خانواده برتر

سلام به همه 

آیا ارتباط اعضای خانوادتون با هم صمیمی هست؟

پدر ومادرتون رابطه صمیمی دارن؟

ابراز علاقه کلامی و رفتاری تو خانوادتون نسبت به شما هست؟؟؟

توی برخورد با خانوادتون اعصاب درستی دارید؟؟؟

.

.

.

خلاصه کلام،اگر می خوای توی تحصیلت موفق باشی و ارتباطاتت سروسامون بگیره،فقط یه کار لازمه 

گوشی رو بگذار کنار،خلاص میشی.

من اطلاعات زیادی ندارم اما چیزایی که میدونم رو میگم.

نوجوان‌ها دچار آرمان گرایی و عیب جویی و مشکل در تصمیم گیری روزمره میشن.یسریا میگن که نوجوونا تازه دارن نسبت به خودشون شناخت پیدا میکنن،باورهای قبلی اونها مثلا در زمینه دین ممکنه تغییر کنه و اونها سعی میکنن که خودشون به نتیجه برسن،شاید از این قضیه شکل گیری هویت توی این دوره،بشه نتیجه گرفت که نداشتن شخصیت ثابت میتونه به همین دلیل باشه.یعنی چون هنوز درحال شناختین،نمیتونین ثابت باشین(البته درباره این نتیجه‌گیری من هیچ تضمینی نمیدم که درست باشه)

دوقطبی بودن :اولا که یه ادم عادی صلاحیت تشخیص همچین چیزی رو نداره(اگر صلاحیت داشت که من الان یه مجموعه بیماری روانی بودم).

به دلیل تغییرات فیزیولوژی و هورمونی،تحریک پذیری نوجوون بیشتر میشه و حالات هیجانیش به سرعت تغییر میکنه،بنابراین شاید این به قولی دوقطبی بودنتون،نتیجه همین تغییراته،مخصوصا که ۱۵ سالتونه و این هم سن بلوغه و هورمونا

و ...

اینکه همش تو موبایلین:آدما سعی میکنن با فشار روانی و استرس مقابله کنن که یسری از این مقابله‌ها رو بهشون میگن ناسازگارانه.یکی از این مقابله‌های ناسازگارانه منفعل بودنه.توی این حالت افراد سعی نمیکنن مشکل رو حل کنن و یجورایی ازش فرار میکنن.اما نمیدونم چجوری باید این مورد رو حلش کرد.

لازمه بگم که اینا چیزاییه که توی یه کتاب درسی خوندم،(به جز اون نتیجه گیری که توضیح دادم دربارش)اینکه این حرفارو قبول کنین یا نه تصمیمش با خودتون.

سلام دوست من.

خیلی درکت می‌کنم و می‌دونم که چقدر داری از وضعیتی که درونش قرار داری آسیب می‌بینی.

راستش با خوندن نوشته‌ت یک چیزی به ذهنم رسید که فکر می‌کنم گفتش خالی از لطف نباشه.

 از خودت توقع نداشته باش که خیلی سریع تغییر کنی و حال روحیت کاملا بهبود پیدا کنه. چون هر تغییری، برای اینکه در تو ماندگار بشه، نیاز به زمان و رعایت اصل تدریج داره. 

پس از هدف‌های کوچیک شروع کن. و یادت نره که توی این مسیر، مهم‌تر از همه اینه که با خودت راه بیای و برای خودت صبور باشی.

می‌دونم که خیلی سخته. و اون‌قدر به بن‌بست رسیدی که دیگه بی‌حس شدی. ولی همین‌‌که اینجا اومدی و درباره‌ی مشکلت نوشتی، نشون‌دهنده‌ی اینه که واقعا دنبال راه حلی. و راه حل جز این نیست که "از هدف‌های کوچیک شروع کن". 

منظورم اینه که اگه به طور مثال می‌خوای به درس خوندن عادت کنی، آروم آروم سعی کنی که میزان مطالعه‌ت رو بیشتر کنی. از خودت انتظارات آرمانی نداشته باش.

یا مثلا، درباره‌ی حال روحیت هم، سعی کنی که کم‌کم و خیلی تدریجی دوباره زندگی کردن رو شروع کنی. شخصا پیشنهادم اینه که به سمت ‌کارهایی بری که باعث ارتقای ذهن و روحت می‌شن. مثل کتاب خوندن، کارهای هنری، کمک کردن به دیگران، و نزدیک‌تر شدن به خدا.

