی تو این سایت نمیام ولی خواستم مشکل خودمو هم مطرح کنم شاید به نتیجه ای رسیدم و مشکل بقیه هم باشه .
من یه دختر زیر ۲۰ سال هستم دانشجو و شکر خدا یه خانواده خوب و فرهنگی که هیچ کمبودی الحمدا... نداشتم تا الان . من یه مشکلی دارم ؛
اینه که خودمو اصلا قبول ندارم تحت هیچ شرایطی قیافم متوسطه نه خیلی خوشگلم نه خیلی غیر قابل تحمل ، از نظر قد و وزن هم خدا رو شکر متعادل و یه جوری خوش استیل هستم یعنی من از هیچ چیز صورت خودم راضی نیستم .
متاسفانه حتی گاهی احساس میکنم تیپم هم بده و خودمو میخورم گاهی گریه میکنم چرا من این شکلی هستم واقعا میدونم دارم کفر میگم ولی دست خودم نیست اصلا با یه حرف کوچیکی حتی از یه بچه بشنوم میرنجم .
حتی طوری شدم که اگه یه نفر بهم بگه من مثلا ازتون خوشم اومده با خودم میگم نه این حتما دلش سوخته به حال من یا شوخی میکنه وگرنه من قابل دوست داشتن نیستم و خودمو حتی دارم قانع میکنم که تو نباید از کسی خوشت بیاد یعنی به خودم این حقو نمیدم نمیدونم .
به خدا ترجیح میدم اصلا ازدواج نکنم اونم فقط بخاطر چهره م . هر کاری میکنم قانع کنم خودمو گوشم بدهکار نیست من حتی شرایط ازدواج فامیلی برام فراهم نیست و با خودم میگم آخه کی میخواد از تو خوشش بیاد لااقل تو فامیل یه نفر رفتار و خانوادتو میدید شاید خوشش میومد ولی الان چی ؟
مشکل من در یه کلام کمبود اعتماد به نفس ، خود زشت پنداری هست حالا شماها که میخونید به نظرتون من چیکار کنم ؟
پیشنهاد :
دچار اختلال خود زشت پنداری شدم
کلافه شدم از بس خودم رو با بقیه مقایسه کردم
همش خودم رو با دیگران مقایسه میکنم
با این که بقیه میگن خوشگلی، اصلا از چهره م خوشم نمیاد
دوست دارم همه وجودم رو جراحی زیبایی کنم
کابوس زندگیم اینه همسر آینده ام به خاطر ظاهرم ازم متنفر بشه
← خودسازی در دختران (۵۳۷ مطلب مشابه)
- ۵۷۷۸ بازدید توسط ۴۸۰۳ نفر
- يكشنبه ۱۲ دی ۹۵ - ۲۲:۳۰
