می‌خواستم آدمی مهمی بشم تا همه حسرت جایگاهم رو بخورن

سلام

می خوام از مشکلاتم کمی بگم و راهنمایی بگیرم، امیدوارم بهم پیشنهاد رفتن پیش مشاور داده نشه چون یکی از مشکلاتم اتفاقاً اینه که اصلاً پولش رو ندارم که برم پیش روانشناس یا روانپزشک و تنها جایی که به ذهنم رسید اینجاست.

من سال ۹۷ یه پست اینجا زدم که دنبال یه دختر برای ازدواجم ولی پیدا نمی‌کنم. اون دختر که هنوز پیدا نشده هیچ.

ولی دقیقاً از همون موقع فکر می‌کنم افسردگی گرفتم و بی انگیزه ام و هیچ چیزی هم نتونسته این رو درست بکنه.

حتی چند جلسه پیش مشاور رفتم و توی اون دقایقی که اون جا بودم همه ش می‌خواستم از پیشش فرار بکنم. چون دلم به اون اندک پولم که داره اون جا خرج میشه می‌سوخت. واقعاً پول نداشتم و هر ثانیه ساعت بیشتر استرس و فشار عصبی برام میاورد پس رفتن پیش روانشناس و مشاور هم کار ساده ای نیست پول خیلی زیادی می خواد.

برای بیست دقیقه مشاوره هشتاد تا صد هزار تومان باید پول پرداخت کنی تازه اونم اگه روانشناس درست حسابی باشه روانپزشک هم که همینه هم ویزیتش گرونتره، علاوه بر اینها دارو هم هست که پول اونم باید بدی و پول تست، اتفاقاً یه مدت پیش روانشپزشک هم رفتم اونم به خاطر پول رها کردم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های پسران (۹۷ مطلب مشابه)

چرا دنیا این قدر جای کثیف و پستیه؟

سلام

من پسر ۲۴ ساله هستم. لیسانس نرم افزار دارم. سربازی رفتم، من جایی کار می‌کنم که به من ۳ تومن میدن، می دونم خیلی‌ها همین حقوق رو هم ندارن، داشتم فکر می‌کردم چرا باید این جور باشه که من صبح تا عصر کار کنم و فقط ۳ تومن بگیرم؟ 

یعنی من ۱۲ سال مدرسه رفتم، ۴ سال دانشگاه، ۲ سال سربازی که الآن بیام فقط ۳ تومن بگیرم، امّا بعضی‌ها هستن به لطف این نظام سرمایه داری حاکم بر دنیا، با یه پول باد آورده ای یا چیزی یه کاری میزنن و مثل رُبات از کارگر کار میکشن و سود اصلی رو خودشون می‌کنند، من با ۳ تومن حقوق تا ۱۰ سال بعد هم هیچی نمی بشم. نه می تونم خونه بخرم، نه ازدواج کنم.

از خودم توقعاتی داشتم و دلم می‌خواست روزی بتونم مثل بیل گیتس برنامه‌ای کاربردی تولید کنم، امّا لعنت، لعنت به این نظام سرمایه داری که توش برای هر حرکتی باید ثروت داشته باشی، حتی اگه من همچین برنامه‌ای بسازم، باید کلی پول تبلیغ داد تا کارت دیده بشه، خسته م از این زندگی. صبح تا شب کار کن و یه عمر توی استرس زندگی کن، بهترین لحظات زندگیم لحظاتی هست که خواب هستم، همه دلخوشیم خواب شبه، چرا باید این دنیا انقدر مسخره و ناعادلانه باشه؟ 