صحبت در این باره خیلی طولانی‌تر از این‌هاست. و طبیعتا یک نظر چند خطی نمی‌تونه کمک خیلی زیادی به تو کنه. به‌هرحال امیدوارم که حرف‌هام سر سوزنی تونسته باشن حالت رو بهتر کنن. اگه دوست داشتی بیا و بگو چه نظری درباره‌شون داری. 

سلام 

خب شما نوجوون هستین و یه سری خصوصیات بی ثبات اخلاقی رو همه در دوران نوجوانی تجربه میکنن از این نظر نگران نباشین 

نوجوون ها حساس‌تر میشن و در برابر کوچکترین اتفاقی واکنش نشون میدن حتی گاهی بیش از حد پرخاشگر میشین کنترل یکباره سخته کم کم سعی کنین این واکنش‌ها رو مدیریت کنین سرکوبشون باعث شعله وری بیش از حد میشه 

ببینین شما تا قبل از این تو دوران کودکی بودین و هیچ نگاهی به آینده نداشتین نگرانی از آینده نداشتین یهو در نوجوانی این ترسها سراغتون اومده و هرکسی با توجه به شرایط زندگی و دوستان و...تاحدودی بااین مشکلات در نوجوانی مواجه هست 

برای ترستون پیشنهادم اینه که ارتباطتون رو با خدا بیشتر کنین و بهش اعتماد کنین در مورد ایندتون و خودتون هم تلاشتون رو بکنین در کنارش

احساسات افکار و...همه رو بپذیرین همه ما خشم رو در وجودمون داریم مهم اینکه بتونیم مدیریتش کنیم بیخودی شعله ور نشه بیش از حد شعله ور نشه 

در رابطه با قبولی تیزهوشان ونمونه افرین بهتون که درسخون هستین اما هیچ اشکالی نداره که نتونستین اونجا درس بخونین اصلا بابت این سرخورده نباشین خیلی از دوستان من که در مدارس دولتی بودن نتایج خیلی بهتری از بچه های سمپاد تو کنکور کسب کردن و رتبه های خیلی خوبی آوردن 

مدارس سمپاد جو رقابتی بالایی داره و این جو همیشه خوب وسالم نیست و بچه های تیزهوشان هم یه سری مشکلاتی دارند و همیشه معلم های تاپ رو نمیارن پس از این نظر نگران نباشین قطعا مصلحتی بوده 

در رابطه با ۲ قطبی ببینین همه ما آدم های عادی گاهی حالت سرخوشی داریم و گاهی ناراحتیم و این احساس غم و شادی خیلی وقتا دلیلی نداره تا اینجا مشکلی نیست اما اگر واقعا ۲قطبی باشین حتما باید باعث اختلال در فعالیت‌های اجتماعی‌تان بشه 

مثلا مانیا در حدی که بیش از حد پول خرج کنین نیاز به خوابتون کم بشه روزی ۲ساعت بخوابین الگوی خوابتون بهم بخوره بیش از حد به ظاهرتون برسین و بصورت نامتعارف لباس‌های شاد بپوشین و خودتون هم باور نداشته باشین که اینها غیرعادی هست و تمام اینها اونقدر نامتعارف باشه که نیاز به روانپزشک باشه و چند روزی طول بکشه 

در رابطه با افسردگی برعکس این حالت یعنی همش نیاز به خواب داشته باشین هرچقدرم بخوابین باز احساس خستگی کنین و گریه بدون دلیل داشته باشین احساس عدم لذت کامل از همه چی داشته باشین و در حدی باشین که نتونین هیچ کاری رو انجام بدین 

من سعی کردم خیلی ساده هر دو فاز ۲قطبی رو توضیح بدم ببینین اگر این علائم رو دارین به پزشک مراجعه کنین باز اگر راهنمایی خواستین و علایم خاصی داشتین میتونم کمکتون کنم 

در ضمن در این دوران پرهیجان نوجوانی خیلی مراقب خودتون باشین از نظر انتخاب دوست چون مثل همه نوجوان ها قدرت تصمیم گیری تون کامل نشده و خدایی نکرده توسط همین دوستان نااهل به راه خلاف کشیده نشین قطعا شما حواستون هست اما بعنوان محکم کاری این توصیه رو هم کردم 

امیدوارم موفق باشین و درست مثل فلز گداخته ای که دارین در این کوره نوجوانی گرما میبینین و اذیت میشین این دوران رو پشت سر بذارین و ثبات شخصیت خودتون رو با رسیدن به جوونی به دست بیارین 

