می ترسم که به بدترین ها توی زندگی و ازدواجم راضی بشم

سلام 

دختری ۲۴ ساله هستم، ۲ سال پیش با پسرعموی خودم نامزد کردم، بچه بودم و به دلیل جلب رضایت پدرم پذیرفتم خواستگاری ایشون رو، بعد آشنایی از همون اوایل دچار مشکل شدیم و بعد ۲ ماه جدا شدیم.

البته میشه گفت ایشون هم یه جورایی از خدا خواسته پذیرفتن که جدا بشیم، بعد از جدایی من از دانشگاهم انصراف دادم، دوباره کنکور شرکت کردم، همزمان با کلنجار رفتن با این شکست اما خب خدا رو شکر قبول شدم و در حال حاضر دانشجوی پرستاری هستم و دیگه تقریبا از بابت آینده ام نگرانی ندارم.

در حال حاضر مشکلم اینه که با وجود اینکه مدتها گذشته و من ایشون و کاملا فراموش کردم اما حس میکنم شدیدا اعتماد به نفسم رو بعد از ایشون از دست دادم و تمام وجودم پر شده از انرژی های منفی که من اونقدر خوب نبودم که ایشون برای نگه داشتنم هیچ تقلایی نکردن.

هر چند آگاهم به اینکه اصلا شخص لایقی نبودن، اهل همه چی بودن و ... اما این افکار ناخودآگاهه و قابل کنترل نیست برام، خلاصه که با وجود اینکه خانواده ی خوبی دارم و ظاهر مناسب، و تقریبا میتونم بگم  نقص بارزی ندارم اما به دلیل کمبود اعتماد به نفس ترس اینو دارم که به بدترین ها توی زندگیم و ازدواجم راضی بشم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل دختران جوان (۲۳۵۳ مطلب مشابه) خودسازی در دختران (۵۳۷ مطلب مشابه) افزایش اعتماد به نفس (۳۸ مطلب مشابه)

این تفکر که اگه دختر بگه نه یعنی آره رو جدی نگیرید

سلام

دختری 18 ساله هستم که از بچگی با پسر عموم که یک سال از من بزرگترن بزرگ شدم و برادری ندارم و به ایشون همیشه به چشم برادری نگاه میکردم که همیشه حمایتم میکنن و رابطه دوستانه ای داشتیم و خانواده هامون بهم نزدیکن و رابطه بدی تا بحال بین خانواده ها نبوده تا یک ماه پیش.

مشکلی که هست شاید درد و دل باشه...، 1 سال پیش به من پیام دادن که بهم علاقه مند شدن (شاید بگین بخاطر شرایط سنی و بلوغه) و بارها از طریق فضای مجازی ابراز علاقه کردن و هر بار از حس من میپرسیدن و منم هر دفعه نمیتونستم موضوع رو هضم کنم به دلیله این بود که من حتی یک بار هم به ایشون به جز برادری چیز دیگه ای ندیدم و حس ایشون رو نسبت به خودم رو غیر منطقی میدونستم و این فکر که به من علاقه دارن حالم رو بد میکرد و از طرفی عذاب وجدان میگرفتم که نکنه ناراحتش کردم و میگفتم به جز برادر برام چیز دیگه ای نیستن.

رابطه م رو باهاش خیلی محدود کردم و ایشون فکر میکنن که من الکی دارم ناز میارم و مغرور شدم، ولی اصلا این طور نیست، چرا این تفکر رو که اگه دختر بگه نه یعنی آره رو انقدر جدی گرفتین و تبدیل به واقعیت کردین؟، همین باعث پافشاری بیهوده شده از طرف جنس مخالف، که هنوز هم که یک سال میگذره پیام هاشون ادامه داره، از علاقه ای که دارن و نمیدونم چرا نمیتونن حسی که بهم دست داده رو از طرف خودشون درک کنن.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
ازدواج فامیلی (۸۹ مطلب مشابه) رد کردن خواستگار فامیل (۲۹ مطلب مشابه)

چه جوری بهش برسم؟

از 16 سالگی به پسر عموم علاقه دارم. وقتی میریم خونه شون یا اونها میان شبش که تنها میشم تا صبح گریه میکنم. هر بار که براش میرن خواستگاری من حالم بد میشه و چند روز غذا نمی خورم.همیشه دعا کردم که خدایا اونو به کسی دیگه نده. الان من 22 سالمه و اون 32 سالشه اما هیچ کدوم مون با وجود خواستگاری های زیاد ازدواج نکردیم. نمی دونم دوستم داره یا نه ولی همیشه زیر چشمی نگام میکنه باهام تو جمع شوخی میکنه وقتی میریم مسافرت میگه بیا تو ماشین من بشین باهام زیاد حرف میزنه اما هیچ وقت ابراز علاقه ی مستقیم نکرده.

منم هیچ وقت بروز ندادم که عاشقشم حتی بهش بی محلی کردم. میدونم که تو جوونی دوست دختر زیاد داشت اما الان با کسی نیست و میدونم رابطه نامشروع نداشته. هنوزم تا حد مرگ دوسش دارم. چند بار خواستم به پدر مادرم بگم تا یه جوری بهش برسم اما روم نمیشه. دارم داغون میشم. 

تو رو خدا بگید چه جوری بهش برسم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مشورت در ازدواج خانم ها (۲۳۰۴ مطلب مشابه)