چرا یکی به اسم جف بزوس (مالک فروشگاه اینترنتی آمازون) باید روزی ۳۰۰ میلیون دلار درآمد خالص داشته باشه و بدبخت‌هایی مثل من و بقیه تو ۳۰۰ سال هم نتونیم به یک روز اون درآمد برسیم؟ مگه جف بزوس چه کار کرد؟ میلیون‌ها نفر دیگه هم فروشگاه زدن به کجا رسیدن؟ اصلاً چرا همه ثروتمندان عالم باید تو آمریکا باشند؟ غیر این هست که این ثروتمند شدن یک کار مافیایی هست؟ 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل پسران جوان (۱۵۳۹ مطلب مشابه) درد دل های پسران (۹۷ مطلب مشابه)

پسری 29 ساله ام که با مدرک ارشد دولتی بیکارم

سلام

بنده پسر 29 ساله و البته بیکاری هستم، تحصیلاتم را در رشته مهندسی برق تا مقطع ارشد انجام دادم و بعدش هم سربازی، یک بار آزمون استخدامی ارتش (با مدرک لیسانس) شرکت شدم قبول هم شدم ولی نرفتم.

یه جای دولتی هم تمام مراحل گزینش و استخدامی رو رفتم، ولی بی شرمانه بعد از دو سال الاف کردن من گفتند برو دنبال کار دیگه، اینجا معلوم نیست میشه یا نه، واقعا به لحاظ روحی به هم ریختم ، متاسفانه وضع شغل مخصوصا برای مهندسی ها بد است، من اگه حسابداری خونده بودم احتمال زیاد تو یکی از استخدامی های دولتی برای حتی شهر خودمون قبول میشدم.

الان شهر ما وضع کار خوبی نداره، خیلی از دوستان من به شهرهایی مثلا تهران و کرج برای کار رفته اند، تهران هم من چند جا رزومه دادم ولی  هیچ کدوم حقوقی نمیدن که صرفه ی اقتصادی خونه اجاره کردن را داشته باشه.

واقعا سر در گم و پریشانم، خودم نه خیلی زرنگ میدانم و نه خیلی تنبل، گاهی از اینکه به ارتش نرفتم احساس پشیمانی میکنم، الان استخدامی همون سال حدود 2/700 حقوق میگیره.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل پسران جوان (۱۵۳۹ مطلب مشابه) کسب و کار (۵۷۶ مطلب مشابه) ازدواج و مسائل پسران حدود ۳۰ سال (۴۲ مطلب مشابه) مسائل پسران دهه شصتی (۴۳ مطلب مشابه)

کمبود اعتماد به نفس به خاطر مشکل مالی

با عرض سلام خدمت همه خانواده برتری ها

چند وقتیه به یه مشکل برخوردم، میخوام بدونم کسانی که شرایط منو دارن چیکار کردن با این موضوع و کمکم کنن.

بحث سر نبود وضع مالی خیلی خوب و به تبع اون از دست دادن اعتماد به نفسه. قبلا این موضوع خیلی درگیرم نمیکرد ولی الان خیلی داره اذیت میکنه و به نظرم به خاطر بالا رفتن سن باشه. واقعیتش وقتی به اوج خودش میرسه که با دوستانم هستم. به خدا آدم حسودی نیستم ولی خب آدم خواسته یا ناخواسته خودش رو مقایسه میکنه. همون کاری که اطرافیان آدم درباره ما میکنن.

وقتی میبینم دغدغه هایی که من دارم (یا شاید آرزوها) برای دوستانم یه چیز خیلی معمولی و پیش پا افتاده هستند از خودم خجالت میکشم. برای مثال داشتن ماشین (که فکر کنم برای خیلی هاتون خنده دار باشه)، برای من مخصوصا تو این گرونی ها مثه یه رویاست، ولی دوستام از همون دوره دانشگاه ماشین داشتن یا اگرم نداشتن تو این دو سه سال براشون خریدن.

این موضوع خیلی اذیتم میکنه و یه جوری خونه نشینم کرده. دیگه حتی با دوستام هم حوصله ندارم بیرون برم. دفعه آخری که رفتیم بیرون همه با ماشین هاشون اومده بودن و نگاه شون به من یه جوری بود. 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های پسران (۹۷ مطلب مشابه)