به  Comedy elahi
در رابطه با ارتباط اعضای خانواده باید بگم صمیمیت فقط بین یه عده ای در جریانِ و اگه کلیت رو در نظر بگیرم نه!
پدر و مادرم هیچ رابطه صمیمی ندارن یا بهتره بگم رابطه ای ندارن اصلا، سال هاست از هم جدا زندگی می کنن(تو دوتا اتاق جدا) اما طلاق نگرفتن.
من رابطم با مادرم خوبه و ابراز علاقه کلامی داریم اما با پدرم هیچ رابطه عاطفی ندارم اصلا حتی یادم نمیاد آخرین بار کی بهم لبخند زده و به شدت بد اخلاقِ.
اگه بخوام صادقانه صحبت کنم هیچ حس دوست داشتن و مثبتی نسبت به پدرم ندارم (می ترسم الان یکی بیاد بگه هرچی باشه پدرته و..)احترام می ذارم و این بحثش جداست.شاید بهتره بگم احترام گذاشتنم اینه که تا حد امکان سعی کنم باهاش برخوردی نداشته باشم.
با بردارام هم هیچ رابطه عاطفی ندارم و شاید ماه ها بگذرا و حتی یه کلمه بین ما رد و بدل نشه با اینکه اختلاف سنیمون کمه در حد  پنج شیش سال.
من الانم مشکل اصلیم رو این جو عجیب و غریب خانوادم نمی دونم چون تا همین چند وقت پیش زندگیمو همینجوری گذروندم و سعی می کردم این مشکلات رو نادیده بگیرم. انا حالا که بحث حال تددم درمیونِ تواناییمو از دست دادم.نمی دونم شایدم این مسائل بی تاثیر نیستن.
درباره گوشیم باید بگم اگه کرونا نمیومد و انقدر فضای آموزشمون به گوشی وابسته نمی شد اصلا گوشی نمی خریدم!باور کنید  خیلی سعی کردم به هر دری زدم. حتی تصمیم گرفتم با گوشی خواهرم واسه درسام استفاده کنم و گوشی خودمو کنار بذارم، اما بعد یه روز کلی دعوا و بحث کرد که مگه خودت گوشی نداری و از این حرفا..(در حالی که فقط پنج تا ده دقیقه کارم طول می کشید)و اصلا نخواست کمکم کنه منم دیگه حوصله ی جر و بحث نداشتم و ترجیح دادم دیگه از گوشیش استفاده نکنم

به بر وزن فاعله

حرفاتون رو کاملا قبول دارم منم الان تو این سن خیلی دارم تغییر می کنم (از نظر اخلافی،فکری،عقیدتی)
دقیقا خیلی خوب اوضاع الانِ من رو در یک کلمه بیان کردین(منفعل بودن)چیزی که این مدت به شدت درگیرش هستم و هر کاری می کنم تا از دست مشکلاتم فرار کنم. (گوشی ،آهنگ،خواب و..) که همشون به شدت مخربن.
اما مسئله ی من الان اینه که به کمک نیاز دارم و نمی دونم به کی بگم!

به دخترک (:
(اول سپاس از درکتون🌹)
به نکته مهمی اشاره کردین چون دقیقا من همچنین توقع هایی رو در خودم دارم. و منشا این توقع ها گذشته ی منِ.
وقتی خودم رو با یک سال پیشم مقایسه می کنم اون همه موفقیت تو درسام و زمینه های غیر درسی حسرت گذشتمو می خورم و همش با خودم می گم یعنی می شه یه روز حالم خوب بشه مثل قبلا؟
و این مقایسه کردنم باعث می شه من بخوام عین گذشتم بشم. شاید واقعا من آدم صفر یا صدی باشم (حتما صفر باشم یا حتما صد باشم) این وضعیتیِ که الان در اون قرار گرفتم. و حداقل در حد توان خودم هم مطالعه ای واسه درسام ندارم (البته با همین مطالعه نداشتن هم تو بعضی درسا نمره های ۱۸ و ۱۹ رو کسب می کنم اما چه فایده!
معلمام و از همه مدیرم خیلی سرزنشم می کنن و هر روز بخاطر امتحانام باید برم دفتر و سخنرانی هاشون رو بشنوم،اما واقعیت اینه سخنرانی های اونا تو ابن وضعیت سیاه و خاکستری هیچ کمکی به من نمی کنه.
درباره یه سری کارا مثل کتاب خوندن و..گفتین
اتفاقا کتابای غیر درسی زیاد می خونم مخصوصا کتاب شعر
(البته با عذاب وجدان)
حالمو هم خوب می کنن اما فقط همون موقعه ای که در حال مطالعشون هستم.
(حرفاتون هم خیلی ارزشمند و خوب بود)

من خودم آدمی بودم که تو سن هجده سالگی به پوچی رسیدم 

پوچی هیچ تعریفی نداره چون پوچ خالیه 

میدونی سوال کننده عزیز من الان هر چی بگم شاید نتونم  مطلب و بهت برسونم فقط میتونم بهت سخنران معرفی کنم تو که دنبال شنیدن هستی چیز درست حسابی بشنوی. 

