سلام
دختری 29 ساله ام از وقتی یادم میاد میلی به ازدواج نداشتم فکر میکردم چون احساسی هستم از بچگیه بزرگتر بشم خوب میشم .
اما بهتر که نشد بدتر هم شد . عدم تمایلم تبدیل به ترس هم شده نیازی احساس نمیکنم حتی برام منفوره طوری که فکر میکنم اگر دست به این رابطه بزنم از خودم به شدت متنفر میشم و این منو میترسونه.
با حرفایی که زدم حتما متوجه شدید که هیچ وقت هم دست به رابطه جنسی نزدم چون از حلالش رو گردانم چه برسه حرامش گفتم .
اگه دوست پسر داشته باشم این احساس هم شاید در من زنده بشه و ازدواج کنم اما با وجود تجربه عشق و محبت نسبت به جنس مخالف این رابطه کاملا کاملا پاک بود طوری که باورتون نمیشه طرفم گفت تو خیلی دختر خوبی هستی به عبارتی بچه ام و این حرفا از هم جدا شدیم .
البته علاوه بر بی نیازی میترسیدم خدا رو از دست بدم با اینکه جدایی دردناک بود بهتر چون من فقط عشق پاک رو دوست داشتم رابطه ای که حتی ازدواج هم شیرینی و اعتبارشو از بین میبره ولی اون برعکس ...
خواهان زیاد داشتم خدا رو شکر چه خواستگار که آدمای خوبی بودن چه آدمایی که فکر ای بدی داشتن ولی خب جواب همه نه بود خودم میخوام ازدواج نکنم چون جدا از ترس ترجیج میدم وقتم و با خانوادم بگذرونم .
اما مدام همه بهم گوشزد میکنن یه روز پشیمون میشی خسته شدم اگه حق با بقیه باشه چی ؟! از نظر اعتقادی افراطی نیستم در پوشش آزادم چه چادر چه مانتو چه هر چی بیشتر عفت و ایمان اخلاق مدار و قبول دارم تا تظاهر و ظاهر سازی که معلوم نیست خلوتش چیه اینا رو میگم تا بدونید توهم قداست ندارم .
واقعا یه جور ترس همراه با نفرته فکر میکنم ارزش انسانیم پامال میشه دست خودم نیست از طرفی تو روایات جایی ندیدم که پیامبر گرامی و اهل بیت ازدواج رو برای کسی بد بدونن یا شاید هست من پیدا نکرذم؟
شما فکر میکنید ازدواج کنم برای سلامت جسم و روحم مضر نیست در ضمن از نظر جنسی ظاهرا هیچ مشکلی ندارم خدا بده کسی رو نمیخواد ممکنه این موضوع به نفعم باشه یعنی اصلا صلاح نباشه من ازدواج کنم ؟
همچین چیزی از نظر دینی توجیه شدست ؟ یه موقع ازدواج حالمو بد نکنه یا ترس اینکه مجبورم رابطه داشته باشم منو نکشه این موضوع رو چطور از زندگیم دور کنم امیدواری الکی ندید حاضرم حقیقتو بپذیرم .
↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مشورت در ازدواج خانم ها (۲۳۰۴ مطلب مشابه)