خانواده برتر

حرفای شما درست مخصوصا مورد اول...

ولی به نظر من مهمتر از این موارد اینه که ادم ها خیلی باهم متفاوت شدن و هرکس با یه فرهنگ بزرگ شده و همه هم میخوان فکر کننن که فرهنگ وروش زندگی خودشون از همه بهتره

مخصوصا این موضوع واسه دهه شصتی ها که توی یه جو خاص بزرگ شدن خییییییلی بیشتره

اولش که جنگ بود بعدش هم که جنگ تموم شد هر خانواده ای با یه سرعتی به حالت عادی یه معمولی رسیدن.بعضی ها زودتر بعضی ها دیرتر

حتی هستن ادم هایی که حالا تازه میخوان خودشونو همسطح بقیه نشون بدن.

شایدهم ظاهرا بشه این کارو کرد ولی زمین تا اسمون فرق هست بین فرهنگ  اون خونواده با یه خونواده عادی

به *ستاره* و هم فکران ایشون:

خیلی ببخشیدا ولی انقدر مدرک مدرک نکنید، کسی ندونه فکر میکنه اینجا آلمانه. کدوم مدرک خانوم محترم. کدوم دانشگاه؟ کدوم سواد؟ کدوم مطالعه؟ انقدر به مدرکتون دل خوش نکنید. شعور، شخصیت، غیرت، انسانیت و صداقت لازمه زندگیه. دیگه دکتراشم پشمی به کلاهشون نیست. (منظورم این دکتر کیلویی هاست.)

میدونید مشکل دقیقا چیه؟ مشکل اینه که دختر خانم ها (اکثرا) مادی گرا و دنبال ظواهر زندگی اند. دنبال یه شوهر پولدار، مدرک دار و البته گوش به فرمان تا فقط پزشو بدن. مگه عقل و شعور به مدرکه؟ د آخه همین فکرای مسخره تو سرتونه که تا به خودتون میاید میبینید سن و سالتون رفته بالا و دیگه خواستگاری در کار نیست. اونوقت به ما پسرا گیر میدید که چرا میرید سمت دخترای دهه 70 برای ازدواج. جیک جیک مستونت بود، فکر زمستونت بود؟

متاسفانه دختر خانم های این دوره و زمونه یه زندگی کامل و همه چیز تمام را از اول زندگی توقع دارند. خب یه پسر باید دقیقا از کجا بیاره؟ بره دزدی کنه؟ والا نیست، بلا نیست.

وقتی میری خواستگاری ازت خونه، ماشین، مهریه آنچنانی و هزار کوفت و زهرمار دیگه میخوان. مگه چه خبره؟ همین سختگیری ها رو میکنید که هیچ پسری رغبت نمیکنه برای ازدواج سمتتون بیاد. بله همه ما میدونیم برای شروع زندگی مشترک یه حداقل هایی لازمه؛ با هزار زحمت و پس انداز یکم پول جور میکنی، میری خواستگاری طرف، توقع دارن یه شبه به زندگیت آتیش بزنی. تازه این مکافاتا رو هم که قبول کنی دیگه کو اون دختری که مسئولیت پذیر و زندگی کن باشه. یه تو بهش بگی مهریه میشه حق مسلم؛ اونوقت تازه میگن قوانین مملکت زن ستیزانست. مهریه رو میگیرید و میرید دنبال یه کیس دیگه. این حقیقت روز جامعه ماست. هنوز نیومده دار و ندار مرد رو جمع میکنید و با خودتون میبرید. قدمی برای زندگی برنمیدارید. فقط پول پول پول.

منظور من از این صحبتا این نیست که خدای نکرده به یه آدم بیسواد و نفهم جواب مثبت بدید؛ بلکه میگم یه دیپلمه باشعور بهتر از صد تا دکترای بی شعوره. ملاک های عقلانی و انسانی تری رو برای سنجیدن خواستگاراتون در نظر بگیرید. همین.

امیدوارم صحبت های منو بد برداشت نکنید و به مغز کلام توجه فرمایید. موفق باشید.

سلام

پستتون رو خوندم اما نظرهارو نخوندم.

با پستتون مخالفم. نمونه ش خودم و چنتا از دوستانم. خودم و یکسری از دوستانم توقع مالی از پسری نداریم چون وضع جامعه رو میدونیم. در همین حد که شغل و یک درآمد معمولی داشته باشه کافیه.بیشتر اخلاق و طرز تفکر و اعتقادش برامون مهمه. اتفاقا مثل اون خانمهایی که فرمودین هم نیستیم.گوشیامون، ظاهرمون، وسایلمون ساده ی سادست!

اونوقت ازدواج نکردیم که هیچ، شاید دوتا خواستگار تا الان داشتیم!

حالا از اونور، دوستانی دارم که بقول معروف خیلی سانتال مانتال اند، اهل آرایش و پک و پز و... اتفاقا ازدواج هم کردن!

