خانواده برتر

من دختری 22ساله هستم با پسری هم سن خودم دانشجو ساکن یکی از شهرهای بزرگ ایران بیکار که سربازیم نرفتن 3 ساله دوستم که فقط عکس همو دیدیم چن باری هم که خواستن بیان بخاطر یه سری اتفاقات نتونستن

و اما داستان آشنایی مون: ایشون طی یک تماس اشتباهی و حرف زدن بنده مبنی بر اینکه دیگه تماس نگیرند باهم اشنا شدیم حدود 3 ماهی میشد که بهم زنگ میزدن و تقاضای آشنایی بیشتر به قصد ازدواج میدادند که من قبول نمیکردم البته در طول این مدت شماره های ناشناس دیگه ای هم باهام تماس میگرفتند که من احتمال دادم از طرف ایشون باشه که بابت اینکار سرزنششون کردم تا اینکه شب آرزوها منو به حضرت علی(ع) قسم دادن و خواستن ببخشمشون و فرصت آشنایی بهشون بدم که من بخاطر اینکه احساس کردم پسر باایمان و مؤمنی هستند قبول کردم. یک سال و نیم اول رابطمون خیلی خوب بود ولی بعدش بخاطر غفلت ازم رابطمون به جدایی کشید که دوباره بعد یک هفته برگشتن

ایشون احترام زیادی به خونوادشون قائل هستن یعنی اینکه بدون اجازه اونها امکان اینکه باهم ازدواج نکنیم وجود داره و اینکه دلیل مخالفتشون دوری و نداشتن شناخته وگرنه تفاوت چندانی باهم نداریم و از یه طرف دیگه هم ایشون گفتن تا نبینمت نمیتونم به خونوادم چیزی بگم(نمیخواد بگه تلفنی اشنا شدیم) خب حالا بعد این مدت ایشون خیلی ازم دوری میکنند نه اینکه بهم توجه نمیکنند نه فقط کمتر باهم در تماس هستیم در مورد این موضوع باهاش حرف زدم ولی گفتند مخالف جدایی هستند و بازم ازم خواستند منتظرشون بمونم و اینکه تا حالا دو بار نذر کردم که قبول شدن

حالا شما بگید:

1- چرا ازم دوری میکنه؟

2- به نظر شما آینده مون چطوریه؟ میشه باهم باشیم یا نه؟

3-بنظرتون ادامه بدم یا نه؟

ممنون که جواب میدین

سلام

منم الان دانشجوی ترم ششم.یکسال مهمان شدم شهر خودمون ولی نتونستم بمونم و دوباره برگشتم با حال و هوای ترم های اول.خیلی حال مزخرفیه.

لهجه ی اینجا خیلی با شهر خودمون متفاوته.اولش اذیت کننده بود ولی حالا سرگرمی شده.

از همه بدتر اینه که اوضاع دانشگاه خودمون رو نمیدونستم و دو ترمه که هفته اول رو اومدم دانشگاه ولی کسی از همکلاسیام نیومدند.خیلی هفته بدیه(خداییش یه عمر میگذره،حتی کسی از دوستام هم نیومدند تا باهاشون درد و دل کنم)

الان یه هفته باید تنها توی اتاق بمونم تا بچه ها بیان.خدا کنه زودتر بگذره.چون نمیتونم هم برگردم و کرایه اضافه باید بدم.

اولا با بچه ها دعوام میشد و اصلا نمیخواستم باهاشون حرف بزنم.ولی کم کم باهاشون راه اومدم و حالا کلی باهم میخندیم.

ترم قبل تصمیم گرقتم ماهی یکبار برم خونه و خداروشکر تونستم.

به این نتیجه رسیدم که زیاد خونه رفتن آدم رو هوایی میکنه و هرطوری که هست باید خودم رو به اینجا عادت بدم.

الان که ترم شیشم میگم برای ارشد به هیچ عنوان شهر دیگه ای غیر از شهر خودمون درس نمیخونم.

ایشاالله که نظرم عوض نشه چون وقتی میرم خونه این دلتنگی ها یادم میره...

اگه کسی برای ارشد تجربه ای داره بگه.ممنون.