به نظرم بشین سخنرانی های استاد رائفی پور و گوش کن خوبه ان شاء الله روت تاثیر بذاره حتما گوش بده لطفاً،بهم خبر بده 

به یک روانپزشک مجرب مراجعه کن ، اگه تهران هستی دکتر سارا نجاتی رو توصیه میکنم

سلام لیلی

کاش میتونستم تخصصی  کمکت میکردم ببخش...فقط چنتا نکته رو بگم بهت

ببین گاهی خسته میشیم،تنبل میشیم،بی هدف میشیم و اون زمان ادای قربانی هارو درمیاریم.

من شرایطم اینطور بود،من مثل بقیه نیستم،من خاصم،دیگران من و درک نمیکنن،من افسرده هستم،من حامی ندادم هوووو بهونه زیاده

لیلی جان من از اون ادمایی هستم که اعتقاد دارم شرایط ما برای زندگی یکسان نیست،عدالتی نیست،ژن رو خیلی روش تاکید دارم ولی ببین گاهی نمیدونستم ولی فقط میخواستم در برم از زیرش.از مسئولیت تنفر دارم.نتیجشم میشه نابودی...

مثل مغزت زمان درس خوندن میخواد هرطور شده بهونه بیاره،و چقدرم که موفق هست

لیلی جان بر منکرش لعنت که شرایطت اوکی نیست ولی ببین چطور بعضیا با همین شرایط شادن،درحال پیشرفت هستن،موفق هستن توی روابطشون...

خودت و توی خونه حبس نکن،کلاس ورزشی برو،کلاس هنر برو،دوست انتخاب کن،اعتماد کن،زمان درس خوندن خودت و متعهد کن بخونی شادی واقعی اون نیست که از خنده ریسه بری.شادی واقعی درونیه،رضایت از خودت مهم ترین اصلشه،وقتی درس برات مهمه پس باید براش تلاش کنی.برای روابط خانوادگیت تلاش کن،برای شادی تلاش کن،به خودت برچسب افسردگی و..نزن

نزار گذر زمان برات تجربه بشه،زرنگ باش خودت و بکش بیرون از این حال...میدونم چی میگی عزیز

راستی حس میکنم خیلی باهوشی:)

سلام لیلی خانوم منم دقیقا نوجوانیم مثل شما سپری شد از تو بدتر بودم من حتی رابطه خوب با مادرمم نداشتم تنها و بی کس بودم نه دوستی نه محبت خانوادگی حتی تو خونه کسی حاضر نبود بشینه براش چار جمله حرف بزنم گوشیم دستم میگرفتم با دوستام حرف بزنم ازم میگرفتن! همه سر کار خودشون بودن از منم فقط نمره ممیخواستن....

عزیزم اصلا هم رفتار ما عجیب نیست! ما یه دختر نوجوون بودیم نه یه زن سی ساله!!! پس فکر نکن دوقطبژ هستی منم مثل تو میخندیدم وسطش گریه میکردم و برعکس وقتی تو خونه دعوا میشد دلم میخواست جیغ بکشم یکی از دوستام به خاطر بحران بلوغ حتی وسط کلاس پا میشد میرفت س ویس بهداشتی تا جایی که میتونست جیغ میزد نمیدونم چجوری هیچ کس از دفتر نرفت سراغش!!!! 😂

راه حلی که میتونم بهت بدم اینه که برای از بین بردن تنبلی درسیت به خودت قول بدی برنامه رو بیخیال نشی حتی اگه بدترین حالو داشتی یه صفحه هم شده بخونی حتما حتما دوستاتو غربال کن خوبارو بذار منحرفارو بریز دور خیلی موثره روی روحیه ات اگه درسخون باشن هم که چه بهتر برای ترست از آینده هم یه پیشنهاد دارم برات.... دیدی میگن با ترست روبرو شو تا از بین بره؟ توهم با ترست که آینده است روبرو شو.... چجوری؟ بشین با کسایی که از خودت بزرگترن و رشته دبیرستانشون با تو مشترکه حرف بزن ازشون اطلاعات بگیر.... خودتو بذار جاشون و تصور کن اگه مثل اونا بودی خوب بود یا بد؟

