خانواده برتر

سلام

سال نو مبارک

من ۱۲ ساله با بیماری ژنتیکی ای که در محیط بالفعل شده دست و پنجه نرم می کنم البته اگه اتفاقای بد زندگی نبود دچارش نمی شدم بایپولار دو قطبی رو میگم با دارو کنترل میشه و صد البته پذیرش و آگاهی خود بیمار موثره خیلی مطالعه کردم روان شناس و روانپزشک اصلا تشخیص نمی دادند نمیتونستم بخوابم به داروی لیتیم حساسیت نشون داد بدنم الان فقط والپروات سدیم و ریسپیریدون می خورم این را بدانید تو هر شرایطی هستید تنها نیستید اگه این مساله رو در نظر داشته باشید که هستند خیلی ها در شرایط شما یا بدتر بتونید باهاشون در ارتباط باشید راحت تر میشه روند درمان صبوری خود بیمار و خانواده بسیار مهم است اینکه دارو اصلا قطع نشه و تحت نظر پزشک همدرد باشه کسی که به حرفات درد دلات گوش کنه مثل یک دوست اعتقاداتتون رو قوی کنید ورزش پیاده روی یوگا شنا کار خونه هدف گذاری و تلاش برای رسیدن به آن و... براتون آرزوی سلامتی و بهروزی دارم بازم سوالی بود در خدمتم

نظر ناشاس که درباره ی دخترعمه ش و درمانش نشوته آموزنده ست. خیلی آموزنده ست. خدا خیرشون بده. منم نظرم همینه و مشابه دخترعمه ایشون رو که درمان شده دیدم. البته همیشه هم فقط  پول نیست. هزینه نیست. بیشتر وقتا با آرامش و در کنار کسانی بودن که واقعا هدف درمان و کمک دارن به فرد دارای بیماری روحی کمک میکنه.

ضمنا هیچ چیزی توی این دنیا نیست که درمانی نداشته باشه. بیماریهای روحی هم مثل بیماریهای جسمی درمان شدنی هستن. فقط باید اطرافیان قوی و محکم و استوار و از صمیم قلب در کنار فرد آسیب دیده باشن نه اینکه اذیتش کنن.

ضمنا من خودم به شخصه با داروی شیمیایی خوردن برای رفع بیماریهای روحی مخالفم. افسردگی و سایر بیماریهای روحی رو با محیط آرام و اطرافیان خوب و شاد و قوی و شکست ناپذیر میشه درمان کرد.

در ضمن همه چیز توی این دنیا سختی خودشو داره. زندگی فقط با بیمار روحی سخت نیست. با بیمار جسمیم سخته زندگی کردن. حتی سختتر. من دوستم مادرش سرطان ناجوری داشت حدود پنج سال. واقعا سخت میگذشت بهشون. اصلا داغون شده بودن خاناوده. میخوام بگم بهتون که بیماری روجی هم چیز عجیب یا خیلی ناگواری نیست. اونم مثل بیماری جسمیه و درمان هم داره. تازه بیماری جسمی هایی هست که درمان نمیشن و آخرش کشنده هستن ولی بیماری روحی کشنده که نیست. فقط باید هم خودت و هم اطرافیانت قوی و شکست ناپذیر باشید. من در اطرافم بیماری روحی میبینم کمکشون میکنم تا جایی که میتونم و خودم رو هم سر پا نگه میدارم نه اینکه با دیدن اونا منم خودمو ببازم. این که بیشتر هم به ضرر اوناست هم خودم.

باور کنید اگه دیدتون مثل من باشه هیچ چیز از بیماری روحی و بیمار روحی آسونتر و ساده تر نیست. فقط کافیه که قوی باشید و با روحیه قوی و مهرورزی به همنوع هم خودتون و هم طرف رو از ورطه ی غرق شدن در یک روح بیمار نجات بدید.

اتفاقا بیماری روحی تجربه ادمو بیشتر میکنه و تجربه اطرافیانشم بیشتر میکنه و قویتر میکنه ادم رو. اصلا نباید دید منفی به بیماری روحی داشت. یه روانشناس بزرگ میگفت چطور جسم سرما میخوره خوب روح هم سرما میخوره. مشکلی نیست. آدم باید قوی باشه تا راه مقابله با هر نوع بیماری روحی رو پیدا کنه.

در ضمن به حرف مردم اصلا توجه نکنید. مهم نیست اصلا بگن فلانی فلانه و هزار تا عیب هم بذارن. اصلا مهم نیست. من در طول سالیان یاد گرفتم که به حرف مردم اهمیت ندم و اطرافیانم رو و عزیزام رو اگه مشکلی دارن هر جوره کمک کنم و اصلا برام مهم نباشه که مردم چه فکری درباره بیماری روحی یا بیمار روحی میکنن.

خدا رو خوش نمیاد ب خاطر حرفای بی ارزش مردم آرامش خودمون و عزیزمون رو که دچار آسیب روحی شده به هم بزنیم و درستشم  اینه که کمک به خودمون و عزیزمون و دیگران برامون مهمتر باشه تا حرف مردم

هیچوقت آرامش خودتون و بیمار روحی رو که احیانا باهاش زندگی میکنید فدای حرف های صد من یه غاز مردم نکنید. بندگان خدا هر کدومشون یه مشکلی دارن. جاهل اونیه که بخواد روی مشکل یا بیماری مردم حرف درست کنه و به عنوان عیب و نقص بهشون نگاه کنه.