خانواده برتر

سلام خانوم سوال کننده خواهش میکنم اگه ممکنه به این سوالای من پاسخ بدید

شوهرتون بدبینه؟ بداخلاقه؟ بد دهنه؟ فحاشه؟ به خانوادت توهین میکنه؟کتکت میزنه؟ خسیسه پول جیبی بهت نمیده؟از تو اجتماع بودن منعت میکنه؟تو خونه حبست میکنه؟ نمیذاره با هیچ کس دوست وآشنا رابطه داشته باشی؟ نمیداره با خواهر مادرت بری خرید؟ اجاره نمیده حتی وقتی نیستش درو رو هیچ کسی باز کنی وبهت میگه اگه من نباشم در و باز کنی لو لو پشت دره میخورت؟در آپارتمانو روت قفل میکنه که حتی اگه اتفاقی هم بیفته نتونی فرار کنی؟

اینایی که نوشتم مشکل من باشوهرم بود که باعث نفرتم شد و مهرمو بخشیدم فرار کردم. حالا خانم محترم اگه این مشکلا رو داری تو هم طلاق بگیر. مگه ما چقد عمر داریم که میخوای از کسی که دوستت داره به راحتی بگذری به امید اینکه آیا یکی پیدا خواهد شد دوستش داشته باشی اونم شاید بشه شاید نشه..الکی الکی عمر تو هدر نده بچسب به زندگیت.. تنها یه دلیل میتونه داشته باشه این حرفت که یکی رو دوست داری و میخوای زندگیتو به باد بدی بخاطرش ..... 

 موفق باشی

شاید به نظرت مسخره بیاد

اما شرط میبندم بچه ها درست میگن دوسش داری

اگه یه روز نباشه اینو میفهمی

برا تست یه بار برا خودت مردنشو تصور کن ببین اشکت در میاد

میدونی دوست داشتن چیز عجیب غریبی نیست شاید حتی گاهی زیاد ملموس هم نباشه اما هست

یه پیشنهاد همه گذشته رو فراموش کن و دوباره از اول بهش نگاه کن نگو نمیشه که کردیم شد

اتفاقا من میگم شبگرد نباید بیگدار به اب بزنه

چیزی که همه میدونیم اینکه شوهرش بچه ننس

الان نمیزاره بیاد دنبالش پس فردا میخواد دوباره دخالت کنه و شبگردو اذیت کنه شوهریم که من میبینم کاری نمیکنه

اگه میخوای برگردی برگرد اما یه تضمین بزرررگ بگیر که بتونی از دخالتاش جلوگیری کنی

(منم میگم اگه دوسش داری برگرد اما با تضمینی غیر از مهریه حالا هر چی من وکیل نیستم که بدونم)

اومدیمو فردا مامانش دوباره گفت یا من....... مگه شبگرد عروسک خیمه شب بازیه؟

به شبگرد.

شما که مشکلتون حل شدنیه.خواهشا غرورتونو بذارین کنار و برین سر زندگیتون .

سلام به همه دوستان. من بعد خوندن کامنتاتون این مطلب رو می نویسم. چون خودم هم یه جورایی درگیر این قضیه بودم و هستم.

من یه پسر ده ساله هم دارم. شوهرم مرد خوبی هستن و کاملا عاشق خونواده. من هم به نوعی سنتی و به امید عشق ازدواج کردم. ولی هنوز هم به اون درجه از عشق نرسیدم. عشق و علاقه اساس وجود یه زن هست. اینکه مردا مسخره ما نیستن، اینکه باید شرایط رو در نظر گرفت و برچسب مطلقه بودن، چه زن، چه مرد. این که حق الناس هست و خیلی چیزای دیگه. یا اینکه عاقلانه تصمیم بگیریم همه اینها درست.