واینکه اگه مشاور مدرستون ادم حسابیه برو همین حرفایی که اینجا زدی بهش بگو کاملللل... ولی اگه دیدی بین بچه ها حرف میاره و میبره و هرکی میره پیشش فرداش خبر خونواده ش بین معلم و ناظم پخشه به هیچ عنوان نرو سمتش و از مشاوره های رایگان اینترنتی استفاده کن

هیچ وقتم حتی اگه از تنهایی غش کرذی سمت روابط نامشروع نرو که فقط بدبخت میکنه ادمو

گوشیتم نگه دار تا یاد بگیری چجوری ازش استفاده کنی

با بچه های کانون رقابت کن چون اینجوری نبودنت در مدرسه خاص جبران میشه و درسخون نگهت میداره... مجله ازموناشو گیر ببار یا دانلود کن و با بچه هایی که توش معرفی میشن رقابت کن

اینم بدون من ارزوم بود از مدرسه نمونه بیام بیرون خانواده اجازه ندادن وگرنه دانشگآه بهتری میاوردم چون دبیر شیمی مون سال اخر فقط عذابم داد نمیذاشت به جز شیمی چیز دیگه ای بخونیم میگفت شیمی آسون میاد پس فقط شیمی بخونین و من ریاضی و فیزیک هیچییییی بلد نبودم و اخرم شیمی از همه سخت تر اومد!

با اعضای خانواده هم تلاش کن ارتباط بگیری بعضی وقتا تقصیر خودمونه که تنهاییم شاید تو هم ایرادی داشتی تو رفتارت نمیدونم ولی اینم حتما به مشاورت بگو

به سوال کننده

گفتین کمک لازم دارین و نمیدونین به کی باید اینارو بگین.

چیزی که میدونم اینه که وقتی اینجور مشکلات وجود دارن باید روان‌شناس کمک کنه.

امیدوارم دیگران بتونن بهتون راه‌حل  بدن.

به سلاله

ایشون رو می شناسم،فکر نمی کنم سخرانی هاشون تاثیری در من داشته باشن(بخاطر عدم علاقه و همچنین تفاوت های فکری و عقیدتی)
به هر حال سپاس!

به ساقی

حرفاتون رو خیلی درک کردم،آره شاید من واقعا دارم ادای قربانی ها رو درمیارم (در حال حاضر سردگمم و به هیچ چیزی اطمینان ندارم)شاید واقعا دارم برچسب افسرده بودن رو به خودم می زنم؛ ولی مهم نیست چون تنها چیزی که می دونم اینه که "حالم خوب نیست"

راستی ممنون از اینکه منو باهوش خطاب کردی:)

سلام.

۱_خواهر گلم اولا این آشفتگی تا حدودی طبیعی هست چون اقتضای سنی شما همین رو ایجاب می‌کنه پس خواهشاً خودت رو عذاب نده .

۲_شما با سه تا مشکل مواجهید اولا خانواده هست که باید شما رو با کلامشون دعوت به خونسردی ،صبر و آرامش کنند و شما رو در راستای رسیدگی به اهدافی که دارین کمک کن.

ثانیا.فضای مجازی هست که متاسفانه میشه گفت در تمام رده های سنی چه دختر چه پسر رو بیچاره کرده یعنی وقتی شما از مشکلاتی که احساس میکنید فرار میکنید در دام این فضا میوفتید که نه تنها اون مشکلات رو حل نمی کنه بلکه شاید تشدید هم بکنه چرا چون یکی از نتایجش اینکه به نوعی حس کمبود به وجود میاره  مثلاً موفقیت دیگران می بینید بعد خودتون رو مقایسه میکنید اگه نداشته باشین اون مورد رو ناامید میشین و غیره....مثالهای دیگه

ثالثا_ درسته سن شما زیاد نیست ولی همیشه سعی کن خودت باشی.یعنی با حرف دیگران،موفقیت و شکست دیگران خودت رو در واقع زندگیت رو تنظیم نکن.به عبارتی نقش بازی نکن با خودت صادق باش قرار نیست دختری در سن شما کارهای عجیب غریبی بکنه.

