خانواده برتر

سلام به همه دوستان

من یه پسر 26 ساله ام، ارشد یه رشته مهندسی از یه دانشگاه خوب دارم. مشکل سربازی هم ندارم و الانم مشغول به کارم و خدا رو شکر یه درآمد مکفی دارم. خیلی زیاد به مسئله ازدواج فکر می کنم و از 22 23 سالگی این مسئله یکی از دغدغه های جدیم بوده، اما مشکلی که همیشه وجود داشته و داره اینه که مورد مناسبی پیدا نمی کنم. شاید ریشه این مسئله توی کنار هم جمع شدن این مواردی باشه که توضیح می دم:

1- من دنبال یه دختر مذهبی و پایبند هستم و البته نه اینکه آدم خشکی باشه یا آدم سطحی باشه. ولی مشکلی که وجود داره اینه که آدم اگه خودش توی محیط هایی مثل دانشگاه یا محل کار و اینا برا ازدواج اقدام کنه، آشنایی و برقراری رابطه با این تیپ دخترها خیلی خیلی مشکل تر از بقیه دخترهاست.

2- من خیلی برام مهمه که همسر آیندم حالا چه تحصیل کرده باشه چه نباشه ولی از نظر نوع نگاه و طرز فکرش خیلی بهم نزدیک باشه و امیال و اهداف و شرایط من رو خوب درک کنه و البته من هم همین طور.

من فکر می کنم اگه از بین دخترهایی که شرایط مشابه من رو طی کردن از نظر مسیر زندگی و دانشگاه و اینا بتونم مورد مناسبی رو پیدا کنم، خیلی بیشتر از نظر طرز فکر و اهداف به هم نزدیک هستیم.

ولی بعضی از بزرگان خیلی صریح بهم میگن که شما حتما باید از هم شهری های خودت زن بگیری و این طوری خیلی مشکل کم تره.

ولی خب من از بعد کنکور رفتم تهران برای کارشناسی و بعد هم کارشناسی ارشد و الان هم همون تهران کار می کنم ولی خونمون یه شهر دیگست.

شهرمون هم خیلی شهر بزرگی نیست. این همه دور بودن از شهر خودمون باعث شده از یه طرف من خودم واقعا هیچ یعنی واقعا هیچ مورد خاصی رو که با معیارهای من بخونه نمی شناسم.

پدر و مادرم هم واقعا با ازدواج من خیلی موافقن ولی میگن ما هم کسی رو سراغ نداریم فعلا. کلا خانوادمون هم خیلی روابط زیادی ندارن.

3- توی افرادی هم که توی دانشگاه هم کلاسی بودیم یا الان توی محل کار، هیچ موردی نیست. بعضی دخترها رو دورادور یعنی در این حد که می دونم هم دانشگاهین می شناسم یا مثلا بعضی ها میگن نهاد رهبری هم واسطه میشه.

ولی مشکل اینه که من نمی تونم به دختر خانمی که اصلا منو تا حالا نمی شناخته برم بگم که یه مدت کوتاه با هم آشنا بشیم و اگر همه چی اوکی بود، بعد خانواده ما بیان خونتون. میشه واقعا آخه؟؟

یعنی دخترها قبول نمی کنن. از طرفی من که نمی تونم  هر روز پدر و مادرم رو بلند کنم از این ور مملکت بکشونم اون ور برا آشنایی اولیه. خود پدر و مادرم هم میگن خودت اگه کسیو مناسب دیدی از شهر دیگه هم بود، حرفاتون رو بزنین و اگه بیشتر مسائل اوکی بود بعد ما رو هم وارد کن، بیایم خواستگاری.

ولی واقعا یه دختری که اصلا آدم رو درست حسابی نمیشناسه و خصوصا اگه مذهبی هم باشه، این جوری قبول نمی کنه ( البته من امتحان نکردم تا حالا).

خلاصه اینکه من قصدم واقعا ازدواجه ولی از معیارهام هم نمی تونم پایین بیایم ولی متاسفانه خیلی گره داره این کار. این دختر خانم هایی که میگن کار شما پسرا که راحته هر وقت اراده کنین میرین خواستگاری، از دور یه چیزی می بینن، وقتی وارد جزئیات مسئله شین می بینین که برای پسرها هم خیلی مشکلات داره ...

حالا من سوالم اینه که واقعا چه کار کنم به نظرتون؟ از کجا مورد مناسب پیدا کنم با این شرایط؟ به خدا خیلی خسته شدم از تنهایی، خصوصا که همش دور از خونه بودم. آیا مشکل در طرز نگاه من به مسئله ازدواج هست که دوستام خیلی راحت تر ازدواج کردن ولی من نه؟ به نظرتون واقعا ازدواج با غیرهمشهری، اونم با این شرایط و معیارای من اشتباهه؟ 

ممنون اگه راهنماییم کنین.

مرتبط:

چطوری باید برای ازدواج با یه دختر وارد دوران آشنایی بشم؟

چه جوری دختری پیدا کنم که مهربون باشه

چه جور میشه دختر خوب پیدا کرد؟

چطوری یک دختر واقعا مومن پیدا کنم؟

نحوه پیدا کردن یک دختر خوب برای ازدواج

دوستی به قصد ازدواج با اطلاع خانواده

دخترهایی که سابقه دوستی دارند جذاب تر هستند ؟!

نمک روی زخم ما دخترها و پسرهای توبه کرده نپاشید

چند سوال راجع به دوستی قبل ازدواج یا حتی نامزدی

 عوارض ازدواج های بر پایه دوستی چیه ؟

دوستی به قصد ازدواج چه تعریفی داره؟

نظر شما در مورد دوستی سالم تا زمان ازدواج

از دوست پسرم خواستم بیاد خواستگاری ولی ...

با یه پسر دوست هستم ولی یه خواستگار بهتر برام اومده

ازدواج کردم ولی هنوز تو فکر دوست پسرمم

کسی که چندین رابطه رو تجربه کرده مناسب ازدواج نیست

به 11 دلیل دوستی های قبل از ازدواج ممنوع