ولی یه سوال از همه این عزیزان دارم. ایا واقعا شرایطش برای اشنایی کامل طرف مقابل بود. ایا  جامعه ، همون  پدر و مادر، یا همون شوهر  در این میان هیچ کوتاهی نکردن که ما باید ملاحظه همه چی رو بکنیم.جز خودمون. قسمتی از این حق الناس ایا شامل حال این گونه افراد نمیشه؟واقعا سهم زن از عشق و خونواده چی میشه؟ زن فقط وقتی مادر یا زن خوبی میشه که در درجه اول عاشق باشه؟ گرفتن عشق از زن یعنی گرفتن تمام زنانگی اون. انگار به مردها بگین سکس نداشته باشن.هر وقت تونستین از مردها سکس رو بگیرین از زنها هم میتونین عشق رو بگیرین.

بنظر من قبل از اینکه افراد محکوم باشن، جامعه و شرایط و تربیت خانواده هاست که محکومن. که به اندازه کافی به افراد اگاهی ندادن تا در مورد مهمترین مساله زندگی انتخاب عاقلانه ای داشته باشن. بعد هم به هر عنوان محکوم به مرگ تدریجی.

جامعه ما اگه ظرفیت پذیرشش رو داشت همین اقا یا خانم عوض مرگ تدریجی هر کدوم مسیر خودشونو میرفتن و باز هم احتمال یه زندگی موفق داشتن.مطلقه یا باکره بودن مهم نیست. مهم شخصیت افراده.مطلقه ها جذامی نیستن. چه مرد چه زن.

طلاق منفور نیست. منفور جهل و نادانی  یه که امکان یه زندگی لذت بخش توام با احترام به همه رو از ادم میگیره.

افسوس میخورم وقتی می بینم وقتی همون درصدی از مردم که از اینترنت استفاده میکنن و به نوعی نماینده جامعه تحصیل کرده هستن، هنوز نمیتونن مسائل رو با درنظر گرفتن همه جوانب حداقل در حرف بیان کنن.

حالا گیرم که جامعه ما با تربیت های ناقصش امکان عملی کردن رو از ما سلب کرده باشه. ولی حداقل خودمون در درون خودمون که میتونیم درست فکر کنیم.

کاش همون صدا وسیمایی که از صبح تا شب واسه  تجزیه تحلیل حجاب و چند تار مو  برنامه داره در مورد اساسی ترین مسائل مردم هم حساس می بود.

به سوال کننده

خانم محترم همسر من دقیقا مشکل شما رو داشت سر یه سری مسائل احمقانه به من جواب مثبت داد در حالیکه نسبت به من خنثی بود و علاقه ای نداشت و من ۶ سال بعد عقد از زبان خودش شنیدم که گفت هیچ وقت تو رو دوست نداشتم و حالا طلاق می خواهم

من عاشقش بودم هنوز هم هستم و هنوز هم از هم جدا نشده ایم و من بیشتر از اینکه نگران اینده خودم باشم نگران اینده همسرم هستم

حتی یکبار منو نبوسید یکبار منو بغل نکرد یکبار نگفت دوستت دارم ولی من هنوز دوستش دارم در حالیکه الان ۵ ماهه دیگه هیچ محلی بهم نمی زاره

داریم میریم مشاوره شاید معجزه ای بشه ولی اگه جدا بشیم من می بخشمش 

ولی اگه علاقه ایجاد نشه ترجیح میدم زندگیم تموم بشه تا اینکه این زندگی ادامه پیدا کنه ولی با عشق یکطرفه

شما هم واقعا تا جایی تلاش کن که اگه ازش جدا شدی حسرت نخوری که چرا اینکار رو کردی

من به شما هم حق میدم درسته کار اشتباهی کردی ولی خب ادم یه بار زندگی میکنه این یه بار رو باید با کسی زندگی کنه که دوستش داره 

امیدوارم موفق باشید و نتیجه رو هم اعلام کنید چون زندگی من خیلی شبیه همسر شماست