۳_ارتباط با خداوند رو در وجودت قوی کن.حقیقی کن یعنی براساس توهمات نباشه بلکه براساس عالم حقیقی باشه .مثلا

اگه شما تلاش نکنید موفقیتی در کار نیست و معجزه ای اتفاق نخواهد افتاد پس انتظار از خداوند هم با ید منطقی باشه 

متاسفانه فرصت نیست خودم احساس میکنم این کلمات کافی نیست چون بحث ناقص موند .

در ضمن شما خوشبختانه قلم قوی دارین یعنی آنچه که در درون دارید رو میتونید با استفاده از قلم روی کاغذ بیارید این اتفاق کمی نیست چون خیلی از آدمها این توانایی رو ندارن.باور کن.

در پناه خداوند متعال خوشبختی، صبر، واقع بینی، درک درست از شرایط اجتماعی و جامعه رو و توانایی در برنامه ریزی،ثابت قدم بودن رو برای شما خواهانم.

ببخشید .

به لیلی

ایشون سخنرانی مدیریت زمان دارند و میتونید استفاده کنید 

من خودم خیلی سخنرانی ایشون و گوش دادم و لذت بردم مخصوصا درباره تاریخ 

سخنرانی فراماسونری ایشون هم برام خیلی جالب بود...

به نظرم خوبه اینکار و کنید حتی اگر خوشتون نمیاد 

استاد پناهیان هم پیشنهاد میدم 

ولی خب من خودم در سن هجده سالگی به پوچی رسیدم میتونم درک ات کنم چی میگی ...و اون زمان ترجیح دادم ارتباط مو با خدا بیشتر کنم نماز خوندم چون اهل این چیز ها نبودم

چله گرفتم ...چله ایت الله حق شناس گرفتم خیلی خیلی مسیر زندگی ام عوض شد در واقع خداوند تغییرش داد...و البته ارتباط ام با امام زمانم بیشتر کردم ...خلاصه من از اون پوچی نجات پیدا کردم ...خیلی سخته پوچی خیلی ! 

اگر به این فکر کنی زندگی دنیایی ما به زندگی آخرتی نگاهت تغییر میکنه

کمک دیگری که میتونم بهت کنم برنامه زندگی پس از زندگی هست که به همین عبارت بالا که گفتم می‌پردازه

اگر حرفی بود خوشحال میشم بشنوم

خیلی راحت درمان میشید. برید پیش روانکاو و روانشناس کاربلد

دوست عزیزم سلام :)

به عنوان یک نفر که تو همین دقایق داره این چیز ها رو تجربه میکنه:

میدونم سخته خیلی هم سخته

یه وقتایی حتی خودتم دوست نداری 

من به شکل خیلی بدی معتاد فیلم و سریال شده ام و خیلی خسته از حرفای اطراف و اینجور چیزا

من به حدی دچار حفره تو خالی دونم شدم که حتی دیگه از فیلم و سریال هم لذت نمی‌برم واقعا اوضاع بدیه و مخصوصا الان که زمان امتحانات نوشتنی برای تو خودم رو هم از این حفره توخالی نجات بدم

همه ببین قرار نیست همه ازت خوششون بیاد من دارم این حرفا رو هم بهتون هم به تو و هم به الان خودم میزنم لطفاً دست از راضی کردن همه بردار

بیا از امروز ببندیم که دیگه سراغ فعالیت های اضافه نریم

میدونم سخته حدیث عزیزم و تویی که داری اینو میخونی ولی ادامه بده

آینده ات قراره خیلی زیبا باشه

فکر کن داری میمیری همین الان....

همه آرزوهات کنارتن

همه حسرت هات

اندامی که قرار بود داشته باشی

چهره ای که قرار بود داشته باشی

و شغلی که باید داشته باشی

از طرف  یه دختر تنها:)

اگه دوست داشتی پیجم رو دنبال کن یا فقط مطالبشو بخون 

امیدوارم حالت بهتر شه

************************* * ***

*********** * ********* ****** *** ******

دوست عزیز فطرت وجودیه انسان طوری طراحی شده که فقط با خدا میتونه به آرامش و حال خوب برسه ، دیگه جایی دنبالش نگرد چون پیدا نمیکنی ، حتماااااا نماز بخون چون بدون نماز نمیتونی به آرامش برسی ، نماز این قدررر مهم و پر ارزش و‌پر فواید هست که اصلا به زبون ما نمیگنجه ، بهش پیشنهاد میکنم سخنرانی آقای پناهیان درباره نماز و موضوع حال خوب رو گوش کنی ، امیدوارم به حال خوب برسی