آقای محترم بنظر من پسرای الان فقط و فقط فکر ظاهرن. جذب ظاهر میشن نه باطن افراد!

من نه مردسالارم نه زن سالار، بلکه شایسته سالارم. اگه دختری برای مادرش دختری نکنه نمیتونه برای شوهرش شوهری کنه چون مدام توی ذهنش مقایسه میکنه! سطح توقعات پسر و دختر باید معقول باشه. بعضی دخترها انگار در این جامعه زندگی نمیکنند چون صحبتهایی رو به زبان میارن که طرف مقابل رو درک نمیکنن ...

سلام. خواهشا یکم در مورد این متن تامل کنین. من پسری هستم با فوق لیسانس حقوق. سی سال سن دارم. با رتبه دو رقمی دانشگاه قبول شدم. هم ارشد هم لیسانس توی دانشگاه سراسری مطرح کشور درس خوندم. تا سربازی برم و ... الان شده سی سالم. حقوقم ۶ میلیونه. یک ریال هم پس انداز ندارم. خونه ای که پارسال با بیست تومن ماهی پونصد اجاره کرده بودم امسال به صدوپنجاه تومن پیش و ماهی سه تومن نمیدن. حتی توی ته شهر هم خونه ارزونتر از این گیر نمیاد. خب سه تومنش که میره اجاره. حداقل برا یه عروسی ساده با عنایت به اینکه خونواده منم توانایی گرفتن عروسی برام ندارن و خودم باید همه هزینه ها رو بدم و همچنین طبق آداب و رسوم ما نصف جهیزیه رو پسر میخره حداقل دویست تومن هزینه ازدواج دارم که اگه بخام وام بردارم ماهی شش هفت تومن باید قسط وام بدم اونم نه یه سال نه دو سال، شش هفت سال. خورد و خوراک و لباس و ایاب ذهاب و بیماری و ... هم که جای خودشو داره. بنابراین حداقل هزینه من توی ماه اول ازدواج دوازده تومن میشه. خب من با حقوق شش تومن چطور میتونم ماهی دوازده تومن قسط بدم؟؟؟ تازه با چه امیدی؟؟؟؟؟ اگه میگفتم شبا هم میرم کارگری میکنم به امید اینکه ده سال بعد حداقل یه خونه داشته باشم بازم مشکلی نبود. ولی من ده سال بعد تازه میرسم به نقطه صفر چون تو این ده سال اگه زرنگ باشم میتونم فقط اقساط بدم. حالا شما چه انتظاری از من یا یه دختر خانم دارین که بیاد توقعات خودشو نادیده بگیره. اصلا مگه دخترا توقعی هم میتونن داشته باشن؟ من یه توصیه ای دارم به آقایون مسئول. جان هر کی دوس دارن پخش قرص برنج و سیانور رو توی جامعه رواج بدن. زیاد همه نمیخایم هفتاد هشتاد میلیون تا باشه کفایت میکنه. یکی یدونه بخوریم که آقایون راحتتر بتونن کشتی مملکت داریشونو حرکت بدن.

این موضوعاتی که آقای مسعود بالا گفتند رو من قبول دارم من هم تا حدودی شرایطم مثل ایشونه کارشناسی و ارشد رو با معدل بالا در دانشگاه دولتی درس خوندم سه تا مقاله چاپ شده خارجی دارم و الان مشغول خوندن زبان هستم که برای ادامه تحصیل و زندگی به کانادا یا آمریکا برم حدود دو سال قبل با خانمی حدودا 11 سال کوچیکتر از خودم ازدواج کردم که اولش ادعا می کردند که خیلی همراه م همگام هستند ولی 20 روز بعد از عقد زیرش زدند اون موقع من در جنوب کار می کردم و حدود 6 میلیون حقوقم بود الان شاید اگر می خواستم ادامه بدم حدود 10 میلیون می بود فقط حدود 80 میلیون تومن من و خانوادم جدا جدا براش در عرض 1 ماه طلا خریدیم یه سرویس من خریدم و یه سرویس پدر و مادرم خریدند حلقه 8 میلیونی موقعی که سکه 5 میلیون تومن بود براش خریدم هیچ کدوم رو هم پس نداد به اسم اینکه هدیه بوده بعد مهریه هم می خواست حالا خوبه بابا ننش کسی نبودند فکر کنم بیشتر دزد بودند درحالیکه اگه مثل خانم های قدیم بساز و همراه باشند یعنی تو یه سال هم نباید صبر کنی؟ مطمئنا شرایط خوبی می تونستیم داشته باشیم اگه می شد تو ایران اگر نه با هم الان می رفتیم خارج داستان خیلی ها هم همین طوره با همه شرایطی که هست من مقصر رو خانم های خیلی گنده بین بدردنخور مفت بیخود می دونم والسلام